Otay:onii

Ασταμάτητη μουσική και δημιουργική δύναμη, η Κινέζα Otayoni επανέρχεται δισκογραφικά φέτος με το "True Faith Ain’t Blind", έχοντας κυκλοφορήσει μερικούς μήνες πριν το "The Problem Ιs Ιn the Sender - Do Not Tamper With the Receiver", με όχημα τους πειραματικούς αυτοσχεδιασμούς των Hypnodrone Ensemble. Καθώς και αυτός ο δίσκος είχε πολλά να δώσει με την υπέροχη και παράδοξη jam ατμόσφαιρά του, και βρισκόμενος ακόμη στον απόηχο του ανεπανάληπτου "Dream Hacker" από πέρυσι, είχα πολλές προσδοκίες και για το "True Faith…" . Η διαφορά είναι ότι δεν πρόκειται για έναν δίσκο αποτελούμενο εξ’ ολοκλήρου από νέο υλικό, αλλά για έναν συνδυασμό live ηχογράφησης, νέων κομματιών, και ακουστικών επανεκτελέσεων.

Μειώνει καθόλου αυτό το ενδιαφέρον που έχουμε για τον δίσκο; Εξαρτάται. Το γεγονός ότι εδώ η Otayonii ξεδιπλώνει το πιανιστικό και το φωνητικό της ταλέντο, καθιστά τον δίσκο αυτόματα κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Το ότι εδώ οι λαρυγγισμοί, οι κραυγές, και οι τζαζιστικοί χρωματισμοί παραπέμπουν στην Diamanda Galas, δύναται να ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναι πως η νεαρή καλλιτέχνιδα εξακολουθεί να περνά μέσα απ’ τη Δυτική μουσική για να καταλήξει στην παραδοσιακή μουσική της Κίνας (ή το ανάποδο). Αυτός ο γάμος γίνεται εμφανής ήδη μέσα απ’ το ανατριχιαστικό - παρά τον τίτλο του - "Unfuck", που ανοίγει τον δίσκο.

Στα δίδυμα "They Said that’s FREEDOM and I Laughed" και "They Said that’s FRIENDSHIP and I Mourned", η Otayonii ξεσαλώνει φωνητικά σε ερμηνείες που ίσως για το μη εξοικειωμένο αυτί να ακούγονται ανορθόδοξες και εκκεντρικές. Ενδέχεται, όμως, μία πιο υπομονετική ακρόαση, να βρει σε αυτές τις μανιακές φωνητικές γραμμές πράγματα να κρατηθεί, από πραγματικό ενδιαφέρον για το πώς η folk συναντά το ένρινο και ατονικό κινεζικό παραδοσιακό στυλ, κι ύστερα αναδιπλώνεται σε μία ήπια πιανιστική μπαλάντα, που αγγίζει την ευθραυστότητα.

Υπάρχουν κομμάτια παρμένα απ’ τους προηγούμενους δίσκους της, όπου η μουσική γινόταν πολύ πιο αιθαλική και ρευστή λόγω των ηλεκτρονικών επικαλύψεων και εφέ. Σ’ αυτήν εδώ την σκελετωμένη εκδοχή τους, όμως, αποδεικνύουν ότι υπάρχει και μία συνθετική αισθητική που δεν εξαρτάται από ηχητικούς εντυπωσιασμούς για να σταθεί. Αυτό πιο έντονα στο "Good Fool" και "You Do", όπου όλοι οι dark synth ήχοι αφαιρούνται και αφήνουν πίσω τους στοιχειωμένες μελωδίες και μία φωνή διαρκώς στο όριο της έκρηξης. Στο δε "Intention and Emotion" γεννιούνται και μερικές υποψίες ότι θα μπορούσε να το έχει τραγουδήσει με πολύ πιο μπάσα φωνή, αλλά γενικώς αδιαφοροποίητο, η Nina Simone.

Σίγουρα δεν φαίνεται να διέπεται απ’ το όραμα και το σχεδιαστικό εύρος που είχαν τα προηγούμενα δύο άλμπουμ της, αλλά βεβαίως δεν δείχνει και πρόθυμο να το κάνει. Αποτελεί μία ενδιαφέρουσα και διαφορετική ψηφίδα στη δισκογραφία της, ξέχειλη από ειλικρίνεια. Εδώ, βρίσκουμε τη μουσικό στην πιο πρωτόλεια μορφή της, μόνο με τη φωνή και το πιάνο, σε ηχογραφήσεις που - αν έχω καταλάβει σωστά - εκτελέστηκαν ζωντανά σε στούντιο, χωρίς άλλη επεξεργασία. Πειραματικό και ευθύ, το "True Faith Ain’t Blind" αποτελεί μάλλον γέννημα μίας αυθόρμητης έκφρασης, κι ίσως δεν θα αποτελούσε ιδανικό σημείο εκκίνησης για την εξερεύνηση της πολυποίκιλης δισκογραφίας της, όμως αν την γνωρίζετε ήδη και θέλετε να βιώσετε μία ανεπεξέργαστη βερσιόν του ήχου της, εδώ θα βρείτε ένα δωράκι.

Bandcamp | Spotify