Τα Παιδιά Της Παλαιότητας @ Death Disco, 18/12/15

Ο Π.Ε. Δημητριάδης επέστρεψε

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 24/12/2015 @ 12:02

Η ζωντανή παρουσίαση του δεύτερου δισκογραφικού πονήματος της μπάντας του Π.Ε. Δημητριάδη είναι για μένα από τα highlight της φετινής σεζόν και οι λόγοι γι' αυτό είναι πολλοί· άλλοι προσωπικοί που δεν ενδιαφέρουν και άλλοι αντικειμενικοί. Για τους δεύτερους θα διαβάσετε παρακάτω, όσοι από εσάς δεν ανήκετε στην ελίτ αυτών που βρέθηκαν στα στενά του Ψυρρή το βράδυ της Παρασκευής.

Η δίωρη βραδιά στο Death Disco είχε όλα εκείνα που μας έλειψαν - και από την περσινή εμφάνιση στο Six D.O.G.S. και από τον προηγούμενο δίσκο: Ένταση, επικοινωνία, θέρμη, ανελέητο αυτοσαρκασμό.

Με το άγχος της απόδοσης να υποχωρεί πολύ γρήγορα και να δίνει τη θέση του στην επικοινωνία με το κοινό, που τελικά γέμισε τον χώρο μπροστά από τη σκηνή, ο Π.Ε. Δημητριάδης έγινε ξανά ο frontman που αγαπήσαμε, βρισκόμενος σε μεγάλες ερμηνευτικές φόρμες, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ως άλλος Ιησούς, περιέβαλε με αγάπη τους μαθητές που άκουσαν το κάλεσμά του και τους αποζημίωσε με την εξιστόρηση των κερκυραϊκών παραβολών του και τον βακχικό χορό του.

Τα Παιδιά Της Παλαιότητας

Όλοι οι μουσικοί της μπάντας έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους, με τον εξαιρετικό Αριστοτέλη Κροκίδη στα ντραμς να δίνει, εκτός από τον ρυθμό, και μια νέα οπτική στις συνθέσεις με το καθαρό παίξιμό του, ενώ το πολυπόθητο βάθος, που άλλοτε μας είχε λείψει, βρέθηκε τελικά από τη Νούμερο Μπλε και το μπάσο της. Πρώτη φορά ακούσαμε πεντακάθαρα τον ήχο του τσέλο της Χριστίνας Παπαλίτσα και μας άρεσε ιδιαιτέρως. Οι κιθάρες του Θοδωρή Άνθη απελευθερώθηκαν, και μαζί τους τόνοι ενέργειας και έντασης, που απέδειξαν ότι το νέο υλικό είναι φτιαγμένο για να παίζεται ζωντανά. Το πάντα υπέροχο πιάνο του Μάριο Πλασκασοβίτη ήταν και πάλι εκεί, με συντροφιά τα shoegaze πλήκτρα του Λεωνίδα Οικονόμου, που μουσικά ταίριαξε πολύ με το εγχείρημα.

Τα Παιδιά Της Παλαιότητας

Το μόνο που έλειψε είναι οι γοητευτικής αβεβαιότητας τονικές ακροβασίες της φωνής του ίδιου του Π.Ε.Δ. που έχει κατασιγάσει πλέον η ερμηνευτική ωριμότητα.

Οι Αναλογίες της εποχής αναδύονται αμείλικτες κάτω από τον λάγνο μανδύα της ποίησης του Π.Ε.Δ. και αυτές είναι που κάνουν το όλο θέμα δύσκολο και rock (λυπάμαι Κε. Δημητριάδη, δεν ήταν ποτέ pop). Αν και θεωρώ ότι η ποίηση δεν «μελοποιείται», αφού περιέχει εντός της το μέλος, και ό,τι τραγουδιέται είναι στίχος, εδώ δεν έχουμε τίποτα λιγότερο από Ποίηση, ενώ η μουσική προσθέτει τις πτυχές αυτές που δεν μπορούν να αρθρωθούν, επικοινωνώντας την ατμόσφαιρα του κόσμου όπου μας προσκαλεί η μπάντα. Είναι μια συνέργεια απαιτητική και δύσκολη, που όμως στο live πέτυχε απολύτως.

Τα Παιδιά Της Παλαιότητας

Αν το νέο υλικό φάνταζε σε κάποιους άνευρο από τον δίσκο, δεν έχουν γνωρίσει για τα καλά την ωμή punk μέθεξη των ζωντανών εμφανίσεων των Κερκυραίων. Σε αυτήν είχαμε τις ελπίδες μας και αυτή μας επιβεβαίωσε. Ακόμα και οι πιο αδύναμες συνθετικά στιγμές του "Consortium In Amato", στο live βρήκαν διέξοδο προς άλλους, ενδιαφέροντες δρόμους και φάνηκαν αναπόσπαστο μέρος του καλά δεμένου ηχητικού συνόλου.

Παρεμπιπτόντως, ο ήχος ήταν εξαιρετικός, αν λάβουμε υπόψη την παικτική ένταση σε συνάρτηση με την απόσταση σκηνής και αρένας (δηλαδή, οι άνθρωποι έπαιζαν noise με κατσαβίδια στα μούτρα μας και δεν μας ενόχλησε καθόλου, άρα πρακτικά μια χαρά ήχο έβγαλαν).

Τα Παιδιά Της Παλαιότητας

Με ένα υποδειγματικό (νέο) κοινό που δεν απαίτησε τίποτα παραπάνω από όσα του υποσχέθηκαν, που αγκάλιασε με θέρμη τα καινούργια τραγούδια και τελικά κατάφερε να σταματήσει την πτώση (τέσσερα «εθιμοτυπικά» stage diving μετρά αυτή η βραδιά, αποδεικνύοντας ότι γι' αυτά δεν χρειάζεται «ένα γεμάτο Gagarin»), μπορούμε να αναφωνήσουμε με πίστη στο μέλλον: Κανείς δεν είναι μόνος, τελικά.

Διαβάστε την παρουσίαση του νέου δίσκου "Consortium In Amato", εδώ.

SETLIST

Επίκληση Στο Νεαρό Βέρθερο
Σκύψε Με Αγάπη
Τρέλανέ Μας Κι Απόψε
Γάτοι
Ωδή Στη Μυρσίνη Που Έρχεται
Είδα Στον Ύπνο Μου Πως Δεν Την Αγαπούσα
Η Ποίηση Που Γράψαμε Μαζί (28)
Είχα Τα Νιάτα Του Κάποτε (Η Νεότητα)
Ο Τζίμης
Το Μπλοκάκι
Το Μέλλον
Τα Γκοφρέ Σεντόνια
Το Μόνο Ψέμα Που Αγαπώ
Μην Αναφέρεις Την Αγάπη
Το Δράμα Ενός...
Θέμα: Αποχαιρετιστήριο
Ένα Συναίσθημα
Το Γαλάζιο Τραγούδι (Στην Εποχή Της Διάχυσης)
Κύκλοι

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Αμύγδαλος, Λίνα Ρόκου

  • SHARE
  • TWEET