Συνέντευξη The Dillinger Escape Plan (Ben Weinmann)
«Με τη μάνα σου!»
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 25/11/2013 @ 12:30
Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή για την εμφάνισή τους στη Γλασκώβη, είχα τη χαρά να με υποδεχτεί ο Ben Weinmann (και λιγάκι ο Greg Puciato) των Dillinger Escape Plan στη λεωφορειάρα τους για μία όμορφη κουβέντα. Μιλήσαμε για τον νέο τους δίσκο, την τρέλα που πουλάνε επί σκηνής και τη ζωή στην τουρνέ. Απολαύστε:
Ben: Τι κρύο είν' αυτό;
Εγώ: Άσ' τα..
Greg: Ψόφος!
Ευχαριστώ που μου αφιερώνετε λίγο χρόνο για...
Ben: Με τη μανα σου!
Yποθέτω είναι και αυτός ένας τρόπος να αρχίσει μία συνέντευξη...
Ben: Σκητά!
Σκατά.
Α ναι, σωστά, με συγχώρεις. Ξέρω τα βασικά, όλες τις σημαντικές λέξεις. Σκατά!
Υποθέτω είναι κάτι που έμαθες στην προηγούμενή σας περιοδεία;
Όχι, έχουμε πολλούς φίλους από την Ελλάδα. Ο Δημήτρης (Μηνακάκης) ήταν ο πρώτος μας τραγουδιστής.
Α ναι, προφανώς...
Αθανάσιος Αποστολόπουλος...
Συγχαρητήρια λοιπόν για τον νέο σας δίσκο. Πανέμορφο υλικό. Έχει μαζέψει και θετικότατες κριτικές. Κατά τη γνώμη σου, τι κάνει αυτή την κυκλοφορία να διαφέρει από τις προηγούμενες;
Σ' ευχαριστώ! Να πουμε την αλήθεια, μοιάζει αρκετά με τις προηγούμενές μας κυκλοφορίες, απλά αυτά που σίγουρα είναι διαφορετικά είναι οι ζωές μας και οι περιστάσεις. Αν έπρεπε να διαλέξουμε κάποιες συγκεκριμένες διαφορές, τότε αυτό που θα 'πρεπε να αναφέρουμε σίγουρα είναι πως -για πρώτη φορά- όλα τα τραγούδια γράφτηκαν συγκεκριμένα για αυτόν τον δίσκο. Στο παρελθόν γράφαμε κάποια τραγούδια για τον δίσκο και μετά θα διάλεγα κάτι που 'χα γράψει παλιότερα από τον σκληρό μου δίσκο και θα λέγαμε: «Θέλουμε τρία ακόμη κομμάτια για να τελειώσουμε τον δίσκο, ας πάρουμε από την κάβα». Αυτό σημαίνει πως τα τραγούδια αυτά παίζει να ήταν πολύ διαφορετικά από το γενικότερο υλικό που είχαμε γράψει για τον δίσκο. Κάμια φορά μας έβγαινε, έδινε μία άποψη πολυσυλλεκτικότητας στο δίσκο. Κομμάτια σαν το "Parasitic Twins" από τον προηγούμενο δίσκο ή το "Widowers", όπως και πολλά από εκείνα που βασίζονται στα πλήκτρα, όλα είναι τέτοιου είδους. Όπως είπα, αυτή τη φορά όλα ήταν γραμμένο για τον δίσκο, πράγμα διαφορετικό για μας. Επίσης, αυτή τη φορά είχα στήσει κάτι σαν μικρό στούντιο στο σπίτι μου, όπου γράψαμε το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Με αυτόν τον τρόπο είχαμε πολύ καλά demo των κομματιών και πολύ καλές ηχογραφήσεις σημείων που βγήκαν ενστικτωδές, πάνω στο jammάρισμα, που βρήκαν θέση στον δίσκο. Ο Bill (Rymer - drums) και γω θα δουλεύαμε μια ιδέα, κάποιο leadάκι, κάποιο σημείο στα πλήκτρα, κάτι της στιγμής. Θα το ηχογραφούσαμε κατευθείαν και θα πέρναγε αυτούσιο στον δίσκο.
Τώρα κάτω από νέο συμβόλαιο... Πώς επηρρέασε αυτή η αλλαγή την κυκλοφορία;
Ήμασταν με τη Relapse Records για πολλά χρόνια, που είναι μια αρκετά heavy, grindcore δισκογραφική, και ήταν τέλεια. Ωραίες μπάντες, ωραία ατμόσφαιρα και κουλτούρα, αλλά λίγάκι μας περιόριζε. Ήμασταν δεσμευμένοι μαζί τους για πολλά χρόνια. Η βιομηχανία αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος αντιμετωπίζει τη μουσική αλλάζει επίσης. Όποτε πηγαίνοντας μπροστά και εμείς, θέλαμε να σιγουρέψουμε πως δεν θα περιοριστούμε σε έναν συγκεκριμένο τρόπο δράσης. Έτσι ξεκινήσαμε την «ομπρέλα» της Party Smasher Inc., ένα μέσο με το οποίο μπορούμε να δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα κάτω από την ίδια στέγη, με τον δικό μας όμως έλεγχο. Τους δύο τελευταίους μας δίσκους τους βγάλαμε έτσι, μέσω του Party Smasher Inc, και συνεργαζόμενοι με διάφορες μικρότερες εταιρείες για τη διανομή και λοιπά. Στην Ευρώπη, στην ουσία το κυκλοφορήσαμε μόνοι μας, αλλα σε μέρη όπως οι Αυστραλία ή η Ιαπωνία, καταλάβαμε πως θέλαμε και βοηθεία τρίτων. Στην Αμερική συνεργαστήκαμε με τη Sumerian Records. Γενικά, ήταν ένας τρόπος να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτω όμως από την ίδια σφραγίδα.
Η μπάντα σου σίγουρα θεωρείται από τις κορυφαίες, αν όχι η κορυφαία, στον χώρο σας. Πώς αντιδράς σε κάτι τέτοιες δηλώσεις;
Τους αρέσει απλά ο τρόπος με τον οποίο ντυνόμαστε (γέλια). Κοιτά να δεις, πολλές μπάντες έχουν βγει στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, και κάποιες από αυτές παίζει να μας άκουγαν όταν ήταν πιο πιτσιρικάδες. Ήμαστε τόσο καιρό στην πιάτσα που έχουμε φτάσει στο σημείο να μπορούμε να λέμε πως βλέπουμε τους οπαδούς μας να μεγαλώνουν. Κάποιοι από αυτούς είναι μαζί μας εδώ και πολύ καιρό, μεγαλώνουν, δημιουργούν τις δικές τους μπάντες, δημιουργούν τη δική τους ιστορία...
Ναι, αυτό θα 'λεγα! Μπάντες όπως οι Leprous και οι Periphery σάς έχουν σαν κύρια επιρροή...
Ναι! Μου είναι γνωστές όλες αυτές οι μπάντες. Θυμάμαι για παράδειγμα να βλεπω τον Tosin (Abasi) των Animals As Leaders να είναι στο κάγκελο και να χτυπιέται σε κάθε live που κάναμε στην Βαλτιμόρη. Το ίδιο και με τα παιδιά από τους Periphery... Ακόμα και μπάντες σαν τους Bring Me The Horizon μας έχουν πει πως παλιότερα μαζεύονταν παρέα και λέγανε «ψηθείτε να φτιάξουμε μία μπάντα σαν τους Dillinger»!. Ακόμα και οι Every Time I Die, των οποίων τα μέλη είναι μεγαλύτερα από εμάς, όλοι τους συναντήθηκαν πρώτη φορά σε συναυλία μας! Τι να πω, υποθέτω πως όταν είσα μέσα στα πράγματα τόσο καιρό, σου δίνεται η ευκαιρία να επηρρεάσεις κάποια πράγματα...
Ποιά ήταν αυτή η μπάντα για σένα;
Μμμ, υπήρχαν κάποιες μπάντες τις οποίες γουστάραμε όλοι όταν πρωτοξεκινήσαμε το συγκρότημα. Ήταν ένας συνδυασμός πολλών death metal ακουσμάτων, καθώς μας άρεσε πολύ ο ακραίος ήχος, μπάντες όπως οι Morbid Angel, Carcass, Death και λοιπά. Υπήρχαν επίσης και κάποια hardcore ακούσματα που είχαμε, όπως οι Dead Guy, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν επηρρεασμένοι από μπάντες σαν τους Black Flag, που όταν ήμασταν εμείς πιτσιρικία ήταν αυτοί στο ξεκίνημά τους. Επίσης, μπάντες όπως οι πρώιμοι Today Is The Day, οι Neurosis, τέτοια πράγματα. Γουστάραμε και μουσικές με jazz fusion κατεύθυνση όπως οι Mahasvishnu Orchestra, King Crimson... Γενικά όταν πρωτοξεκινήσαμε, πολλοί ακούγαμε διάφορα πράγμ... Α! Οι Cynic! Δύο από τα μέλη τους συμμετείχαν στον δίσκο των Death, "Human", τον οποίο λατρεύαμε ομαδικώς και συνεπώς οδηγηθήκαμε στην αγάπη μας για τους Cynic. Ήταν μία μπάντα που γουστάραμε όλοι μας αλλά δεν ήταν και ιδιαίτερα δημοφιλής. Δεθήκαμε αρκετά μ' αυτόν τον τρόπο, αγαπώντας μια μπάντα που δεν ήξερε κανείς. Οι Cynic ήταν σίγουρα μία από τις κυριότερες επιρροές μου μεγαλώνοντας.
Ξέρω πως είσαι ένας πολυάσχολος άνθρωπος Ben, με ένα σκασμό side projects να τρέχουν. Με τι ασχολείσαι τον τελευταίο καιρό;
Τα τελευταία δύο χρόνια οι Dillinger ήταν εκεί που αφιέρωνα τον περισσότερό μου χρόνο, αλλά είμαστε περίπου στα μισά των ηχογραφήσεων για τον πρώτο δίσκο των Giraffe Tongue Orchestra, το οποίο είναι μία δουλειά στην οποία συμμετέχω εγώ, ο John Theodore των Queens Of The Stone Age (σ.σ.: και των Mars Volta, σημειώνω εγώ), ο Brent Hinds των Mastodon και ο Eric Avery των Jane's Addiction. Έχουμε ολοκληρώσει περίπου έξι κομμάτια και όταν γυρίσω σπίτι για τις γιορτές θα κάτσουμε να τελειώσουμε τον δίσκο, να τα ηχογραφήσουμε και να ολοκληρώσουμε το project αυτό. Είναι πολύ όμορφο, αλλά καταλαβαίνεις πως είναι δύσκολο να οργαωθείς αφού είναι όλοι τόσο πολυάσχολοι.
Σαν τι περίπου ακούγονται οι Giraffe Tongue Orchestra;
Να σου πω, είναι μία από αυτές τις καταστάσεις που η μουσική δεν θυμίζει κανενός τη μπάντα, αλλά αντιλαμβάνεσαι αμέσωςτο στυλ του καθενός. Ακούς την κιθάρα του Brent, το δικό μου στυλ, τις μελωδικές μπασσογραμμές του Avery και φυσικά τον τόνο του Theodore. Όταν βαράει τα drums. Ειλικρινά, με όποιον drummer και να 'χω παίξει -και έχω παίξει με πολύ καλούς drummer- είναι από αυτούς που μπορώ να καταλάβω αμέσως πότε παίζει. Μπορείς να του δώσεις δυο κατσαρσόλες κι έναν τενεκέ και μόλις τα χτυπήσει, πάλι θα καταλάβεις πως είναι ο John Theodore. Aυτό για μένα είναι εξαιρετικά ενδιάφερον, να έχεις τη δυνατότητα να παίξεις με κάποιον που μπορεί να βγάλει αυτό το συγκεκριμένο ήχο από ένα όργανο. Πάντως μου είναι πολύ δύσκολο να σου πω σαν τι ακούγεται, γιατί δεν μπορείς να το συγκρίνεις με καμία από τις μπάντες μας, αλλά μας ακους όλους ξεκάθαρα. Μπορείς να το πεις έναν ομαδικό rock δίσκο ή κάτι τέτοιο...
Ήμουν μεγάλος fan του EP διασκεύων, "Plagiarism", που 'χατε βγάλει κάποτε. Σκοπεύετε να ξανακάνετε κάτι τέτοιο ποτέ;
Πρόσφατα δουλέψαμε μια διασκευή των Depeche More την οποία ενίοτε παίζουμε και ζωντανά. Ο Greg κι εγώ είμαστε μεγάλοι θαυμαστές των Depeche Mode, άρα ήταν κάπως ιδιαίτερο να το παίζουμε στις συναυλίες μας. Παίζει να ήταν και από τις πρώτες συναυλίες που πήγα ποτέ οι Depeche Mode...
Για ποιό κομμάτι λέμε;
Για το "Behind The Wheel". Το προσαρμόσαμε πολύ στον χαρακτήρα μας. Στο ΕP που λες τα περισσότερα κομμάτια απλά τα διασκευάσαμε αυτούσια, δεν τα αλλάξαμε και ιδιαίτερα. Ήταν απλά για τον χαβαλέ. Πιστεύω πως άμα ποτέ επιχειρούσαμε κάτι παρόμοιο, θα επιδιώκαμε να τα πειράξουμε λίγο παραπάνω τα κομμάτια, να τους δώσουμε μια δικιά μας ταυτότητα. Υπήρχαν κομμάτιαπ ου δισασκευάσαμε στο παρελθόν τα οποία τα μακελέψαμε και τα διαμορφώσαμε στον χαρακτήρα μας, όπως αυτό των Guns N' Roses ("My Michelle") ή των Black Flag ("Damaged" - και τα δύο μέρη), τέτοια πράματα. Δεν ξέρω αν θα κάνουμε ποτέ τέτοιο ΕP παρόμοιο, αλλά σίγουρα θα ηχογραφήσουμε κάποια διασκευή καινούργια στο μέλλον.
Γενικώς, στις συναυλίες σας, φημίζεστε για την, εχμ, σκηνική σας παρουσία. Ποιο θυμάσαι να 'ναι το χειρότερο που 'χει συμβεί σε ζωντανή σας εμφάνιση;
Παράξενο που το ρωτάς αυτό, γιατί παίζει να 'γινε μόλις χθες... Ευτυχώς δεν κατέληξε κάπως τραγικά, οπότε μπορείς να πεις πως μάλλον ήταν από τις πιο τυχερές μας βραδιές. Aberdeen λοιπόν (σ.σ.: εκεί που έπαιζαν). Έπεσα από πολύ ψηλά, ανάποδα και έσκασα με το κεφάλι πάνω στους ενισχυτές. Χτύπησα τον αυχένα και το κεφάλι μου, η κιθάρα μου έσπασε, χορδές πετάχτηκαν παντού. Πίστευα πως ήμουν νεκρός. Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που απλά σκεφτόμουν «αποκλείεται να ξαναπερπατήσω, δεν ξανακουνάω τα πόδια μου μετα απ’αυτό». Ακουμπιόμουν και έλεγα «Ω ρε πούστη! Είμαι καλά!». Χτύπησα τον αγκώνα μου αρκετά δυνατά, έσπασα την κιθάρα μου, πονάει η μέση μου, αλλά περπατάω (γέλια)! Ο σεκιουριτάς που καθόταν εκεί μπροστά είχε πανιάσει. Σίγουρα απλά σκέφτηκε «τον χάσαμε αυτόν». Τον κοίταγα και σε κάθε τραγούδι με ρώταγε αν είμαι καλά, γιατί το είδε φάτσα φόρα, «σίγουρα πέθανε, δεν μπορεί να μην πέθανε»...
Υπάρχουν φορές που κάποια venues ή διοργανωτές σας λένε «Παιδιά, φτάνει!»;
Ναι, συνεχώς!
Και πώς αντιδράτε σ' αυτό, τους κλάνετε;
Ε, αναλόγως μαν, είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες που μπορούμε και παίζουμε μουσική ζωντανά, που υπάρχει κόσμος που θέλει να πηγαίνουμε στα club του. Δεν ερχόμαστε με την τσογλιανιά στο νου, δεν παίζουμε για να ξεκινήσουμε κάποια διαδήλωση, να τα κάνουμε πουτάνα... Το κάνουμε για την τέχνη, για τη μουσική. Το show έχει να κάνει με την δίχως-περιορισμό ελεύθερη έκφραση. Όταν πρωτοξεκινήσαμε ήταν απλά σαν ένα event. Δεν σκοπεύαμε να το κάνουμε επαγγελματικά, δεν το κάναμε για το χρήμα. Εγώ για τα τέσσερα με πέντε πρώτα χρόνια που έφτιαξα τους Dillinger, έχανα χρήμα. Το show ήταν ένας τρόπος να ξεσπάσεις μετά τη σχολή, τη δουλειά, μετά από μία δύσκολη εβδομάδα. Έτσι πάντα θέλαμε να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη ελευθερία έκφρασης και να συνεχίζουμε να διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στις εμφανίσεις μας γιατί έτσι εκφραζόμαστε. Προφανώς όμως υπάρχουν και φορές που δεν αντιλαμβάνεσαι πλήρως που βρίσκονται τα όρια, και δεν γουστάρουμε να μας λένε ποια είναι αυτά τα όρια. Δε θέλουμε να βάζουμε εμπόδια μπροστά μας, γιατί κατά μία έννοια η μουσική που παίζουμε αντιπροσωπεύει ακριβώς το αντίθετο, να σπας τους κανόνες. Υπάρχουν όμως φορές που ξεπερνάμε το όριο και το venue δεν μας δέχεται να ξαναπαίξουμε εκεί (γέλια).
Βρίσκεις πως τα liveάδικα στο UK είναι χειρότερα από αυτή την άποψη; Στην Ελλάδα για παράδειγμα δεν παίζει τόση αυστηρότητα όσο εδώ, που έχεις έναν σεκιουριτά στο κάθε μέτρο...
Υπήρχε μία τραγωδία στης ΗΠΑ όπου μία μπάντα ονόματι Great White έπαιζε σε ένα σχετικό μικρό κλαμπ. Κάπου στις αρχές του ενενήντα ήταν ψιλοδιάσημοι και τώρα έπαιζαν σε μικρά κλαμπάκια, όπου επιχείρησαν κάνουν κάτι κόλπα με πυροτεχνικά, όπως όταν ήταν στα ντουζένια τους, και όλο το κλαμπ άρπαξε φωτιά. Πέθανε κόσμος. Μετά απ' αυτό, οι κανονισμοί στις ΗΠΑ έγιναν πολύ πιο αυστηροί. Μειώθηκε ο αριθμος των εισιτηριών που μπορούσαν να κόψουν, οργάνωσαν καλύτερα τις εξόδους κινδύνου και λοιπά. Προσωπικά πιστεύω πως έχει περισσότερο να κάνει με το είδους μουσικής που παίζεις και το μέρος στο οποίο την παίζεις, παρά την χώρα. Όταν στην αρχή της καριέρας μας παίζαμε σε DIY live -στα οποία ενίοτε συμμετέχουμε και ακόμα- προφανώς θέματα όπως σεκιουρητάδες δεν πρόεκυπταν ποτέ. Δεν υπήρχαν ούτε διαχωριστικά ούτε τίποτα. Τώρα, όταν παίζουμε σε κανονικά venues, προσπαθούμε να κρατήσουμε το live όσο το δυνατόν πιο άμεσο γίνεται. Να βγάλουμε τα διαχωριστικά, να μειώσουμε την απόσταση σκηνής-κοινού. Καμία φορά είνα απλά οι κανονισμού του club που απλά δεν έχουμε κάμια δικαιοδοσία πάνω τους. Πάντως πολλές φορές είναι αρκετά ξενερωτικό, ένα τοίχος σεκιουρητάδων ή κάτι τέτοιο. Διαφέρει πάντως παντού.
Το λοιπόν, έχεις υπάρξει κάπως άτυχος όσων άφορα μέλη της μπάντας που φεύγουν. Ο πρώτος σου τραγουδιστής τα παράτησε για να γίνει γραφίστηας, ο κιθαρίστας σου την έκανε για να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία. Ποιός λες να είναι ο επόμενος που θα φύγει και τι δημιουργικό μονοπάτι θα ακολουθήσει; *
Ben: (γελώντας) Greg! To άκουσες αυτο; (O Greg είχε πάει μέσα, πιο βαθιά στο λεωφορείο)
Greg: Tί πράμα; Ποιος είναι ο επόμενος που θα την κάνει;
Ben: Ναι, και τι θα κάνει μετά. Ο Jeff την έκανε για τις ταινίες του, ο Dimitri για να γινει γραφίστας...
Greg: Ναι, ο Ben μάλλον είναι ο επόμενος.
Ben: Θα γίνω μπαλαρίνα.
Greg: Τι να σου πω, έχουμε το ίδιο line-up εδώ και δύο δίσκους... Ήθελα να προσθέσω στην ερώτηση «Τι ήταν καινούργιο στο τελεύταιο δίσκο» πως ο Ben αυτή τη φορά δεν είχε να δείξει σε κανέναν πως να παίζει τα κομμάτια.
Ben: Πράγματι, δεν χρειάστηκε να σπαταλήσω χρόνο δείχνοντας σε κάποιον πως να παίξει τα τραγούδια μας. Ο James, αυτός που παίζει κιθάρα για μας τώρα, έπαιζα και παλιότερα μαζί μας, οπότε δεν είναι ότι έφυγε ακριβώς, αλλά μάλλον ότι πήρε ένα διαλειμμάτακι για εφτά χρονάκια...
Greg: Ίσως αποφασίσει να πάρει άλλο ένα, ποιος ξέρει...
Ben: Πέρα από την πλάκα, είναι δύσκολο πράγμα η περιοδεία, και ο James δεν το έχει συνηθίσει όπως εμείς. Πριν εφτά χρόνια, πάλι λογω περιοδείας τα άφησε, δεν το άντεχε...
Υποθέτω αρκετά έχουν αλλάξει από τότε (δείχνοντας το γενικά λουσάτο λεωφορείο τους).
Ben: Όχι, όχι, και τότε ήμασταν σε λεωφορείο (γέλια). Απλά ζούμε στριμόκωλα έντεκα άτομα εδώ και δύο μήνες σερί. Είσαι μακριά από την οικογένεια σου, την κοπέλα σου, την γύναικα σου... Αν δεν έχεις συνηθίσει να βρίσκεσαι μεταξύ ανθρώπων συνέχεια, είναι πολύ δύσκολο. Δεν έχεις που να κρυφτείς. Τώρα ας πούμε είναι όσο πριβέ γίνεται. Όλοι είναι μέσα (στο κλαμπ), δεν είναι ποτέ έτσι. Είναι ο ένας πάνω στον άλλον, να μιλάνε, να κλάνουν, να γκρινιάζουν...
Greg: Να μη συμφωνούν για τι θα βάλουμε στην ΤV...
Ben: Πιστεύω πάντως πως ο James έχει μία δυσκολία στην κοινωνικοποίηση... πχ, (πιάνοντας το σταυρόλεξο από τη σημερινή εφημερίδα) τι 'ν' αυτό εδώ; 8 οριζόντια, «ο ακοινώνητος», πέντε γράμματα...
Greg: Είσαι σοβαρός; Ποιός το 'γραψε αυτό; (κάποις είχε γράψει James σαν απάντηση)
Ben: Εγώ, και το άφησα εδώ να το δει (γέλια). Ίσως χρειαστεί να βάλουμε κάποιο στοίχημα να δούμε πόσο θα αντέξει, αλλα ok, καμιά φορά τα διαλείμματα μεταξύ περιοδειών βοηθάνε πολύ την κατάσταση και ελπίζω να μη χρειαστεί να αλλάξουμε μέλος τώρα σύντομα...
Είχα την απορία πώς και έκατσε και περιοδεύετε μαζί με τους Maybeshewill. Διαφέρετε κάμποσο.
Πρώτον, έχουμε τον ίδιο ατζέντη, οπότε έτσι. Αλλά μας τους πρότειναν, τους ακούσαμε και μας φάνηκε σα μία μπάντα που θα θέλαμε να πάρουμε μαζί μας. Όταν ήμασταν μικρότεροι, o Greg και εγώ πηγαίναμε μαζί σε συναυλίες στο DC. Nομίζω πως μια φορά είδε τους Incubus και τους System Of A Down στο ίδιο live, σε ένα παρακμιακό κλαμπ που παίζαμε και μεις.
Greg: Ναι, μπροστά από καμιά εκατοστή άτομα...
Ben: Tα βλέπεις; Πρώιμοι Incubus και πρώιμοι System δεν είχαν καμία απολύτως επαφή. Την εποχή που τριγυρνούσα στα τοπικά hardcore live μπορούσες να δεις τα πάντα. Θα έπαιζα μία pop-punk μπάντα και μετά θα ανέβαινει μία τέρμα Straight-edge vegan hardcore μπάντα. Κανενός δεν του φαινόταν παράξενο αυτό, όλοι αντιπροσωπεύαμε την ίδια σκηνή, απλά με διαφορετικές επιρροές. Μετά αποφάισαν να μας τσουβαλιάσουν όλους σε διαφορετικά είδη μουσικής και τώρα είναι χειρότερα από ποτέ. Είσαι είτε το ένα, έιτε το άλλο και αυτό είναι αφάνταστα βαρετό. Εμείς πασχίζουμε να ανεβάσουμε επίπεδο τους θαυμαστές μας. Να τους δείξουμε πως μπορεί να τους αρέσει και κάποιο άλλο είδος μουσικής. Αν κάτι είναι καλό, είναι καλό, τέρμα. Το να ακούς επί τέσσερις ώρες σερί το ίδιο πράγμα είναι ανούσιο, δεν σου προσφέρει τίποτα. Δεν σου δίνει κανένα είδος πρόκληση να ανακαλύψεις νέα πράματα, να σε αφήσει να εξερευνήσεις άλλου είδους συναισθήματα... Oι Maybeshewill είναι μία instrumental μπάντα με διαφορετικές δυναμικές από έμας και έχουν προφανώς και διαφορετικές επιρροές από έμας. Το ίδιο ισχύει και για τους Three Trapped Tigers (το δεύτερο support). Μπορεί να ακουγόμαστε διαφορετικά, αλλά έχουμε παρόμοιο attitude και προσέγγιση προς τη μουσική. Γι' αυτό τους φέραμε μαζί μας, με αυτό το σκεπτικό.
Greg, ξέρω πως έχεις σπίτι σου ένα χλωρινιασμένο μπλουζάκι από τη συναυλία στην Αθήνα, του οποίου η ιδιοκτήτρια σου λέει «Γεια!».
Αυτό που λέει «Hide Yo Kids, Hide Yo Wife?» Τέλειο! Το έχω ακόμα!
Σας έχει μείνει κάτι ξεχωριστο από το live εκείνο; Δεν συνηθίζουνε να μας επισκέπτονται συχνά μπάντες σαν και εσάς...
Greg: Αυτό το live ήταν αρκετά ξεχωριστό...
Ben: Ναι ήταν, γιατί δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο που δεν έχουμε παίξει μία, δύο ή και περισσότερες φορές. Τελειώσαμε εκείνη την περιοδεία με δύο στάσεις, μία στο Ισραήλ και μία στην Ελλάδα. Ήταν και οι δύο από τις καλύτερες εμφανίσεις μας εδώ και χρόνια! Δεν ήταν μόνο επειδή παίζαμε μπροστά σε κοινό που δε μας είχα ξαναδεί, που δίψαγε για τα κομμάτια μας και ήταν γεμάτο ενέργεια και ευγνωμοσύνη, αλλά και πολιτισμικά, ήταν ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον μέρος να είναι κανείς. Έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο με την Ελλάδα, καθώς έχουμε πολύ καλούς φίλους απο εκεί, όπως ο Dimitri και η οικογένεια του. Ο παλιός tour manager μας, ο Tom, ήταν επίσης Έλληνας και έχουμε πάει μαζί διακοπές εκεί να γνωρίσω την οικογένειά του. Οπότε, όταν παίζουμε εκεί, το να μπορούμε να πούμε πως η μουσική μας κατάφερε και μας έφερε εδώ, τόσο μακριά από το σπίτι μας, και δημιουργήσαμε κάποια σχέση με τόσους άνθρωπους με παρόμοια νοοτροπία με μας, λέει πολλά.
Tέλεια! Ήδη σας έχω φάει πολύ χρόνο, οπότε θα το λήξω με μία τελετυαία ερώτηση. Ben, έχεις αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν στην κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας και λοιπά. Ποια η άποψη σού για τις υπηρεσίες streaming όπως το Spotify; Πολλοί καλλιτέχνες δεν το βλέπουν τόσο ένθερμα...
Το streaming είναι το μέλλον! Έχει πλάκα, γιατί σε μέρη όπου το downloading δεν επηρέαζε και τόσο την αγορά, έχουν περισσότερους χρήστες που streamάρουν. Στην Ευρώπη για παράδειγμα οι υπηρεσίες αυτές έχουν πάρει φωτιά, και είμαι πολύ περιέργος να δώς πως θα επηρρεάσει την μουσική πραγματικότητα καθώς οι ταχύτητες μόνο θα αυξάνονται. Πιστεύω πως ο κόσμος θέλει πρόσβαση στα πάντα, εύκολα και ποιοτικά. Όσο ανεβαίνουν οι ταχύτητες, δεν πιστεύω πως θα υπάρχει καλύτερη εναλλακτική από το streaming. Προγράμματα σαν το Spotify σου δίνουν πρόσβαση σε εκατομμύρια κομμάτια, με έναν ατελείωτο κατάλογο. Σαν μουσικοί, όσο και να θέλαμε να βγάζαμε περισσότερο χρήμα από τη δουλειά μας, πιστεύω πως αξιολογούμε την «έμπνευση» πολύ παραπάνω. Για παράδειγμα, ο Greg μου έστειλε ένα link για δύο κομμάτια στο Spotify σήμερα εκεί που καθόμουν στην καφετέρια και μου λέει «Τσέκαρε δω, είναι πολύ καλοί». Το πάτησα και το streamάρα στο Spotify κατευθείαν και πωρώθηκα. Προσωπικά το χρησιμοποιώ πάρα πολύ και το λατρεύω. Αν η ερώτηση είναι πώς θα επηρρεάσει τη μουσική βιομηχανία, αυτό είναι τελείως άλλο καπέλο, αλλά πιστεύω σίγουρα πως είναι το μέλλον. Κερδίζω περισσότερα απ' ότι χάνω.
Σας ευχαριστώ πολυ παιδία, ήταν τέλεια.
Εμείς ευχαριστούμε.
* credits στον ψηλό
Ben: Τι κρύο είν' αυτό;
Εγώ: Άσ' τα..
Greg: Ψόφος!
Ευχαριστώ που μου αφιερώνετε λίγο χρόνο για...
Ben: Με τη μανα σου!
Yποθέτω είναι και αυτός ένας τρόπος να αρχίσει μία συνέντευξη...
Ben: Σκητά!
Σκατά.
Α ναι, σωστά, με συγχώρεις. Ξέρω τα βασικά, όλες τις σημαντικές λέξεις. Σκατά!
Υποθέτω είναι κάτι που έμαθες στην προηγούμενή σας περιοδεία;
Όχι, έχουμε πολλούς φίλους από την Ελλάδα. Ο Δημήτρης (Μηνακάκης) ήταν ο πρώτος μας τραγουδιστής.
Α ναι, προφανώς...
Αθανάσιος Αποστολόπουλος...
Συγχαρητήρια λοιπόν για τον νέο σας δίσκο. Πανέμορφο υλικό. Έχει μαζέψει και θετικότατες κριτικές. Κατά τη γνώμη σου, τι κάνει αυτή την κυκλοφορία να διαφέρει από τις προηγούμενες;
Σ' ευχαριστώ! Να πουμε την αλήθεια, μοιάζει αρκετά με τις προηγούμενές μας κυκλοφορίες, απλά αυτά που σίγουρα είναι διαφορετικά είναι οι ζωές μας και οι περιστάσεις. Αν έπρεπε να διαλέξουμε κάποιες συγκεκριμένες διαφορές, τότε αυτό που θα 'πρεπε να αναφέρουμε σίγουρα είναι πως -για πρώτη φορά- όλα τα τραγούδια γράφτηκαν συγκεκριμένα για αυτόν τον δίσκο. Στο παρελθόν γράφαμε κάποια τραγούδια για τον δίσκο και μετά θα διάλεγα κάτι που 'χα γράψει παλιότερα από τον σκληρό μου δίσκο και θα λέγαμε: «Θέλουμε τρία ακόμη κομμάτια για να τελειώσουμε τον δίσκο, ας πάρουμε από την κάβα». Αυτό σημαίνει πως τα τραγούδια αυτά παίζει να ήταν πολύ διαφορετικά από το γενικότερο υλικό που είχαμε γράψει για τον δίσκο. Κάμια φορά μας έβγαινε, έδινε μία άποψη πολυσυλλεκτικότητας στο δίσκο. Κομμάτια σαν το "Parasitic Twins" από τον προηγούμενο δίσκο ή το "Widowers", όπως και πολλά από εκείνα που βασίζονται στα πλήκτρα, όλα είναι τέτοιου είδους. Όπως είπα, αυτή τη φορά όλα ήταν γραμμένο για τον δίσκο, πράγμα διαφορετικό για μας. Επίσης, αυτή τη φορά είχα στήσει κάτι σαν μικρό στούντιο στο σπίτι μου, όπου γράψαμε το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Με αυτόν τον τρόπο είχαμε πολύ καλά demo των κομματιών και πολύ καλές ηχογραφήσεις σημείων που βγήκαν ενστικτωδές, πάνω στο jammάρισμα, που βρήκαν θέση στον δίσκο. Ο Bill (Rymer - drums) και γω θα δουλεύαμε μια ιδέα, κάποιο leadάκι, κάποιο σημείο στα πλήκτρα, κάτι της στιγμής. Θα το ηχογραφούσαμε κατευθείαν και θα πέρναγε αυτούσιο στον δίσκο.
Τώρα κάτω από νέο συμβόλαιο... Πώς επηρρέασε αυτή η αλλαγή την κυκλοφορία;
Ήμασταν με τη Relapse Records για πολλά χρόνια, που είναι μια αρκετά heavy, grindcore δισκογραφική, και ήταν τέλεια. Ωραίες μπάντες, ωραία ατμόσφαιρα και κουλτούρα, αλλά λίγάκι μας περιόριζε. Ήμασταν δεσμευμένοι μαζί τους για πολλά χρόνια. Η βιομηχανία αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος αντιμετωπίζει τη μουσική αλλάζει επίσης. Όποτε πηγαίνοντας μπροστά και εμείς, θέλαμε να σιγουρέψουμε πως δεν θα περιοριστούμε σε έναν συγκεκριμένο τρόπο δράσης. Έτσι ξεκινήσαμε την «ομπρέλα» της Party Smasher Inc., ένα μέσο με το οποίο μπορούμε να δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα κάτω από την ίδια στέγη, με τον δικό μας όμως έλεγχο. Τους δύο τελευταίους μας δίσκους τους βγάλαμε έτσι, μέσω του Party Smasher Inc, και συνεργαζόμενοι με διάφορες μικρότερες εταιρείες για τη διανομή και λοιπά. Στην Ευρώπη, στην ουσία το κυκλοφορήσαμε μόνοι μας, αλλα σε μέρη όπως οι Αυστραλία ή η Ιαπωνία, καταλάβαμε πως θέλαμε και βοηθεία τρίτων. Στην Αμερική συνεργαστήκαμε με τη Sumerian Records. Γενικά, ήταν ένας τρόπος να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτω όμως από την ίδια σφραγίδα.
Η μπάντα σου σίγουρα θεωρείται από τις κορυφαίες, αν όχι η κορυφαία, στον χώρο σας. Πώς αντιδράς σε κάτι τέτοιες δηλώσεις;
Τους αρέσει απλά ο τρόπος με τον οποίο ντυνόμαστε (γέλια). Κοιτά να δεις, πολλές μπάντες έχουν βγει στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, και κάποιες από αυτές παίζει να μας άκουγαν όταν ήταν πιο πιτσιρικάδες. Ήμαστε τόσο καιρό στην πιάτσα που έχουμε φτάσει στο σημείο να μπορούμε να λέμε πως βλέπουμε τους οπαδούς μας να μεγαλώνουν. Κάποιοι από αυτούς είναι μαζί μας εδώ και πολύ καιρό, μεγαλώνουν, δημιουργούν τις δικές τους μπάντες, δημιουργούν τη δική τους ιστορία...
Ναι, αυτό θα 'λεγα! Μπάντες όπως οι Leprous και οι Periphery σάς έχουν σαν κύρια επιρροή...
Ναι! Μου είναι γνωστές όλες αυτές οι μπάντες. Θυμάμαι για παράδειγμα να βλεπω τον Tosin (Abasi) των Animals As Leaders να είναι στο κάγκελο και να χτυπιέται σε κάθε live που κάναμε στην Βαλτιμόρη. Το ίδιο και με τα παιδιά από τους Periphery... Ακόμα και μπάντες σαν τους Bring Me The Horizon μας έχουν πει πως παλιότερα μαζεύονταν παρέα και λέγανε «ψηθείτε να φτιάξουμε μία μπάντα σαν τους Dillinger»!. Ακόμα και οι Every Time I Die, των οποίων τα μέλη είναι μεγαλύτερα από εμάς, όλοι τους συναντήθηκαν πρώτη φορά σε συναυλία μας! Τι να πω, υποθέτω πως όταν είσα μέσα στα πράγματα τόσο καιρό, σου δίνεται η ευκαιρία να επηρρεάσεις κάποια πράγματα...
Ποιά ήταν αυτή η μπάντα για σένα;
Μμμ, υπήρχαν κάποιες μπάντες τις οποίες γουστάραμε όλοι όταν πρωτοξεκινήσαμε το συγκρότημα. Ήταν ένας συνδυασμός πολλών death metal ακουσμάτων, καθώς μας άρεσε πολύ ο ακραίος ήχος, μπάντες όπως οι Morbid Angel, Carcass, Death και λοιπά. Υπήρχαν επίσης και κάποια hardcore ακούσματα που είχαμε, όπως οι Dead Guy, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν επηρρεασμένοι από μπάντες σαν τους Black Flag, που όταν ήμασταν εμείς πιτσιρικία ήταν αυτοί στο ξεκίνημά τους. Επίσης, μπάντες όπως οι πρώιμοι Today Is The Day, οι Neurosis, τέτοια πράγματα. Γουστάραμε και μουσικές με jazz fusion κατεύθυνση όπως οι Mahasvishnu Orchestra, King Crimson... Γενικά όταν πρωτοξεκινήσαμε, πολλοί ακούγαμε διάφορα πράγμ... Α! Οι Cynic! Δύο από τα μέλη τους συμμετείχαν στον δίσκο των Death, "Human", τον οποίο λατρεύαμε ομαδικώς και συνεπώς οδηγηθήκαμε στην αγάπη μας για τους Cynic. Ήταν μία μπάντα που γουστάραμε όλοι μας αλλά δεν ήταν και ιδιαίτερα δημοφιλής. Δεθήκαμε αρκετά μ' αυτόν τον τρόπο, αγαπώντας μια μπάντα που δεν ήξερε κανείς. Οι Cynic ήταν σίγουρα μία από τις κυριότερες επιρροές μου μεγαλώνοντας.
Ξέρω πως είσαι ένας πολυάσχολος άνθρωπος Ben, με ένα σκασμό side projects να τρέχουν. Με τι ασχολείσαι τον τελευταίο καιρό;
Τα τελευταία δύο χρόνια οι Dillinger ήταν εκεί που αφιέρωνα τον περισσότερό μου χρόνο, αλλά είμαστε περίπου στα μισά των ηχογραφήσεων για τον πρώτο δίσκο των Giraffe Tongue Orchestra, το οποίο είναι μία δουλειά στην οποία συμμετέχω εγώ, ο John Theodore των Queens Of The Stone Age (σ.σ.: και των Mars Volta, σημειώνω εγώ), ο Brent Hinds των Mastodon και ο Eric Avery των Jane's Addiction. Έχουμε ολοκληρώσει περίπου έξι κομμάτια και όταν γυρίσω σπίτι για τις γιορτές θα κάτσουμε να τελειώσουμε τον δίσκο, να τα ηχογραφήσουμε και να ολοκληρώσουμε το project αυτό. Είναι πολύ όμορφο, αλλά καταλαβαίνεις πως είναι δύσκολο να οργαωθείς αφού είναι όλοι τόσο πολυάσχολοι.
Σαν τι περίπου ακούγονται οι Giraffe Tongue Orchestra;
Να σου πω, είναι μία από αυτές τις καταστάσεις που η μουσική δεν θυμίζει κανενός τη μπάντα, αλλά αντιλαμβάνεσαι αμέσωςτο στυλ του καθενός. Ακούς την κιθάρα του Brent, το δικό μου στυλ, τις μελωδικές μπασσογραμμές του Avery και φυσικά τον τόνο του Theodore. Όταν βαράει τα drums. Ειλικρινά, με όποιον drummer και να 'χω παίξει -και έχω παίξει με πολύ καλούς drummer- είναι από αυτούς που μπορώ να καταλάβω αμέσως πότε παίζει. Μπορείς να του δώσεις δυο κατσαρσόλες κι έναν τενεκέ και μόλις τα χτυπήσει, πάλι θα καταλάβεις πως είναι ο John Theodore. Aυτό για μένα είναι εξαιρετικά ενδιάφερον, να έχεις τη δυνατότητα να παίξεις με κάποιον που μπορεί να βγάλει αυτό το συγκεκριμένο ήχο από ένα όργανο. Πάντως μου είναι πολύ δύσκολο να σου πω σαν τι ακούγεται, γιατί δεν μπορείς να το συγκρίνεις με καμία από τις μπάντες μας, αλλά μας ακους όλους ξεκάθαρα. Μπορείς να το πεις έναν ομαδικό rock δίσκο ή κάτι τέτοιο...
Ήμουν μεγάλος fan του EP διασκεύων, "Plagiarism", που 'χατε βγάλει κάποτε. Σκοπεύετε να ξανακάνετε κάτι τέτοιο ποτέ;
Πρόσφατα δουλέψαμε μια διασκευή των Depeche More την οποία ενίοτε παίζουμε και ζωντανά. Ο Greg κι εγώ είμαστε μεγάλοι θαυμαστές των Depeche Mode, άρα ήταν κάπως ιδιαίτερο να το παίζουμε στις συναυλίες μας. Παίζει να ήταν και από τις πρώτες συναυλίες που πήγα ποτέ οι Depeche Mode...
Για ποιό κομμάτι λέμε;
Για το "Behind The Wheel". Το προσαρμόσαμε πολύ στον χαρακτήρα μας. Στο ΕP που λες τα περισσότερα κομμάτια απλά τα διασκευάσαμε αυτούσια, δεν τα αλλάξαμε και ιδιαίτερα. Ήταν απλά για τον χαβαλέ. Πιστεύω πως άμα ποτέ επιχειρούσαμε κάτι παρόμοιο, θα επιδιώκαμε να τα πειράξουμε λίγο παραπάνω τα κομμάτια, να τους δώσουμε μια δικιά μας ταυτότητα. Υπήρχαν κομμάτιαπ ου δισασκευάσαμε στο παρελθόν τα οποία τα μακελέψαμε και τα διαμορφώσαμε στον χαρακτήρα μας, όπως αυτό των Guns N' Roses ("My Michelle") ή των Black Flag ("Damaged" - και τα δύο μέρη), τέτοια πράματα. Δεν ξέρω αν θα κάνουμε ποτέ τέτοιο ΕP παρόμοιο, αλλά σίγουρα θα ηχογραφήσουμε κάποια διασκευή καινούργια στο μέλλον.
Γενικώς, στις συναυλίες σας, φημίζεστε για την, εχμ, σκηνική σας παρουσία. Ποιο θυμάσαι να 'ναι το χειρότερο που 'χει συμβεί σε ζωντανή σας εμφάνιση;
Παράξενο που το ρωτάς αυτό, γιατί παίζει να 'γινε μόλις χθες... Ευτυχώς δεν κατέληξε κάπως τραγικά, οπότε μπορείς να πεις πως μάλλον ήταν από τις πιο τυχερές μας βραδιές. Aberdeen λοιπόν (σ.σ.: εκεί που έπαιζαν). Έπεσα από πολύ ψηλά, ανάποδα και έσκασα με το κεφάλι πάνω στους ενισχυτές. Χτύπησα τον αυχένα και το κεφάλι μου, η κιθάρα μου έσπασε, χορδές πετάχτηκαν παντού. Πίστευα πως ήμουν νεκρός. Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που απλά σκεφτόμουν «αποκλείεται να ξαναπερπατήσω, δεν ξανακουνάω τα πόδια μου μετα απ’αυτό». Ακουμπιόμουν και έλεγα «Ω ρε πούστη! Είμαι καλά!». Χτύπησα τον αγκώνα μου αρκετά δυνατά, έσπασα την κιθάρα μου, πονάει η μέση μου, αλλά περπατάω (γέλια)! Ο σεκιουριτάς που καθόταν εκεί μπροστά είχε πανιάσει. Σίγουρα απλά σκέφτηκε «τον χάσαμε αυτόν». Τον κοίταγα και σε κάθε τραγούδι με ρώταγε αν είμαι καλά, γιατί το είδε φάτσα φόρα, «σίγουρα πέθανε, δεν μπορεί να μην πέθανε»...
Υπάρχουν φορές που κάποια venues ή διοργανωτές σας λένε «Παιδιά, φτάνει!»;
Ναι, συνεχώς!
Και πώς αντιδράτε σ' αυτό, τους κλάνετε;
Ε, αναλόγως μαν, είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες που μπορούμε και παίζουμε μουσική ζωντανά, που υπάρχει κόσμος που θέλει να πηγαίνουμε στα club του. Δεν ερχόμαστε με την τσογλιανιά στο νου, δεν παίζουμε για να ξεκινήσουμε κάποια διαδήλωση, να τα κάνουμε πουτάνα... Το κάνουμε για την τέχνη, για τη μουσική. Το show έχει να κάνει με την δίχως-περιορισμό ελεύθερη έκφραση. Όταν πρωτοξεκινήσαμε ήταν απλά σαν ένα event. Δεν σκοπεύαμε να το κάνουμε επαγγελματικά, δεν το κάναμε για το χρήμα. Εγώ για τα τέσσερα με πέντε πρώτα χρόνια που έφτιαξα τους Dillinger, έχανα χρήμα. Το show ήταν ένας τρόπος να ξεσπάσεις μετά τη σχολή, τη δουλειά, μετά από μία δύσκολη εβδομάδα. Έτσι πάντα θέλαμε να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη ελευθερία έκφρασης και να συνεχίζουμε να διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στις εμφανίσεις μας γιατί έτσι εκφραζόμαστε. Προφανώς όμως υπάρχουν και φορές που δεν αντιλαμβάνεσαι πλήρως που βρίσκονται τα όρια, και δεν γουστάρουμε να μας λένε ποια είναι αυτά τα όρια. Δε θέλουμε να βάζουμε εμπόδια μπροστά μας, γιατί κατά μία έννοια η μουσική που παίζουμε αντιπροσωπεύει ακριβώς το αντίθετο, να σπας τους κανόνες. Υπάρχουν όμως φορές που ξεπερνάμε το όριο και το venue δεν μας δέχεται να ξαναπαίξουμε εκεί (γέλια).
Βρίσκεις πως τα liveάδικα στο UK είναι χειρότερα από αυτή την άποψη; Στην Ελλάδα για παράδειγμα δεν παίζει τόση αυστηρότητα όσο εδώ, που έχεις έναν σεκιουριτά στο κάθε μέτρο...
Υπήρχε μία τραγωδία στης ΗΠΑ όπου μία μπάντα ονόματι Great White έπαιζε σε ένα σχετικό μικρό κλαμπ. Κάπου στις αρχές του ενενήντα ήταν ψιλοδιάσημοι και τώρα έπαιζαν σε μικρά κλαμπάκια, όπου επιχείρησαν κάνουν κάτι κόλπα με πυροτεχνικά, όπως όταν ήταν στα ντουζένια τους, και όλο το κλαμπ άρπαξε φωτιά. Πέθανε κόσμος. Μετά απ' αυτό, οι κανονισμοί στις ΗΠΑ έγιναν πολύ πιο αυστηροί. Μειώθηκε ο αριθμος των εισιτηριών που μπορούσαν να κόψουν, οργάνωσαν καλύτερα τις εξόδους κινδύνου και λοιπά. Προσωπικά πιστεύω πως έχει περισσότερο να κάνει με το είδους μουσικής που παίζεις και το μέρος στο οποίο την παίζεις, παρά την χώρα. Όταν στην αρχή της καριέρας μας παίζαμε σε DIY live -στα οποία ενίοτε συμμετέχουμε και ακόμα- προφανώς θέματα όπως σεκιουρητάδες δεν πρόεκυπταν ποτέ. Δεν υπήρχαν ούτε διαχωριστικά ούτε τίποτα. Τώρα, όταν παίζουμε σε κανονικά venues, προσπαθούμε να κρατήσουμε το live όσο το δυνατόν πιο άμεσο γίνεται. Να βγάλουμε τα διαχωριστικά, να μειώσουμε την απόσταση σκηνής-κοινού. Καμία φορά είνα απλά οι κανονισμού του club που απλά δεν έχουμε κάμια δικαιοδοσία πάνω τους. Πάντως πολλές φορές είναι αρκετά ξενερωτικό, ένα τοίχος σεκιουρητάδων ή κάτι τέτοιο. Διαφέρει πάντως παντού.
Το λοιπόν, έχεις υπάρξει κάπως άτυχος όσων άφορα μέλη της μπάντας που φεύγουν. Ο πρώτος σου τραγουδιστής τα παράτησε για να γίνει γραφίστηας, ο κιθαρίστας σου την έκανε για να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία. Ποιός λες να είναι ο επόμενος που θα φύγει και τι δημιουργικό μονοπάτι θα ακολουθήσει; *
Ben: (γελώντας) Greg! To άκουσες αυτο; (O Greg είχε πάει μέσα, πιο βαθιά στο λεωφορείο)
Greg: Tί πράμα; Ποιος είναι ο επόμενος που θα την κάνει;
Ben: Ναι, και τι θα κάνει μετά. Ο Jeff την έκανε για τις ταινίες του, ο Dimitri για να γινει γραφίστας...
Greg: Ναι, ο Ben μάλλον είναι ο επόμενος.
Ben: Θα γίνω μπαλαρίνα.
Greg: Τι να σου πω, έχουμε το ίδιο line-up εδώ και δύο δίσκους... Ήθελα να προσθέσω στην ερώτηση «Τι ήταν καινούργιο στο τελεύταιο δίσκο» πως ο Ben αυτή τη φορά δεν είχε να δείξει σε κανέναν πως να παίζει τα κομμάτια.
Ben: Πράγματι, δεν χρειάστηκε να σπαταλήσω χρόνο δείχνοντας σε κάποιον πως να παίξει τα τραγούδια μας. Ο James, αυτός που παίζει κιθάρα για μας τώρα, έπαιζα και παλιότερα μαζί μας, οπότε δεν είναι ότι έφυγε ακριβώς, αλλά μάλλον ότι πήρε ένα διαλειμμάτακι για εφτά χρονάκια...
Greg: Ίσως αποφασίσει να πάρει άλλο ένα, ποιος ξέρει...
Ben: Πέρα από την πλάκα, είναι δύσκολο πράγμα η περιοδεία, και ο James δεν το έχει συνηθίσει όπως εμείς. Πριν εφτά χρόνια, πάλι λογω περιοδείας τα άφησε, δεν το άντεχε...
Υποθέτω αρκετά έχουν αλλάξει από τότε (δείχνοντας το γενικά λουσάτο λεωφορείο τους).
Ben: Όχι, όχι, και τότε ήμασταν σε λεωφορείο (γέλια). Απλά ζούμε στριμόκωλα έντεκα άτομα εδώ και δύο μήνες σερί. Είσαι μακριά από την οικογένεια σου, την κοπέλα σου, την γύναικα σου... Αν δεν έχεις συνηθίσει να βρίσκεσαι μεταξύ ανθρώπων συνέχεια, είναι πολύ δύσκολο. Δεν έχεις που να κρυφτείς. Τώρα ας πούμε είναι όσο πριβέ γίνεται. Όλοι είναι μέσα (στο κλαμπ), δεν είναι ποτέ έτσι. Είναι ο ένας πάνω στον άλλον, να μιλάνε, να κλάνουν, να γκρινιάζουν...
Greg: Να μη συμφωνούν για τι θα βάλουμε στην ΤV...
Ben: Πιστεύω πάντως πως ο James έχει μία δυσκολία στην κοινωνικοποίηση... πχ, (πιάνοντας το σταυρόλεξο από τη σημερινή εφημερίδα) τι 'ν' αυτό εδώ; 8 οριζόντια, «ο ακοινώνητος», πέντε γράμματα...
Greg: Είσαι σοβαρός; Ποιός το 'γραψε αυτό; (κάποις είχε γράψει James σαν απάντηση)
Ben: Εγώ, και το άφησα εδώ να το δει (γέλια). Ίσως χρειαστεί να βάλουμε κάποιο στοίχημα να δούμε πόσο θα αντέξει, αλλα ok, καμιά φορά τα διαλείμματα μεταξύ περιοδειών βοηθάνε πολύ την κατάσταση και ελπίζω να μη χρειαστεί να αλλάξουμε μέλος τώρα σύντομα...
Είχα την απορία πώς και έκατσε και περιοδεύετε μαζί με τους Maybeshewill. Διαφέρετε κάμποσο.
Πρώτον, έχουμε τον ίδιο ατζέντη, οπότε έτσι. Αλλά μας τους πρότειναν, τους ακούσαμε και μας φάνηκε σα μία μπάντα που θα θέλαμε να πάρουμε μαζί μας. Όταν ήμασταν μικρότεροι, o Greg και εγώ πηγαίναμε μαζί σε συναυλίες στο DC. Nομίζω πως μια φορά είδε τους Incubus και τους System Of A Down στο ίδιο live, σε ένα παρακμιακό κλαμπ που παίζαμε και μεις.
Greg: Ναι, μπροστά από καμιά εκατοστή άτομα...
Ben: Tα βλέπεις; Πρώιμοι Incubus και πρώιμοι System δεν είχαν καμία απολύτως επαφή. Την εποχή που τριγυρνούσα στα τοπικά hardcore live μπορούσες να δεις τα πάντα. Θα έπαιζα μία pop-punk μπάντα και μετά θα ανέβαινει μία τέρμα Straight-edge vegan hardcore μπάντα. Κανενός δεν του φαινόταν παράξενο αυτό, όλοι αντιπροσωπεύαμε την ίδια σκηνή, απλά με διαφορετικές επιρροές. Μετά αποφάισαν να μας τσουβαλιάσουν όλους σε διαφορετικά είδη μουσικής και τώρα είναι χειρότερα από ποτέ. Είσαι είτε το ένα, έιτε το άλλο και αυτό είναι αφάνταστα βαρετό. Εμείς πασχίζουμε να ανεβάσουμε επίπεδο τους θαυμαστές μας. Να τους δείξουμε πως μπορεί να τους αρέσει και κάποιο άλλο είδος μουσικής. Αν κάτι είναι καλό, είναι καλό, τέρμα. Το να ακούς επί τέσσερις ώρες σερί το ίδιο πράγμα είναι ανούσιο, δεν σου προσφέρει τίποτα. Δεν σου δίνει κανένα είδος πρόκληση να ανακαλύψεις νέα πράματα, να σε αφήσει να εξερευνήσεις άλλου είδους συναισθήματα... Oι Maybeshewill είναι μία instrumental μπάντα με διαφορετικές δυναμικές από έμας και έχουν προφανώς και διαφορετικές επιρροές από έμας. Το ίδιο ισχύει και για τους Three Trapped Tigers (το δεύτερο support). Μπορεί να ακουγόμαστε διαφορετικά, αλλά έχουμε παρόμοιο attitude και προσέγγιση προς τη μουσική. Γι' αυτό τους φέραμε μαζί μας, με αυτό το σκεπτικό.
Greg, ξέρω πως έχεις σπίτι σου ένα χλωρινιασμένο μπλουζάκι από τη συναυλία στην Αθήνα, του οποίου η ιδιοκτήτρια σου λέει «Γεια!».
Αυτό που λέει «Hide Yo Kids, Hide Yo Wife?» Τέλειο! Το έχω ακόμα!
Σας έχει μείνει κάτι ξεχωριστο από το live εκείνο; Δεν συνηθίζουνε να μας επισκέπτονται συχνά μπάντες σαν και εσάς...
Greg: Αυτό το live ήταν αρκετά ξεχωριστό...
Ben: Ναι ήταν, γιατί δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο που δεν έχουμε παίξει μία, δύο ή και περισσότερες φορές. Τελειώσαμε εκείνη την περιοδεία με δύο στάσεις, μία στο Ισραήλ και μία στην Ελλάδα. Ήταν και οι δύο από τις καλύτερες εμφανίσεις μας εδώ και χρόνια! Δεν ήταν μόνο επειδή παίζαμε μπροστά σε κοινό που δε μας είχα ξαναδεί, που δίψαγε για τα κομμάτια μας και ήταν γεμάτο ενέργεια και ευγνωμοσύνη, αλλά και πολιτισμικά, ήταν ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον μέρος να είναι κανείς. Έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο με την Ελλάδα, καθώς έχουμε πολύ καλούς φίλους απο εκεί, όπως ο Dimitri και η οικογένεια του. Ο παλιός tour manager μας, ο Tom, ήταν επίσης Έλληνας και έχουμε πάει μαζί διακοπές εκεί να γνωρίσω την οικογένειά του. Οπότε, όταν παίζουμε εκεί, το να μπορούμε να πούμε πως η μουσική μας κατάφερε και μας έφερε εδώ, τόσο μακριά από το σπίτι μας, και δημιουργήσαμε κάποια σχέση με τόσους άνθρωπους με παρόμοια νοοτροπία με μας, λέει πολλά.
Tέλεια! Ήδη σας έχω φάει πολύ χρόνο, οπότε θα το λήξω με μία τελετυαία ερώτηση. Ben, έχεις αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν στην κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας και λοιπά. Ποια η άποψη σού για τις υπηρεσίες streaming όπως το Spotify; Πολλοί καλλιτέχνες δεν το βλέπουν τόσο ένθερμα...
Το streaming είναι το μέλλον! Έχει πλάκα, γιατί σε μέρη όπου το downloading δεν επηρέαζε και τόσο την αγορά, έχουν περισσότερους χρήστες που streamάρουν. Στην Ευρώπη για παράδειγμα οι υπηρεσίες αυτές έχουν πάρει φωτιά, και είμαι πολύ περιέργος να δώς πως θα επηρρεάσει την μουσική πραγματικότητα καθώς οι ταχύτητες μόνο θα αυξάνονται. Πιστεύω πως ο κόσμος θέλει πρόσβαση στα πάντα, εύκολα και ποιοτικά. Όσο ανεβαίνουν οι ταχύτητες, δεν πιστεύω πως θα υπάρχει καλύτερη εναλλακτική από το streaming. Προγράμματα σαν το Spotify σου δίνουν πρόσβαση σε εκατομμύρια κομμάτια, με έναν ατελείωτο κατάλογο. Σαν μουσικοί, όσο και να θέλαμε να βγάζαμε περισσότερο χρήμα από τη δουλειά μας, πιστεύω πως αξιολογούμε την «έμπνευση» πολύ παραπάνω. Για παράδειγμα, ο Greg μου έστειλε ένα link για δύο κομμάτια στο Spotify σήμερα εκεί που καθόμουν στην καφετέρια και μου λέει «Τσέκαρε δω, είναι πολύ καλοί». Το πάτησα και το streamάρα στο Spotify κατευθείαν και πωρώθηκα. Προσωπικά το χρησιμοποιώ πάρα πολύ και το λατρεύω. Αν η ερώτηση είναι πώς θα επηρρεάσει τη μουσική βιομηχανία, αυτό είναι τελείως άλλο καπέλο, αλλά πιστεύω σίγουρα πως είναι το μέλλον. Κερδίζω περισσότερα απ' ότι χάνω.
Σας ευχαριστώ πολυ παιδία, ήταν τέλεια.
Εμείς ευχαριστούμε.
* credits στον ψηλό