Skyclad, Sacral Rage, Menace, VoyageR @ Κύτταρο, 16/02/14

Μία ακόμη εμφάνιση αντάξια της δισκογραφικής και συναυλιακής κληρονομιάς των πρωτοπόρων του folk metal

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 17/02/2014 @ 19:35
Δύο χρόνια μετά απ' την εξαιρετική τους παρουσία στο έβδομο Up The Hammers Festival, οι Skyclad επέστρεψαν στη χώρα μας για μία ακόμη υψηλού επιπέδου εμφάνιση, προς τέρψη κυρίως όσων τους είχαμε αγκαλιάσει στην δεκαετία του 1990. Προηγουμένως στην σκηνή του Κυττάρου βρέθηκαν τρία -νέα σχετικά- εγχώρια σχήματα, οι VoyageR, οι Menace και οι Sacral Rage, το ύφος των οποίων ταίριαξε αρκετά με τις NWOBHM, speed και thrash καταβολές των Βρετανών. Συνυπολογίζοντας τα δεδομένα που προσέφεραν ο χώρος και η διοργάνωση της Eat Metal Records, τον καλό ήχο και τις χαμηλές τιμές σε εισιτήριο και αλκοόλ δηλαδή, το event αναδείχθηκε με άνεση ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς, παρότι βρισκόμαστε μόλις στα μέσα Φεβρουαρίου.

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι VoyageR, παρουσιάζοντας πέντε τραγούδια από την επερχόμενη, πρώτη τους demo δουλειά με τίτλο "Set Sail". Μουσικά κινούνται κατά κύριο λόγο στο χώρο του κλασικού heavy, με αρκετές αναφορές στο επικό και το power metal. Παρά την δεδομένη απειρία τους σαν συγκρότημα, τουλάχιστον όσον αφορά τις συναυλίες, εμφανίστηκαν αρκετά δεμένοι, με καλούς παίκτες και ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Η αίσθηση μου είναι πως εφόσον συνεχίσουν να δουλεύουν σωστά, έχουν τα φόντα να ξεχωρίσουν.

Σειρά είχαν οι Κρητικοί thrashers Menace που μόλις κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο "Cosmic Conspiracy". Στα 35 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή του Κυττάρου, άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις με το παλιομοδίτικο thrash metal τους, το οποίο ευτυχώς διέθετε και τεχνική και αρκετές εναλλαγές στο ύφος και τις ταχύτητες. Φυσικά δεν έλειπαν, ούτε ο τσαμπουκάς, ούτε τα χαρακτηριστικά thrash riff, ούτε τα διεστραμμένα solo στις κιθάρες, με τον drummer να ξεχωρίζει για την ενεργητικότητά του.

Τρίτο και τελευταίο από τα support σχήματα που εμφανίστηκαν ήταν οι Sacral Rage. Παρότι ήταν σαφώς η πιο επαγγελματική σε σκηνική παρουσία και απόδοση μπάντα από τις τρεις εγχώριες, έχω την εντύπωση ότι σε κάποια σημεία υπερέβαλαν. Σίγουρα το παλιάς σχολής power / thrash / speed / prog ύφος που έχουν επιλέξει είναι αρκετά απαιτητικό, θα πρέπει όμως για να ξεχωρίσουν περισσότερο να βρουν μια ισορροπία στον ήχο τους που θα μπορούν να εξυπηρετήσουν πιο σωστά επί σκηνής. Θέλω να πιστεύω πως στην εμφάνισή τους ως support στους Jag Panzer τον ερχόμενο Απρίλιο θα παρουσιαστούν καλύτεροι.

Με το Κύτταρο να έχει πλέον γεμίσει, είχε έρθει η ώρα για να απολαύσουμε μια εμφάνιση των Skyclad, αντάξια της δισκογραφικής και συναυλιακής κληρονομιάς τους. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή μάλιστα να πούμε πως προμηνύονταν μια βραδιά σίγουρα ανώτερη από τις δύο προηγούμενες επισκέψεις των Βρετανών. Και αυτό γιατί το 2006 στο An ναι μεν ο ήχος ήταν εκπληκτικός, το αθηναϊκό κοινό όμως τότε δεν είχε λάμψει δια της παρουσίας του, ενώ η headline εμφάνιση στο προπέρσινο Up The Hammers Festival είχε τους περιορισμούς της όσον αφορά τη διάρκεια του set και την ομοιογένεια του κοινού.

Skyclad

Το μπάσιμο με το συναυλιακό στάνταρ "Spinning Jenny" δίνει το σύνθημα για να αρχίσει ο χορός και τα τρία επόμενα «παλιακά» συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό. Ο ήχος είναι πολύ καλός και πολύ δυνατός, ενώ ο πολυλογάς Riddley, ο οποίος αρχικά δεν πατάει καλά, στη συνέχεια πιάνει ρυθμό και αποδίδει άψογα. Το set περιλαμβάνει τραγούδια από τα περισσότερα άλμπουμ της πλούσιας δισκογραφίας των Skyclad, με το βάρος να δίνεται κυρίως στα τέσσερα πρώτα και το "Irrational Anthems", ενώ ακούγονται αρκετά κομμάτια που δεν έχουν παιχτεί ποτέ στη χώρα μας.

Skyclad

Πρώτο highlight ήταν το απόλυτα συναυλιακό "The Declaration Of Indifference", με ένα από τα καλύτερα και πιο πωρωτικά riff που μπορώ να θυμηθώ. Θετική εντύπωση προκαλεί το sing-along στα "The Antibody Politic" και "No Deposit, No Return", όπως και το γεγονός ότι έβλεπα συνεχώς άτομα που τραγουδούσαν όλους τους στίχους. Φυσικά καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας η καλώς εννοούμενη αναστάτωση δεν έπαψε σε καμία στιγμή, με χαρακτηριστικό το moshing στο "Great Blow For A Day Job" (ένα από τα ευφυέστατα λογοπαίγνια που έχουν στους τίτλους τους και τους στίχους τους οι Skyclad).

Skyclad

Η ομαλή -τρόπος του λέγειν- ροή δεν διαταράχτηκε ούτε όταν ο Ramsey αντιμετώπισε σπάσιμο χορδής, με την Georgina και τον Aaron και κρατούν για ένα δίλεπτο το ρυθμό και το συγκρότημα να παίζει χωρίς τον Ramsey το "The Widdershins Jig". Το κανονικό set έκλεισε με το πάλαι ποτέ hit "Thinking Allowed?", τον ομώνυμο ύμνο "Skyclad", όπου παραδόξως δεν έγινε ο χαμός που περίμενα, και το "The Parliament Of Fools" («All the seats are taken in the house that makes the rules / All the seats are taken in the parliament of fools»).

Skyclad

Η συνεισφορά του Ramsey στα δεύτερα φωνητικά, ειδικότερα στο δεύτερο μισό της συναυλίας, έδωσε διαφορετική διάσταση στα κομμάτια, κάτι που φάνηκε και στην εισαγωγή - σήμα κατατεθέν του πρώτου encore "Inequality Street". Ακολούθησαν το εξαιρετικό "Another Drinking Song" και το αγαπημένο "Penny Dreadful", για να φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, το οποίο δεν ήταν άλλο από το "Emerald" των Thin Lizzy στην χαρακτηριστική εκδοχή των Skyclad. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη διασκευή (πρώτο κομμάτι στο EP "Tracks From The Wilderness" του 1992, με τη συμμετοχή του Brian Robertson), αποτέλεσε για αρκετούς εκείνη τη περίοδο την πρώτη τους επαφή με την αλητοπαρέα του Phil Lynott.

Skyclad

Μετά από τις δύο σχεδόν ώρες που διήρκεσε το set, κανένας νομίζω δεν έφυγε παραπονεμένος, παρότι θα μπορούσαν να έχουν ακουστεί ακόμη πολλά σπουδαία τραγούδια, όπως για παράδειγμα το λατρεμένο "Land Of The Rising Slum" (μία από τις πολλές αποδείξεις της σπουδαίας παρακαταθήκης που μας έχουν αφήσει οι Skyclad). Αυτό που εν τέλει έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι το πόσο φάνηκε να το διασκεδάζει ο κόσμος και ιδιαίτερα το ίδιο το συγκρότημα. Είμαι πραγματικά περίεργος να δω πόσο καλύτερα μπορεί να είναι την επόμενη φορά.
SETLIST

Spinning Jenny
Earth Mother, The Sun And The Furious Host
The Sky Beneath My Feet
Men Of Straw
The Antibody Politic
The Song Of No-Involvement
Words Upon The Street
Just What Nobody Wanted
Cardboard City
The Wickedest Man In The World
The Declaration Of Indifference
The One Piece Puzzle
No Deposit, No Return
Great Blow For A Day Job
The Widdershins Jig
Another Fine Mess
Thinking Allowed?
Skyclad
The Parliament Of Fools

Encore:
Inequality Street
Another Drinking Song
Penny Dreadful
Emerald (Thin Lizzy)

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET