Zulu

A New Tomorrow

Flashpot Records (2023)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 24/03/2023
Από το πολιτικοποιημένο funk/soul/reggae των ’60s και ‘70s, μέχρι το αδυσώπητο hardcore του σήμερα, μια διαδήλωση δρόμος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γίνεται συχνά συζήτηση αναφορικά με το αν η μείξη και συνένωση ιδιωμάτων του παρελθόντος φέρνει την πρόοδο. Άλλες φορές πάλι, επανέρχεται ο καθιερωμένος προβληματισμός αναφορικά με τα όρια της τέχνης ως προς την πολιτική/ανατρεπτική της δύναμη. Τέλος, που και που, ακούγονται απόψεις γύρω από το κατά πόσο μπορεί ένα νέο άτομο του σήμερα να ταυτιστεί, σε διαφορετικό πλαίσιο, με μουσική του παρελθόντος. Στην τομή των τριών αυτών, έρχεται το ντεμπούτο LP των Zulu.

Το hardcore σχήμα από την Καλιφόρνια επιχειρεί στο "A New Tomorrow" κάτι θαρραλέο και στέφεται με με απόλυτη επιτυχία. Με τα EP να έχουν προϊδεάσει για το πώς η πεντάδα εκδηλώνει και εξερευνά το, όπως διάβασα πετυχημένα κάπου, black powerviolence της, το full length αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον, σε μια εποχή που το σύγχρονο hardcore κεντρίζει το ενδιαφέρον διαρκώς με αμέτρητες νέες μπάντες με προσωπικό ήχο να ξεπετάγονται διαρκώς. Οι Zulu λοιπόν, επιχειρούν να συνενώσουν την μουσική παράδοση της μαύρης κουλτούρας με τις αξίες και την ηχητική ανατροπή του hardcore.

Σε αυτή τους την προσπάθεια, στρέφονται προς τον πλούτο του funk/soul/reggae του παρελθόντος, και τον ενσωματώνουν σε μανιακά breakdowns και ανόθευτη οργή. Μαζί με την αδιαπραγμάτευτη οργή η οποία, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν σχετίζεται μόνο με την ένταση ή την αγριάδα της μουσικής, αλλά και με το πώς αυτή τοποθετείται και εκφέρει το μήνυμά της, έρχεται και η περηφάνια. Όχι ως μια έννοια που δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες και υποβαθμίζει κοινωνικές ομάδες, αλλά ως μια προσπάθεια αποτίναξης των συνεπειών της βάναυσης κυριαρχίας και του κοινωνικού ρατσισμού, ως ένας τρόπος συσπείρωσης, αλληλεγγύης, αντίστασης.

Οι Zulu καθιστούν ξεκάθαρο το πνεύμα του ντεμπούτου τους. Η ανατροπή δεν μπορεί να είναι μόνο μια δύναμη καταστροφής θεσμών και καταπιεστικών συστημάτων, αλλά και πηγή δημιουργίας και έμπνευσης, αποκατάστασης της συλλογικής μνήμης, εφαλτήριο δικαιοσύνης. Δεν επιλέγουν να αναμασήσουν τον θρήνο και την κατήφεια για τα όσα βάσανα αντιμετωπίζει η κοινωνική τους ομάδα διαχρονικά, με το spoken word "Crème De Cassis" να απαιτεί σιωπή για να αντηχήσει. Όπως και οι Soul Glo στο θριαμβευτικό, αλλά και παρόμοιο σε φιλοσοφία, περσινό "Diaspora Problems", με τον frontman Pierce Jordan να συμμετέχει στο "A New Tomorrow", οι Zulu διακρίνονται από την κριτική τους ικανότητα και τη διορατική, εκσυγχρονισμένη τους ματιά. Τοποθετούνται στην παράδοση των Bad Brains, αλλά με τρόπους πέραν του προφανούς. Βρίσκουν στην αισθητική την γέφυρα μετάβασης από το παρελθόν στο παρόν, εκσυγχρονίζοντας το μήνυμα και εξελίσσοντας την παράδοση. Δημιουργώντας ένα νέο μέλλον.

Οι δεκαπέντε συνθέσεις του άλμπουμ χαρτογραφούν έναν εθιστικό κόσμο. Από μανιακό, ποιοτικό, ογκώδες powerviolence, εφάμιλλο των Gulch ή Regional Justice Center, μεταφορά με μπασογραμμές και εξαίρετα μουσικά χωρία, σε μια εποχή που μουσικοί ύμνοι των προαναφερθέντων ιδιωμάτων ξυπνούσαν συνειδήσεις και προσέφεραν δύναμη σε σημείο που δεν μπορώ προφανώς να αντιληφθώ. Έτσι, τραγουδάρες όπως το "Lyfe Az A Shorty Shun B So Ruff", που από τη φρική και το γκρέμισμα επαναφέρει συγκλονιστικά το "Young, Gifted & Black" της Nina Simone, αν και μου έκανε συνειρμό με το "C.R.E.A.M." των Wu-Tang Clan, οι οποίοι έκαναν κομβικές αναφορές στο "Zulu Nation", δείχνουν πως το όραμα των Zulu, όχι απλώς πετυχαίνει, αλλά φαντάζει σαν ιστορικά προεξοφλημένο πως θα το έπραττε.

Κοινώς, όσο τα 29 λεπτά του δίσκου διαρκούν, με τις επαναλήψεις να έρχονται φυσικά και να μην φεύγουν, γίνεται αντιληπτό πως ο πλούτος του "A New Tomorrow" δεν είναι μια κούφια άποψη ή κάποιος μέτα-σχολιασμός της μουσικής τους. Το μπάσιμο του "For Sista Humphrey" κερνάει πόνο, τόσο ωμά. Τα αργά μέρη ηχούν βάναυσα, οριακά επίπονα, και διαρκώς ανανεωτικά, όπως στο "From Tha Gods To Earth". Το "Our Day Is Now" με το ενωτικό του μήνυμα λειτουργεί συσπειρωτικά και βρίσκει μια αποτελεσματική δίοδο να φέρει τη σημασία της κοινότητας, όπως αυτή προάγεται από την hardcore υποκουλτούρα, στο πολιτικό προσκήνιο, ενώ ηχητικά ο ορυμαγδός δίνει θέση στον Τζαμαϊκανό Freddie McGregor. Στη συνέχεια, το κορυφαίο "Music To Driveby" θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο το "We The People Who Are Darker Than Blue" του Curtis Mayfield, δίνοντας έμφαση και κριτικάροντας τα προβλήματα της κοινότητας.

Όμως, το "A New Tomorrow" δεν μένει σε μια, ποιοτική μα τελματωμένη, συγκόλληση ιδιωμάτων. Εσωτερικεύοντας την αύρα των Sly & The Family Stone, με τρόπο διαφορετικό, αλλά κοντινό του "Glow On" των Turnstile, στο "Shine Eternally", θα προσφέρουν ανάσες και θα δημιουργήσουν ένα απαιτητικό πλαίσιο ώστε κάθε riff, κάθε hardcore χτύπημα, κάθε powerviolence blastbeat, κάθε ουρλιαχτό να αντηχήσει σε ένα χωροχρονικό συνεχές, όπως οι παύσεις του "Fakin’ Tha Funk (You Get Did)". Το φινάλε του δίσκου με το μνημονικό και συναισθηματικό "Who Jah Bless, No One Curse", φροντίζει ώστε από την πληθωρική επιθετικότητα να καταλήξει σε ένα υπέροχο tribal outro που ρίχνει αυλαία.

Έτσι ακριβώς, ο ήχος τους μετατρέπεται σε κάτι κρίσιμο, μια επαναστατική, ανατρεπτική, μουσική γιορτή που υπενθυμίζει το ρόλο της τέχνης. Κυρίως όμως, πέρα από όσα πετυχαίνει, και σε μουσικολογικό επίπεδο, με την καλλιτεχνική προέκταση της «Μαύρης Ιστορίας», προσκαλεί και άτομα από άλλες κοινωνικές ομάδες αλλά με παρόμοιες αγωνίες και προβλήματα, να συγκλίνουν, να αφουγκραστούν, να κατανοήσουν, να συστρατευτούν, και να το βιώσουν και ζωντανά.

Είναι ένα άλμπουμ που με επίκεντρο το ειδικό, στοχεύει στο συμπεριληπτικό αύριο. Δεν ξέρω αν θα έχει τον αντίκτυπο ενός "RTJ4", με το οποίο επίσης βρίσκω πολλές καλλιτεχνικές κοινές συνιστώσες, αλλά είμαι βέβαιος πως αν ασχοληθείς, έχοντας ως αφετηρία την εκτίμηση για οποιαδήποτε από τις ηχητικές του βάσεις, θα σταθείς με θαυμασμό μπροστά στο καλλιτεχνικό του επίτευγμα, που το ανάγει ως έναν από τους δίσκους της χρονιάς, γενικότερα.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET