«A Beginner's Guide»: Pop-Punk

Ναι, φίλες και φίλοι. Φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Σιγά μη νιώσουμε ενοχές. Καλά τα νοήματα, χρυσός ο πειραματισμός, άγια η τέχνη, αλλά δεν θα ντραπούμε να παραδεχτούμε ότι κάποιες φορές κάτι βασικό μπορεί να ταρακουνήσει εξίσου δυνατά με κάτι βαθιά σκεπτόμενο. Και για να μαζευόμαστε λίγο. Αν έχετε περάσει εφηβεία ή/και δεν ήσασταν σε κώμα λίγα χρόνια πριν και μετά την αλλαγή της χιλιετίας, ξέρετε πολύ καλά πώς ακούγεται το pop-punk. Αν χρειάζεστε εξηγήσεις, αναμείνατε στο ακουστικό σας. Ή αναζητήστε το οπτικοακουστικό bootleg-κειμήλιο από την εμφάνιση των Blink-182 στην παραλία της Daytona το σωτήριο έτος 2000. Σε σαρανταπέντε λεπτά θα σας λυθούν όλες οι απορίες.

Το ιδίωμα δεν γεννήθηκε τότε. Ούτε κατά διάνοια. Κάποιοι θα βάλουν στη ρίζα του δέντρου τους Ramones. Κάποιοι άλλοι τους Buzzckocks. Μερικά αρρωστάκια θα κοιτάξουν ακόμα παραπίσω, και τα ακούμε χωρίς απαραίτητα να συμφωνούμε. Οι περισσότεροι δικαίως θα φωνάξουν για το πώς οι Descendents είχαν πετύχει κέντρο στο μπαστάρδεμα των δύο κόσμων χρόνια/δεκαετίες νωρίτερα. Περίπου τόσοι ακόμα θα ρίξουν στο τραπέζι ένα σκασμό από ονόματα που θα προσπεράσουμε σαν άλλοι Dwayne Wade, πετώντας τη μπάλα στις πισίνες του skate punk. Συγκροτήματα σαν τους Mr. T Experience ή τους Screeching Weasel από την άλλη τα βλέπουμε, αλλά τα αφήνουμε εκτός λόγω του πού πήγε στη συνέχεια η σκηνή.

Για εσάς που ρωτάτε ακόμα, αν έπρεπε να συνοψίσουμε το pop-punk σε δεκατρείς λέξεις, αυτές θα μπορούσαν να είναι: γρήγοροι ρυθμοί, άμεσες δομές, μελωδίες για τραγούδι, αυτοσαρκαστικά στιχάκια, πεντακάθαρες παραγωγές, μηδέν σκέψη. Κάτι σαν το υπερκινητικό, ανεπίδεκτο μικρό αδερφάκι του μελωδικού-εμπορικού-πείτε-το-όπως-θέλετε punk rock που τρύπωσε σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '90. Στο πέρασμα του χρόνου η συνταγή αναπόφευκτα άλλαξε. Οι φαρδιές βερμούδες και τα στραβά καπέλα σταδιακά έδωσαν θέση σε κάτι πιο ανοιχτό. Η ουσία ήταν, είναι και πάντα θα είναι η αγνή διασκέδαση. Με τα τωρινά δεδομένα, το μέλλον φαίνεται λαμπρό. Ή και όχι. Θα δείξει.

Απαραίτητη αποποίηση ευθυνών: στα πλαίσια του οδηγού έπρεπε να γίνει μια σειρά από παραδοχές. Σταματήσαμε το ρολόι δέκα συν ένα χρόνια πίσω. Δεν κόψαμε δίσκους που μπορεί να εφάπτονται σε διαφορετικά στυλ, εάν το τελικό αποτέλεσμα σύμφωνα με την αλάνθαστη υποκειμενική κρίση μας ταιριάζει εδώ. Προσπαθήσαμε να αγγίξουμε όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά τη λεπτή διαχωριστική γραμμή με το emo. Για το κύμα από μπάντες που σηκώθηκε γύρω στις αρχές των '10s (βλ. Man Overboard, Neck Deep, State Champs, The Story So Far, We Are The In Crowd, κτλ) δυστυχώς δεν έμεινε πολύς χώρος. Για ό,τι νεότερο, πλατινένιο και μη, παρομοίως. Μεγάλοι χαμένοι οι All Time Low. Κάποιοι θα το πάθαιναν.

The Ultimate Pop-Punk Spotify Playlist

Blink-182 - Enema Of The State
(MCA Records, 1999)

Η κορωνίδα του pop-punk. Ένας από εκείνους τους δίσκους που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στη μουσική. Γενικά. Πέρα από χρονολογίες, ταμπέλες και μικροσκόπια. Με γενναία σημείωση, καθώς σε αντίθεση με τις περισσότερες περιπτώσεις που μπορούν να περηφανεύονται ότι πέτυχαν κάτι αντίστοιχο, εδώ το πράγμα παίζεται αλλιώς. Τα πάντα είναι τόσο θεμελιωδώς ξένοιαστα, τόσο ξεδιάντροπα εύκολα, τόσο απολαυστικά ανεγκέφαλα, που το βγάζουν έξω από περίπου οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση. Όπως και να έχει, και αναγνωρίζοντας όλους εκείνους που προηγήθηκαν, αυτό είναι το θεμέλιο του ήχου. Φωτεινό, ανεβαστικό και κολλητικό. Χωρίς στρυφνάδες ή αναλύσεις. Με συνειδητά ανώριμες θεματολογίες και αντίστοιχη αισθητική. Σημείο αναφοράς, εικοσιτρία και κάτι χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Αξεπέραστο. [Α.Μ.]

Lit - A Place In The Sun
(RCA Records, 1999)

«Πως στο διάολο φτάσαμε από τους Dead Kennedys σε αυτό το πράγμα;», αναρωτιόντουσαν οι μουσικοκριτικοί της εποχής, όταν κυκλοφόρησε το "A Place In The Sun". Κι όμως, πέραν της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας, ο δεύτερος δίσκος των Αμερικάνων, χωρίς αμφιβολία, έφτιαξε σχολή και, είτε σας αρέσει, είτε όχι, αποτέλεσε ένα άλμπουμ με τεράστια επίδραση στα '00s αφού συνδύασε το post-grunge με punk πινελιές και μπόλικες soft rock/pop επιρροές. Τα χαρακτηριστικά του είναι απολύτως απλά. Πιασάρικες μελωδίες, στίχοι γεμάτοι καψούρα κι εφηβικά άγχη παρόλο που οι Lit τριανταρίζαν εκείνο τον καιρό. Πάρε και μια Pamela Anderson στο βίντεο του "Miserable" και τους Blink-182 σε αυτό του "Zip-Lock", και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. [Α.Α.]

New Found Glory - New Found Glory
(Drive-Thru Records, 2000)

Έχοντας στις αποσκευές τους το, σχετικά πετυχημένο, "Nothing Gold Can Stay", οι New Found Glory μετακόμισαν στην Drive-Thru Records και μας χάρισαν μια κυκλοφορία που έβαλε την αφίσα τους σε κάθε εφηβικό δωμάτιο (των Η.Π.Α. τουλάχιστον). Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως ήθελαν να συνδυάσουν το νεοϋορκέζικο hardcore με το punk rock της Καλιφόρνια και να φτιάξουν ένα σκληρό άλμπουμ με πολύ pop φωνητικά. Και, ναι, αν θέλετε τη γνώμη μου, μπορεί αυτό να μην ακούμε ακριβώς αυτό όταν βάλουμε τον δίσκο να παίξει, όμως το "New Found Glory" είναι γεμάτο έξυπνες ιδέες κι ενορχηστρώσεις, στίχους ικανούς να ραγίσουν καρδιές, και κουβαλάει χιλιάδες υπέροχα κλισέ που, όμως, εκείνη την εποχή έμοιαζαν περισσότερο με καινοτομίες. [Α.Α.]

Jimmy Eat World - Bleed American
(DreamWorks Records, 2001)

Ένας τίτλος που λογοκρίθηκε εξ αιτίας των επιθέσεων της εντεκάτης Σεπτεμβρίου δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου και επανήλθε, έντεκα κομμάτια που είναι πλέον κλασσικά ένα προς ένα. Το "Bleed American" έστειλε πραγματικά τον Jimmy να κατακτήσει τον κόσμο. Η τέταρτη και πιο επιτυχημένη κυκλοφορία των Jimmy Eat World κραυγάζει «δεκαετία 00s», αναδεικνύοντας τους σε ένα από τα πιο σημαντικά και πρωτοπόρα συγκροτήματα του pop-punk. Τεράστια δύναμη σε κάθε εφηβικό πάρτι της δεκαετίας σε όλο τον κόσμο, τα "The Middle" και "Sweetness" θα είναι για πάντα από αυτά τα κομμάτια που τσιρίζουμε με δάκρυα στα μάτια. [Ε.Τ.]

Sum 41 - All Killer No Filler
(Island Records, 2001)

Δεν έφτανε που όλοι οι πιτσιρικάδες των Η.Π.Α. κυκλοφορούσαν με μια κιθάρα στο ένα χέρι και μια σανίδα του σερφ στο άλλο, πλάκωσαν κι οι Καναδοί. Καθώς η πρώτη γενιά που άκουσε το "Dookie" στην εφηβεία της ενηλικιωνόταν, μια νέα μέρα ξημέρωνε για το punk rock. Το ντεμπούτο των Sum 41 σαφέστατα ανήκει σε αυτό το αφιέρωμα καθώς αποτέλεσε έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της σκηνής, όμως, ηχητικά, είναι πάρα πολύ πλουραλιστικό αφού συνδυάζει χιλιάδες στοιχεία, από τους Beastie Boys μέχρι τους Iron Maiden (έστω και σαν αστείο), με το punk rock των NOFX και στίχους, καταδικασμένους να εγγραφούν στη συλλογική συνείδηση μιας γενιάς. Στο μυαλό μου, είτε μιλάμε για pop-punk, είτε γενικότερα για τη νεανική κουλτούρα των πρώιμων '00s, το "All Killer No Filler" είναι το ηχητικό ισοδύναμο του "American Pie". Τόσο απλά. [Α.Α.]

Avril Lavigne - Let Go
(Arista Records, 2002)

Όλα καλά, αλλά πολύ αντρίλα δεν μαζεύτηκε; Παραμένουμε στον Καναδά (eh) και περνάμε σε ένα καλλιτεχνικό φαινόμενο που, έστω βραχύβια, υπήρξε το πιο καυτό όνομα της εποχής. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς βέβαια, το "Let Go" έχει περισσότερη σχέση με την pop παρά με το punk. Είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπίσει κανείς σε αυτό την επιρροή της Alanis Morissette απ' ό,τι αυτή των Green Day. Όμως, παράλληλα, το ντεμπούτο της Avril Lavigne, καλώς ή κακώς, διεύρυνε το τι μπορεί να σημαίνει pop-punk και το έβαλε για τα καλά στα mainstream σαλόνια. Και, ναι, το "Sk8er Boi", έκλεινε το μάτι τόσο στο φαντασιακό των πιτσιρικάδων με τα φαρδιά ρούχα που μέσα τους πίστευαν πως ήταν προορισμένοι να γίνουν rock stars και να κερδίσουν το κορίτσι των ονείρων τους, όσο και στις αντίστοιχες έφηβες της εποχής, και τελικά σίγουρα αποτέλεσε μια καλή αφορμή για αυτές ώστε να έρθουν σε επαφή με τη rock κουλτούρα και να πιάσουν τα μουσικά όργανα προκειμένου να μιλήσουν στη συνέχεια για πιο ουσιαστικά πράγματα. [Α.Α.]

Good Charlotte - The Young And The Hopeless
(Epic Records, 2002)

Δεν ξέρω αν έζησες την εποχή που έσκασε μύτη το single "The Lifestyle Of The Rich & Famous" και ψαχνόμασταν με το ποιοί είναι αυτοί οι άκυροι που αμφισβητούν τα poster boys. Ο δρόμος που διένυσαν εν τέλει από το ντεμπούτο στο δεύτερο άλμπουμ τους, "The Young And The Hopeless" οι κάποτε αγαπημένοι και έκτοτε πεισματικά ξεχασμένοι Good Charlotte, ήταν θαρραλέα μακρύς σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μπορεί οι κιθάρες να κρατούν ακόμη κάτι από τη νεανική αγριάδα του '90s skate-punk αλλά το σχήμα από το Maryland κάνει μακροβούτι στην εφηβική αφέλεια και καταφέρνει να σταθεί στο ύψος (ναι, μην γελάς) των περιστάσεων. Μην μείνεις στο τιτάνιο "Anthem". Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που σημάδεψε μια εποχή, με μεγαλύτερο αντίκτυπο από όσο του καταλογίζεται. [Α.Ζ.]

The Ataris - So Long, Astoria
(Columbia Records, 2003)

Εύκολα ό,τι πιο σοβαρό υπάρχει μέχρι αυτό το σημείο στον μικρό οδηγό μας. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε μιλάμε για τίποτα βαθυστόχαστο ή βαριά καλλιτεχνικό. Από όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις όμως, αυτοί εδώ κρατούσαν τα προσχήματα σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό. Εσύ που μουρμούρισες ότι μετά το pop- είχαν περίπου τόσο rock όσο και punk, αν και υπερβάλεις, δεν έχεις τελείως άδικο. Ακόμα κι όταν έγερναν καθαρά στα τούπα-τούπα, έμοιαζαν πιο πολύ με την αθόρυβη παρέα που θα λουφάρει στα πλαϊνά θρανία παρά με τα μπουμπούκια της τελευταίας γραμμής. Έσκασαν μετά τη διασκευάρα στο "The Boys Of Summer" κι η ρετσινιά δεν έφυγε ποτέ. [Α.Μ.]

Simple Plan - Still Not Getting Any
(Lava Records, 2004)

Θα βόλευε να κρύψω το γεγονός ότι προβληματίστηκα κάμποσο για το ποιο άλμπουμ της παρέας από το Μόντρεαλ θα περνούσε εδώ. Πιθανότατα δεν θα ακουστούν πολλές φωνές για το ότι τελικά δεν μπήκε το "No Pads, No Helmets ". Αν είσαι μία από αυτές, έχεις τον αμέριστο σεβασμό μου. Και να ξέρεις ότι η επιλογή δεν έγινε αβίαστα. Κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι έμεινε απέξω το μικρό έπος "I'm Just A Kid", πονάει το μέσα μου. (Απαραίτητη καρδιά για την Faith Eliza Dushku εδώ.) Έχοντας κρατήσει αυτό, στη μεγάλη εικόνα οι διαφορές είναι απειροελάχιστες, και αν ρωτάτε εμένα η ελαφρώς πιο ψύχραιμη λογική του "Still Not Getting Any" κερδίζει στα σημεία. Όχι ώριμη, όχι. Shut up! [Α.Μ.]

Alkaline Trio - Crimson
(Vagrant Records, 2005)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα προηγούμενα άλμπουμ των Alkaline Trio υπήρξαν εξίσου εμβληματικά, σημαντικά, κι επιδραστικά για τη σκηνή. Το "From Here To Infirmary" τους έβαλε για τα καλά στον μουσικό χάρτη. Όταν κυκλοφόρησε το "Good Mourning" οι πάντες μιλούσαν για αυτούς. Στο "Crimson", όμως, το οποίο σηματοδοτεί και το τέλος της πρώτης της περιόδου τους, τελειοποίησαν τη φόρμα και διεύρυναν τον ήχο τους, πετυχαίνοντας να ακούγονται 'larger than life', κάνοντας σαφές πως όχι μόνο αποτελούν μια από τις πιο συνεπείς φωνές της εποχής, αλλά είναι από τα λίγα σχήματα που ενδιαφέρονται πραγματικά για τη εξέλιξή τους. Πριν το emo βάλει στο παρασκήνιο τις pop-punk μπάντες, εκ των οποίων οι περισσότερες, δεν είχαν ποτέ τη στόφα του παραδοσιακού rock star, οι Αμερικάνοι μας χάρισαν ένα άλμπουμ που εύκολα μπορεί να διεκδικήσει την ταμπέλα του «κλασικού». [Α.Α.]

Fall Out Boy - From Under The Cork Tree
(Island Records, 2005)

Τίτλοι σιδηρόδρομοι κάτω από το πιο αγαπημένο δέντρο της emo ψυχής. Οι Fall Out Boy δεν είναι τυχαία το παγκόσμιο φαινόμενο που είναι σήμερα. Η πρώτη τους ατόφια punk κυκλοφορία του "Take This To Your Grave" τους οδήγησε σε έναν περισσότερο pop-punk με emo στοιχεία πειραματισμό στον μόλις δεύτερό τους δίσκο, "From Under The Cork Tree". Χρειάστηκαν δύο κομμάτια και δύο απαράδεκτα υπερβολικά video clips, όταν με τα "Sugar, We're Going Down" και "Dance, Dance" οι Fall Out Boy έγιναν παγκόσμια αγαπημένες συμπαθείς μουσικές φυσιογνωμίες. 'Am I More Than You've Bargained For Yet?' αναρωτήθηκαν τότε. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, λέμε με σιγουριά πως είναι και δεν τους χορταίνουμε. [Ε.Τ.]

Paramore - Riot!
(Fueled By Ramen, 2007)

Το 2024 οι Paramore γίνονται το πρώτο συγκρότημα με μέλος γυναίκα που κατακτά τον τίτλο του καλύτερο rock δίσκου στα Grammy. Όλα αυτά ξεκίνησαν όταν η Hayley Williams και η παρέα της καβάλησαν το κύμα της κουλτούρας της τότε υπερδημοφιλούς πλατφόρμας του MySpace και με δειλά βήματα στον πρώτο τους δίσκο αλλά σοκαριστικούς δρασκελισμούς στον δεύτερο, "Riot!", αναδυόμενοι νικητές του κόσμου. Η αναγκαία φεμινιστική punk ευρείας αποδοχής προσέγγιση που εκκίνησε η Avril Lavigne βρήκε ανταγωνίστρια ευγενούς άμιλλας και εμείς τραγούδια ζωής στα "That's What You Get", "Misery Business" και "Crushcrushcrush". Το "Riot!" είναι ο δίσκος που θα ζητήσουμε μερακλωμένα, κομμάτια εντός του από τον dj του ροκόμπαρου χωρίς ενοχές, μα με περηφάνια. [Ε.Τ.]

A Day To Remember - Homesick
(Victory Records, 2009)

Αχ, τα τέλη της δεκαετίας του 2000. Αχ, τα νιάτα. Τότε που το καντήλι του pop-punk αργόσβηνε για το ευρύ κοινό, ενώ το μοντέρνο core έμοιαζε ακόμα με το πιο φρέσκο πραγματάκι στον μεταλλικό μικρόκοσμο. Έστω, περίπου. Και εντάξει, ούτε το easycore μπαστάρδεμα ήταν τελείως καινούριο, ούτε ακριβώς νέοπες οι A Day To Remember, αφού είχαν ήδη δώσει διαπιστευτήρια με τα δύο πρώτα τους δισκάκια και τις γκαρίδες πάνω από το "Since U Been Gone". Αλλά τέλος πάντων, η σφαλιάρα του "Homesick" ήταν τέτοια που πήρε παραμάζωμα τους πάντες και τα πάντα. Σκισμένα κουπλέ, ρεφραίν για ραδιόφωνα, σταθερά τσιτωμένες παραγωγές δια χειρός Adam Dutkiewicz και hooks πάνω από σπασίματα. Πόσο λάθος; Τόσο σωστό! [Α.Μ.]

You Me At Six - Hold Me Down
(Virgin Records, 2010)

Από τα νεότερα συγκροτήματα του λαμπρού showcase των 00s, οι YouMeAtSix ήρθαν στην πρώτη τους κυκλοφορία εμφανώς επηρεασμένοι από τους ήδη τερατώδων διαστάσεων Incubus και Jimmy Eat World στον πρώτο τους δίσκο. Με το δεύτερο "Hold Me Down" όμως αποκτούν δικό τους ήχο και δημιουργούν τις βάσεις για τη δική τους εκτόξευση. Με μεγαλύτερη έμφαση της ζυγαριάς στο punk, οι YouMeAtSix πυρπολούν με τα "Underdog" και "Stay With Me", συγκινούν με το "Liquid Confidence" και ενώ όλα αυτά ξεκινούν με το τρελαμένο "The Consequence". Το "Hold Me Down" είναι μια ιστορία που τους έστεψε νεότερους βασιλιάδες του ιδιώματος, κορώνα που φορούν περήφανα ως σήμερα. [Ε.Τ.]

Tonight Alive - The Other Side
(Fearless Records, 2013)

Σε ορθόδοξο πλαίσιο, το "What Are You So Scared Of?" πιθανότατα θα έβγαζε περισσότερο νόημα σε αυτή τη θέση, ως η κυκλοφορία που έγραψε το όνομα της παρέας από την Αυστραλία στο βιβλίο του σύγχρονου σκληρού ήχου. Αφήνοντας στην άκρη τις απευθείας-σύνδεση-με-2006 αναφορές και το πέρασμα του Mark Hoppus, ωστόσο, το "The Other Side" στέκεται με τόση άνεση ένα βήμα μπροστά από τον προκάτοχό του, που δεν γίνεται να παραβλεφθεί. Οι συνθέσεις είναι εμφανώς πιο προσωπικές. Η Jenna McDougall λάμπει χωρίς ανάγκη για πόζες. Από την ξεβαμμένη σκιά του "Lonely Girl" ως τη γλύκα του ομώνυμου (με ή χωρίς ηλεκτρικές) κι από το γλέντι του "The Fire" ως τα χτυπήματα του "No Different", η διαδρομή είναι γεμάτη γούστα και χρώματα. [Α.Μ.]