Emperor, Lucifer's Child @ Floyd, 06/04/24

Εδώ και περίπου ένα χρόνο από όταν ανακοινώθηκε η επιστροφή των Emperor στη χώρα μας έπειτα από 27 χρόνια, δύσκολα μπορούσα να βρω κάποια άλλη συναυλία που να περίμενα περισσότερο. Οι Νορβηγοί, έχουν γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά τους στην ιστορία του ακραίου ήχου, και πλέον λίγο πολύ όλα έχουν ειπωθεί για την κληρονομιά, τον αντίκτυπο, την ποιότητα, το ειδικό τους βάρος. Οπότε, μην περιμένεις μια ακόμη ελεγεία για το τι εστί Emperor. Βέβαια, όπως με κάθε αντίστοιχη επανένωση, οι δεύτερες σκέψεις σχετικά με την «ειλικρίνεια» αυτών των συναυλιών, και το κατά πόσο συνάδουν με το καλλιτεχνικό όραμα της μπάντας, έδιναν και έπαιρναν. Μέχρι που έσκασε η πρώτη νότα. Τότε όλα πήραν τον δρόμο τους προς το συναυλιακό πάνθεον. Ας επιστρέψουμε όμως στην αρχή.

Με δεδομένο το sold out της εμφάνισης, μπήκαμε στο ήδη γεμάτο Floyd καθώς οι Lucifer’s Child είχαν ανέβει στη σκηνή, όντας το support act της βραδιάς. Αν έχεις παρακολουθήσει κάποια εμφάνιση των εγχώριων black metallers ξέρεις πως η ενέργεια που εκλύουν είναι αξιοσημείωτη. Με έμφαση στο πιο πρόσφατο άλμπουμ τους “The Order”, οι Lucifer’s Child με αυτή την εκδοχή του ρυθμικού μοντέρνου και αρκετά συναυλιακού black metal ξεσήκωσαν το κοινό, που ανταποκρίθηκε ζεστά στα καλέσματα τους.

Εξαιρετική απόδοση και ήχος, ένας διαρκής καταιγισμός, σωστές ισορροπίες στο σετ με τα πιο mid-tempo και εκτενή κομμάτια να δίνουν μια πιο διαβολική χροιά, αλλά και σαφής ποιοτική διαφορά των πιο πρόσφατων συνθέσεών τους, και υποσχέσεις για τον επόμενο δίσκο τους. Οι Lucifer’s Child, έκαναν το καθήκον τους και μας ζέσταναν ιδανικά, προετοιμάζοντάς μας για το απόλυτο.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως περίμενα 27 χρόνια για αυτή τη στιγμή, ή πόσο χάλια ήταν ο ήχος τους την προηγούμενη φορά. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω πως έμαθα τους Emperor μέσα από την κληρονομιά τους για ένα ολόκληρο ιδίωμα και μετέπειτα επιγόνους. Στη συνέντευξή μας μήνες πριν τη συναυλία, ο ιθύνων νους Ihsahn είχε παραδεχθεί πως η μουσική τους πιο εύκολα μεταδίδεται σε μεγάλα club shows. Όταν οι πρώτες νότες του “Into The Infinity of Thoughts” μας έκαναν να τσιμπιόμαστε πώς όντως τους βλέπουμε δια ζώσης στη σκηνή, συνειδητοποιήσαμε θαρρώ άπαντες στο χώρο πως εδώ μιλάμε για ένα διαφορετικό μέγεθος. Για την επόμενη μιάμιση ώρα, οι Emperor υπήρξαν καταιγιστικοί.

Η τριάδα των Ihsahn, Samoth και Trym, πλαισιωμένη από τους Secthdamon (μπάσο) και Jorgen Munkeby (πλήκτρα / δεύτερα φωνητικά) παρέδωσε μιε εμφάνιση που κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στον ψυχρό επαγγελματισμό και την συναισθηματική φόρτιση. Με έμφαση στα δύο θρυλικά πρώτα τους άλμπουμ, “In The Nightside Eclipse” και “Anthems To The Welkin At Dusk”, οι Νορβηγοί μας άφησαν με το στόμα ανοικτό. Ο Ihsahn σε απόδοση και φωνητικά ήταν συγκλονιστικός, ο Samoth με την ψυχρή του στατικότητα το black metal το ίδιο, ο Trym κτήνος, μέχρι σήμερα. Τα τραγούδια της μπάντας ζωντάνεψαν με έναν τρόπο που ξεπερνούσε τις προσδοκίες, με έναν ήχο ασύλληπτο. Στο “Thus Spake The Nightspirit” το μπλέ φως έγινε πράσινο, τα synths ηχούσαν κρυστάλλινα και μαγευτικά, η ατμόσφαιρα έπιανε μυθικές κορυφές. Το σερί έκτοτε, εκτός πλαισίου, θα μπορούσε να διεκδικεί και τον τίτλο του απόλυτου black metal.

Θα ήθελα να σου περιγράψω την παράκρουση του “Ensorcelled By Khaos”, ή την απόκοσμη απόδοση του τιτάνιου “The Loss And Curse Of Reverence”. Η πολυπλοκότητα των συνθέσεων και των κιθαριστικών θεμάτων, τα διαφορετικά επίπεδα, όλα, διαυγή, διαπεραστικά και επιβλητικά αποδίδονταν με μια ορμή ηγετική, ανεπανάληπτη. Στα καθαρά φωνητικά δε, ο Ihsahn ήταν επικός, το λιγότερο. Οι Emperor, όταν βρήκαν ρυθμό, ξέφυγαν από τα επίπεδα ενός ακόμα μεγάλου και ιστορικού σχήματος. Έγιναν ό,τι είναι το όνομά τους. Κοιτούσα τριγύρω μου και έβλεπα άτομα χαμένα σε μια ευδαιμονία, σε μια πλήρη αποθέωση, μαγεμένα από ένα καταραμένο μεγαλείο μιας μουσικής άφθαρτης στο χρόνο.

Στο πελώριο “With Strength I Burn”, που όσο διαρκεί φαντάζει ως το καλύτερο τραγούδι που γέννησε αυτή η μουσική, προσωπικά λύγισα συναισθηματικά φορτισμένος, με τις συνειρμικές εικόνες που γεννούσε. Επικοινωνιακός, ο Ihsahn μας ευχαριστούσε συχνά, προσκαλώντας μας να διασκεδάσουμε. Οι Emperor βλέπουν αυτές τις συναυλίες ως γιορτή. Ποιοι είμαστε εμείς να προσποιηθούμε κάτι άλλο; Στο “Towards The Pantheon” η νοσταλγία βάρεσε μπλέ, και σιγά σιγά, με το σετ να φτάνει προς το τέλος, ήρθε η ώρα για το «χιτ». Αφού το “The Majesty of The Nightsky” απέκτησε γηπεδικό αέρα, ο Ihsahn μας σύστησε τους συνοδοιπόρους του και έπαιξε τις πρώτες νότες ΤΟΥ riff.

Το “I Am The Black Wizards” ήταν πλέον επάνω μας, με μουσική σάρκα και οστά. Ναι, όλο το venue το περίμενε. Ναι, είναι κομμάτι που το ξέρει και ο περαστικός. Ναι, αλλά να σου πω και κάτι; Εσύ δεν βούρκωσες; Δεν ανατρίχιασες; Δεν παραδόθηκες σε αυτή την αποκρυφιστική μαγεία που γέννησαν πριν 30 χρόνια μερικά παθιασμένα καλόπαιδα; Ναι, ήταν μια τέτοια στιγμή, ανεξίτηλη πλέον στις μνήμες όλων. Στα καπάκια, “Inno A Satana” με τον κόσμο εκ νέου να δίνει το παρών. Το κανονικό σετ έλαβε τέλος, και ενώ ξέραμε πως ερχόταν το encore, νιώθαμε πλήρεις εξαιτίας της απίστευτης απόδοσης της μπάντας. Φυσικά, στην επιστροφή τους με το “The Burning Shadows Of Silence” το moshing συνεχίστηκε, ενώ στην αυλαία με το “Ye Entrancemperium” προσωπικά βρήκα το απόλυτο highlight μιας εμφάνισης προορισμένης να αφήσει ιστορία.

Οι Emperor μας ευχαρίστησαν, έβγαλαν και την αναμνηστική φωτό, και με το “The Wanderer” να παίζει στα ηχεία αποχώρησαν από τη σκηνή. Τα φώτα άναψαν, το πανό με το logo έμεινε εκεί, αλλά η συγκίνηση, ο ενθουσιασμός, ήταν εμφανή. Καθώς απομακρυνόμουν από το Floyd, αδυνατούσα να πιστέψω πως τέτοιο περφόρμανς ήταν δυνατό, ειδικά σε αυτή τη μουσική. Έμοιαζε, και ακόμα μοιάζει, ψεύτικο. Από την άλλη, αν σκεφτείς τους θρύλους του black metal που περιοδεύουν ακόμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που αλλού θα πόνταρες για μια τέτοια συναυλιακή εμπειρία; Ό,τι και να είναι το brandname των Emperor σήμερα, τέτοιο βίωμα δύσκολα ξεγράφεται, ανασκευάζεται, επαναλαμβάνεται. Και ας μην είχε “Cosmic Keys”, έτσι για να πω και εγώ την βλακεία μου. Η επιστροφή του Αυτοκράτορα ήταν μεγαλειώδης, ιστορική, συντριπτική, τιτάνια, ένα μουσικό καταφύγιο αντάξιο της δυναμικής του.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος