Moonspell

Οι Moonspell είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες συνολικά. Μεγάλωσα λιώνοντας και λατρεύοντας τα "Wolfheart" και "Irreligious", αλλά μου άρεσαν όλες οι εποχές τους. Θα περάσω πολύ καλά είτε πατήσω το play στα "Sin Pecado" και "The Butterfly Effect", είτε στο "Antidote", στο "Night Eternal". Ακόμα και στις δουλειές τους από το "Alpha Noir" και μετά έχω κομμάτια που προσκυνώ. Το μόνο τους άλμπουμ που δυσκολεύτηκα αρκετά να μπω στην ατμόσφαιρα και τον πυρήνα του ήχου του είναι το εντελώς ιδιαίτερο "1755". Παρόλα αυτά όμως πρέπει να παραδεχτώ πως όταν αφομοιωθεί και καταφέρει το αυτί να προσπεράσει τη δυσκολία της γλώσσας είναι ένα πολύ όμορφο και δυνατό έργο. Από την άλλη, για να είμαστε ειλικρινείς στην προσέγγισή μας, τα αγαπημένα μου άλμπουμ της πρώτης δισκογραφικής δεκαπενταετίας τους, τα αριστουργήματα που κυκλοφορούσαν τότε, δεν τα φτάνουν πλέον.

Τη χρονιά που μας πέρασε, τον Οκτώβρη του 2024 βασικά, οι Moonspell έδωσαν ένα και μοναδικό show με τη συμφωνική ορχήστρα Λισαβόνας στην επιβλητική MEO Arena. Και αυτή η εμφάνιση ηχογραφήθηκε, βιντεοσκοπήθηκε και θα κυκλοφορήσει τώρα, για να απολαύσουμε όλοι αυτή την ξεχωριστή στιγμή στην πορεία του μεγάλου συγκροτήματος του σκοτεινού, ρομαντικού metal.

Πρώτα απ' όλα ο συγκεκριμένος χώρος είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός. Το να τον βλέπεις μάλιστα εντελώς γεμάτο για τους Moonspell είναι ταυτόχρονα συγκινητικό, όσο και δίκαιο για την ιστορία που έχουν αφήσει στη σκληρή μουσική. Μπορεί να έπαιζαν εντός έδρας αλλά και πάλι δεν παύει να είναι ένα πραγματικά πολύ μεγάλο κοινό. Το δεύτερο είναι το πόσο υπέροχα στημένη είναι η σκηνή. Με την ορχήστρα και τη μικρή χορωδία που τους συνόδευε, η εικόνα ήταν τέτοια που έβγαζε από την αρχή κάτι πολύ μεγάλο, κάτι ιστορικό. Το δεύτερο που θα σημειώσω βέβαια, είναι ότι δεν μπορώ να συνηθίσω τον Ribeiro έτσι όπως είναι πλέον. Βάλε και το ότι ο Gaspar, ο εμβληματικός ντράμερ της μπάντας για σχεδόν τριάντα χρόνια, έχει πλέον φύγει, τρόμαξα να τους γνωρίσω.

Το σετ χωρίστηκε ουσιαστικά στο μυαλό μου σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος οι Moonspell παρουσίασαν έξι από τα κομμάτια του "1755". Επιβλητική ατμόσφαιρα, υπέροχος φωτισμός, σε μια εμφάνιση που έδειχνε ότι είχαν δουλευτεί τα πάντα μέχρι λεπτομέρειας. Θα πω βέβαια την αλήθεια μου, τα lyrics στη γλώσσα του Ribeiro είναι ακόμα πιο δύσπεπτα live. Και να προσθέσω κι ότι ανάμεσα στα τραγούδια, όσο μιλούσε στο κοινό, δε χρησιμοποιούσε καθόλου Αγγλικά. Καταλαβαίνω τη λογική, αλλά από τη στιγμή που θα κυκλοφορήσει η ηχογράφηση, νομίζω ότι δε συμφωνώ.

Στο δεύτερο μέρος όμως είναι που σιγά σιγά η μουσική, η ατμόσφαιρα και η ένταση στο συναίσθημα σε τυλίγει. Ξεκινώντας με "Breathe" και "Extinct", μπαίνουμε στο κλίμα. Αμφότερα πολύ ωραία τραγούδια. Μετά "Proliferation" και "Finisterra" για την πρώτη πραγματική κορύφωση. Ε, από αυτό το σημείο και μετά το πράγμα ήταν μαγικό. Οι φωτιές στη σκηνή και τα pyros το έκαναν ακόμα πιο εντυπωσιακό συμβάλλοντας όμως στην dark αισθητική. Δεν ήταν απλά λίγα ουάου για να μεγαλώσουμε την παραγωγή. "Everything Invaded" και ένα φανταστικό "Scorpion Flower" που σύμφωνα με τον Fernando έκανε και τους μουσικούς της ορχήστρας οπαδούς. Μετά κατάδυση στο τεράστιο "Wolfheart", με μια "Vampiria" που έτσι δεν την είχα ξανά ακούσει ποτέ και το iconic "Alma Mater". Μεγαλειώδες, πραγματικά, κλείσιμο με "Fullmoon Madness" σε ένα καταπληκτικό δεύτερο μέρος. Η συμμετοχή του κόσμου στο τελευταίο έδωσε τα αλυχτίσματα που χρειαζόταν για να γίνει ανατριχιαστικό.

Η συναυλία στην πορεία έγινε μοναδική. Προσωπικά όμως θα ήθελα να είναι αρκετά μεγαλύτερη. Τουλάχιστον ένα μισάωρο ακόμα, η μιάμιση ώρα για τέτοιο σημείο αναφοράς στην πορεία αυτής της μπάντας μου φαίνεται λίγη. Έτσι μάλιστα θα ήταν και πιο σωστά ισορροπημένο το σετ, ανάμεσα στο πρώτο μέρος που θα λειτουργούσε περισσότερο σαν εισαγωγή και το δεύτερο που, ότι και να λέμε, είναι η ουσία των Moonspell. Όμως σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια καταπληκτική εμφάνιση, καταπληκτική ατμόσφαιρα, φώτα, σκηνή, show, όλα ήταν πολύ ιδιαίτερα φτιαγμένα και στημένα για κάτι πολύ ξεχωριστό. Που ήταν, κάτι πολύ ξεχωριστό, από μια μπάντα που έχει αφήσει πολύ βαρύ στίγμα στη σκληρή, μα και την ακραίας αισθητικής μουσική.

You're a beast, evil one