Τα Παιδιά της Παλαιότητας: «Νεοελληνικό ενθύμιο χωρίς μπουζούκι δε νοείται»

Ένα από τα πιο πολωτικά underground συγκροτήματα της σύγχρονης εγχώριας σκηνής μας συστήνουν τον τρίτο τους δίσκο και μας εξηγούν τί πάει να πει ανεξάρτητη παραγωγή μουσικής στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 05/10/2020 @ 12:44

Λίγο καιρό μετά την επίσημη πρώτη του νέου τους δίσκου, "Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών", ο Π.Ε. Δημητριάδης, ο Μάριο Πλασκασοβίτης και η Χριστίνα Παπαλίτσα από τα Παιδιά Της Παλαιότητας μιλούν για την ενηλικίωση, τις δυσκολίες του DIY, την ουσία μιας νέας κυκλοφορίας, το Viewmaster και πολλά άλλα...

"ΠτΠ Νο3" διαβάζουμε στο εξώφυλλο του νέου σας δίσκου. Παιδιά της Παλαιότητας - Αριθμός 3, λοιπόν! Είναι η τρίτη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος η πύλη προς την ενηλικίωση;

Μ.Π.: Ας μην προσδώσουμε τόση βαρύτητα σε μια κυκλοφορία...
Π.Ε.Δ.: Η ενηλικίωση είναι δίκοπο μαχαίρι όταν μιλάμε για καλλιτεχνική δημιουργία. Οπότε, θα συμφωνήσω με τον Μάριο, ας περιοριστούμε στα προφανή.

Στον τίτλο διαβάζουμε: "Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών". Η φράση παραπέμπει στη νοσταλγία κάποιων περασμένων εποχών, μιας περασμένης νεότητας. Ή πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο; Παρ’ ότι αρκετά νεαροί ηλικιακά, αισθάνεστε να έχετε πάρει ήδη αποστάσεις από τα «νιάτα»; Ή είχατε απλώς μια νοσταλγική διάθεση;

Π.Ε.Δ.: Είμαι 42 χρονών, δε θα με έλεγα και νεαρό. Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι νιώθω την κούραση, διανοητική και σωματική, πιο έντονη από ποτέ. Υπάρχει ένας στίχος στο τραγούδι "Η Εξαφάνισίς Του", γραμμένο προ τριετίας, που λέει «νομίζω έζησα τα πάντα». Πραγματικά το βιώνω αυτό. Και πλέον δε μ’ αρέσει να δημιουργώ για τον εαυτό μου καινούργιες ανάγκες. Κατά τ’ άλλα, τις αποστάσεις μου από τα νιάτα τις είχα πάρει ήδη από τη νεότητά μου. Και, πιστέψτε με, δεν έχουν αλλάξει και πολλά στην ουσία τους από τότε μέχρι σήμερα...

Στο οπισθόφυλλο έρχεται το προβοκατόρικο "Κ.Υ. Νο5"! Είναι τα Παιδιά της Παλαιότητας ο διάδοχος ή η συνέχεια των Κόρε. Ύδρο.;

Π.Ε.Δ.: Το "Κ.Υ. Νο5" συμπληρώνεται από τη φράση «σ’ ένα σύμπαν παράλληλο», από τα "Πληγωμένα Μηνύματα". Τα Παιδιά της Παλαιότητας είναι η συνέχεια της τραγουδοποιητικής κοσμοθεωρίας που έφτιαξα με τους Κόρε. Ύδρο., αυτό είναι το πιο ακριβές νομίζω.

Περιγράψτε μας την ατμόσφαιρα των ηχογραφήσεων.

Μ.Π.: Οι ηχογραφήσεις του ΕΝΣ (σ.σ."Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών"), όπως και των προηγούμενων δύο δίσκων μας, ήταν ένας μικρός εφιάλτης. Καλό χρυσό το DIY, αλλά για να ζήσεις τη ρομαντική του εκδοχή, απαιτείται κάποια ευχέρεια σε όλα τα επίπεδα. Στους Κόρε. Ύδρο. υπήρχε αυτή η ευχέρεια από την πλευρά του Αλέξανδρου (Μακρή). Με τα Παιδιά της Παλαιότητας, προσγειωθήκαμε ανώμαλα στη μάλλον σκληρή εκδοχή του DIY. Βρεθήκαμε (και παραμένουμε) χωρίς προσωπικό στούντιο και χωρίς αξιόλογο εξοπλισμό (αριθμητικά και ποιοτικά). Ηχογραφούμε κυρίως σε ένα μικρό δωμάτιο στο σπίτι του Παντελή, χρησιμοποιώντας για ακουστική επένδυση χαρτόκουτα και κουβέρτες. Για ηχογραφήσεις περισσότερων ατόμων, είναι απαραίτητη η εύρεση εξωτερικού χώρου και εξοπλισμού κι εκεί είναι που τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ζόρικα. Παρακαλετά, κουβαλήματα για χιλιόμετρα, στησίματα και ξε-στησίματα μικροφώνων την ίδια μέρα, λεφτά και χρόνος στο καλάθι των αχρήστων, αποτυχημένες συνεργασίες και λάθη επί λαθών, γενικότερα. Βεβαίως υπάρχουν κι ευχάριστες στιγμές μέσα σ’ αυτήν τη διαδικασία, αλλά σίγουρα αν μπορούσα να πατάω fast forward σε όλο αυτό, θα το έκανα ευχαρίστως... Κάθε φορά!

Ποια είναι η εσωτερική ανάγκη που σας ωθεί σε μια νέα κυκλοφορία; Ποιο κενό καλύπτει ένα νέο τραγούδι που καταγράφεται;

Π.Ε.Δ.: Είναι ακριβώς η εσωτερική ανάγκη ή παρόρμηση που ωθεί στο να γραφτεί ένα τραγούδι. Συνήθως αυτού του είδους η διεργασία συμβαίνει σε σχετικά συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα, και έτσι οδηγούμαστε αβίαστα στη δημιουργία ενός κύκλου τραγουδιών με κοινή ψυχολογική βάση και απώτατο αποτέλεσμα την κυκλοφορία ενός δίσκου.

(Προς Π.Ε.Δ.) Στιχουργικά, η θεματολογία σου απομακρύνεται αισθητά από το τρίπτυχο «Πάθος-Πένθος-Θείο». Τα νέα τραγούδια στρέφουν το βλέμμα τους προς την κοινωνία, ισορροπώντας ευσταθέστερα ανάμεσα στο πολύ προσωπικό και το συλλογικό. Τί σε απάλλαξε από την ανάγκη της συναισθηματικής υπερέκθεσης;

Η υπερέκθεση ήταν, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, η δεύτερη φύση μου. Ήταν κάτι που μου συνέβαινε ενστικτωδώς, και πάντοτε ένα σημάδι για μένα ότι είμαι καλά, δηλαδή ο εαυτός μου. Επομένως, το περί απαλλαγής από τη συγκεκριμένη ανάγκη στη συναισθηματική της διάσταση, στο οποίο αναφέρεσαι, δε με συμφέρει και τόσο να το αποδεχτώ. Χωρίς να αμφισβητώ ταυτόχρονα και την κρίση σου. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, το περί ισορροπίας, για να είμαστε και οι δύο καλυμμένοι.

Παιδιά Της Παλαιότητας

(Προς Π.Ε.Δ.) Βιώνεις μια μεταστροφή όσον αφορά τον έρωτα;

Κατά καιρούς βιώνω μικρές μεταστροφές όσον αφορά διάφορες πτυχές της προσωπικότητάς μου. Νομίζω είναι θέμα συσσωρευμένης εμπειρίας, βιωματικής αλλά και ψυχοθεραπευτικής τάξεως. Αναφορικά με το πεδίο για το οποίο με ρωτάς, θα παραπέμψω σε συγκεκριμένα τραγούδια του δίσκου, και κυρίως στα "Πληγωμένα Μηνύματα" και "Το Δηλητήριο Στις Σελίδες". Για να γίνω πιο άμεσος, πάντως, το σύννεφο από πάνω μου είναι το ίδιο. Ενδεχομένως τώρα κρατάω καλύτερη ομπρέλα.

Προσπάθησες ποτέ να γράψεις με πιο rock στιχουργικές φόρμες;

Π.Ε.Δ.: Αν εννοείς να ακολουθήσω μια πιο τυπική τραγουδοποιητική φόρμα, νομίζω μπορείς να βρεις αρκετά τέτοια παραδείγματα στη δισκογραφία μου. Όπως έχω ξαναπεί, το «τέλειο» ποπ τραγούδι είναι αυτό που πασχίζω μία ζωή να γράψω. Όντας φυσικά πολύ περήφανος για την κάθε «αστοχία».

Σε στίχο σου παραδέχεσαι ότι «η ζωή σου έχει φτιαχτεί από κείμενα». Πώς χρησιμοποιείτε τη λογοτεχνία και την ποίηση στην παραγωγή της μουσικής σας;

Π.Ε.Δ.: Νομίζω πως ο στίχος του Σεφέρη «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» είναι η πληρέστατη απάντηση στο ερώτημα αυτό. Η καλλιτεχνική παραγωγή, όπως και η ζωή ολόκληρη, είναι μια αλυσίδα στη διαχρονία. Προσωπικά, έχω διαμορφωθεί, και εξακολουθώ να διαμορφώνομαι, από την επαφή μου με προϋπάρχοντα έργα άλλων, είτε αυτά είναι τραγούδια είτε βιβλία είτε ταινίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι γυρνάω την πλάτη στην επικαιρότητα, καθώς συχνά μου προκύπτει και μια «δημοσιογραφικού» τύπου παρατήρηση και καταγραφή.

Παραμένει εντυπωσιακή η άνεση με την οποία περνάτε από τον Καρβέλα στον Νταλάρα και τον Χατζηνάσιο και από την κλασσική μουσική στα λαϊκά. Στοχεύετε με το εύρος των αναφορών σας να ενεργοποιήσετε συγκεκριμένα αντανακλαστικά του μέσου έλληνα ακροατή ή υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτές;

Μ.Π.: Υπάρχει πάντα μια γενική ιδέα για τη μουσική, αλλά στόχος είναι το «ντύσιμο» των τραγουδιών. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να προβλέψουμε ποια θα είναι η ανταπόκριση ενός ακροατή, άρα μάλλον δεν υπάρχει λόγος να στοχεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση εξαρχής. Προσπαθούμε να παντρέψουμε τις ιδέες μας χωρίς να βγει «πατάτα» η ενορχήστρωση, κι από ’κει και πέρα ελπίζουμε σε θετική ανταπόκριση.

Χ.Π.: Εγώ παίζω κλασικό βιολοντσέλο. Αν κληθώ να γράψω κάτι πάνω σε μια σύνθεση που θυμίζει Καρβέλα, το πιο πιθανό είναι να προκύψει Καρβέλας με κλασική μουσική. Κάπως έτσι λειτουργεί αυτό το πάντρεμα. Το μουσικό αποτέλεσμα προκύπτει απλά από τη σύζευξη των ιδιοτήτων και των δυνατοτήτων όσων συμμετέχουμε. Στους προηγούμενους δίσκους προσπαθήσαμε να βγούμε ατομικά από τις συνηθισμένες μας φόρμες, για να προσεγγίσουμε την αρχική σύνθεση. Στο "ΕΝΣ" μείναμε πιστοί σ’ αυτά που ξέρουμε καλύτερα, γι’ αυτό και η μουσική είναι συνολικά πιο πολυσυλλεκτική ως προς το ύφος.

Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό "cult";

Π.Ε.Δ.: Προσωπικά έχω αποδεχτεί μέχρι και το ότι έχω AIDS, σε σχόλιο στο YouTube, το "cult" δε θα αποδεχτώ;

Σε αυτόν τον δίσκο, έχουμε νέες αφίξεις στο ηχοτοπίο των Παιδιών της Παλαιότητας. Πώς σας προέκυψε το μπουζούκι;

Π.Ε.Δ.: Ο ήχος του μπουζουκιού είναι προσωπική μου αγάπη. Όπως και στο "Χωρίς Επίκληση" των Κόρε. Ύδρο., έτσι κι εδώ, επιτελεί συγκεκριμένους ρόλους, καλούμενο από τον ίδιο το στίχο και την υφολογία των συγκεκριμένων τριών τραγουδιών στα οποία περιέχεται. Εκτός αυτού, νεοελληνικό ενθύμιο χωρίς μπουζούκι δε νοείται.

Το artwork του άλμπουμ αποτελεί πράγματι έναν ακόμη λόγο να θες να έχεις τον δίσκο... Πώς προέκυψε η ιδέα με το Viewmaster και τις φωτογραφίες;

Π.Ε.Δ.: Κάποια στιγμή που βαλτώσαμε με το artwork, μέσα στα Χριστούγεννα, έκατσα και σχεδίασα σε χαρτί αυτή την ιστορία με την παρουσία εικονοποιημένων στίχων από όλα τα τραγούδια μέσα στις βασικές συνθέσεις των εξωφύλλων. Μετά φώναξα το Μάριο να φτιάξουμε αυτό «το μεγάλο μας τσίρκο», όπως το είχα ονομάσει, πρόχειρα στο Photoshop για να το στείλουμε ως δείγμα στο γραφίστα. Πάνω σε αυτή τη διαδικασία μου ήρθε και η ιδέα εξώφυλλο και οπισθόφυλλο να είναι σε σχήμα φιλμ από Viewmaster, επηρεασμένος ίσως υποσυνείδητα και από μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, τη "Στρέλλα", στην οποία εμφανίζεται αυτό το μοτίβο. Κι έτσι, μοιραία οδηγηθήκαμε και στις «κάρτες» για τις ροζέτες των δίσκων, και μετά για το CD. Το concept ήταν το προφανές, οι φωτογραφίες να αποτελούν ενθύμια νεανικών συντροφιών. Οι φωτογραφίες μετά χωρίστηκαν σε τέσσερις διαφορετικές χρονικές περιόδους, μία για κάθε πλευρά, ξεκινώντας χρονολογικά από τους παππούδες μου και τους γονείς μου και φτάνοντας μέχρι σήμερα.

Γιατί υπάρχει ένα επιπλέον τραγούδι στην έκδοση του βινυλίου;

Π.Ε.Δ.: Δεν πρόκειται για επιπλέον τραγούδι αλλά για μια διαφορετική εκδοχή ενός από τα τραγούδια, του "Πυροτεχνήματα στα Γενέθλιά της". Κατά την ηχογράφηση των φωνητικών, σε κάποια take, μίλησα αμέσως μετά, πάνω στην είσοδο του ορχηστρικού, και το έπιασε το μικρόφωνο. Κυριεύτηκα αμέσως από την αίσθηση όταν το άκουσα και σκέφτηκα να απαγγείλω εκεί ένα απόσπασμα από το «Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα», το δοκίμιο του Αρανίτση, που ταίριαζε με τους στίχους που είχαν προηγηθεί, με το κλίμα του τραγουδιού. Αυτή την εκδοχή τη βάλαμε τελικά μόνο στο βινύλιο, καθώς υπήρξε μια διχογνωμία ως προς τη λειτουργικότητα της απαγγελίας σε σχέση με τις παράλληλες μελωδικές γραμμές. Ήταν η χρυσή τομή, για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι.

Τί θα θέλατε να γνωρίζετε για το κοινό σας που δεν μπορείτε να το ξέρετε;

Χ.Π.: Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακροατές που γνωρίζουν μόνο τα Παιδιά της Παλαιότητας και δεν προέρχονται από το κοινό των ΚΥ.

Π.Ε.Δ.: Εγώ νομίζω τους ξέρω από μέσα κι όξω, όπως ο Χορν τη Σεμίνα Διγενή.

Ποιο ήταν το soundtrack της καραντίνας για τα Παιδιά της Παλαιότητας;

Π.Ε.Δ.: Η "Οδός Χρονά", του Χαρίλαου Τρουβά, με τον Πάρι Κιμιωνή.

Τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης επεκτάθηκαν, όπως ήταν φυσικό, και στα συναυλιακά δρώμενα. Πόσο σας έχει επηρεάσει αυτή η αποχή από τα live - σαν μουσικούς και σαν ακροατές;

Μ.Π.: Μπορώ να αντιληφθώ τη ζημιά που έχει γίνει στους ανθρώπους που σχετίζονται επαγγελματικά με τη ζωντανή μουσική σε επίπεδο καθημερινότητας, αλλά προσωπικά, αν δεν υπήρχε ο νέος μας δίσκος στη μέση, που κάποια στιγμή θέλουμε να τον παρουσιάσουμε, δε θα επηρεαζόμουν. Την τελευταία δεκαετία, σχεδόν όλες μου οι συμμετοχές σε συναυλίες ήταν με τους Κόρε. Ύδρο. και με τα Παιδιά της Παλαιότητας. Μετρημένες στα δάχτυλα δηλαδή. Με τα ΠτΠ έχουμε να παίξουμε ζωντανά σχεδόν τρία χρόνια, μιλάμε λοιπόν για κάτι που απουσιάζει όχι μόνο από την καθημερινή, αλλά κι από την ετήσια ρουτίνα μου. Ως ακροατής, είναι αλλιώς. Αν και δεν με λες κι εκεί συχνό θαμώνα, ένα live πού και πού, μπορεί να έχει τη σημασία του.

Χ.Π.: Κι εγώ που είμαι θεωρητικά η πιο ενεργή μουσικός από τους τρεις, και πάλι, δεν έχω τόση συχνή επαφή με τα live για να μιλήσω από αυτή την οπτική. Αυτή τη στιγμή πάντως δε μένουμε στις ίδιες πόλεις, οπότε μπορεί και να μας βολεύει λίγο η αποχή. Χρειαζόμαστε χρόνο για τη δική μας συναυλία!

Π.Ε.Δ.: Η παρουσίαση αυτού του δίσκου, με ενσωμάτωση και κομματιών από την προηγούμενη δισκογραφία μας, είναι μια μεγάλη πρόκληση και ένας πολύ μεγάλος πονοκέφαλος μαζί. Για μένα είναι μια αντίστοιχη κατάσταση με αυτή του "78" των ΚΥ, με το ένα και μοναδικό live-Γολγοθά. Το θετικό είναι ότι τώρα υπάρχει ένας βασικός πυρήνας συγκροτήματος, με ανθρώπους που έχουν όλοι όρεξη να παίξουν, το αρνητικό το ότι τη δεδομένη στιγμή είμαστε πιο διασπαρμένοι από ποτέ. Υπό αυτό το πρίσμα, ο νεκρός συναυλιακός χρόνος είναι σύμμαχός μας.

Προτείνετε τρεις σειρές στο Netflix και εξηγείστε!

Χ.Π.: Grace & Frankie, δείτε το για να μην τρέμετε τα γεράματα...!

M.Π.: Απάνθρωποι Πόροι (Dérapages) με τον Ερίκ Καντονά. Για τους νοσταλγούς του Καντονά προφανώς, σε ρόλο που του ταιριάζει γάντι.

Π.Ε.Δ.: Το Unorthodox, και μπόνους το The Young Pope, που το είδα στην ΕΡΤ. Με τρελαίνει η θρησκεία, από κάθε άποψη.

ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ

Γνωρίζετε τα Παιδιά της Παλαιότητας και προέρχεστε από το κοινό των Κόρε. Ύδρο.;
Ναι, προέρχομαι από το κοινό των Κόρε.΄Υδρο.
82.35%
Όχι, άκουσα ΠτΠ πρώτη φορά
17.65%
  • SHARE
  • TWEET