Release Athens: Παύλος Παυλίδης, Κωνσταντίνος Βήτα, Super Stereo @ Πλατεία Νερού, 21/06/25

Η βραδιά της 21ης Ιουνίου 2025 στην Πλατεία Νερού, η οποία μεταμορφώθηκε για μία ακόμη φορά σε συναυλιακό πεδίο, αποτυπώθηκε ως μια συνάντηση κορυφής της σύγχρονης ελληνικής μουσικής· μια βραδιά όπου τρεις σημαντικές φωνές - οι Super Stereo, ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Παύλος Παυλίδης - βρέθηκαν σε έναν κοινό μουσικό άξονα που, όπως αποδείχθηκε, αφορά πάρα μα πάρα πολύ κόσμο, χαρίζοντας μας μία αξέχαστη συναυλιακή εμπειρία.

Οι Super Stereo ξεκίνησαν στις 18:30 ακριβώς. Το σχήμα από τη Θεσσαλονίκη (ή μάλλον πιο σωστά, όπως διευκρίνισε ο Θανάση Τζίνγκοβιτς, με έδρα τη Θεσσαλονίκη), δημιουργήθηκαν το 2004 και η πορεία τους είναι παράλληλη με αυτή του Παυλίδη καθώς οι Τζίνγκοβιτς και Ορέστης Μπενέκας, ιδρυτικά μέλη του γκρουπ, συμμετείχαν για χρόνια στους B-Movies. Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει, νέα μέλη έχουν μπει στο σχήμα, και οι Super Stereo πλέον έχουν αναδειχθεί σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα rock γκρουπ της ελληνικής σκηνής.

Με έμφαση στο εξαιρετικό περσινό "Σαν Τα Γατιά", το συγκρότημα κέρδισε το κοινό χωρίς πυροτεχνήματα, καθώς το υλικό τους ζωντανά διατηρεί αυτή την ζωηρή και παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρά που παραπέμπει στις χρυσές εποχές της indie σκηνής, ενώ, παράλληλα, συνδυάζει στοιχεία από την ψυχεδέλεια και την βρετανική pop-rock. «Πείτε τα και στους άλλους που θα έρθουν πιο μετά» μας είπε κάποια στιγμή ο Τζίνγκοβιτς ύστερα από ένα δυνατό χειροκρότημά και νομίζω πως είναι χρέος μας να το πούμε ξανά και ξανά πως, στον χώρο του σύγχρονου ελληνόφωνου εναλλακτικού rock, είναι πραγματικά ελάχιστα τα σχήματα που μπορούν να συγκριθούν με τους Super Stereo.

Λίγο αργότερα, στις 19:30, ανέβηκε στη σκηνή ο Κωνσταντίνος Βήτα, ένας καλλιτέχνης με σπουδαία ιστορία του οποίου η εμφάνιση νομίζω πως ήταν από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Και αυτό γιατί αφού μας καλωσόρισε με ένα γλυκό "Καλησπέρα Αθήνα μου", για λίγο λιγότερο από μια ώρα, μας χάρισε κομμάτια που έχουν εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο μιας τουλάχιστον γενιάς. Από αυτά, νομίζω ξεχώρισαν το - πάντα συγκλονιστικό - "Το Κύμα", το υπέροχο " Όλο Αυτό Που Ποτέ", και το κοστούμι του Κ. Βήτα που σχολιάστηκε εντόνως από τα πηγαδάκια των μουσικόφιλων.

Όσοι περίμεναν βέβαια να ακούσουν ένα set που θα αντανακλούσε και την δισκογραφία των Στέρεο Νόβα, όπως την τελευταία φορά που ο Κ. Βήτα βρέθηκε solo στην Πλατεία Νερού, μάλλον απογοητεύτηκαν αλλά, σε γενικές γραμμές, η εμφάνιση του ξεσήκωσε το κοινό που χόρεψε εντόνως, ενώ η καλή του διάθεση και το κέφι του πάνω στη σκηνή κατάφερε να μας παρασύρει σε ένα απογευματινό ηλεκτρονικό party με το ηλιοβασίλεμα να δένει τέλεια με τις μελωδίες που ακούγονταν από τα ηχεία.

Με δεδομένο το πόσο καλά είχα περάσει πέρυσι στον Λυκαβηττό, ομολογώ πως είχα λίγη περιέργεια σχετικά με τις επιλογές που θα ακούσουμε το βράδυ του Σαββάτου από τον Παύλο Παυλίδη. Τέτοια όμως ερωτήματα σβήνουν πολύ γρήγορα όταν μια συναυλία ξεκινάει με το "Ατλαντίς" και το πλήθος του κόσμου (και μιλάμε για πολύ κόσμο) ενώνει τη φωνή του με αυτή ενός από εκ των σημαντικότερων εγχώριων τραγουδοποιών.

Έχοντας κλείσει πια τα 60, ο Παυλίδης έχει πετύχει να διατηρεί αναλλοίωτη αυτή τη νεανική ενέργεια που διαπερνά όλη την καλλιτεχνική του πορεία. Έχοντας δίπλα του τους Αλέκο Γεωργουλόπουλο, Αλέξη Σταυρόπουλο, Θανάση Τζίνγκοβιτς και Aki Rei, για λίγο παραπάνω από δύο ώρες, μας παρουσίασε 25 κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας του, εστιάζοντας στις εμπορικές του κορυφές και στα τραγούδια του που έχουν τραγουδηθεί περισσότερο.

Έτσι, κομμάτια από το "Μπρανκαλεόνε" έδιναν τη θέση τους σε αυτά των Ξύλινων Σπαθιών και από εκεί επιστρέφαμε πίσω στην προσωπική του δισκογραφία. Τι να λέμε τώρα; Ο Παυλίδης έχει έναν φοβερό κατάλογο τραγουδιών που γεμίζουν όχι δίωρο αλλά πεντάωρο πρόγραμμα χωρίς να βαρεθείς στο ελάχιστο. Συνεπώς, κάθε φορά η επιλογή του τι θα παίξει είναι δύσκολη. Αυτό όμως που κρατάω είναι πως οι εμφανίσεις του, ασχέτως κομματιών, είναι πάντα σαρωτικές και αναζωογονητικές για τους θεατές, αποτελώντας εγγύηση διασκέδασης.

Βέβαια, πέρα από την διασκέδαση, υπάρχει και ο πόλεμος. Γι’ αυτό και ο Παύλος επέλεξε να μιλήσει για την γενοκτονία που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη και να τονίσει την μεγάλη αξία της ειρήνης, αποσπώντας ένα δυνατό χειροκρότημα που ακολουθήθηκε από συνθήματα. Από εκεί και πέρα, το set του είχε κάτι για όλους. Από το πιο απρόσμενα όπως το "Η Μικρή Μας Πολιτεία", το "Περιμένω", και το φανταστικό "Τροφή για τα Θηρία" που ξεκίνησε ως μπαλάντα για να εξελιχθεί σε ηλεκτρονικό ύμνο, μέχρι τα μεγάλα σουξέ όπως "Η Φωτιά στο Λιμάνι", "Η Μαίρη", και το "Ο Βασιλιάς της Σκόνης", με το οποίο και έκλεισε την εμφάνισή του.

Θα επέστρεφε φυσικά στη σκηνή με συνθέσεις μεγάλης απήχησης, κάνοντας τους πάντες να τραγουδήσουν μαζί του. Από το "Λευκή Καταιγίδα" στο "Λιωμένο Παγωτό" και από το - προσωπικά αγαπημένο - "Οι Συμμορίες της Ασφάλτου" στο "Σιωπή", δεν νομίζω πως έμεινε στίχος που να μην τραγουδήθηκε από τον κόσμο ενώ, το δεύτερο encore έκλεισε με μια ωραιότατη, πειραματική εκτέλεση του "Δεν Έχει Τέλος" που μας άφησε μια γλυκιά γεύση στο στόμα.

Από εκεί και πέρα, νομίζω πως μου έλειψε λίγο ο ηλεκτρισμός και η ένταση αλλά, μπορεί και αυτό να αποτελεί μια προσωπική μου αίσθηση. Πάντως, δεν νομίζω πως έφυγε κανείς παραπονεμένος από την Πλατεία Νερού. Ούτε εγώ. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως η τόσο έντονη δημοτικότητα του Παυλίδη που, για ευνόητους λόγους, τον αναγκάζει να φιξάρει ένα σημαντικό μέρος του set του με κομμάτια που "δεν μπορούν να λείπουν", με κάνει λίγο να νοσταλγώ την εποχή που πήγαινες στις συναυλίες του και, πραγματικά, δεν ήξερες τι θα ακούσεις. Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως ό,τι και να πούμε, ό,τι και όπου και να παίξει, και την επόμενη φορά εκεί θα είμαστε για να τον δούμε από κοντά να τραγουδά ιστορίες που ίσως και να έχουν συμβεί αλλά, και να μην έχουν συμβεί, σίγουρα τις έχουμε ονειρευτεί μαζί του και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής