Paradise Lost, On Thorns I Lay @ Fuzz Club, 10/12/23

Κυριακή βράδυ με κρύο και βροχή, υπόβαθρο ιδανικό για live των Paradise Lost σε ένα Fuzz γεμάτο με κόσμο που έδειξε και πάλι την αγάπη του στους βρετανούς κάνοντας άλλο ένα sold out στη χώρα μας. Αυτή τη φορά μάλιστα η βάση της επίσκεψής ήταν πολύ ιδιαίτερη αφού θα ακούγαμε ολόκληρο το "Icon", έναν από τους πιο αγαπημένους δίσκους τους τριάντα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του. Μιλάμε για το "Icon", ολόκληρο το "Icon", προφανώς και θα ήταν sold out.

Τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας On Thorns I Lay σε ένα ιδανικό ματσάρισμα, αφού η μουσική τους έχει μια μουντή, πνιγερή ατμόσφαιρα που στηρίζεται αρκετά στα μελωδικά lead της κιθάρας. Η παρουσία τους ήταν εξαιρετική με πολύ καλό ήχο, σφιχτά παιξίματα και έναν frontman που ήταν απολαυστικός στα φωνητικά αλλά και στη σκηνική παρουσία του, με μια δόση ταιριαστής θεατρικότητας. Τα highlight του σετ τους ήταν τα "The Song Of Sirens" με τη βαριά behemothική ατμόσφαιρα, τα κοφτά riff του "Olethros Pt.I", το φοβερό "Erevos" και το κλείσιμο του "Thorns Of Fire" με την παρατεταμένη εισαγωγή από τον Peter. Είχα πολλά χρόνια να τους δω και το ευχαριστήθηκα πολύ, μπράβο.

Η ώρα ήταν σχεδόν δέκα παρά τέταρτο και οι πρώτες νότες από το "Deus Misereatur", που κανονικά κλείνει τον δίσκο, μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα αυτού που θα ακολουθούσε. Οι Paradise Lost έχουν ανοίξει πολλές φορές συναυλία τους με το "Embers Fire", αλλά αυτή τη φορά μου ακούστηκε διαφορετικό, πιο ταιριαστό, πιο σωστό. Ο ήχος άψογος από την αρχή ώστε να βυθιστούμε στα σκοτάδια ενός δίσκου που στιγμάτισε τη μπάντα αλλά και τα προσωπικά μου ακούσματα από πολύ μικρό. Το "Remembrance" είναι από τα αγαπημένα τους κομμάτια και αυτό το “do you remember life now” στοιχειωτικό, κι έτσι αποδόθηκε με τον Holmes να μας δίνει τη δική του απάντηση μετά το τέλος... “I don't”.

Το "Icon" συνέχισε να μας ανατριχιάζει στη φυσική του ροή με μια μικρή διακοπή ανάμεσα στο "Forging Sympathy" και το, καθηλωτικό όσο λίγα, "Joys Of Emptiness" για να αλλαχτεί ένα snare που μας άφησε. Η σκηνική παρουσία αναμενόμενη, Aaron και Gregor πολύ δυναμικοί και ο Holmes ουσιαστικός χωρίς πολλά-πολλά, η όποια επικοινωνία περιορίστηκε σε κάποιες απόπειρες χιούμορ του Nick που η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτές. Σειρά του "Dying Freedom" και ακολούθησε το "Widow" που περίμενα να προκαλέσει μεγαλύτερο χαμό, εντάξει δεν είναι και "Raining Blood" όπως μας τόνισε κι ο ίδιος ο Holmes, αλλά άλλες φορές έχει φτιάξει περισσότερο «ξύλο».

"Colossal Rains", "Weeping Words", η κομματάρα "Poison" και ήρθε η ώρα για το «τεράστιο ανάμεσα στα τεράστια» "True Belief", εκεί νομίζω ότι κορυφώθηκε και η συμμετοχή του κόσμου, αναμενόμενο και λογικό. Μετά το "Shallow Seasons" ήρθε το "Christiandom" να μας μαυρίσει μέχρι να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη “they betray, uphold the law, accuse the future”, σα να ψάχναμε δικαίωση και λύτρωση μέσα από αυτό. Εκεί έκλεισε το κανονικό μέρος της συναυλίας, οι Paradise Lost βγήκαν από τη σκηνή με την άνεση της μπάντας που λέει «ορίστε, να, μόλις αποδώσαμε ζωντανά ένα αριστούργημα στην ολότητά του».

Κάνοντας ένα αρκετά μεγάλο διάλειμμα η αλήθεια είναι, ήρθε η ώρα να ανεβούν και πάλι στη σκηνή του fuzz για να δώσουν στο κοινό ένα από τα αγαπημένα του κομμάτια, το "Sweetness", το περιμέναμε και ήταν σίγουρα ανάμεσα στις κορυφές του live, προφανώς αφού ήταν το "Sweetness". Ακολούθησε το μοναδικό "Pity The Sadness", που σ' αυτό το “sadness lives after we die” φτύσαμε ότι φωνή είχε απομείνει μέσα μας. Το "No Hope In Sight" με το καταπληκτικό του riff μας έφερε πιο κοντά, χρονικά, στο παρόν της μπάντας -εδώ πρέπει να αναφέρω ότι ο Holmes απέδωσε ικανοποιητικότατα τα brutal μέρη του- για να κλείσει το live με το "Ghosts" από τον τελευταίο τους δίσκο, ίσως όχι η επιλογή που περίμενα για κλείσιμο αυτής της συναυλίας, αλλά παραμένει ένα πολύ ωραίο κομμάτι.

Την Κυριακή ζήσαμε στο Fuzz μία ακόμη φοβερή συναυλιακή νύχτα με πρωταγωνιστές τους Paradise Lost σε ένα από τα καλύτερα έργα τους. Έχω καταλήξει ότι μου αρέσουν πολύ οι παρουσιάσεις ολόκληρων δίσκων, πόσο μάλλον τόσο αγαπημένων, γιατί έχουν μια ενιαία ροή που σε βάζει βαθιά μέσα στο συναίσθημα τους και τους κάνει λίγο πιο «δικούς σου». Θα τα ξαναπούμε και την επόμενη φορά.

Κείμενο: Βλάσης Λέττας  |  Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος