Τα Παιδιά Της Παλαιότητας, Spooky RedRum @ Gagarin 205, 20/05/16

Το άδειο Gagarin ή η Εκκλησία του Π.Ε. Δημητριάδη

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 23/05/2016 @ 18:00

Νομίζω είναι ευκόλως εννοούμενο το τί χρειάζεται να διαθέτει ένας frontman και ένα συγκρότημα για να παίξει σε σχεδόν άδειο venue. Γι’ αυτό και θα παραλειφθεί για να σας πω τα όσα άλλα πολλά και σημαντικότερα συνέβησαν το βράδυ της βροχερής Παρασκευής που μας πέρασε στο Gagarin 205.

Τη βραδιά άνοιξαν μετά τις 22:00 οι Spooky RedRum, μια νέα μπάντα που τώρα βγάζει το ομώνυμο ντεμπούτο της και δεν έχει ψηθεί ακόμα στη φωτιά του ζωντανού ακροατηρίου. Λογικό και επόμενο το εμφανές τρακ της ομάδας της Nefeli Stam., ενδιαφέρον μουσικά το μισάωρο σετ της, με βιολί και επιρροές από Portishead, Archive στο πιο ρυθμικό και άλλα βρετανικά κι ωραία.

Spooky RedRum

Facebook Page

Οι γενναίες παραδοχές, οι εκπλήξεις και οι αυστηρές παραβάσεις

Λίγο πριν τις 23:00, η σκηνή γέμισε από τα μέλη της αλλιώτικης Κερκυραϊκής μπάντας, ενώ το venue παρέμεινε σημαντικά άδειο (περίπου 150 με 200 άτομα). Κι αυτό τελικά δεν ήταν έκπληξη για κανέναν μας. Έκπληξη δεν ήταν η ακατάβλητη ενέργεια του frontman των ΠΤΠ και το ειλικρινές χιούμορ με το οποίο αντιμετώπισε την κατάσταση (με ατάκες-ξυράφια «αναπληρώνω το κοινό... εεε, το κενό... το κενό του κοινού τελοσπάντων» / «εδώ όπου ανδρώθηκαν οι Κόρε. Ύδρο. και εκθηλύνονται τώρα Τα Παιδιά Της Παλαιότητας» / «Μακρή, ζεϊμπέκικο»).

Παιδιά της Παλαιότητας

Έκπληξη δεν ήταν η σταθερά καλή απόδοση των μουσικών, ο άψογος ήχος ή η προσθήκη του νεαρού σαξοφωνίστα, το ολοκαίνουργιο «Το Ροζιασμένο Χέρι» που αφιερώθηκε στον Νίκο Τριανταφυλλίδη ως «Μακρή, Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», ούτε και οι μέχρι θανάτου «μονομαχίες» με χαλασμένους ενισχυτές, παλιές κιθάρες και φτηνά LEDάκια, αλλά ούτε και τα επαναλαμβανόμενα γενναία stage diving στο κενό με τον ισοπεδωτικό τους συμβολισμό.

Παιδιά της Παλαιότητας

Ίσως για πολλούς, η έκπληξη ήρθε στην αυξημένη αυτοπεποίθηση του Δημητριάδη, που είναι στη καλύτερή του φάση, ή και όταν στο -μη αναμενόμενο- encore ακούστηκαν τα «απαγορευμένα» «Χωρίς Eπίκληση» και «Όταν Είμαι Μαζί Σου/Όταν Είσαι Μαζί Μου». Όταν, δε, ο Μάριο Πλασκασοβίτης ξεκίνησε το δεύτερο «Μόνο Ψέμα Που Αγαπώ» παίζοντας μερικά μέτρα της εισαγωγής «Άλλης Μιας Νύχτας Σύγχυσης και Γέλιου», εκεί είχαμε instant pit.

Παιδιά της Παλαιότητας

Για μένα, όμως, η έκπληξη παραμένει πάντα η ίδια: πώς γίνεται με την ίδια και απαράλλαχτη αισθητική, χωρίς ραγδαίες αλλαγές στον ήχο ή τις συνθέσεις και με τον ίδιο καταιγιστικό Δημητριάδη, η όλη φάση να μην αφορά τουλάχιστον το ίδιο πλήθος αυτιών όπως τότε, στο «γεμάτο Gagarin» του 2013;

Under - Main - Under ή μια επανεκκίνηση

Η μουσική πορεία του Π.Ε. Δημητριάδη διαθέτει πολλά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά είναι και η εξέλιξή της όσον αφορά τον όγκο του ακροατηρίου στο οποίο (δείχνει να) απευθύνεται, ήτοι underground στα πρώτα χρόνια των Κόρε. Ύδρο., mainstream με τον δίσκο «Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ» και πλέον, και πάλι underground με το υλικό των Παιδιών Της Παλαιότητας. Δηλαδή, έχουμε μια επανεκκίνηση.

Παιδιά της Παλαιότητας

Η νέα (ακόμη υπόγεια) διαδρομή που χαράσσεται, όμως, δεν μοιάζει σε τίποτα με την πρώτη: ο κόσμος - είτε απέχει, είτε όχι - δείχνει να το κάνει συνειδητά και όχι λόγω έλλειψης πληροφόρησης. Γι’ αυτό και τώρα μιλάμε πλέον για την πραγματική ελίτ των πιστών ακολούθων του έργου του Π.Ε.Δ. που παρακολούθησαν την συναυλία από το κάγκελο.

Ελιτισμός ή το επιμύθιο του οράματος ενός γεμάτου Gagarin

Λίγοι -λιγότεροι ίσως απ’ όσοι αρμόζει- ενδιαφερθήκαμε να συμμετάσχουμε στο πείραμα της Παρασκευής και ακόμη λιγότεροι ίσως ενδιαφερθούμε να βρούμε τα αίτια αυτής της απάθειας. Το μόνο σίγουρο είναι ένα: ότι όσοι τυχεροί βρεθήκαμε στο «άδειο Gagarin» -εκτός του εξαιρετικού live μιας μπάντας που έχει φτιαχτεί για να παίζει ζωντανά και της μοναδικής ερμηνευτικά βραδιάς ενός sui generis δημιουργού- γίναμε κοινωνοί ενός οράματος για μια νέα ελληνόφωνη σκηνή. Μια σκηνή που δεν φοβάται εισπρακτικές αποτυχίες ή αρχαίους φαλλούς, δεν υπολογίζει γεμάτα ή άδεια Gagarin και δεν κάνει εκπτώσεις στα καλλιτεχνικά της θέλω. Μια σκηνή που θα υπάρχει για την ελίτ αυτών που θέλουν να υπάρχει.

Διαβάστε την παρουσίαση του δίσκου "Consortium In Amato", εδώ.

Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση

SETLIST

Επίκληση Στο Νεαρό Βέρθερο
Σκύψε Με Αγάπη
Τρέλανέ Μας Κι Απόψε
Γάτοι
Είδα Στον Ύπνο Μου Πως Δεν Την Αγαπούσα
Ωδή Στη Μυρσίνη Που Έρχεται
Η Ποίηση Που Γράψαμε Μαζί (28) 
[εισαγωγή από «Τ’ Ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου]
Μην Αναφέρεις Την Αγάπη
Ανατριχίλα Πάνω Από Την Παναγία
Ο Τζίμης
Το Μπλοκάκι
Μνήμες Του ‘85
Ένα Συναίσθημα
Μια Νέα Αίρεση
Τα Μάτια Του Ρασοφόρου
Είχα Τα Νιάτα Του Κάποτε (Η Νεότητα)
Το Γαλάζιο Τραγούδι (στην εποχή της διάχυσης)
Προετοιμασία Για Την Κηδεία
Το Ροζιασμένο Χέρι [ΝΕΟ]
Το Μέλλον
Τα Γκοφρέ Σεντόνια
Το Μόνο Ψέμα Που Αγαπώ
Κύκλοι

Encore
Χωρίς Επίκληση
Όταν Είμαι Μαζί Σου/Όταν Είσαι Μαζί Μου
To Μόνο Ψέμα Που Αγαπώ

  • SHARE
  • TWEET