Skyclad

Δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος ότι οι Skyclad ακολούθησαν καθοδική πορεία μετά την αποχώρηση-φυγή του Martin Walkyier. Το σίγουρο είναι ότι έχασαν την ευκαιρία να καταξιωθούν ως οι πρωτοπόροι, αν όχι οι δημιουργοί του folk metal, στην συνείδηση των ολοένα και περισσότερων οπαδών του ιδιώματος. Αυτά για όποιον βλέπει το ποτήρι μισοάδειο.

Αν θέλουμε να δούμε την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων, το γεγονός ότι η μπάντα έχει αδιάλειπτη παρουσία στα πράγματα από το 1990, διατηρώντας για πολλά χρόνια ένα σταθερό κορμό, κρίνεται αν μην τι άλλο θετικά. Και μπορεί η δισκογραφία πλέον να είναι αραιή, οι προσπάθειες όμως είναι πάντα αξιόλογες, με τελευταίο πόνημα το "Forward Into The Past".

Λίγο η επιστροφή του κλασικού λογότυπου, λίγο ο τίτλος «μπροστά στο παρελθόν», λίγο το εξώφυλλο που εμφανώς συνδέεται με την πρώτη και καλύτερη περίοδο της μπάντας, και πολύ περισσότερο η επιστροφή του lead κιθαρίστα Dave Pugh, γνώριμου στους οπαδούς για την συμμετοχή του στα σπουδαία άλμπουμ "A Burnt Offering For The Bone Idol", "Jonah's Ark", "Prince Of The Poverty Line" και "The Silent Whales Of Lunar Sea", κατά την περίοδο 1992-1995, εύλογα δημιουργήθηκαν οι προσδοκίες για Skyclad από τα παλιά.

Έρχεται και το μπλαστίδι στο πρώτο ουσιαστικά τραγούδι "State Οf Τhe Union Now" μαζί με τρoμερές κιθάρες και δικαίως μπορεί να πιστέψει κανείς ότι θα ακούσει το θρασοφόλκ του πρώτου δίσκου. Η αλήθεια στην πορεία είναι όμως διαφορετική, καθώς ναι μεν οι αναλογίες με το ένδοξο παρελθόν είναι πρόδηλες σε αρκετά σημεία και το συνολικό ύφος μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως το πιο σκληρό επί ημερών Riddley, αλλά η πιο κοντρολαρισμένη στροφή που έχουν πάρει προ πολλού οι Βρετανοί δεν αμφισβητείται.

Το μεγάλο ερώτημα που θα καθορίσει και την άποψη του καθενός για τον δίσκο είναι πόσο καλά τραγούδια περιλαμβάνει, καθώς τα μεγάλα τραγούδια είναι που θυμόμαστε περισσότερο όταν η συζήτηση έρχεται στους Skyclad. Η παραγωγή που ποτέ δεν ήταν η τέλεια και καλογυαλισμένη είναι καλή, οι στίχοι παραμένουν ενδιαφέροντες, και εκτελεστικά οι μονάδες σε καμία περίσταση δεν ξεχώρισαν για να το κάνουν τώρα.

Όταν δύσκολα ξεχωρίζεις τραγούδια στις πρώτες ή μετά από αρκετές ακροάσεις, αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Ή ότι όλα τα τραγούδια είναι τρομερά, ή ότι λείπει το κάτι παραπάνω για να απογειώσει τις εντυπώσεις. Με δυσκολία κατέληξα στο δεύτερο, και για να μην παρεξηγηθώ το άλμπουμ είναι πολύ καλό και διαθέτει συνοχή, κάτι όμως του λείπει και δεν μου επιτρέπω να το χαρακτηρίσω τρομερό ή δισκάρα.

Μαγικές στιγμές και μικρά μυστικά που πολλές φορές θαρρείς πως μόνο οι παλιοί κατέχουν υπάρχουν στα περισσότερα τραγούδια, απλά δυσκολεύομαι να βρω κάποιο που να διαθέτει στην ολότητά του την δύναμη να κοιτάξει έστω και λοξά τα γνωστά έπη. Το μπάσιμο του "Change Is Coming" είναι συγκινητικό έως συγκλονιστικό, όπως και το κουπλέ του "Starstruck?", πανέμορφα και ταξιδιάρικα το "Words Fail Me" και το "Borderline", «κοπανιστά» το ομώνυμο, το "The Measure" και το "The Queen of the Moors", με το πολύ ωραίο ρεφρέν.

Το σπονδυλωτό "Last Summer's Rain" αποτελεί την πιο ενδιαφέρουσα -βγαλμένη από τα καλύτερα των '90s- σύνθεση του δίσκου, σε αντίθεση με το "A Heavy Price To Pay" που αναφέρεται μόνο για την ομοιότητά του με το θρυλικό "Spinning Jenny". Ενώ λοιπόν υπάρχουν πολλές καλές στιγμές λείπει θαρρείς η πεμπτουσία που θα αναδείξει τα επιμέρους ή ίσως εκείνες οι μελωδίες που μαζί με τα riff και τα lead θα κυριαρχήσουν στα τραγούδια και θα συντελέσουν σε ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα.

Είμαι σίγουρος ότι οι παλιοί οπαδοί θα χαμογελάσουν σε αρκετά σημεία και δεν θα δυσκολευτούν να γυρίσουν στα παλιά για μια καλή επανάληψη. Σε αντιστοιχία, θέλω να πιστεύω ότι και οι μη έχοντες επαφή με το παρελθόν της μπάντας, θα μπουν στον πειρασμό να τσεκάρουν γιατί αυτοί οι τύποι από το Newcastle θεωρούνται τόσο ξεχωριστοί στην κατηγορία τους. Όπως και να 'χει δηλαδή, κάποιο κέρδος πρέπει να υπάρχει, απλά γιατί είναι κρίμα και άδικο να μην γίνει έστω και τώρα ένα τουλάχιστον βήμα προς το ξέφωτο.