Mors Principium Est

Οι Mors Principium Est είναι από τις Φινλανδικές μπάντες του melodeath που έχουν δείξει αξιοσημείωτη αντοχή και συνέπεια στο χρόνο. Με δεδομένο μάλιστα ότι ξεκίνησαν πιο κοντά στο Σουηδικό ήχο, με ξερές κιθάρες που στηρίζονταν κυρίως στα ριφ αλλά κάπως έδεναν στο χώρο με τα μελωδικά πλήκτρα, είναι αξιοθαύμαστο ότι ποτέ δεν απογοήτευσαν δισκογραφικά. Όχι βέβαια ότι αποστρέφονταν και τις ατμοσφαιρικές πλάτες, ή τα υπερβολικά σόλο. Όχι, εντελώς Σουηδοί δεν ήταν. Αλλά πατούσαν και στις δυο πλευρές και οι κιθάρες τους έφερναν πιο κοντά στο Γκέτεμποργκ παρά στο ευρύτερο Ελσίνκι.

Αν δεν έτυχε να έχεις επαφή με τη δισκογραφία τους θα πρότεινα η πρώτη να γίνει με το "Inhumanity", ώστε να δεις τις ρίζες τους από τη μία, αλλά περισσότερο ακόμα γιατί το άλμπουμ ήταν πραγματικά πολύ καλό. Τα δύο επόμενα συνέχισαν επίσης σε υψηλό επίπεδο στήνοντας μια δυνατή πρώτη τριάδα κυκλοφοριών. Στο "The Unborn" κινήθηκαν πολύ πιο κοντά στους In Flames του τότε, ενώ στο "Liberation - Termination" διαφοροποίησαν αρκετά τον ήχο τους, προσθέτωντας περισσότερα ηλεκτρονικά ως και βιομηχανικά στοιχεία.

Κι αν τα πρώτα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας ήταν αρκετά δύσκολα για όλο το ιδίωμα, οι Mors Principium Est στάθηκαν περίφημα χωρίς να κάνουν ποτέ κοιλιά ή να περάσουν σε ήχο πιο κοντά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στην πορεία, και μετά το πολύ δυναμικό "Embers Of A Dying World" του 2017, έκαναν τα πρώτα διαφορετικά βήματα πειραματισμού με το "Seven" του 2020, δείχνοντας σημαντικά σημάδια εξέλιξης.

Ο ήχος τους σε αυτό το τελευταίο άρχισε να μεγαλώνει. Βάζοντας λίγο πιο μπροστά το συμφωνικό στοιχείο και ανεβάζοντας την πολυπλοκότητα χωρίς όμως να αφήνουν να χαθεί η σημαντική ισορροπία με τη μελωδία. Γενικά έδειχναν να ψάχνονται πιο βαθιά με τον χαρακτήρα τους. Όταν λοιπόν μια μπάντα με τόσα χρόνια στην πλάτη και, ούτως ή άλλως, πολύ αξιόλογη πορεία, κυνηγάει τη δημιουργία μέσα από την εξέλιξη και την πρόοδο, προσωπικά στέκομαι με ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον στις κινήσεις της.

Φτάνουμε έτσι στο "Darkness Invisible", που είναι ο όγδοος δίσκος των Mors Principium Est και ο πρώτος με το αυθεντικό lineup μετά από δεκαπέντε χρόνια. Οι επιστροφές των Kokko και Haukio έβαλαν και πάλι τις κιθάρες σε γνώριμα φινλανδικά χέρια. Και, ω θεοί, τί υπέροχη δουλειά έχουν κάνει! Layer πάνω σε layer, σύνθετα αλλά όμορφα θέματα, φοβερά τεχνικά παιξίματα που κρατάνε παντού την ουσία, και ένας φρέσκος αέρας που ξεκινάει από Σουηδικές φόρμες αλλά έρχεται αυτόνομα στο σήμερα. Τα τύμπανα τα έχει αναλάβει πλέον ο Marko Tommila που αποδυκνειεται πραγματικό κτήνος και σε συνδυασμό με τον παντοτινό μπασίστα τους, Heinola, έχουν δώσει ένα πολύ σφιχτό αλλά και εντυπωσιακό rhythm section. Και για να πάμε στην ουσία, το "Darkness Invisible" είναι ένας υπέροχος και μάλλον ο καλύτερός τους δίσκος. Βαριές κουβέντες λες φίλε! Το ξέρω και τις εννοώ.

Οι Mors Principium Est αποφάσισαν να δώσουν μια πιο δραματική, σινεματική και σκοτεινά απειλητική βάση στη μουσική τους. Έχουν χτίσει πάνω στα ορχηστρικά μέρη και επενδύουν σε περισσότερη ατμόσφαιρα βάζοντας ακόμα και μικρά, καθαρά συμφωνικά, μέρη ή ιντερλούδια. Ταυτόχρονα όταν ανεβάζουν ταχύτητες γίνονται καταιγιστικοί. Σε σημείο να έρχονται κοντά ακόμα και στο αμερικανο-θρεμμένο symphonic deathcore. Ευτυχώς, παρά τα τολμηρά καινούργια βήματα, δεν έχουν απολέσει τον χαρακτήρα τους. Δε θα πετύχεις breakdown ούτε για δείγμα, ούτε υποψία EDM - πάρα το ότι φλέρταραν με αυτό πολύ πριν τους Βρετανούς κι Αμερικάνους ήρωες του σήμερα - και ο Ville Viljanen ακούγεται καλύτερος και πιο ώριμος από ποτέ, εξερευνώντας μάλιστα πιο τολμηρά τα όρια της φωνής του.

Μικρά ατοπήματα υπάρχουν στη ροή του άλμπουμ, βασικά στο "The Rivers Of Avernus" που είναι πιο προβλέψιμο και ηχητικά εύκολο από το υπόλοιπο άλμπουμ. Αλλά από την άλλη, είναι το πρώτο που μου κόλλησε στο μυαλό. Και σε τελική ανάλυση, δεν πειράζει και τόσο να υπάρχει και ένα «εύπεπτο» χιτάκι. Όμως είναι τόσο ωραία τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ, από το τρομερό και ασυγκράτητο εισαγωγικό "Of Death", το mid tempo και μελωδικό "Monuments", το θεόρατο "Summoning The Dark" με τα hints από "The Gallery" των Dark Tranquility κι απ' το "...And I Return To Nothingness" των Lorna Shore, μέχρι το υπέροχα ατμοσφαιρικό κλείσιμο του "All Life Is Evil". Η παραγωγή και η μίξη του δίσκου από τον Jens Bogren (δεν έχω ιδέα τί να πρώτο-αναφέρω από τις δουλειές του, ο άνθρωπος είναι θρύλος) φαίνεται ότι ήταν δύσκολη, αλλά ο κατάφερε να κρατήσει όλες τις δομές του ήχου ζωντανές.

Οι Mors Principium Est καταφέρνουν με αυτή τη δουλειά να ανοίξουν καινούργιο κεφάλαιο στην πορεία τους. Το οποίο φαίνεται μάλιστα ότι θα είναι τρομερά ενδιαφέρον. Το ότι πετυχαίνουν από την πρώτη δουλειά στο νέο αυτό δρόμο την πολυπόθητη ισορροπία, με ποιότητα αλλά και δημιουργική κορύφωση είναι αξιοθαύμαστο!