Warrior Path

The Mad King

Symmetric Records (2021)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 11/03/2021
Ομάδα που κερδίζει αλλάζει; Ω ναι, μόνο που τώρα παίζει Champions League
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο «ζόφος», ο σκοταδισμός και η σαπίλα των τελευταίων ημερών που ζούμε, ψάχνει διέξοδο, διαφυγή, έναν άλλο κόσμο στα όρια της φαντασίας. Η εκτόνωση φανερώνεται στον καθένα μας με ποικίλες μορφές. Ίσως για αυτό ταυτίστηκα παλαιόθεν με τη λογοτεχνία του φανταστικού, που όμως δε στερείται στην ουσία ιστορίες, μεταφορές και αναφορές από την πραγματικότητα και μουσικά με το επικό μεταλλικό παρακλάδι. Πώς κολλάνε όλα αυτά με τον δεύτερο δίσκο των Warrior Path; Δε μου πήρε πολύ να πλάσω μια ιστορία, όπου στα φανταστικά σχολεία, εκτός του Hogwarts, υπάρχει και το σχολείο της metal μουσικής. Η κατηγορία heavy-power-epic διδάσκεται καθημερινά για ένα γεμάτο δίωρο. Επιφανείς καθηγητές οι Kai Hansen, Andy LaRocque, ένας νυν κατηγορούμενος για εισβολή στο Καπιτώλιο, οι Andre και Marcus από τη Βεστφαλία, η οικογένεια Oliva, οι, μια φορά κι έναν καιρό, Ήρωες με τα Δερμάτινα, σίγουρα ξεχνάω κάποιους. Ένας εκ των αριστούχων μαθητών, πρώτο θρανίο ώστε να έχει την καλύτερη ακουστική και οπτική, ο Ανδρέας Σινάνογλου. Αποφοίτησε με σημειώσεις μπόλικες, γεμάτος ιδέες και πείσμα να τις παρουσιάσει στον κόσμο.

Η πρώτη πράξη παίχτηκε πριν δύο χρόνια και αναλύθηκε πανέμορφα. Σαν κουβάρι που ξετυλίγεται, η δεύτερη εμφανίστηκε πριν λίγο καιρό, κουβαλάει εκπλήξεις και συγκινήσεις. Τέτοιες προσφέρει η παρουσία του Daniel Heiman στο μικρόφωνο και ο μουσικός πλούτος που ξεχύνεται από τα ηχεία. «Μια τσιρίδα μόνο φτάνει, οπαδό σου να με κάνει» και την έχουμε εξαρχής. Αμέσως μετά το εναρκτήριο ορχηστρικό μίνι έπος, πριν αρθρώσει λέξη, αυτή έρχεται και οι αναμνήσεις συνάμα με το ρίγος δείχνουν τί θα ακολουθήσει. Καταιγιστικός, απολαυστικός, ενίοτε συγκλονιστικός, δεν αφήνει χώρο για παρερμηνείες: είναι στον φυσικό του χώρο, μας έλειψε και μεγαλουργεί. Δε γίνεται αλλιώς με το υλικό που του έδωσαν, δε θα συμμετείχε αν δεν ήταν τουλάχιστον κάτι πολύ καλό. Είναι και με το παραπάνω.

Τρεις είναι οι άξονες στους οποίους στηρίζεται τούτη η δημιουργία, ο πρώτος ήδη ειπώθηκε. Οι έτεροι δύο σε μεγάλα κέφια, καθείς από το πόστο του. Ο Bob Katsionis σαν άλλο πολυεργαλείο, με εμπειρία τεράστια, πίσω από κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα και παραγωγή, να διαπρέπει σε όλα. Αντιλήφθηκε το όραμα του Ανδρέα Σινάνογλου, φαντάζομαι πρόσφερε ιδέες στις ήδη υπάρχουσες και σαν τον δρυίδη της ιστορίας έκανε τα μαγικά του. Όσο για τον κυρίως υπεύθυνο του "The Mad King", θα πω ότι δεν παίζει επί ίσοις όροις. Χτυπάει κατευθείαν στο συναίσθημα, οι μελωδίες (ηλεκτρικές και ακουστικές)είναι καμωμένες να χαραχτούν στη μνήμη για καιρό, οι όποιες αντιστάσεις πάνε περίπατο, άνευ sms και σκύλου. Victory! ακούγεται από το αρχηγείο της μπάντας, το λάβαρο με τον πέλεκυ κυματίζει παρά τους αγέρηδες και τη βροχή, ενώ κόσμος πολύς τραγουδά από χαρά και ανακούφιση.

Θες εναλλαγές αγαπητέ ακροατή και ποικιλία συνθέσεων; Θα τις βρεις σε όλες ανεξαιρέτως, θα χρειαστεί να έχεις προσοχή αμέριστη για να μη σου ξεφύγει κάποια. Λαχταράς σόλο με ουσία και λόγο ύπαρξης; Και από τούτα έχει. Σου αρέσει οι νότες να σε μεταφέρουν στην ιστορία που εξελίσσεται; Άκου το ομώνυμο, όλο και σε κάποια αίθουσα βασιλιάδων θα βρεθείς, με τον γελωτοποιό να σου κάνει γκριμάτσες. Σαν να μην ήταν αυτά αρκετά, κρυμμένα με τη μορφή easter-eggs, δυο - τρία σημεία τονίζουν τον ελληνικό χαρακτήρα στις μελωδίες, ενώ η μερακλίδικη ενορχήστρωση αποκαλύπτει όλες τις χάρες των συνθέσεων. Μακριά από υπερβολές δηλαδή, που θα έκαναν ασφυκτικό το τελικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερη μνεία και στον Dave Rundle, ο οποίος ακολουθεί τη γραμμή της μη υπερβολής. Ειδικά στη χρήση της δίκασης, που έχει ταυτιστεί πλήρως με το ιδίωμα, τη μεταχειρίζεται με την αγάπη που της αρμόζει.

Κάποιες συνεργασίες είναι γραφτό να γίνουν και να στεφθούν με επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι το όνομα Daniel Heiman αρκεί εκ πρώτης για να ασχοληθεί κανείς με την μπάντα. Σε δεύτερο, τρίτο και βάλε βαθμό, διαπιστώνεις την ενσωμάτωσή του στο σύνολο των Warrior Path. Ανέβηκε στο άρμα του Ανδρέα Σινάνογλου, μένει να δούμε πόσο μακριά θα ταξιδέψουν μαζί. Για αρχή μια χαρά τα πήγαν, χωρίς τρομάρες. Και χωρίς μπαλάντες. Δίσκος που θα κοντραριστεί δύσκολα από άλλους για τούτη τη χρονιά.

  • SHARE
  • TWEET