Shamblemaths

Καθυστέρησα να ακούσω το δεύτερο άλμπουμ των Shamblemaths από το Trondheim μόνο για μερικές εβδομάδες από την κυκλοφορία του, δυστυχώς όμως αυτό ήταν διάστημα αρκετό για να τους κοστίσει μια θέση στη λίστα μου, και μάλιστα ίσως κάπου αρκετά ψηλά. Βέβαια, αυτό δεν είναι παρά μια τιποτένια πληροφορία στην πραγματική κλίμακα της μουσικής και λειτουργεί απλά σαν εισαγωγή, απλώς για να προστεθεί λίγος στόμφος στο «να ένα άλμπουμ που δεν πρέπει να προσπεραστεί».

Οι Shamblemaths είναι ουσιαστικά δύο άνθρωποι, ο Simon Ellingsen (σαξόφωνα, πνευστά, κιθάρες, φωνητικά) κι ο Ingvald A. Bassdø (τύμπανα, κρουστά). Μαζί τους βρίσκονται ο Eskild Myrvoll στο μπάσο και ο Paulo Botta στα πλήκτρα, ενώ σαν guests εμφανίζονται συνολικά έντεκα μουσικοί. Σε συνδυασμό με την πολύ εκτεταμένη ενορχήστρωση, όλο αυτό μυρίζει γενικώς ως ένα καταρχήν στουντιακό project, κι είναι γεγονός ότι οι Ellingsen/Bassdø εστιάζουν πρωτίστως στη σύνθεση του υλικού. Τους πήρε εξάλλου πέντε χρόνια να φτιάξουν τον διάδοχο του αρκετά πιο συμβατικού ντεμπούτου τους, ακούγοντας όμως το "2" καταλαβαίνεις εύκολα ότι αυτός ο χρόνος αφιερώθηκε στις άπειρες μικρές συνθετικές λεπτομέρειες. Κι όσο για τις συμβάσεις; Keep reading.

Η μουσική των Shamblemaths είναι χτισμένη πάνω σε μια μεγάλη αντίφαση. Στραμμένη στα ηχοχρώματα και τις συνθετικές λογικές των '70s, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ρετρό, ένας σελιδοδείκτης που έχει απομείνει να σημαδεύει prog κεφάλαια πολύ περασμένα. Ο εξόχως πειραματικός χαρακτήρας τους όμως φέρνει το καθαρά μουσικό περιβάλλον του "Shamblemaths 2" στο παρόν, ακόμα και στο μέλλον της προοδευτικής κιθαριστικής μουσικής. Διότι μπορεί όταν ξεκινάει το "Knucklecog" ο πρώτος συνειρμός να είναι οι King Crimson της "Red" περιόδου, όσο όμως το άλμπουμ αναπτύσσεται, ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο contemporary κουβάρι - κι είναι γνωστό ότι όποτε το rock κολλάει, ρίχνει πάντα βλέμματα στην κλασική και τη μοντέρνα μουσική. Για να εκτιμήσουμε τους Shamblemaths λοιπόν, από τους King Crimson θα περάσουμε σε avant/classical prog σχήματα όπως τους υπέρτατους Univers Zero, για να καταλήξουμε στον σύγχρονο πειραματισμό. Η αντίφαση βρίσκεται λοιπόν στο ότι οι Shamblemaths είναι ταυτόχρονα '70s revivalists και σημερινό avant prog.

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα prog σκοτεινό, βαρύ και περίπλοκο. Η μουσική δεν εστιάζει τόσο στις φωνητικά και στις μελωδικές γραμμές, όσο στα περίπλοκα ρυθμικά μοτίβα και στις αλλεπάλληλες αλλαγές ηχητικών διαθέσεων. Για παράδειγμα, το χωρισμένο σε τέσσερα μέρη "Lat Kvar Jordisk Skapning Teia" είναι ένας μικρός στιλιστικός λαβύρινθος, με μέρη κλασικότροπα, μέρη που γέρνουν προς το nordic folk και δύστροπες prog αρμονίες. Καθώς προχωράς, οι στροφές έρχονται με τρόπο απρόβλεπτο και οι διάδρομοι ξεμακραίνουν συνεχώς προς άγνωστες κατευθύνσεις. Ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, οι Shamblemaths θα ικανοποιήσουν περισσότερο αυτούς που απολαμβάνουν το ταξίδι της μουσικής, από εκείνους που θα επιχειρήσουν να δουν ένα πιο μεγάλο νόημα. Σαν μια γενική παρατήρηση μπορώ να πω πάντως ότι όλα τα μέρη που έχουν γυναικεία φωνητικά κουβαλούν υπέροχες μυσταγωγίες και ότι τα πνευστά δημιουργούν στο άλμπουμ μια ιδιαίτερη δυναμική. Σόλο δεν υπάρχουν πολλά, δεν έχουν σημαντική θέση στη Shamblemaths ατζέντα.

Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι αν το επιθυμούσαν, θα μπορούσαν να φτιάξουν και vocal-oriented μουσική. Το προαναφερθέν "Knucklecog" έχει λίγα αλλά θαυμάσια φωνητικά, τολμάει μάλιστα να έχει κι ένα πολύ ενδιαφέρον ρεφρέν. Αυτά τα στοιχεία όμως τελικά παραμένουν σε δεύτερο ρόλο, η πυκνότητα της μουσικής παραμένει ο απόλυτος πρωταγωνιστής - μαζί με τα εκπληκτικά keyboards που μεταφέρονται από 60s ψυχεδέλειες σε φουτουριστικούς space ήχους πριν προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα σου. Μέσα στο άλμπουμ, με την ίδια άνεση, οι Shamblemaths διαχειρίζονται έναν αρχαίο ύμνο κι ένα έργο για κουαρτέτο εγχόρδων, κι όλα ακούγονται ακριβώς το ίδιο "prog".

Καθώς το "This River" κλείνει την περιπέτεια της ακρόασης σε τόνους λυρικούς, συνειδητοποιώ ότι το "2" δεν έχει ζωγραφίσει έναν ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό κύκλο. Είναι ίσως το στοιχείο που χρειάζονται οι Shamblemaths για να αφήσουν πίσω τους κάποιο πραγματικό αριστούργημα, την αίσθηση ενός έργου επτασφράγιστου και ακλόνητου. Ενώ όμως θα περιμένουμε να δούμε τί άλλο μπορεί να καταφέρει αυτό το σχήμα στο μέλλον, αξίζει στο παρόν να τους κατατάξουμε κάπου πολύ ψηλά - κάπου εκεί κοντά στους Wobbler - στα σχήματα που τολμούν να παράγουν σημαντικό κι επίκαιρο έργο, ενώ ντύνονται ακόμα, έστω για τα μάτια του κόσμου, σε '70s συνολάκια.

Bandcamp