Το Footnotes απονέμει τα διαφορετικά μουσικά βραβεία του 2021

Δυο-τρία κουσούρια που μας έμειναν και οι μουσικές που μπαίνουν στο πλαίσιο του παρελθόντος

Από τον Μάνο Πατεράκη, 12/01/2022 @ 14:13

-Follow "2021: All Those Footsteps" Spotify playlist-

Τα δυστοπικά χρόνια του COVID δεν μοιάζουν πια και τόσο... δυστοπικά, καθώς το 2021 παρέρχεται βλοσυρό, αφήνοντας πίσω του αμμοθίνες. Ωστόσο, αυτό που μας εξουθενώνει είναι που ο ορίζοντας μοιάζει εξίσου σκοτεινός, καθώς οι νέες απειλές, οι μεταλλάξεις, οι περιορισμοί της κοινωνικής ζωής και οι διάσπαρτη ιδεολογική/ψευδοεπιστημονική διχόνοια εξακολουθεί να βγάζει νέα κεφάλια σαν λερναία ύδρα. Κάθε δάδα στην οποία εναποθέτουμε τις ελπίδες μας αποδεικνύεται ανεπαρκής φλόγα, μέχρι στιγμής. Σε αυτά τα άγονα τοπία, όπως έχει διδάξει η νομοτέλεια της φύσης, πάντα ξεπετάγονται μορφές ζωής. Σαν κλωνάρι αγριόχορτου που σπάει το τσιμέντο για να διεκδικήσει τη δική του σπιθαμή στον ήλιο (την ίδια στιγμή που τα καλοζωισμένα φυτά σπίτι μου μαραίνονται διάολε), η μουσική(-οι) συνεχίζει(-ουν) την εξωπραγματικά ενδιαφέρουσα παραγωγή, ως μια κάποια διέξοδο προς την αντιμετώπιση του σκοταδιού και του φόβου.

Διότι, εν τέλει, είναι ο φόβος ο πραγματικός μας εχθρός σε αυτήν την κατάσταση (αν δεχθεί κανείς πως τα πάντα συμβαίνουν/υπάρχουν στο μυαλό μας). Προσπαθώ να κατανοήσω το πόσο απροσδόκητα προφητικοί υπήρξαν οι Tool κυκλοφορώντας τον Αύγουστο του 2019 δίσκο που ονομαζόταν "Fear Inoculum" (δλδ εμβόλιο με δραστική ουσία τον φόβο, υπό μία έννοια). Και η αλήθεια είναι πως ο φόβος θέλει τον χρόνο του για να ριζώσει. Είναι και που είμαστε, παραδόξως, πιο ευάλωτοι σε αυτόν όσο μεγαλώνουμε... Από το φετινό κομμάτι των Converge, "Failure Forever" προέρχεται ο παρακάτω στίχος.

As years fall, the fear takes root

Η μουσική και η μουσικότητα έγκεινται στις αντιθέσεις, βέβαια. Όχι πάντα υπό την έννοια που φαντάζεται κανείς, ωστόσο στο ίδιο κομμάτι υπάρχει ο στίχος με τον οποίο θα ήθελα να ντύσω το 2022, στο οποίο βρίσκομαι καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Ειρήσθω εν παρόδω, όποιος αγαπάει τους παλιούς Cave In του "Jupiter" (δίσκος κατηγορίας *δέκασταδεκα*), το "Failure Forever" είναι ό,τι πιο κοντά σε αυτό μπορούμε να βρούμε, με συμμετοχή του ίδιου του Stephen Brodsky (φωνή/κιθάρα στους Cave In).

Pounds of flesh and pints of blood
Just won't ever be enough
To break our stare into the sun
And show us all how to love

Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, όλοι εμείς εδώ που γράφουμε για μουσική και όλοι (ξανά) εμείς εκεί που διαβάζουμε για μουσική είμαστε περισσότερο συλλέκτες παρά ακροατές. Δεν μιλάω, αναγκαστικά, για τα φυσικά φορμάτ, ούτε για το εμπορικό κομμάτι. Είμαστε, ίσως, συλλέκτες στιγμών, όπως έλεγε ο Ρένος στα Φτηνά Τσιγάρα, σε μια φράση που έχει σατιριστεί ουκ ολίγο, καθότι η ταινία έγινε (κακώς) βίβλος της εύκολης/άκακης θολοκουλτούρας. Αλλά ναι, είμαστε κάτι τέτοιο. Καθώς περνάει η χρονιά, κάνουμε τις λίστες μας διότι αυτές οι μουσικές αποτελούν ένα φωτογραφικό άλμπουμ, στο οποίο κάποια στιγμή ίσως κάνουμε αναδρομή. Και τότε, πάλι ίσως, αναβιώσει η ενσυναίσθηση πραγμάτων που έχει ξεχαστεί. Είναι όπως τα σκονισμένα άλμπουμ φωτογραφιών περασμένων δεκαετιών. Είναι όπως ο εξωτερικός σκληρός δίσκος που θα βρουμε γέροι, ψάχνοντας βύσμα να τον συνδέσουμε σε ό,τι συσκευή θα ακουμπάνε τα τρεμάμενα χέρια μας. Οι Arab Strap στον εκπληκτικό φετινό τους δίσκο το περιέγραψαν γλαφυρά και απογυμνωμένα στους στίχους του "Another Clockwork Day".

IMG4329, the flushed flesh of new love in summer
The curtains drawn, the sun secluded and a gift that fits
IMG4378, fastening the strap of a sharpened shoe on a hotel table
The puckish promise of a bended knee
IMG4398, a borrowed hoodie and a bruised thigh
The absent eyes of afternoon afterglow
And the suspense of more to come
IMG4457, wearing nothing but a new postcode
Statuesque on the bedspread plinth in reddened room
As family smiles from fresh IKEA frames
IMG4564, the sleeping Venus in a half-painted kitchen
As hopeful spermatozoa race to an oval's open arms
IMG4382, an intimate closeup of a solitary act
Sent like a love letter long long ago

Το Footnotes, μετά βίας εισερχόμενο στον έβδομο χρόνο ύπαρξής του ως στήλη, αντί για λίστα θα κάνει μια άτυπη απονομή βραβείων, με απώτερο σκοπό τον προαναφερθέντα: Να γυρίσει κάποια στιγμή μετά από χρόνια σε αυτές τις γραμμές, σε αυτές τις μουσικές, και να θυμηθεί. Κάτι.

Οι κατηγορίες των βραβείων αποφασίστηκαν κατά βούληση και τα ίδια τα βραβεία δόθηκαν με περισσή μεροληψία, όπως τους πρέπει.

Η σύμπραξη που δεν ξέραμε ότι είχαμε ανάγκη
Converge & Chelsea Wolfe

Το "Bloodmoon: I" είναι το άλμπουμ που ανακηρύχθηκε νούμερο ένα και στην επίσημη end-of-the-year λίστα μας, βεβαίως βεβαίως, οπότε του αφιερώνουμε δικαιωματικά το πρώτο βραβείο που δίδεται. Πρόκειται για σημαντικό επίτευγμα. Μετά από τρεις σερί χρονιές με αναχρονιστικούς (πλην πραγματικά καλούς) δίσκους στην αντίστοιχη λίστα του site μας (2020: White Dog, 2019: Rival Sons, 2018: Ghost) έχουμε επιτέλους ένα μοντέρνο δημιούργημα. Και τι δημιούργημα ε! Καθηλωτικός, ζοφερός δίσκος με τα όλα του. Βέβαια, το 2016 είχαμε βγάλει νούμερο ένα τη διαστημική σύμπραξη Cult Of Luna με Julie Christmas, κάτι πολύ κοντινό στην ταυτότητα του bloodmoon οπότε… δημιουργείται ένα trend;

Runner-up: Τόσο οι Circle όσο και ο Richard Dawson είναι από τα πουλέν αυτής εδώ της στήλης. Η αναπάντεχη σύμπραξή της πιο ό,τιναναι μπάντας της Φινλανδίας με την υπέροχη φαλτσαδούρα-storytelling φωνή του Dawson στο "Henki" είναι τόσο φοβερή όσο περιμέναμε.

Ο πιο μαεστρικός αχταρμάς ειδών
Fucked Up

Ο πιο fucked up δίσκος της χρονιάς αποτελείται από τέσσερα τραγούδια άνω των 19 λεπτών, μέσα στα οποία θα βρούμε από ιδρωμένη, επαναλαμβανόμενη hardcore-ίλα, μέχρι το groove των Monster Magnet, το folk της Loreena McKennitt, το σκέρτσο των Arcade Fire και το προοδευτικό rock περασμένων δεκαετιών. Το επόμενο "Year Of The Horse" είναι το 2026. Πώς να είμαστε τότε άραγε;

Runner-up: Το μελετήσαμε αρκετά και ουδέποτε μπορέσαμε να καταλάβουμε ποιες είναι οι άμεσες επιρροές του δηκτικού μίγματος των Årabrot στο "Norwegian Gothic". Αλλά τα σπάει.

Το άτυπο κονταροχτύπημα της χρονιάς
Gojira Vs Mastodon

Πάντα στο μυαλό μας έχουμε ζευγάρια δίσκων από καλλιτέχνες που θεωρούμε ότι κάνουν βίους παράλληλους, αν τους εξετάσεις από μια συγκεκριμένη οπτική. Εδώ, λοιπόν, έχουμε δύο από τις μπάντες που κρατούν τα σκήπτρα του μοντέρνου σκληρού ήχου και γνωρίζουν αποδοχή μεγαλύτερη απ’ όση θα περίμενε κανείς με βάση τον ιδιαίτερο ήχο τους. Και οι δύο δισκογραφούν ανελλιπώς από το 2001 και οι δύο εξελίσσουν τολμηρά τον ήχο τους χρονιά με τη χρονιά, αλλά έπρεπε να φτάσει το 2021 για να κυκλοφορήσουν δίσκο ταυτόχρονα. Στο εξώφυλλο σημειώσατε άσσο, στη μουσική σημειώσατε διπλό. Αυτήν τη φορά.

Runner-up: Για πιο συγκεκριμένα αυτιά, στο hard rock των μεταλλάδων (που αγαπάμε σ’ αυτό το site), είχαμε την πράσινη κόντρα Green Lung Vs Greenleaf. Το Green Lung γνώρισε μεγαλύτερη αποδοχή, αλλά αυτή η στήλη θα το δώσει στους πιο έμπειρους Greenleaf.

Η πιο λάθος θέση στη λίστα του Rocking.gr
Iron Maiden

Για χίλιους και δύο λόγους, η θέση του "Senjutsu" στη λίστα του Rocking.gr δεν άφησε ικανοποιημένο κανέναν αναγνώστη και ο λόγος είναι απόλυτα δικαιολογημένος και σωστότατος! Από τη μία οι παραδοσιακοί λάτρεις της κορυφαίας metal μπάντας που επέστρεψε αναπάντεχα δυναμικά (παρά τους κακούς οιωνούς εξωφύλλου-τίτλου) δεν μπορούν να ανεχτούν κάτι τόσο υποτιμητικό όσο η 18η θέση. Από την άλλη, όσοι δεν βρίσκουν λόγο ύπαρξης σ’ αυτόν τον ήχο εν έτει 2021, αγανακτούν και μόνο που μπήκε στα πρώτα 30. Η αλήθεια (δεν) κρύβεται κάπου στη μέση.

Runner-up: Ακριβώς τα ίδια, σε πιο μετριασμένο βαθμό, ισχύουν και για το "A View From The Top Of The World" των Dream Theater. Αν και προσωπικά, ετούτη η στήλη στηρίζει περισσότερο το άκρως αδικημένο "Distance Over Time" του 2019.

Ο προοδευτικός σκληρός ήχος που θέλουμε
DVNE

Οι Σκωτσέζοι DVNE τα ισοπέδωσαν όλα με τον δεύτερο δίσκο τους. Μπορεί να μην έχω προκάνει ακόμα να δω το Dune του Βιλνέβ (έχω ήδη εντρυφήσει σε όλα τα meme του όμως), αλλά έχω λιώσει το "Etemen Ænka". Μετά τους Black Peaks, έχουμε ακόμα μια νέα μπάντα από το Ην. Βασίλειο που διαπρέπει σ’ αυτό το δαιδαλώδες Progressive Metal/Post-Hardcore. Τα παιδιά των Burst, θα έλεγε κανείς…

Runner-up: Εξίσου ισοπεδωτικός και ο τρίτος δίσκος των Δανών VOLA, "Witness", που καταφέρνει να είναι περιέργως και πιο djenty και πιο μελωδικός.

Το τραγούδι που κορνιζάραμε τους στίχους του
Tears On Tour (by Arab Strap)

Ολόκληρη η στιχουργία του τρομερού φετινού δίσκου των Arab Strap είναι από τα τελειότερα πράγματα που ακούσαμε (διαβάσαμε) φέτος - και δεν φταίει μόνο η παχιά σκωτσέζικη προφορά που βρωμάει ουίσκι. Πιο ανατριχιαστικοί, ωστόσο, ήταν οι στίχοι του "Tears On Tour" που καταδεικνύουν τη μαύρη πλευρά της ζωής ενός καλλιτέχνη που περιοδεύει. Λίγο ειρωνικό, θα πείτε, την εποχή που η απουσία περιοδειών είναι η μεγαλύτερη μάστιγα στη μουσική. Όπως και να ‘χει, ξεκινάει με τον στίχο "I cried the day my grandfather no longer knew my face"...

Runner-up: Οι πάντα ιδιαίτεροι indie rockers Mountain Goats κυκλοφόρησαν φέτος το τραγούδι "The Slow Parts on Death Metal Albums" και τα λένε με το δικό τους ενδοσκοπικό τρόπο. Almost full grown, drive home alone and listen to the slow parts...

20-λεπτα έπη για όταν έχουμε χρόνο (Top 5)
Caligonaut - "Lighter Than Air" (19:34)
Ethereal Shroud - "
Astral Mariner" (22:34)
Fluisteraars - "
Verscheuring In De Schemering" (20:15)
Fucked Up - "
Act III" (22:06)
Midnight Odyssey - "
Dawn-Bringer" (20:39)

Από τις περιπτώσεις που χρειάζεσαι παραπάνω χρόνο για να αποδώσεις στην ολότητά του το όραμά σου... Επιγραμματικά το τι θα ακούσετε στα παραπάνω φοβερά κομμάτια: '70s prog στους Caligonaut, ατμοσφαιρικό doom/black στους Ethereal Shroud, μελωδικό black στους Fluisteraars, πολυσυλλεκτικό art-hardcore στους Fucked Up και synth doom στους Midnight Odyssey. Και τα πέντε κομμάτια είναι τρομερά, hands down.

Η ανατολίτικη επιρροή που κέρδισε τη δυτική μάχη
"Mammothpolis" by The Ruins Of Beverast

Οι The Ruins Of Beverast έγραψαν τον αγαπημένο ακραίο δίσκο για το 2021 - και αυτό επειδή μέσα στον εσχατολογικό του black metal κόσμο, το doom metal είναι κάτι παραπάνω από κραταιό. Το τραγούδι "Mammothpolis" είναι ένα αργόσυρτο ταξίδι μέσα στην έρημο. Είναι η είσοδος στο σπιτικό των βεδουίνων και όσα επικίνδυνα μυστικά θα βρεις κάτω από τα πέπλα. Η ανατολιτικη μελωδία του και οι φωνές των θεών προς το τέλος δημιουργούν μια οργασμική κορύφωση.

Runner-up: Το τσιφτετέλι των Subterranean Masquerade στο ομώνυμο κομμάτι, "Mountain Fever" τερμάτισε το catchiness. Η ισραηλινή μπάντα είναι σε καλύτερη φόρμα από ποτέ.

Το EP που πρόλαβε να πει όλα όσα έπρεπε
Bird

Το "The Great Beast From The Sea" είναι η πρώτη, επί της ουσίας, ολοκληρωμένη δουλειά των Bird (μπάντα-μετενσάρκωση των Ναπολιτάνων έμπειρων hard rockers Whiskeycold Winter). Το hard rock τους είναι μπαρουτοκαπνισμένο και πωρωτικό στο έπακρο, ενώ όταν η φωνή πλησιάζει σε γρέζι Anselmo τα σπάμε. Ό,τι καλύτερο ακούσαμε σε EP φέτος.

Runner-up: Οι Cult Of Luna συνεχίζουν να είναι οι αδιαπραγμάτευτοι ηγέτες του post-metal και χωράνε στο "The Raging River" μια φοβερή κομματάρα σαν το εννιάλεπτο "Three Bridges", καθώς και μια εξαιρετική συμμετοχή του Mark Lanegan.

Η πιο τέλεια επιτήδευση του ‘70s prog ήχου
Caligonaut

Το solo project του Ole Michael Bjørndal (γνώστος στους prog κύκλους από τους Oak και Airbag) ήρθε όχι απλά να καλύψει το προσωρινό κενό που άφησαν οι μάστορες του σκονισμένου ‘70s prog, Wobbler, μα ακόμη και να τους ξεπεράσει, στρατολογόντας τα ίδια τα μέλη τους για το "Magnified As Giants". Τέσσερις ταξιδιάρικες συνθέσεις, ένας τεράστιος δίσκος με μερικές από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της χρονιάς. Fun fact, είχαμε και πέρσι τρομερότατο δίσκο από μπάντα το όνομα της οποίας ξεκινάει από calig-. *winks in prog*

Runner-up: Πάλι από Νορβηγία, όπως και οι νικητές του βραβείου, οι Shamblemaths στο "Shamblemaths II" δεν εστιάζουν τόσο στο επικό συναίσθημα, όσο στις δύστροπες kingcrimson-ικές αποσυνθέσεις, που όταν γίνουν κτήμα σου σε αφήνουν με το σαξόφωνο στο δόξα πατρί.

Η πιο ανατριχιαστική υπόκρουση για το DnD μου
A Lucid Tower Beckons On The Hills Afar (by Empyrium)

Το "A Lucid Tower Beckons On The Hills Afar" θα ήθελα να το είχα κατεβάσει στο Pentium 2 μου με Windows 95, έχοντας αφήσει τον υπολογιστή τρία μερόνυχτα ανοιχτό γι’ αυτόν το σκοπό. Η αρχική του μελωδία στο midi είναι από τις τελειότερες της χρονιάς, ενώ το ατμοσφαιρικό του πέρασμα στη μέση σε μεταφέρει σε ένα μοναχικό σουλάτσο στα ορυχεία της Μόρια.

Runner-up: Το "Visions Of Ancient Battles On The Plains Of Baergloire" των Urdôl Ur πλέκει το εγκώμιο των Summoning με τον πιο αυθεντικό τρόπο.

Πιο ολοκληρωτική φωνητική ερμηνεία
Arkadius Kurek (Wheel)

Είναι και το στοιχείο της έκπληξης. Στο επικό doom metal (άντε heavy doom, καθώς έχουν αρκετές στιγμές καθαρού heavy metal) περιμένεις αρκετές αντιγραφές Messiah στις φωνητικές γραμμές. Ωστόσο, το συναίσθημα που βγάζει τόσο στις χαμηλές όσο και στις ψηλές του ο Arkadius Kurek, καθώς και εγγενής ιδιότροπη χροιά του, δίνει μια ιπποτική ευγένεια και καθαρότητα μέσα στο ατσάλι που περισσεύει. Είναι η φωνή που θα ήθελαν να έχουν οι Atlantean Kodex για να επιτύχουν δισκάρα παρόμοια με το "Preserved In Time". Για την ιστορία, να αναφέρουμε πως ο Arkadius Kurek δεν έχει συμμετάσχει σε άλλο full-length άλμπουμ, πέρα από τα τρία των Wheel.

Runner-up: Ο Einar Solberg το έχει πάει πια σε άλλο επίπεδο. Μπορεί σε κάποιους να τσίνισε το "Aphelion" των Leprous καθότι η μπάντα επαναλαμβάνει τα γνωστά της μουσικά ευρήματα... Ωστόσο, εν τέλει, εμείς το αγαπήσαμε αυτό το άλμπουμ και φυσικά η ερμηνεία του Solberg είναι κυρίαρχη και πάνω απ’ όλα.

Μπάντα που φλώρεψε με τον καλύτερο τρόπο
Deafheaven

Είναι κάτι ιδιαίτερα κοινό στους ακραίους metal ήχους… Καλλιτέχνες που ξεκίνησαν λυσσασμένοι, με κραυγές σαν να πάτησαν εκείνο το ένα το αναθεματισμένο το κομμάτι lego στο πάτωμα, έπειτα να κάνουν πιο μελωδικές αναζητήσεις. Συχνά, η μετάβαση ήταν από true black/death σε progressive ή electronic ήχους. Στο "Infinite Granite", το hipster blackgaze των φοβερών Deafheaven (τέσσερις σερί δισκάρες ήταν αυτές), μετατρέπεται αίφνης και απροειδοποίητα σε αγνό, φλώρικο, dream pop για φανς των Slowdive. Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον πανέμορφο.

Runner-up: Ούτε συνεννοημένοι να ήταν, οι Γερμανοί πρωην blackgazers Lantlôs κυκλοφόρησαν άλμπουμ ("Wildhund") μετα από επτά χρόνια και αποφάσισαν να αποτινάξουν με τρόπο ταιριαστό το άγριο παρελθόν τους.

Η εγχώρια παραγωγή (Top 5)
Chris Christodoulou - "Music Of The Gospels Of The Flood"
Khirki - "Κτηνωδία"
Need - "Norchestrion: A Song For The End"
Spectral Lore - "
Ετερόφωτος"
Warrior Path - "The Mad King"

Πάμε μια ακόμη μικρή περιγραφή για το Top 5. Ο φοβερά ταλαντούχος δημιουργός soundtrack video games Chris Christodoulou συνέθεσε τη μουσική υπόκρουση του podcast Gospels Of The Flood και οι μελωδίες του είναι στοιχειωτικές. Οι Khirki έπαιξαν επιμεταλλωμένο rock’n’roll διεθνούς επιπέδου και περιμένουμε σύντομα μεγάλα πράγματα. Οι Need συνεχίζουν να μας κάνουν υπερήφανους που κατάγονται από αυτήν τη μεριά του πλανήτη και αναμένουμε από εδώ και στο εξής κάτι διαφορετικό, μετά την άτυπη αυτή τριλογία. Οι Spectral Lore συνεχίζουν να μας σοκάρουν, καθώς μέσα στο επαναλαμβανόμενο black epicness χώρεσαν ψήγματα ρεμπέτικου (πάλι) και tool (!). Τέλος, οι Warrior Path έκαναν την κίνηση ματ, βάζοντας πίσω από το μικρόφωνο τον Daniel Heiman των power metal θρύλων (ναι, το 2001 είναι τόσο μακριά) Lost Horizon.

Η πιο τρομακτική μουσική στιγμή
"The Order Of Spiritual Virgins" by Lingua Ignota

Ο δίσκος της Lingua Ignota ήταν μακράν ό,τι πιο συγκλονιστικό ακούσαμε τη φετινή χρονιά. Στην πορεία, μάθαμε και δυο-τρία πράγματα για τις πραγματικές προσωπικές εμπειρίες που ενέπνευσαν την Kristin Hayter να γράψει αυτό το ανίερο κομψοτέχνημα που σου δένει κόμπο το στομάχι… Ωστόσο, αυτό το σφυροκόπημα του πιάνου που προέρχεται από ματωμένα δάχτυλα στο εναρκτήριο "The Order Of Spiritual Virgins" παίρνει τον τίτλο της πιο τρομακτικής μουσικής στιγμής του 2021. Εξίσου σκιαχτικό και το ακόλουθο sample/απόσπασμα που ακούγεται στο κομμάτι, παρμένο από ένα reality show του History Channel: Dead silent right now, dead silent and calm. Everything has a rhythm and a beat and the silence is one of the most soothing ones, I just love to hear the dead silence, if that makes any sense. In the dead silence you can hear your departed mother sing a hymn in church from 30 years ago, that's what you get out of the silence

Runner-up: Οι Non Serviam κυκλοφόρησαν φέτος δίσκο που κάνει ακόμα και σεσημασμένους ακροατές του ακραίου ήχου να τα βρουν σκούρα. Το sample από την ταινιάρα του Shyamalan, "Split" με τον James McAvoy στο "Salem" κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα στην post-industrial κόλαση.

…και κάποια άτυπα βραβεία που κρατήσαμε για το τέλος:

Πιο δήθεν τίτλος δίσκου που γουστάραμε
Godspeed You! Black Emperor - "G_d's Pee at State's End!"

Το μόνο κομμάτι που θα επιτρέπαμε να μπει σε δίσκο Shadow Gallery/Symphony X
Zych - "Canto VIII (Into The Depths Of Hell)"

Το πιο dad metal άλμπουμ της χρονιάς (και πιθανότατα της δεκαετίας)
Accept - "Too Mean To Die"

Το καλύτερο άλμπουμ για όσους αντρωθήκαμε στη λαίλαπα του ‘00s power
Eternity's End - Embers Of War

Καλλιτέχνης που σταμάτησε πιο ξαφνικά απ’ όλους τις μίζες στο Rocking
Steven Wilson

Μεγαλύτερο concept δίσκου σε δίσκο …χωρίς στίχους
Kauan - Ice Fleet

Καλύτερο χειρότερο εξώφυλλο της χρονιάς
Sandstorm - "Desert Warrior"

Article cover art: "In This Here Place" by Dawoud Bey (2021)

-Follow "2021: All Those Footsteps" Spotify playlist-

  • SHARE
  • TWEET