40 Watt Sun (Patrick Walker), Iliana @ Architektoniki Club Live Stage, 14/12/25

Θα προσπαθήσω πολύ, μιας και δεν είναι ακριβώς το ζήτημα αυτού του κειμένου, να περιγράψω στον περαστικό αναγνώστη τι είναι η μουσική του Patrick Walker. Ο άνθρωπος αυτός, είναι από τους λίγους εκεί έξω που έχει κάνει φανερό πως ξέρει να πονά υπεράνθρωπα από αγάπη. Στις αρχές της μουσικής του καριέρας, βρήκε διέξοδο μέσω της metal μουσικής, με τη δημιουργία του ιστορικού πλέον συγκροτήματος Warning. Κι αν ο πρώτος τους δίσκος είναι ένα cult διαμάντι, ο δεύτερος, "Watching From A Distance", αποτελεί μια ωδή στον συναισθηματικό πόνο που αλληγορικά παρουσιάζεται μέσα από μια επική ιστορία. Ένας δίσκος που από τη μία προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους να ακούσουν και από την άλλη θέλω να το αποφύγω, ώστε να προστατέψω τα άτομα που εμπιστεύομαι από μια εμπειρία που θα τους αλλάξει για πάντα.

Οι Warning στην αρχή, μπλεγμένοι στο βαθύ, βρετανικό underground doom τη δεκαετία των 00s, έμοιαζαν μη ικανοί να μακροημερεύουν, όντας οι ευαίσθητοι μέσα στους σκληρούς. Έτσι, ο Patrick βρήκε διέξοδο μέσα στους 40 Watt Sun που πλέον αποτελεί και το προσωπικό του project, ένα σχήμα βαθιά ριζωμένο στον post doom ήχο αλλά με alternative rock αντίκρισμα, κι επίκεντρο την αργή κιθάρα, και το στίχο που θα σε κάνει να παρατήσεις τη δική σου στιχουργία γιατί δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ το ταλέντο αυτής της ευγενούς διάνοιας.

Ο Patrick με κανένα από τα σχήματα του δεν είχε υπάρξει μέχρι πρότινος στην Ελλάδα. Η αγάπη που προσωπικά του τρέφω με οδήγησε νωρίτερα μέσα στη χρονιά, να τον κυνηγήσω εκτός. Φέτος και με ευκαιρία την κυκλοφορία του πρόσφατου δίσκου του, "Little Weight", βρέθηκε στο αγαπημένο τζαζόμπαρο του Roadburn Festival, και στάθηκε υπεύθυνος για την κατανάλωση ενός ολάκερου κοντέηνερ χαρτομάντηλων στο εκεί ακουστικό του σετ. Αργότερα, ο δρόμος με έβγαλε στη βόρεια Αγγλία και τη μικρή σκηνή του Damnation Festival, όπου οι Warning – που έχουν επαναδραστηριοποιηθεί και ξαναηχογραφούν - μας διέλυσαν το είναι. Δεν νομίζω ότι θα ξεπεράσω σύντομα την ζωντανή εκτέλεση του "Footprints".

Όμως, μια ευχάριστη έκπληξη ελλόχευε - ο Patrick Walker θα πραγματοποιούσε ένα από τα ακουστικά του show με κομμάτια των 40 Watt Sun και στην Αθήνα, για πρώτη του φορά! Αναπόφευκτη η παρουσία εκεί, κι ας γινόμασταν ρεζίλι ανάμεσα σε περισσότερο γνωστά πρόσωπα. Σε ένα στήσιμο καθήμενων, ο υποτιμημένος χώρος για μένα της Αρχιτεκτονικής ήταν έτοιμος να υποδεχθεί δύο ακουστικές εμπειρίες, με μια σκηνή, τραπέζια και τοίχους γεμάτους κεριά. Εναρκτήριο σχήμα της ρομαντικής αυτής βραδιάς γεμάτης κεριά, υπήρξε η γνωστή εν πολλοίς στους περισσότερους Έλληνες μεταλλάδες, Ηλιάνα Τσακιράκη με τη συνοδεία στο πιάνο από το Γιάννη Θέρμο (The Silent Wedding). Η Ηλιάνα με την πολύχρονη παρουσία της στους metal εγχώριους κύκλους σε διάφορα projects και σχήματα, με πιο πρόσφατο αυτό των Enemy Of Reality, έχει κερδίσει με την εντυπωσιακή soprano φωνή της και προσωπικά μιας που ο εφηβικός μου υπερκορεσμός από συμφωνικό μελωδικό μέταλ με έχει φέρει σε τέλμα με τον ήχο, χαίρομαι να βλέπω την Ηλιάνα και σε άλλα πράγματα.

Στην αποψινή περίπτωση, οι δύο αγαπητοί καλλιτέχνες είχαν ετοιμάσει, ένα ποτ πουρί θα λέγαμε από ακουστικές εκτελέσεις κυρίως rock και metal κομματιών, μα χαρακτηριστικές αναφορές στα Radiohead – Creep, The Gathering – Saturnine, System Of A Down Toxicity, για να αναφέρουμε μερικά πιο ευρέως διαδεδομένα. Μια όμορφη στιγμή ήταν και η παρουσία των A Natural Disaster των Anathema, με τη συμμετοχή στα φωνητικά της Αντιγόνης Παναγιωτίδου. Ξεχώρισαν η εκτέλεση του "Mein Herz Brennt" των Rammstein, η (πραγματική) διασκευή του "Forever Failure" των Paradise Lost και φυσικά η εκτέλεση του "Jenny Of Oldstones", αρχικά από την Florence + The Machine, για τη σειρά Game of Thrones. Φυσικά, στο ρεπερτόριο της η Ηλιάνα είχε και παραδοσιακά ελληνικά κομμάτια που τόσο αγαπά και συντελούν μεγάλο μέρος της μουσικής της ταυτότητας, δηλαδή τα «Όνειρο Απατηλό» και το δημοτικό Ηπειρώτικο κομμάτι «Ξενιτεμένα μου πουλιά». Μια όμορφη εμφάνιση που ταίριαξε στην αίσθηση της βραδιάς. Προσωπικά πάντα προτιμώ πρωτότυπο υλικό από διασκευές αλλά η συγκεκριμένη προσθήκη είχε κάτι να πει, με δουλεμένες επιλογές και πρόγραμμα.

Όχι πολύ αργότερα, ο Patrick Walker περνά από τη σκηνή για να περάσει στα παρασκήνια. Λαμβάνει ένθερμο χειροκρότημα, μόνο για να εξαφανιστεί σε δευτερόλεπτα. Φέρνει μια καρέκλα, μια δεύτερη κιθάρα, και αστειευόμενος στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο και μας εξομολογείται ότι πρώτη φορά άκουσε τέτοιο ενθουσιασμό που πήγε στα παρασκήνια. Σπάζοντας αποτελεσματικά τον πάγο, το ακουστικό ταξίδι στην πονεμένη του καρδιά ξεκινά. Ο Patrick, όπως είχα την τύχη να μάθω δια ζώσης σε όλες τις φορές που τον συνάντησα αλλά και όπως διαπιστώσαμε όλοι εκείνη τη βραδιά, είναι ένας άνθρωπος ζεστός, γλυκός μέσα στη μελαγχολία του. Βλέπεις στα κουρασμένα του μάτια, να αναζητά συνεχώς γύρω του λίγη ζεστασιά. Λίγη κατανόηση. Η απελπισία του για να δύσκολα συναισθήματα, μετουσιώνεται σε ελπίδα, μέσω της μουσικής του.

Με μια κιθάρα, ο κόσμος του ανοίγεται μπροστά μας με το "Colours" και συμπληρώνεται με το "Pour Your Love" από την πιο πρόσφατη δουλειά του. Κάθε στίχος και μαχαίρι. Η κλαμένη, σπασμένη του φωνή που δεν μπερδεύεται με καμία άλλη, ανατριχιάζει. Στο χώρο επικρατεί πνιγερή ησυχία. Τόση που τα «μπιπ» από τις κάρτες που περνούν στο μηχάνημα του μπαρ αρκετά μέτρα πιο πίσω, όσων με υποδειγματική ησυχία χρειάστηκαν λίγο περισσότερο αλκοόλ για να παλέψουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες που με θράσος κάλεσε ο Patrick να ζωντανέψουν επί σκηνής, μοιάζουν οριακά ενοχλητικά.

Ένα χαρακτηριστικό των προσωπικών ακουστικών set του Patrick, είναι ότι συνδυάζει τις εμφανίσεις του με τις προσωπικές του ιστορίες, που παραδίδει με ένα ιδιότροπο, γλυκόπικρο χιούμορ. μας μιλά για τη συνειδητοποίηση ότι η μουσική του έτεινε να μοιάξει σε αυτή του Eric Clapton – με αιχμηρό σχόλιο ότι δεν χρειάζεσαι να φέρνει σε έναν άνθρωπο που είναι ρατσιστής. Υποδύεται τον Γερμανό που του είπε πως το "Footprints" των Warning είναι το δεύτερο καλύτερο κομμάτι που έχει ακούσει, με πρώτο το "Winter" της Tori Amos – και δεν δέχεται να χάσει από την Tori! Μας μιλά για τα κομμάτια που έγραψε στο Λονδίνο, μακριά από το σπίτι του, σαν νέος βλάχος από τη νότια Αγγλία, και το τι σήμαινε για εκείνον τον "Carry Me Home", που παίζει αργότερα. Μας χαρίζει το υπέροχο κι επίσης πρόσφατο Astoria.

Μεγάλη του Νέμεση, επειδή όπως εξηγεί δέχεται πάντα παραγγελιές, το αίτημα να παιχτούν Warning. Κάτι που όπως μας λέει – κι ένα δίκιο το έχει – θα ακουγόντουσαν χάλια σε ακουστική κιθάρα. Μας τιζάρει με τις πρώτες νότες του "Footprints", ωστόσο μας χαρίζει το εξίσου υπέροχο "Stages". "I’m feeling everything, like nothing in my life". Καλέ, ποιος νίντζα καθαρίζει κρεμμύδια; Για να ελαφρύνει το ασήκωτο κλίμα της μουσικής του, ο Patrick κάνει αστεία για τη ζέστη, μένει χωρίς σκουφί, αλλά μας ρίχνει κι ένα Χριστουγεννιάτικο γιατί είναι μέγας γλυκούλης και ξέρει πως έρχονται γιορτές.

Γύρω μου, όσοι περαστικοί, παρακολουθούν με απορία και θαυμασμό. Όσοι γνώστες, παρακολουθούν με πόνο και σεβασμό. Για όλους εμάς που τα λαϊκά, τα «σκυλάδικα» δεν κατάφεραν να μιλήσουν ποτέ στην καρδιά μας ως τρόπος έκφρασης, το μεράκλωμα του πόνου στέκεται σε μουσικές σαν του Patrick Walker και των 40 Watt Sun. Περισσότερα για τον κόσμο δεν έχω να παρατηρήσω, μιας που υπήρξα χαμένη την περισσότερη ώρα σε ένα βρετανικό ομιχλώδες πρωινό, όπου η ζωή μοιάζει αιώνια και στιγμιαία ταυτόχρονα. Είναι σχεδόν ανίερη η έμπνευση με την οποία αυτός ο άνθρωπος γράφει για μεγάλα συναισθήματα, με ακόμη μεγαλύτερους, αλλά διόλου φλύαρους στίχους.

Ο Patrick κάθεται στην καρέκλα και παίρνει τη δεύτερη κιθάρα του, αυτή χωρίς λουρί, για την απόδοση των "Closer To Life" και "Restless", το οποίο αφιερώνει στους Στέλιο και Ναυσικά (αν τα είπε και σωστά γιατί μια ανασφάλεια για την προφορά την είχε). Κι από κάτω, όποιον πάρει ο χάρος. Η αυλαία, μαζί με την αγχόνη, πέφτουν με το πανέμορφο "Marazion" και την εξομολόγηση της αγάπης του Walker προς το "The End Of The Affair" του Patrick Greene.

Συγκινητικός, ανθρώπινος, προσιτός, ο Patrick Walker συστήθηκε επιτέλους και στο αθηναϊκό κοινό που μακάρι μελλοντικά, να χαθεί ακόμη περισσότερο στο μεγαλείο συναισθημάτων που τον κατακλύζουν. Για τη φωνή του ότι και να λεχθεί είναι λίγο. Μακάρι να ήταν η αρχή για πολλές εμφανίσεις ηλεκτρικές και ακουστικές, με τα σχήματα που απαρτίζουν τον αστείρευτο συναισθηματικό του κόσμο.

Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου