Arabrot

Οι Årabrot δεν είναι κάποια καινούρια υπόθεση. Τουλάχιστον δύο άλμπουμ τους (το "The Gospel" του 2016 και το "Who Do You Love" το 2018) είναι, το λιγότερο, άξιες προσθήκες σε κάθε εξαιρετική rock δισκοθήκη, κατά συνέπεια μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε υποτιμημένους. Όμως το νέο, ένατο άλμπουμ τους μοιάζει να το τερματίζει σε έμπνευση και φλόγα και το Νορβηγικό τους Gothic είναι έτοιμο να κατασπαράξει τους πάντες. Κι αν όχι τώρα, πότε;

Καταρχάς, ας δούμε λίγο τους συντελεστές. Τα ονόματα των Lars Horntveth (Jaga Jazzist), Jo Quail, Tomas Järmyr (Motorpsycho), Anders Møller (Turbonegro, Ulver), Massimo Pupillo (Zu) και του παραγωγού Jaime Gomez Arellano (Black Eyed Peas, Paradise Lost, Hexvessel, Oranssi Pazuzu) θα έπρεπε να δίνουν μια ιδέα για το επίπεδο του παρόντος project. Είναι όμως αλήθεια πως το ντουέτο των Kjetil Nernes και Karin Park δεν στηρίχθηκε ποτέ στις δυνατές συνεργασίες: η μουσική τους πρωτίστως αποτυπώνει το δικό τους ταλέντο, τη συλλογή τους από vintage organs, τις προσωπικές τους βιβλιοθήκες και την ατμόσφαιρα της ιδιόκτητης, γοτθικού ρυθμού εκκλησίας στην οποία ζούνε, κάπου στη σουηδική εξοχή. Με μόνη θρησκεία τους το rock 'n' roll, συμπληρώνουν.

Είναι επίσης αλήθεια πως υπάρχει πολύ και καλό rock n' roll παντού γύρω μας, τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει το "Norwegian Gothic" να ξεχωρίζει; Η πρώτη απάντηση πρέπει να είναι ότι οι Årabrot παίζουν τα πάντα. Μέσα σε καλογραμμένα και σύντομα τρίλεπτα-τετράλεπτα τραγούδια - και με τις fuzz-αριστές κιθάρες να ορίζουν σαν αρχή του παντός τους Sabbath - οι Årabrot παίζουν rock, dark wave, psych, punk, stoner, gothic, όπως θες πες το. Ταυτόχρονα. Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά, αυτό αγαπητοί/ές, είναι ταλέντο. Άπειρες αναφορές συμπυκνωμένες μέσα στα απλούστερα των riffs και το γκρουπ να σφραγίζει τα πάντα κάτω από το δικό του έμβλημα. Ένα θαυμαστό μυστήριο.

Μεγάλο ρόλο στην προσωπικότητα της μπάντας παίζει η παράξενη φωνή του Kjetil. Η γενιά μου έμαθε να λέει αυτές τις χροιές love it or hate it, προσωπικά όμως δεν είχα ποτέ δίλημμα: εκατό ζωές να ζούσα, θα διάλεγα πάντα την παράξενη και μοναδική χροιά με τη στάμπα του αυθεντικού, από την τέλεια και στυλιζαρισμένη φωνάρα. Ο Kjetil, ένα δαιμόνιο κράμα του David Eugene Edwards και του Michael Gira, οδηγεί τα περισσότερα tracks με τις νευρωτικές του ερμηνείες, πάνω από φλεγόμενα riffs και μελωδίες. Αρκετές φορές σκέφτηκα ότι αν απογύμνωνε κανείς αυτά τα τραγούδια και τα παρουσίαζε με ακουστικά όργανα, θα συγγένευαν πολύ με τους Wovenhand. Οι υποθέσεις όμως είναι για τα μαθηματικά.

Από τη Sabbath-ίλα του "Carnival Of Love" καταλαβαίνεις ότι κάτι σπουδαίο θα συμβεί. Ο σκοτεινός λυρισμός με το τσέλο σε πρώτο πλάνο στο "The Rule Of Silence", τα τεράστια ρεφρέν των "Feel It On" και "The Lie", χτίζουν ένα φανταστικό εναρκτήριο σερί. Από εκεί κι έπειτα αρχίζει η μάχη του άλμπουμ με τον χρόνο, για το αν θα καταφέρει να διατηρηθεί σε αυτό το επίπεδο για 16 ολόκληρα tracks. Αφαιρούμε τρία που έχουν εισαγωγικό/μη μουσικό χαρακτήρα και μένουν δεκατρία. Και πάλι δεν μοιάζει εύκολο.

Αλίμονο, όμως, τα καταφέρνουν! Δεν υπάρχει ούτε ένα από τα δεκατρία αυτά τραγούδια που δεν έχει κάτι δικό του να πει, μια ξεχωριστή πινελιά να προσφέρει. Τα εκπληκτικά, κινηματογραφικά "Hallucinational" (με την έξοχη ερμηνεία της Karin) και "The Moon Is Dead" οριοθετούν τα άκρα του φωτός και του σκοταδιού που μπορούν να εκφράσουν οι Årabrot. Όλα τα υπόλοιπα θα κινηθούν κάπου ενδιάμεσα, το καθένα με τις δικές του αναλογίες και με τις δικές του όμορφες λεπτομέρειες. Το αλά-Goat φολκλόρ αίσθημα του "Hailstones For Rain", ο ύμνος ‘’Kinks Of The Heart’’, η πανκίλα του "(This Is) The Night", η βαρύτητα του "Hounds Of Heaven", το άλμπουμ κυλάει σε μια συνεχή ροή από μικρά και μεγάλα highlights.

Διαχρονική τραγουδοποιία κι εκλεκτικισμός. Ευθείες riff-άρες και ρεφρέν γεμάτα hooks. Ατμόσφαιρα και προσωπικότητα. Πάνω απ' όλα μια σοβαρά σκοτεινή αισθητική. Κλικάρω όλα τα κουτάκια με αυτοπεποίθηση! Και σαν μην έφταναν ήδη αυτά, προσθέτω και γενναίες δόσεις μια Baudelaire-ικής αύρας, με μπόλικο ερωτισμό, μυστικισμό, occult και φιλοσοφία στη στιχουργική πλοκή. Το "Norwegian Gothic" είναι ένα τρομερό άλμπουμ, διασκεδαστικό, προσιτό, ενεργητικό και λογοτεχνικό την ίδια στιγμή. Δεν ξέρω τί άλλο θα ήθελες να ζητήσεις.

Χωρίς να διαλέγουν συγκεκριμένη πάστα ακροατή, οι Årabrot ανοίγουν μια πελώρια rock αγκαλιά που χωράει τον καθένα, αρκεί να αγαπάει το rock του να έχει ταυτότητα κι όχι ατέρμονα αναμασήματα. Αισθάνομαι ότι αυτή είναι επιτέλους η στιγμή τους να γίνουν λίγο πιο κρίσιμοι από απλώς μια ποιοτική obscure μπάντα. Το "Norwegian Gothic" είναι ένας μεγάλος δίσκος για αυτούς που θα θελήσουν να τον γνωρίσουν κι επιφυλάσσει ένα τέλειο heavy rock ταξίδι, ένα ταξίδι από το καρναβάλι της αγάπης μέχρι το σαξόφωνο που ουρλιάζει για τη σελήνη που πέθανε, κάπου εκεί στον πάντα αινιγματικό Βορρά.

Bandcamp