Dream Theater

A View From The Top Of The World

Inside Out Records (2021)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 18/10/2021
Είναι όμορφη η θέα από την κορυφή του κόσμου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με τα σχέδια της περιοδείας στα πλαίσια του "Distance Over Time" να κόβονται απότομα με το ξέσπασμα της πανδημίας και το πάγωμα των συναυλιών, τα μέλη των Dream Theater βρίσκονται ίσως για πρώτη φορά μετά από καιρό με αρκετό ελεύθερο χρόνο στο πρόγραμμά τους, αλλά και με το δικό τους χώρο πρόβας και ηχογραφήσεων, το λεγόμενο DT HQ. Αν μη τι άλλο, οι περισσότεροι παρέμειναν υπερ του δέοντος παραγωγικοί, τόσο με σόλο δίσκους αλλά φυσικά και με το "Liquid Tension Experiment 3" να δείχνει ότι σίγουρα δε στερούνται έμπνευσης αλλά και όρεξης για σύνθεση νέας μουσικής. Με τη φόρα λοιπόν μιας συνεχούς δημιουργικότητας, αλλά και τις όποιες ελπίδες για συναυλιακή δραστηριότητα να σβήνουν, η μόνη επιλογή για τους ακούραστους Dream Theater ήταν να γράψουν ξανά μουσική.

Η πρώτη γεύση που ήρθε με το "The Alien", ήταν ενδεικτική της ενέργειας που βγάζει ο δίσκος, με έναν Mangini πραγματικά αφηνιασμένο που αφήνει τη σφραγίδα του κι επιτέλους έχει τον ήχο που του αξίζει. Μια σύνθεση που με κάθε ακρόαση αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τη ρυθμική ιδιοφυία που έχει έντεχνα εντεταγμένη μέσα της. Ανορθόδοξη επιλογή για πρώτο single, και το επόμενο κομμάτι εξηγεί το γιατί.

Το "Αnswering The Call" καταφέρνει γρήγορα να ξεχωρίζει με τις μελωδίες του αλλά και το χαρακτηριστικό riff, ενώ το solo section είναι ουσιώδες και κλείνει με τις κλασσικές δισολίες μεταξύ Petrucci και Rudess. Θεωρώ πως αν είχε βγεί ως πρώτο single αντί του "The Alien" οι αντιδράσεις θα ήταν ακόμη πιο θετικές. Αντιθέτως, το "Invisible Monster" αρχικά μου είχε φανεί σαν άλλη μια σύνθεση "της σειράς" για τη μπάντα. Στη ροή του δίσκου λειτουργεί πολύ καλύτερα, ενώ αυτό που διαφαίνεται (και συνεχίζεται και στο υπόλοιπο άλμπουμ) είναι το γεγονός πως τα ορχηστρικά μέρη δεν ακούγονται παράταιρα, αλλά ενσωματωμένα με προσοχή στα κομμάτια.

Επιστροφή στα δεκάλεπτα κομμάτια με το "Sleeping Giant", στο οποίο "λάμπει" ο Rudess με φρέσκους κι ατμοσφαιρικούς ήχους, και έναν αναζωογονημένο LaBrie ο οποίος πλέον (καλώς) παίζει με τις δυνάμεις του και τραγουδά σε πολύ πιο βατά επίπεδα για τον ίδιο. Σίγουρα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, με το metal saloon σημείο γύρω στο έβδομο λεπτό να ξαναφέρνει στο προσκήνιο την τρέλα που ομολογουμένως μας είχε λείψει.

Κι αν ως τώρα ο ήχος κινείται σε πιο σκοτεινά και heavy μονοπάτια, έρχεται το υπέροχο "Transcending Time" να μας θυμίσει πόσο όμορφες και αισιόδοξες μουσικές μπορεί να γράψει αυτή η μπάντα. Με εμφανέστατη την επιρροή των Rush, και πιασάρικες μελωδίες να διαδέχονται η μια την άλλη, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις. Σύνθεση βγαλμένη από τα παλιά, αλλά με ιδιαίτερη φρεσκάδα.

Δεν αργούμε πολύ βέβαια να ξαναγυρίσουμε στο βαρύ ήχο που χαρακτηρίζει όλο το δίσκο. Στο "Awaken The Master", ο Petrucci μας παρουσιάζει για πρώτη φορά την οκτάχορδη κιθάρα του με ένα riff οδοστρωτήρα. Τα δυο πρώτα λεπτά του κομματιού φέρνουν στο μυαλό εποχές "Systematic Chaos", με τον Mangini να παίζει παρανοϊκά μέχρι και blastbeat, πριν καταλήξουμε σε μια επική μελωδία στο πιάνο που μόνο οι Dream Theater ξέρουν να φτιάχνουν. Στο σύνολό του ένα πολύ βαρύ κομμάτι, γεμάτο ανατροπές, που μπολιάζει το σύγχρονο ήχο τους με μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που σε σημεία θυμίζει "Awake".

Κατά παράδοση της μπάντας, το 20λεπτο ομότιτλο έπος βρίσκεται στο κλείσιμο του δίσκου. Ξεκίνημα με ένα επικό intro και ένα ρυθμικό μοτίβο από αυτά που χρειάζονται το χρόνο τους για να ξεδιπλωθούν και να γίνουν οικεία, ενώ ο Petrucci μας προκαλεί να ζήσουμε την περιπέτεια με την κιθάρα του. Το κομμάτι θεματικά καταπιάνεται με το αστείρευτο πάθος του ανθρώπου να ξεπερνά τα όριά του, και να προσπαθεί συνεχώς να κερδίσει το στοίχημα με την ψυχολογική και σωματική του αντοχή. Ξεχωρίζει το σημείο όπου το δίδυμο Myung - Mangini γκρουβάρει και ο LaBrie ακούγεται σαν τον παλιό καλό του εαυτό, χωρίς φυσικά τις εξωγήινες ψηλές νότες. Η ορχηστρική παράνοια που ακολουθεί δίνει τη σειρά της σε ένα πανέμορφο ακουστικό πέρασμα, πιθανόν εμπνευσμένο από το αξεπέραστο "A Change Of Seasons", ενώ για πρώτη φορά ο Rudess αξιοποιεί το iPad του φτιάχνοντας ένα αρκετά πειστικό τσέλο. Μαγεία μέχρι και το σόλο του Petrucci με το κομμάτι παίρνει μια πιο σκοτεινή τροπή, επιστρέφοντας στις τρέλες των εναλλαγών όπου θα βρούμε μέχρι και ένα νεοκλασσικό riff, για να κλείσουμε με ένα "παραδοσιακό" πιο αργό κι επικό τρόπο. Το φινάλε είναι αρκετά αναπάντεχο για Dream Theater, με δύστροπο ρυθμό και μια δυστοπική μελωδία, για να καταλήξει πίσω στο αρχικό μοτίβο. Μια δαιδαλώδης και απαιτητική σύνθεση, βρίσκει τη θέση της ανάμεσα στις κλασσικές της μπάντας, με την απόκοσμη σε σημεία ατμόσφαιρα να της δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Άφησα για το τέλος τα σχόλια περί ήχου και απόδοσης της μπάντας. Κι αυτό γιατί η παραγωγή του Andy Sneap συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες σε όλη τη δισκογραφία των Dream Theater. Μίξη ογκώδης και ισορροπημένη, με όλα τα μέλη να διεκδικούν ίσο χώρο στον ήχο, κάτι που σαφέστατα ανεβάζει το συνολικό αποτέλεσμα. Οι επιλογές του Rudess στα πλήκτρα ακούγονται ως επί το πλείστον φρέσκες και χωρίς περίεργα η παράταιρα μπλιμπλίκια, το rhythm section να είναι υποδειγματικά δεμένο και στιβαρό σε όλο το άλμπουμ, και φυσικά μια κιθάρα για σεμινάριο. Ευτυχώς η μπάντα δείχνει να αντιλαμβάνεται πως ο LaBrie έχει μεγαλώσει, και μένει σε μελωδικές γραμμές που βοηθάνε τη φωνή του να ακούγεται ζεστή, χωρίς να πνίγεται σε εφέ.

Σαν σύνολο, το "A View From The Top Of The World" φαίνεται να καταφέρνει να κερδίζει τον τίτλο της αρτιότερης δουλειάς τους μετά τη φυγή του Mike Portnoy. Φαίνεται πως η άνεση χρόνου και το γεγονός ότι πλέον η μπάντα έχει το δικό της στούντιο, λειτούργησαν καταλυτικά στο συνθετικό κομμάτι. Ορχηστρικά μέρη που δεν ακούγονται κομμένα και ραμμένα, αλλά λειτουργούν προς όφελος των συνθέσεων και ακούγονται προσεκτικά ενταγμένα στο σύνολο. Κλασσικά όμορφες και νοσταλγικές μελωδίες αλλά και πιο πειραματικές ατμόσφαιρες, ντύνουν ένα τεχνικά άρτιο αποτέλεσμα. Κοντράροντας στα ίσια το προ δεκαετίας "A Dramatic Turn Of Events", οι Dream Theater δείχνουν πως μέσα στα πλαίσια του καθορισμένου και χαρακτηριστικού ήχου τους, έχουν ακόμη πολλά να πούν και παραμένουν μια μπάντα δυναμική και εμπνευσμένη που δεν επαναπαύεται στο ένδοξο παρελθόν της.

  • SHARE
  • TWEET