Vive Le Punk Rock Festival (G.B.H, Panx Romana, Die In Vain, The Antinormals, Killgrave) @ Gagarin 205, 18/02/23

Οι νέοι παρέσυραν, οι παλιοί συγκίνησαν, και οι Βρετανοί θρύλοι ισοπέδωσαν τα πάντα σε μια μνημειώδη βραδιά

Από τους Αποστόλη Ζαμπάρα, Σπύρο Κούκα, 22/02/2023 @ 14:50

Με τις εμφανίσεις της Παρασκευής να μην έχουν προλάβει να ξεθωριάσουν από τα αυτιά και τη μνήμη, η ώρα για την πολυαναμενόμενη μετάβαση στο Gagarin είχε φτάσει. Η είδηση της επιστροφής των (charged) G.B.H. στα μέρη μας δεν πέρασε απαρατήρητη και δικαίως, αφού πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα και πιο επιδραστικά συγκροτήματα του ακραίου κιθαριστικού ήχου. Η πλαισίωσή τους από τους Panx Romana, ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας, όπως προμηνυόταν, μνημειώδους βραδιάς. Ο κόσμος στήριξε το, ευρείας αποδοχής δεδομένου της ιστορικότητας των δύο «μεγάλων» ονομάτων, line-up, με το venue να γεμίζει, επιδεικνύοντας την έμπρακτη στήριξή του στη διοργάνωση. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά, πριν φτάσουμε στο φινάλε βγαλμένο από ωρολογιακή βόμβα.

Τη δεύτερη ημέρα του Vive Le Punk Rock άνοιξαν οι ανερχόμενοι Killgrave. Παρά το γεγονός πως δήλωσαν ότι δεν ταιριάζουν ηχητικά στο μουσικό χαρακτήρα του φεστιβάλ, οι Killgrave με την ενέργειά και τον αέρα τους μια χαρά έδεσαν με το πνεύμα του. Το metallic hardcore που επιδίδεται το σχήμα, με όχημα τον εξαιρετικό ήχο του χώρου, ήχησε ογκώδες και πλούσιο, επιτρέποντας στα ποιοτικά riffs της μπάντας να ξεχωρίσουν. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στα breakdowns, και η πιο «μοντέρνα» ηχητικά μπάντα του διημέρου, που όπως αποδεικνύουν οι ζωντανές της εμφανίσεις έχει πολλά να δώσει στη σκηνή, πραγματοποίησε ένα άκρως επιτυχημένο crossover και προσέφερε μια βαριά εκκίνηση στη βραδιά.

Killgrave

Το μενού για συνέχεια είχε επιστροφή σε πιο rock 'n' roll μονοπάτια. Power trio με τα όλα του, οι Antinormals πήραν τις επιρροές από Ramones και Motorhead μεγάλη η χάρη τους και τις ένωσαν σε τρίλεπτους δυναμίτες που δεν άργησαν να πείσουν το παρευρισκόμενο κοινό. Στοχευμένες φωνητικές γραμμές, αναμενόμενα οργιαστικό και πορωτικό μπάσο, κιθάρες που δεν παραμελούσαν τα leads και τύμπανα απολύτως κατάλληλα. Τα κομμάτια που παρουσίασε η μπάντα μέσα από το ντεμπούτο της "One Thousand Shitty Days" που κυκλοφόρησε το 2021, ξεδίπλωσαν την πίστη τους στη λεπτομέρεια, με τη μισάωρη εμφάνισή τους να μην στερείται θετικής ενέργειας, απογειώνοντας τη διάθεση. [Α.Ζ.]

The Antinormals

Τρίτοι κατά σειρά εμφάνισης, οι Die In Vain που ακολούθως ανέβηκαν επί σκηνής, ήταν γνωστοί σε μια αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου για τις ικανότητες τους. Βλέπετε, οι Τούρκοι punk rockers είχαν εμφανιστεί και μια μέρα νωρίτερα στο γνωστό μαγαζί της Σολωμού, με την εμφάνιση τους στον αρκετά μεγαλύτερο χώρο της Λιοσίων να μην τους επηρεάζει στο ελάχιστο. Μια παρουσία - καρμπόν, με τα καλά της και τις αναπόφευκτες ατέλειες της, από ένα σχήμα που έχει κάνει κτήμα του το punk '77 και το αποδίδει όσο πιο πειστικά μπορεί, η οποία έτυχε ιδιαίτερα θερμής υποδοχής τόσο για τη μουσική της ουσία, όσο και για το υφέρπον πολιτισμικό της περιεχόμενο.

Die In Vain

Η ζωντανή ιστορία της εγχώριας punk σκηνής, ένα σχήμα που στην πορεία των 40 και ένα χρόνων που έχει διανύσει δεν έχει αποκλίνει των ιδεών του και των όσων πρεσβεύει, οι Panx Romana δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Με τη στόφα του θρύλου, πλέον, αλλά με αμείωτη την ενέργεια τους και με το διαδραστικό/θεατρικό στοιχείο των εμφανίσεων τους παρόν δίχως εκπτώσεις, η μπάντα δεν δυσκολεύτηκε να μας καθηλώσει για κάτι λιγότερο από 20 τραγούδια που διήρκησε το set της.

Panx Romana

Το μήνυμα τους, δυστυχώς, παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, καθώς τα κομμάτια τους εκφράζουν εδώ και πάνω από τέσσερις δεκαετίες μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να έχει διαφοροποιηθεί προς το καλύτερο καθώς περνούν τα χρόνια, αλλά αντιθέτως έχει χειροτερέψει, δημιουργώντας μια σύγχρονη δυστοπία. Ας είναι. Σε μια εμφάνιση που δεν άφησε παράπονα παρά μόνο κέρδισε για άλλη μια φορά το σεβασμό μας, η εκκίνηση με τη, γνωστή σε όλους, "Παραμάνα" και η μετάβαση στη "Νεκρόπολη" των ημερών μας έδωσε ιδανική ώθηση.

Panx Romana

Αποκορύφωμα, πιθανότατα η τριπλέτα των "Μαύρη Ανεμώνα", "Ράδιο Κατάληψη" και του (μάλλον και ίσως, αλλά σίγουρα υποκειμενικά) κορυφαίου τους "Κράτος Κλειστόν", εκεί, στη μέση της εμφάνισης - αντίδρασης τους, απόλυτα ταυτισμένης με την ιδεολογική διάσταση των απόψεων των Panx Romana. Γιατί, όσο επικρατούν καταστάσεις κοινωνικής σήψης, επιβάλλεται εμμέσως πλην σαφώς η ιδεολογική αποχαύνωση και η στέρηση ατομικών ελευθεριών στο όνομα της όποιας «κρατικής ασφάλειας», οι Panx Romana θα είναι εκεί, ως ιδέα που δεν φθίνει, αλλά και με την ίδια τη φυσική τους παρουσία, για όσο ακόμη τα πόδια βαστούν. [Σ.Κ.]

Panx Romana

SETLIST

Παραμάνα
Νεκρόπολις
Σπάσε Τη Γραμμή
Νέρωνες Στην Εξουσία
Συναγερμός 
Έλληνες
3 Ακόρντα Φτάνουν
Μαύρη Ανεμώνα 
Ράδιο Κατάληψη 
Κράτος Κλειστόν 
Το Τραγούδι Του Ποταμού 
Χιονάνθρωποι 
Μηχανικό Μωρό 
Σκουπιδότοποι Ονείρων 
Party Κωφάλαλων 
Παρακράτος Της Σιωπής 
Διακοπές Στο Χακί 
Μηδέν Χλμ. Από Την Κόλαση 
Καταστολή Στο Περιθώριο

Με το Gagarin να έχει γεμίσει σχεδόν πλήρως, η ώρα είχε έρθει και η τετράδα είχε πάρει τη θέση της στη σκηνή. Οι G.B.H. περιοδεύουν στα πλαίσια της επετείου 40 ετών από την κυκλοφορία του μυθικού ντεμπούτου του "City Baby Attacked By Rats" και δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία να γιορτάσει το Vive Le Punk τη δική του επέτειο με ένα εμβληματικό σχήμα επικεφαλής. Οι Βρετανοί θρύλοι του UK82 (και όχι μόνο) ήρθαν, είδαν, ισοπέδωσαν για περίπου μια ώρα, και μας άφησαν ιδρωμένα, με χαμόγελο στα χέρια και το σώμα να πονάει από το κοπάνημα, να συνειδητοποιούμε τι ζήσαμε.

G.B.H.

Εκκίνηση με το κλασικό "Time Bomb" και πανικός. Συνέχεια με το μανιακό "Sick Boy", του οποίου το επιδραστικό και ανυπέρβλητο εναρκτήριο riff έκοψε τον αέρα στα δύο. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Το συγκρότημα δεν είδε στιγμή πίσω του. Με ένα σετ βασισμένο στο επιδραστικό LP καθώς και στο mini-album "Leather, Bristles, Studs and Acne" του '81 ως επί το πλείστον, αυτό που προσέφεραν απλόχερα, και κυρίως αβίαστα, ήταν ένα ταξίδι στο χρόνο. Ανεξαρτήτως ηλικιών, το κοινό ακολουθούσε κατά πόδας τις ηχητικές ριπές των μέγιστων, οι οποίοι με το σερί τους μας έκαναν να αναρωτιόμαστε για τις αντοχές τους.

G.B.H.

Η δρομίσια αλητεία ανέβλυζε με κάθε riff μέσα στο distortion, η λύτρωση ερχόταν με κάθε ποδοβολητό των τυμπάνων που όρισαν σκηνές και επηρέασαν αμέτρητα σχήματα παγκοσμίως. Η κιθάρα του "Jock" ξερνούσε βρωμιά με τις ατέλειές του παιξιματος του να τον κάνουν ακόμη πιο ήρωα. Ο Colin Abrahall, με μπλουζάκι The Godfathers παραμένει μια εμβληματική φιγούρα, και το γρέζι και η εκφορά του, αυτή η εθιστική φρενήρης εκφορά, αναλλοίωτα στο χρόνο. Η διαδοχή των ύμνων από το "City Baby Attacked By Rats" ικανή να γονατίσει και το πιο αποφασισμένο. Τo "Maniac" έκανε το μισό venue να χτυπιέται δίχως σταματημό, και το "I'm The Hunted" έγινε αποδεκτό μέσα σε επιφωνήματα, τραγούδι και crowd surfing. Στο "The Prayer Of A Realist" το μπάσιμο των τυμπάνων και η απόδοση της μπάντας έκαναν το μαγαζί στη Λιοσίων να θυμίζει κολασμένη τρύπα του Λονδίνου στα '80s, με μια αίσθηση κρισιμότητας να πλανάται και να προσγειώνεται στα κεφάλια μας.

G.B.H.

Οι G.B.H. έδειχναν να απολαμβάνουν εξίσου τον χαμό που προκαλούσαν, παρά το γεγονός πως καθένας της τετράδας έμενε αφοσιωμένος στην απόδοσή του. Τι και αν πάτησαν τα 60 ("Fifty What?"), για όσο διήρκησε η εμφάνισή τους, οι Βρετανοί φάνταζαν νέοπες άφθαρτοι από το χρόνο. Στο "Boston Babies" τίμησαν τους δικούς τους ήρωες, Slaughter And The Dogs αποδίδοντας στην εντέλεια τη διασκευάρα τους. To "Give Me Fire" αποδείχθηκε αγαπημένο και του ελληνικού κοινού με το d-beat του να προκαλεί παροξυσμό. Στην προβλεπόμενη δυάδα "City Baby Attacked By Rats" και "City Baby's Revenge" η συναυλία έφτασε το αποκορύφωμά της, με το κοινό να τραγουδάει κάθε στίχο.

G.B.H.

Ακόμη και όταν επισκέφθηκαν νεότερες κυκλοφορίες τους, οι G.B.H. δεν έχασαν την ορμή τους. Η ουσία των συνθέσεων, αλλά και της επί σκηνής εμφάνισής τους, ήταν διαρκώς παρούσα, σε κάθε στίχο, κάθε συγχορδία, κάθε χτύπημα του ταμπούρου. Δεν μπορούσες να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους, αντιλαμβανόσουν πως αυτό που βίωνες, είχε τη δική του βαρύτητα, τη δική του νοσταλγία, τη δική του χάρη, τη δική του σημειολογία. Τι και εάν ο ήχος ανά σημεία δεν επέτρεψε σε μερικά leads να ακουστούν, ή σε μερικές εναλλαγές δυναμικών να χτυπήσουν όπως στη στουντιακή τους εκδοχή, αυτά είναι πταίσματα. Οι υψωμένες γροθιές και τα χαρούμενα πρόσωπα ήταν το επιμύθιο. Και οι G.B.H. η πηγή που τροφοδοτούσε με ενέργεια αυτή τη διάθεση, αποτελώντας ένα ιδανικό αγχολυτικό.

G.B.H.

Όταν έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα επανήλθαν, έδιναν την εντύπωση πως μπορούσαν να συνεχίσουν για άλλη μια ώρα. Μας έριξαν όμως τη δεύτερη βόμβα της βραδιάς, διαγράφοντας ένα ταιριαστό κύκλο. Έκλεισαν με διασκευή στο "Bomber" των Motorhead και δεν θα προβώ σε σχόλιο για να μην φανώ βλάσφημος. Ας αρκεστώ στο πόσο κτήμα τους την έκαναν, επιστεγάζοντας μια βραδιά που θα αργήσει να φύγει από το μυαλό. Αυτό φυσικά, είναι και το μεγάλο κέρδος της ίδιας της διοργάνωσης. Ενώνοντας διαφορετικές πτυχές και ηχητικές εκφορές του ιδιώματος, επιδεικνύοντας σεβασμό προς το ακροατήριο τόσο με το αντίτιμο του διημέρου, όσο και με την τήρηση του προγράμματος και τις δύο ημέρες, όλα κύλησαν άψογα. Το επετειακό Vive Le Punk ολοκληρώθηκε με επιτυχία, μέσα στον θόρυβο και την παράκρουση που προκάλεσαν οι Βρετανοί ηγέτες σε μια από τις καλύτερες εγχώριες εμφανίσεις τους, και εμείς ανανεώνουμε το ραντεβού μας στο επόμενο. [Α.Ζ.]

G.B.H.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

SETLIST

Time Bomb
Sick Boy
Slit Your Own Throat
Am I Dead Yet?
Wardogs
Maniac
Gunned Down
I Am the Hunted
The Prayer of a Realist
Heavy Discipline
Boston Babies (διασκευή Slaughter Αnd Τhe Dogs)
Bellend Bop
I Never Asked for Any of This
Generals
No Survivors
Fifty What?
Momentum
Give Me Fire
City Baby Attacked by Rats
City Baby's Revenge

Encore:

Liquid Paradise (The Epic)
Bomber (διασκευή Motörhead)

  • SHARE
  • TWEET