«A Buyer's Guide»: Skyclad

Δισκογραφικός οδηγός για το πρώτο και καλύτερο folk metal συγκρότημα

Από τους Αντώνη Καλαμούτσο, Θοδωρή Ξουρίδα, 09/04/2019 @ 16:51

Ήταν το σωτήριο έτος 1990, όταν η μοίρα ένωσε τις τύχες του Martin Walkyier και του Steve Ramsey, με αποτέλεσμα την δημιουργία των Skyclad. Ο πρώτος είχε κυκλοφορήσει, ως τραγουδιστής και στιχουργός, δύο τρομερούς δίσκους με τους thrashers Sabbat, συγκρότημα που «γέννησε» επίσης τον Andy Sneap, έναν από τους πλέον φημισμένους metal παραγωγούς στον 21ο αιώνα. O δεύτερος, ως κιθαρίστας και συνθέτης, είχε ήδη πολλά γαλόνια στα '80s, με το σπουδαίο NWOBHM σχήμα Satan, αλλά και με τους Blind Fury και Pariah, πάντοτε μαζί με τον μπασίστα Graeme English, τον οποίον βεβαίως πήρε μαζί του στους Skyclad. Την τετράδα συμπλήρωσε ο Keith Baxter στα τύμπανα (δυστυχώς απεβίωσε το 2001) και το full-length ντεμπούτο με τίτλο The Wayward Sons Of Mother Earth κυκλοφόρησε το 1991.

Skyclad 1992

Στο σχήμα προστίθενται ο Dave Pugh ως δεύτερος lead κιθαρίστας και η Fritha Jenkins σε βιολί, μαντολίνο και πλήκτρα και το περισσότερο proto-pagan metal του πρώτου δίσκου αποκτά σταδιακά αλλά γρήγορα και σταθερά folk χαρακτήρα, κάνοντας τους Skyclad το πρώτο στην ιστορία και καλύτερο folk metal συγκρότημα. Ακολουθούν κατά κανόνα σπουδαίοι δίσκοι με μεγάλα τραγούδια και περιοδείες, οι Skyclad αποκτούν φήμη και παρά τις ανακατατάξεις βρίσκουν στο πρόσωπο της Georgina Biddle «το βιολί τους», παραμένοντας στο προσκήνιο. Το σοκ έρχεται το 2001 με την αποχώρηση του χαρισματικού Martin Walkyier υπό άσχημες συνθήκες, με αποτέλεσμα να χαθεί εν πολλοίς η δυναμική σε μια περίοδο που το επονομαζόμενο folk metal θα γνώριζε άνθηση.

Skyclad 2017

Ακόμη κι έτσι, με τον εξαρχής παραγωγό Kevin Ridley σε κιθάρα και φωνή και τον Arron Walton πίσω από τα τύμπανα, τουλάχιστον σε επίπεδο σύνθεσης το συγκρότημα χαρακτηρίζεται από σταθερότητα και διατηρείται με απόλυτη αξιοπρέπεια, κυκλοφορώντας μάλιστα το εξαιρετικό "A Semblance Of Normality" το 2004, το μάλλον αδύναμο "In the... All Together" το 2009 και πρόπερσι το αξιόλογο "Forward Ιnto Τhe Past" που συνδυάστηκε με την επιστροφή του Pugh. Όσον αφορά την χώρα μας, οι δεσμοί που δημιουργήθηκαν στα '90s αναθερμάνθηκαν τα τελευταία χρόνια με μια σειρά εξαιρετικών εμφανίσεων το 2012 ως headliners του Up The Hammers Festival, το 2014 (ανταπόκριση από Αθήνα και Θεσσαλονίκη) και το 2017 (ανταπόκριση από Αθήνα και Θεσσαλονίκη).

Με αφορμή την επιστροφή των Βρετανών για τη δεύτερη εν Ελλάδι περιοδεία τους, που ξεκινά αύριο Τετάρτη με ένα free ακουστικό show στη Θεσσαλονίκη και συνεχίζεται με κανονικά live σε Κομοτηνή και Λάρισα, πριν καταλήξει το Σαββατοκύριακο σε Eightball και Temple, συντάξαμε έναν πλήρη οδηγό της σπουδαίας δισκογραφίας τους καταγράφοντας όλους τους λόγους για τους οποίους κατέχουν ξεχωριστή θέση στο metal στερέωμα και σίγουρα στις καρδιές πολλών από εμάς.

 
Skuclad - Jonah's Ark

Jonah's Ark
(Noise, 1993)

Αυτό που αναγνωρίζουμε ως folk metal γεννήθηκε επίσημα με αυτό εδώ το άλμπουμ, εκείνον τον μακρινό Ιούνη του 1993. Μετά από δύο εξαιρετικούς δίσκους, το "Jonah’s Ark" συνέστησε κάτι παραπάνω από την «επανάσταση του βιολιού». Ήταν μια νέα θεώρηση του τί εστί heavy metal και αποκάλυπτε καινούριους τρόπους σύνδεσης της  ατίθασης αυτής μουσικής με πράγματα φαινομενικά ασύνδετα. Το fiddle της Fritha Jenkins από συνοδευτικό της κιθάρας μεταμορφώνεται σε μια ακαταμάχητα παιχνιδιάρικη folk οντότητα και η ισοδύναμη απελευθέρωση της συνθετικής έκφρασης καταφέρνει να ισορροπήσει τους Sabbat, τους Maiden και τους Lizzy με παράξενα grooves, ενορχηστρωτικούς πειραματισμούς και με μια βαθιά ματιά στην μεσαιωνική ευρωπαϊκή μουσική και πολιτιστική κληρονομιά. Μια υπέρλαμπρη λίστα μικρών επών μετατρέπει τους Skyclad σε κορυφαίους συνεχιστές της βρετανικής metal παράδοσης, ο δε Martin Walkyier ορίζει το αιώνιο στίγμα του, με κάθε λέξη του να είναι ποτισμένη στη φωτιά. Folk metal: εδώ η γέννηση κι ένα από τα λαμπρότερα σου στέμματα. (Α.Κ.)

Skyclad - Prince Of The Poverty Line​

Prince Of The Poverty Line​
(Noise, 1994)

Πριν καν συμπληρωθεί ένας χρόνος από τον θρίαμβο του "Jonah’s Ark" οι Skyclad επιστρέφουν με το για πολλούς καλύτερο άλμπουμ τους. Πετώντας τους μεσαιωνικούς μανδύες και φορώντας στην θέση τους κουρέλια, αφιερώνουν τον δίσκο αυτό στην σύγχρονη φτώχεια και προσφέρουν την ξεκάθαρα πιο conceptual δισκογραφική τους στιγμή. Αν κι η παραγωγή είναι σχετικά βρώμικη, το "Prince Of The Poverty Line" είναι γεμάτο πικρούς, παθιασμένους και σαρωτικούς heavy metal ύμνους και ξεχειλίζει με ένα επαναστατικό attitude που αποδείχτηκε ανεπανάληπτο ακόμα και για τους ίδιους. Η μοναδική παρουσία της Cath Howell στο βιολί γράφτηκε στην ιστορία, το άλμπουμ περιείχε ΜΟΝΟ highlights και οι Skyclad πέταξαν στο τραπέζι το πιο άχαστο χαρτί - αν και η τράπουλα είναι πάντα σημαδεμένη. (Α.Κ.)

 

Skyclad - A Burnt Offering For The Bone Idol

A Burnt Offering For The Bone Idol
(Noise, 1992)

Με συνοπτικές διαδικασίες μετά την κυκλοφορία τους ντεμπούτου τους, οι Skyclad γίνονται έξι με τον Dave Pugh ως δεύτερο lead κιθαρίστα και την Fritha Jenkins σε βιολί, μαντολίνο και πλήκτρα, ενώ ο δημιουργικός οίστρος δεν συγκρατείται, με αποτέλεσμα την άμεση κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, όπου εμφανίζονται ακόμη καλύτεροι σε όλους τους τομείς. Χωρίς συμβιβασμούς στην εξαρχής ασυμβίβαστη προσέγγισή τους, φέρνουν το βιολί δίπλα στις κιθάρες, βγαίνουν από την εσωστρέφεια, βάζουν ακαταμάχητες μελωδίες στην μουσική τους και ηχογραφούν τραγούδια που εξαρχής μοιάζουν καταδικασμένα να γίνουν κλασικά. Ένα "Spinning Jenny" που θα σέρνει για πάντα τον χορό και το "The Declaration Οf Indifference" όπου μουσική και φωνητικές γραμμές συνδυάζονται αριστουργηματικά είναι ενδεικτικά μόνο παραδείγματα της ικανότητας των Βρετανών, οι οποίοι πλέον έχουν χαράξει τον δρόμο που θα διαβούν. (Θ.Ξ.)

Skyclad - Irrational Anthems

Irrational Anthems
(Massacre, 1996)

Παρότι έχασαν τις κιθάρες του Pugh και τον αρχικό τους ντράμερ, Keith Baxter, οι Skyclad φαίνεται πως λύνουν, οριστικά όπως θα αποδεικνυόταν, το «γυναικείο ζήτημα», βρίσκοντας στο πρόσωπο της Georgina Biddle το κομμάτι που έλειπε. Έχοντας δε απεμπλακεί από την Noise, καταφέρνουν με χαρακτηριστική ευκολία να αφήσουν πίσω τους ένα όχι τόσο δυνατό συνολικά άλμπουμ μετά από ένα καταπληκτικό σερί τεσσάρων, και πατούν πλέον νέες κορυφές, ανοίγοντας το κεφάλαιο της δεύτερης περιόδου με τον καλύτερο τρόπο. Αρχής γενομένης με το θαυμάσιο "Inequality Street" οι Βρετανοί καταθέτουν δεκατρείς μη ορθολογικούς ύμνους, βάζοντας στο παιχνίδι περισσότερες rock αναφορές και μετριάζοντας τις μεταλικές χωρίς σε καμία περίπτωση να στερούνται έμπνευσης, ακροβατώντας όπως πάντα με απόλυτη επιτυχία στο μεταίχμιο συνοχής και πολυσυλλεκτικότητας. Τραγούδια όπως τα "The Wrong Song", "Penny Dreadful", "My Mother In Darkness", No Deposit, No Return" και "I Dubious" αποτελούν άλλωστε μοναδικά πειστήρια της συνθετικής, εκτελεστικής και ερμηνευτικής ικανότητας των Βρετανών. (Θ.Ξ.)

 
Skyclad - The Wayward Sons Of Mother Earth

The Wayward Sons Of Mother Earth
(Noise, 1991)

Η δισκογραφία των Skyclad είναι τόσο πλούσια ώστε ένας πραγματικά σπουδαίος δίσκος, με μεγάλα τραγούδια και στοιχεία που τον καθιστούν στην πρωτοπορία της εποχής του, να καταλήγει στην πέμπτη θέση της κατάταξης. Η μοίρα ένωσε τις τύχες των διόσκουρων Steve Ramsey και Graeme English με την περιπτωσάρα του Martin Walkyier και ως εκ τούτου, οι thrash ποταμοί του δεύτερου κατέληξαν στην NWOBHM δεξαμενή των πρώτων, με το τελικό αποτέλεσμα να καταγράφεται εξαρχής εντυπωσιακό σε όρους ποιότητας. Και επειδή πολλές φορές η πρωτοπορία έρχεται από το παρελθόν, η folk παράδοση ενσωματώνεται σε πρώτο βαθμό, προδιαγράφοντας την μελλοντική πορεία των πραγμάτων. Μονολιθικό μεν, με αχανή ορίζοντα δε, το ντεμπούτο της τετράδας πριν γίνει εξάδα είναι καθοριστικό για την κατανόηση του φαινομένου Skyclad πριν την πλήρη εξάπλωσή του. (Θ.Ξ.)

Skyclad - The Answer Machine?

The Answer Machine?
(Massacre, 1997)

Μετά από το αμφιλεγόμενο "Oui Avant Garde A Chance" οι Skyclad επέστρεψαν άμεσα σε φόρμα, όντας βέβαια ξεκάθαρο τότε ότι απομακρύνονται από το metal παρελθόν τους. Αυτό δεν εμπόδισε φυσικά την μπάντα - ως κουαρτέτο εδω - να γράψει έναν από τους πιο μεστούς δίσκους της καριέρας της, συνθετικά και ενορχηστρωτικά. Τελειοποιώντας την παράδοση του "Irrational Anthems" αλλά γέρνοντας περισσότερο προς την folk και rock πλευρά του ήχου τους, οι Skyclad ακούγονται περισσότερο πια σαν απόγονοι των New Model Army και των Pogues, με το ιδιαίτερο όμως πνευματικό και πολιτικό τους στίγμα. Ένας καταπληκτικός δίσκος, ίσως ελαφρώς παραγνωρισμένος και σίγουρα η τελευταία μεγάλη κορυφή που πάτησαν. Τα "Vintage Whine” και “Folkemon" που θα ακολουθούσαν θα επιχειρούσαν μια ελαφριά στροφή προς το metal, ήταν πολύ αξιόλογα αλλά εμφανώς κατώτερα του "The Answer Machine?". (Α.Κ.)

Skyclad - A Semblance Of Normality

A Semblance Of Normality
(Demolition, 2004)

Από πολλές απόψεις, το "A Semblance Of Normality" αποτελεί έναν μεγάλο θρίαμβο για την μπάντα αφού μετά την φυγή του Martin όλοι, μα όλοι, τους είχαν ξεγράψει. Η τρίτη περίοδος των Skyclad βρίσκει τον, έως πρότινος παραγωγό και βασικό συνεργάτη τους Kevin Ridley να αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο του αντικαταστάτη. Η σαρκαστική  ποιητικότητα του Martin φυσικά λείπει, κατά τ’ άλλα όμως ο Kevin τα πήγε περίφημα. Πατώντας στο ίδιο στυλ, η φωνή του είναι αντικειμενικά καλύτερη και, όντας songwriter κι ο ίδιος, το άλμπουμ είναι γεμάτο πραγματικά καλά τραγούδια με πολιτική χροιά κι εντελώς pub διαθέσεις. Το στοίχημα ήταν πια κερδισμένο, η μπάντα έπεισε ότι μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με στιβαρή αξιοπρέπεια, κυρίως όμως βρήκε ξανά το κέφι της. Και αυτό, ναι, ακούγεται. (Α.Κ.)

 
Skyclad - Oui Avant Garde A Chance

Oui Avant Garde A Chance
(Massacre, 1996)

Στο "Oui Avant Garde A Chance" οι Skyclad έχασαν πολλούς από τους παλιούς, σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους, είτε αυτό οφειλόταν στην σχεδόν ολοκληρωτική απομάκρυνση από την metal αισθητική, είτε στην κακή παραγωγή, είτε απλά στο γεγονός ότι το άλμπουμ έμοιαζε βιαστικό και χωρίς ιδιαίτερο στίγμα. Ακόμα κι έτσι όμως, συνθετικά διέθετε πολύ αξιόλογες στιγμές όπως το "Constance Eternal" ή το "Postcard From Planet Earth", ενώ η διασκευή του "Come On Eileen" και η ακουστική επανεκτέλεση του "History Lessens" (ίσως καλύτερη του αυθεντικού), είναι στιγμές οι οποίες μπορούν να εκτιμηθούν δεόντως από τον ταγμένο fan. Όσο και αν μοιάζει αδύναμο σε σχέση με τα άλμπουμ που το περιτριγυρίζουν, πρόκειται για έναν δίσκο με την δική του αξία, πάντα σε σχέση με την εξελικτική πορεία της μπάντας. (Α.Κ.)

 
Skyclad - No Daylights Nor Heeltaps

No Daylights Nor Heeltaps
(Demolition, 2002)

Η δισκογραφική πορεία των Skyclad έχει δείξει ότι για κάθε μικρό ή μεγάλο ατόπημα ακολουθεί μια σαφής ή αποστομωτική απάντηση, οπότε το εξαιρετικό "A Semblance Of Normality" είχε έρθει σαν απάντηση στο αινιγματικό και άκαιρο "No Daylights Nor Heeltaps". Όταν χάνεις τον καθοριστικό για το σύνολο στιχουργό και μπροστάρη από τους λίγους υπό άσχημες μάλιστα συνθήκες, με αποτέλεσμα το σχήμα χάνει εν πολλοίς την δυναμική του σε μια περίοδο που θα μπορούσε να απογειωθεί, το να βγάζεις ένα άλμπουμ με άνευρες επανεκτελέσεις είναι σαν να βάζεις τρικλοποδιά στον εαυτό σου. Όσο άμεση και αν ήταν η απάντηση στην αλλαγή του line-up και παρότι ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η ύπαρξη και η σημασίας της πιο μελωδικής πλευράς των Skyclad, το εν λόγω άλμπουμ, ειδικά την εποχή που ήρθε, δεν είχε να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό, και ως εκ τούτου, συστήνεται ως το τελευταίο πιθανό απόκτημα από την πλούσια δισκογραφία τους. (Θ.Ξ.)

 
Skyclad - Live At The Dynamo

Live At The Dynamo
(Burning Airlines, 2002)

Μπορεί η μουσική των Skyclad σε κατ' οίκον ακρόαση  να είναι άκρως διασκεδαστική και ψυχαγωγική, παράλληλα όμως είναι φτιαγμένη για να αποδίδεται ζωντανά, γεγονός που στην χώρα μας γνωρίζουμε από πρώτο χέρι: οι παλιότεροι που είχαν την τύχη να βρεθούν στο Ρόδον και στον Μύλο το '94, το '95 το '96 και το '98 θα θυμούνται για μια ζωή εκείνα τα ατέλειωτα πανηγύρια, οι νεότεροι έχουν να θυμούνται μόνο καταπληκτικές εμφανίσεις, το 2006 και το 2012 στο An, μετά στο Κύτταρο, στο Eightball, αλλά και στην περιφέρεια. Προς το παρόν, σε δίσκο έχουν αποτυπωθεί οι δύο ιστορικής σημασίας εμφανίσεις των Βρετανών στο φεστιβάλ Dynamo Open Air του 1992 και 1995. Τα τραγούδια της πρώτης βρέθηκαν στην δεύτερη πλευρά του EP "Tracks From the Wilderness" (η πρώτη άνοιγε με την θρυλική πλέον διασκευή στο "Emerald των Thin Lizzy, συμμετέχοντος του Brian Robertson), στο CD single "Thinking Allowed" και ως bonus στο "Prince Of The Poverty Line", ενώ η εμφάνιση του 1995 κυκλοφόρησε το 2001 υπό τον τίτλο "Another Fine Mess", μαζί με το ακουστικό EP "Outrageous Fourtunes". Τα τραγούδια και από τις δύο εμφανίσεις πλην του "Skyclad" συγκεντρώθηκαν το 2002 στο "Live At The Dynamo", το οποίο αποτελεί την πληρέστερη ζωντανή κυκλοφορία, ενδεικτική της συναλιακής ατμόσφαιράς της μπάντας. (Θ.Ξ.)

A Compilation

Για τους κατέχοντας της μουσικής των Skyclad, όσο σπουδαία είναι η δισκογραφία τους, αντιστοίχως πολλά είναι τα μεγάλα τραγούδια τους, με αποτέλεσμα η αποστολή να χωρέσουμε όσο την δυνατό περισσότερα σε 80 λεπτά μόνο εύκολη να μην χαρακτηρίζεται. Κόψαμε, ράψαμε, ζυγίσαμε ώστε να βρισκόμαστε σε αντιστοιχία με τη σπουδαιότητα των δίσκων, μετρήσαμε, ξανακόψαμε, ξαναράψαμε και καταλήξαμε σε 20 «μη ορθολογικούς ύμνους» με την βεβαιότητα ότι ακόμη και μη κατέχοντες θα νιώσουν μέρος της μαγείας. Enjoy!

1. Sky Beneath My Feet
2. The Widdershins Jig
3. Spinning Jenny
4. The Declaration Οf Indifference
5. Emerald
6. Thinking Allowed
7. The Wickedest Man in the World
8. Earth Mother, Τhe Sun Αnd Τhe Furious Host
9. Land Of The Rising Slum
10. Sins of Emission
11. A Bellyful Of Emptiness
12. Art-Nazi
13. Inequality Street
14. Penny Dreadful
15. Building Α Ruin
16. Troublesometimes
17. Vintage Whine
18. Think Back Αnd Lie Οf England
19. Anotherdrinkingsong 
20. The Parliament Οf Fools

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET