Up The Hammers Festival 2012: Skyclad, Cloven Hoof, Metal Inquisitor, Valor, Axevyper, Serpent Saints, Lethal Saint @ AN Club, 03/03/12

Από τον Κώστα Πολύζο, 07/03/2012 @ 11:06
Η δεύτερη μέρα του Up The Hammers Festival προμηνυόταν εξόχως ενδιαφέρουσα αν αναλογιστούμε πως η ανακοίνωση των Skyclad ως headliners είχε προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις στους κόλπους της μεταλλικής κοινότητας, με τους περισσότερους να εκφράζουν τις ενστάσεις τους στο θέμα του τραγουδιστή. Το μόνο που έμενε, λοιπόν, ήταν να ταξιδέψουμε έως την Αθήνα για να παρακολουθήσουμε τα όσα θα λάμβαναν χώρα στο ΑN Club.

Ήθελα να δω τους Lethal Saint καθώς είχα ακούσει πολύ καλά λόγια τη δουλειά τους, αλλά η Ε.Ο. Πατρών-Αθηνών αποδείχτηκε αξεπέραστος σκόπελος, βγάζοντάς μας εκτός χρονοδιαγράμματος και δυστυχώς δεν τους πρόλαβα, ελπίζοντας να μου δοθεί η ευκαιρία να το κάνω στο μέλλον.

Δεύτεροι κατά σειρά ήταν οι Δανοί Serpent Saints οι οποίοι ξένισαν λίγο με την εμφάνισή τους, καθώς παρέπεμπαν σε πιο μοντέρνα πράγματα, ενώ και ο κόσμος δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προτιμώντας είτε να έρθει αργότερα είτε να πιεί τη μπύρα του έξω από το club. Προβαρισμένοι αρκετά, αλλά τα τραγούδια τους δεν μου κάνανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, ενώ ούτε η διασκευή στο "The Trooper" στάθηκε ικανή για να κερδίσει τους λιγοστούς εκείνη την ώρα παρευρισκόμενους.

Μετά από το σχετικά μικρό διάλειμμα, στη σκηνή ανέβηκαν οι Ιταλοί Axevyper και το cult-όμετρο χτύπησε κόκκινο. Κολάν, κορδέλες, καρφιά και γενικά ένα αρκετά poser attitude το οποίο δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με το παραδοσιακό metal στο οποίο αρέσκονται να παίζουν, αν και έχει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα να πει. Ο κόσμος, πάντως, έδειξε να το ευχαριστιέται αρκετά αφού είχε σχεδόν γεμίσει τον χώρο μπροστά από τη σκηνή και συμμετείχε ενεργά. Μορφάρα ο τραγουδιστής Luca Cicero, ο οποίος αυτοσαρκάστηκε αποκαλώντας τον εαυτό του «hondros», ενώ το tip of the day για τα παιδιά είναι το εξής: όταν δε μπορείτε να ανοίξετε την μπύρα, δώστε την σε κάποιον άλλο που μπορεί.

Επόμενοι στη σειρά ήταν οι δικοί μας Valor, οι οποίοι με την εμφάνισή τους απέδειξαν γιατί θεωρούνται από τις πλέον ελπιδοφόρες μπάντες στην εγχώρια σκηνή. Στο χρονικό διάστημα που παίξανε, μας παρουσίασαν κυρίως συνθέσεις από το "Destiny's Path", ενώ τα δείγματα που ακούσαμε από το καινούριο υλικό φάνηκαν αρκετά αξιόλογα. Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή στο "The King" των Accept. Από όσο έμαθα αργότερα μιλώντας με τα παιδιά από το συγκρότημα, η επιστροφή στα μόνιτορ ήταν ελάχιστη αναγκάζοντάς τους ουσιαστικά να αποδίδουν χωρίς να ακούνε τι παίζανε, πρόβλημα το οποίο φάνηκε να αντιμετωπίζουν και τα υπόλοιπα συγκροτήματα, αν κρίνω από τα νοήματα προς τον ηχολήπτη.

Για τη συνέχεια το πρόγραμμα ανέφερε τους Metal Inquisitor με τη δουλειά των οποίων δεν είχα καμία απολύτως επαφή πριν το live, κάτι το οποίο μετάνιωσα, αφού οι Γερμανοί με άφησαν άφωνο με την απόδοσή τους. Τα πολύ καλά τραγούδια, το δέσιμο της  μπάντας και η συμμετοχή του κόσμου αποτέλεσε την συνταγή της επιτυχίας, ενώ οι ιαχές «we want more» τους ανάγκασαν να μείνουν για ένα επιπλέον τραγούδι, εξαντλώντας το χρονικό περιθώριο που είχαν από τους διοργανωτές. Πραγματικά αποτέλεσαν μια πολύ καλή προσθήκη και προετοίμασαν πολύ καλά το έδαφος για τους...

...Cloven Hoof, οι οποίοι βγήκαν με «φόρα» στη σκηνή, με τους North και Payne να αποτελούν τα μόνα μέλη από την "Dominator" / "A Sultan's Ransom" περίοδο, και παρέδωσαν σεμινάρια ερμηνείας στο κοινό που παραληρούσε. Η μπάντα φάνηκε αρκετά καλή αν αναλογιστεί κάποιος πως τα περισσότερα μέλη της δεν έχουν πάνω από χρόνο στο συγκρότημα, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στον Joseph Whelan ο οποίος φάνηκε να το κατέχει αρκετά το «άθλημα» της κιθάρας. Ακούσαμε ύμνους όπως τα "Dominator" και "Reach For The Sky", αλλά εντύπωση μου προκάλεσε η μικρής διάρκειας παρουσία του συγκροτήματος επί σκηνής, ενώ σε κάποια στιγμή κάτι πρέπει να ανέφερε ο North περί του "A Sultan's Ransom", αλλά δεν το έπιασα, ενώ ανανέωσε το ραντεβού με τον κόσμο για τον Ιούνιο, οπότε και θα ξαναεμφανιστούν στην χώρα μας. Πραγματικά ελπίζω να παίξουν τότε τα "Forgotten Heroes" και "Highlander", η απουσία των οποίων με στεναχώρησε κάπως.

Skyclad

Μ' αυτά και μ' αυτά, είχε έρθει η ώρα των headliners να μας ταξιδέψουν στο παρελθόν  και το έκαναν με μια απόδοση η οποία προσωπικά μου έκανε αίσθηση, κάτι που υποψιάζομαι ότι ίσχυσε και για τους περισσότερους αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου, ο οποίος είχε σχεδόν γεμίσει εκείνη την ώρα το club. Σίγουρα απουσίασαν τραγούδια, σίγουρα κάποιοι νοστάλγησαν τον Walkyier, αλλά πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως εδώ και δέκα χρόνια πλέον, αυτοί είναι οι Skyclad. O Ridley σχεδόν απήγγειλε το μανιφέστο το οποίο αποτελούν οι στίχοι της μπάντας, με την γλυκύτατη Georgina να βρίσκεται, μαζί με το βιολί της, σε συνεχή κίνηση πάνω στη μικρή σκηνή. Σταθερές αξίες φυσικά παραμένουν οι English και Ramsey οι οποίοι έχουν κοινή πορεία για περισσότερα από είκοσι χρόνια. "Cardboard City", "Another Fine Mess", "Land Of The Rising Slum", "Spinning Jenny", "Thinking Allowed", "Emerald" (Thin Lizzy) και "One Piece Puzzle" ήταν μερικά από τα τραγούδια των «noisy years», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ridley. Ο κόσμος τους αποθέωσε, ενώ τους ανάγκασε να μείνουν στη σκηνή για ακόμη τρία τραγούδια και υπό έντονες επιδοκιμασίες να τους αφήσουν εν τέλει να αποσυρθούν και το festival να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, με τους περισσότερους να σκέφτονται από τώρα την επόμενη διοργάνωση και ποιά ονόματα θα ήθελαν να δουν, αλλά και δίνοντας μας την ευκαιρία να ξεκουράσουμε τα ταλαιπωρημένα μας συκώτια.

Skyclad

Θα ήθελα να κλείσω με κάποια γενικά σχόλια για τον ήχο, ο οποίος κατά την γνώμη μου ήταν μονοδιάστατος και κατάντησε κουραστικός. Το ξέρω πως για οικονομία χρόνου όλοι παίζουν στις ίδιες πάνω κάτω συνθήκες, αλλά πιστεύω πως μελλοντικά αυτό θα πρέπει να διορθωθεί καθώς ο καλύτερος ήχος θα προσδώσει ακόμα μεγαλύτερη ποιότητα στο event.

Skyclad

Δεν θα πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω τους Remember Lizzy, την tribute μπάντα στους Thin Lizzy, οι οποίοι κλήθηκαν, δυστυχώς μπροστά σε ελάχιστο κόσμο, να μας διασκεδάσουν για το υπόλοιπο της βραδιάς με κάποια πραγματικά φοβερά τραγούδια της μπάντας του αείμνηστου Phil Lynott. Φοβερή απόδοση και αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά για την προσπάθεια και την αγάπη με την οποία μας παρουσίασαν τραγούδια όπως τα "Don't Believe A Word", "The Boys Are Back In Town", "Johnny The Fox", "Black Rose", "Bad Reputation" και "Whiskey In The Jar".

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν



  • SHARE
  • TWEET