Green Lung, Saturday Night Satan @ Fuzz Club, 23/03/24

Τους είδαμε στο Street Mode στον πρώτο δίσκο, τους είδαμε στο Roadburn στον δεύτερο δίσκο, τους είδαμε στη Γλασκώβη στον τρίτο δίσκο. Τόσα χρόνια λατρείας μετά, είχε επιτέλους έρθει η ώρα να τους δούμε και στην Αθήνα. Οι Λονδρέζοι Green Lung, ένα από τα πουλέν του Rocking, μετά από διαδοχικές κορονο-αναβολές, βρήκαν επιτέλους τον δρόμο και για την πρωτεύουσα. Οι προσδοκίες μεγάλες, οι υποψίες δεδομένες, η δικαίωση τελικά, θορυβώδης. Διαπιστώσαμε με τα ίδια μας τα μάτια και αυτιά ότι στα λίγα χρόνια της πορείας τους οι Green Lung εκτός του ότι δεν έχουν ακόμα λαθέψει στο στούντιο, έχουν ανέβει επίπεδο και ζωντανά.

Oι δικοί μας Saturday Night Satan που είχαν επιλεγεί για να ανοίξουν τη συναυλία είναι μια μπάντα κοντινή ηχητικά με τους Green Lung. Το ντεμπούτο τους με τίτλο “All Things Black” έχει κυκλοφορήσει εδώ και μόλις λίγες ημέρες και μας το παρουσίασαν σχεδόν ολόκληρο. Ο ήχος τους ήταν μπόμπα, τα φώτα επίσης, η όρεξη των παιδιών που έπαιζαν ζωντανά τα κομμάτια τους πήγαινε χεράκι χεράκι με την απόδοσή τους. Το μόνο που θα ήθελα προσωπικά ήταν ένα λίγο μεγαλύτερο βάθος στη φωνή της Kate Soulthorn, από την άλλη όμως αυτό το στυλ μουσικής εξυπηρετείται μια χαρά κι έτσι. Οι Saturday Night Satan φαίνονταν χαρούμενοι που μας παρουσίασαν τη δουλειά τους και το αποτέλεσμα ήταν ωραίο και υποσχόμενο.

Παρακολουθώντας τους Green Lung και την μετάβαση από το "Black Harvest" στο "This Heathen Land", είναι εντυπωσιακή η πρόοδος που έχουν κάνει σε όλα τα επίπεδα και η προσοχή που δίνουν στις λεπτομέρειες, χωρίς εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό τους όρααμα. Ακούγοντας δε το τελευταίο τους άλμπουμ και ένα από τα καλύτερα του 2023, θαρρείς πως το εναρκτήριο "The Forest Church" είναι κομμένο και ραμμένο για συναυλιακό μπάσιμο. Και δες πέφτεις έξω. Το πρώτο κομμάτι του "This Heathen Land" ξεσηκώνει εξαρχής το άνετα γεμάτο στον κάτω χώρο Fuzz και το ξέσπασμα στο solo δίνει το σύνθημα για μια καταπληκτική συναυλία. Στα καπάκια σκάει το μαγευτικό "Maxine (Witch Queen)" και γίνεται αντιληπτό πως τίποτα δεν γίνεται να πάει λάθος.

Το ομώνυμο κομμάτι του "Woodland Rites" δίνει στο ξεκίνημα του την ευκαιρία για μια έντεχνη σύσταση της πεντάδας στο κοινό, το "Mountain Throne" κρατάει το Fuzz στο πόδι και το τρομερό εξαρχής "Leaders Of The Blind", ολοκληρώνει ιδανικά την πρώτη πεντάδα τραγουδιών. Πλέον το νερό έχει μπει για τα καλά στο αυλάκι και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Οι Green Lung έχουν κερδίσει για τα καλά το κοινό της Αθήνας και θα το πάνε τρένο μέχρι το τέλος. Το πανέμορφο ακουστικό "Song Of The Stones" θα δώσει απλά μερικές ανάσες με τον Joseph Ghast να αφήνει το μπάσο και να πιάνει το extra floor tom. Και θα έρθει το καταιγιστικό "Hunters In The Sky" για να προσφέρει την magic moment της βραδιάς. Ο John Wright θα βρεθεί στο μέσο της σκηνής κοπανώντας το floor tom και αμέσως θα γυρίσει τρέχοντας στα πλήκτρα για ένα καταπληκτικό solo. Τέτοιες στιγμές δίνουν προστιθέμενη αξία στα Live και βγάζουν τον κόσμο από τα σπίτια του.

Οι τόνοι θα πέσουν ξανά στο "One For Sorrow" και οι κυρίαρχες ατμόσφαιρες θα δώσουν την θέση τους στην πιο heavy στιγμή της βραδιάς, με το πλέον βαρύ και ασήκωτο riff να κυριαρχεί θριαμβευτικά, το βάρος θα παραμείνει ασήκωτο στο "The Ritual Tree" με το εξαιρετικό πιάνο πάντως στο φινάλε να το ελαφραίνει κάπως και το "Reaper's Scythe" θα έρθει την καταλληλότερη στιγμή για να ξεσηκώσει το Fuzz, προκαλώντας ίσως τις πιο ενθουσιώδεις αντιδράσεις, με τον καταιγιστικό Matt Wiseman να κοπανάει απίστευτα σε βαθύ και τομ. Ο Tom Templar μας λέει στη συνέχεια ότι αν πρέπει να θυμόμαστε ένα πράγμα από την βραδιά είναι ότι οι παλιοί θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ, με το ακαταμάχητο ριφάκι του "Old Gods" πάντως να υπεθυμίζει τουλάχιστον σε μένα πως τα γαμημένα '70s σίγουρα δεν θα πεθάνουν ποτέ, ακόμη περισσότερο όταν βρίσκονται συγκροτήματα σαν τους Green Lung για να διασφαλίζουν ότι η φλόγα θα παραμείνει αναμμένη.

Ο επίλογος στο main set θα μπει με το εξαιρετικής ωραιότητας "Oceans Of Time", ολοκληρώνοντας παράλληλα τον κύκλο του καταπληκτικού "This Heathen Land", το οποίο είχαμε την τύχη να ακούσουμε ολόκληρο, με την εξαίρεση μόνο του "The Ancients Ways". Στο encore εκπροσωπήθηκαν το full-length ντεμπούτο "Woodland Rites" και το sophomore "Black Harvest". Το εμβληματικό "Let The Devil In" με την ξεκάθαρη δήλωση που κουβαλά παρέσυρε με χαρακτηριστική άνεση το κοινό, για να έρθει το "Graveyard Sun" και να προσφέρει ένα ακόμη highlight, με τρομερό grand finale και μια ακαταμάχητη δισολία κιθάρας και πλήκτρων. 75 συνολικά λεπτά ήταν τελικά υπερκαρκετά, καθώς μόνο τυχεροί μπορούμε να αισθανόμαστε, έχοντας παρακολουθήσει μία άψογη συναυλία και ένα από τα καλύτερα νέα συγκρότήματα των τελευταίων ετών στην καλύτερη μέχρι στιγμής φάση της πορείας του.

Στα επιμέρους, όσον αφορά καταρχάς τον ήχο, προσωπικά θα ήθελα τα τύμπανα να ακούγονται πιο καθαρά και την φωνή του Tom Templar κάπως πιο δυνατά. Το παίξιμο του Wiseman ήταν εξαιρετικό, απλά ήταν εκείνος που ξεχώρισε λιγότερο καθώς οι υπόλοιποι της πεντάδας πούλησαν περισσότερα, σαφώς περισσότερα από όσα ακούμε στους δίσκους, δείγμα της προόδου που καταγράφεται. Ο Joseph Ghast συνεισέφερε εκτός από ξεκάθαρες μπασογραμμές και αρκετά δεύτερα φωνητικά, ενώ ο Tom Templar ήταν επιβλητικός ως frontman και εξαιρετικός στις ερμηνείες του, έχοντας ανεβεί εμφανώς επίπεδο ερμηνευτικά στο "This Heathen Land". Τέλος, ο John Wright στα πλήκτρα και ο Scott Black στις κιθάρες αποδείχθηκαν τρομεροί παίχτες με φοβερό ήχο και εντυπωσιακά σόλο, ικανοί να κουβαλήσουν το σχήμα στο κορυφαίο επίπεδο.

Η μεγάλη εικόνα δείχνει ότι οι Green Lung είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα, για την ακρίβεια, για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα. Σκεφτόμουν κάποτε ότι οι Witchcraft είχαν πράξει πανέξυπνα, καθώς όταν είναι αδύνατο να πιάσεις τους Black Sabbath, μπορείς να ξεχωρίσεις πηγαίνοντας στο αντίστοιχο obscure, δηλαδή στους Pentagram. Οι Green Lung φαίνεται να πετυχαίνουν το αδιανόητο, να μπορούν να παίξουν δηλαδή μπάλα στο γήπεδο των Black Sabbath και να σταθούν ανταγωνιστικοί, φορώντας τα παπούτσια τους. Βέβαια, κουβαλούν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της βρετανικής καταγωγής τους, και μιας παράδοσης αιώνων και δεκαετίων που μπορούν και πρέπει να κεφαλαιοποήσουν. Είναι αδιανόητο για τη χώρα που έβγαλε τα καλύτερα hard rock και heavy metal συγκοτήματα να μην έχει να παρουσιάσει πολλούς άξιους διαδόχους.

Οι Green Lung μπορούν και πρέπει να καλύψουν το κενό. Υφολογικά, η αίσθηση που μου δίνουν είναι ότι έχουν την δηνατότητητα να κινηθούν σε πολλά διαφορετικά μονοπάτια, αποφεύγοντας την παγίδα του generic. Αυό θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο από τα πλεονεκτήματα που διαθέτουν. Την επόμενη φορά, επλίζω όχι σε τριήμερο, θα είναι ακόμη καλύτεροι κι εμείς θα πρέπει να είμαστε ακόμη περισσότεροι και γιατί όχι, ακόμη καλύτεροι. Μέχρι τότε, θα ακούμε ξανά και ξανά το "This Heathen Land" και θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι παλιοί θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ, όπως μας ζήτησε ο Tom Templar. Αυτός θα έπρεπε να είναι κανονικά και ο υπότιτλος του κειμένου. Όσο όμως κι αν δεν με συμέφερει λόγω οπαδικών συναισθημάτων, πρέπει να παραδεχθώ ότι ο υπότιτλος που ζήτησε ο Καραδημήτρης δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος. Τις διαφορές μας θα τις λύσουνε άλλοι για εμάς, τους επόμενους μήνες στα γήπεδα.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής