«A Buyer's Guide»: David Eugene Edwards
Κάθοδος και περιπλάνηση στο γοτθικό Νότο
Κοιτάζεις το discogs στη σελίδα των 16 Horsepower και περιγράφονται ως religious, Appalachian gospel, folk, rock, country, bluegrass, Cajun and punk band. Και είναι αυτό! Τίποτα δε λείπει και τίποτα δεν περισσεύει από την περιγραφή αυτή. Αν υπήρχει ένα και μόνο παράσημο να δοθεί στον David Eugene Edwards αυτό θα ήταν το πώς κατάφερε μέσα από το πάντρεμα όλων αυτών των ιδεών, να βγάλει κάτι το απόλυτα συνεκτικό και ομοιογενές. Στην πραγματικότητα όμως το πέτο του είναι γεμάτο παράσημα σε μία καριέρα που πέρα από τους προαναφερθέντες περιλαμβάνει ακόμα τους Wovenhand, ένα project που ξεκίνησε πιο solo και κατέληξε πιο συγκρότημα, και προσφάτως την απολύτως solo καριέρα του.
Θα μπορούσε βεβαίως κανείς αντί να χρησιμοποιήσει όλα τα παραπάνω μουσικά είδη, να πει ότι σε όλη του την καριέρα ο Edwards υπηρέτησε, εξέλιξε και εν πολλοίς όρισε αυτό που ονομάζουμε american gothic (ή southern gothic). Ο όρος αυτός ξεφεύγει από τα στενά όρια της μουσικής και χρησιμοποιείται και σε άλλες τέχνες όπως η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και η ζωγραφική. Πρόκειται για είδος που ενέχει στοιχεία θρίλερ ή έστω σκοτεινής ατμόσφαιρας, συχνά με θρησκευτικές και Βιβλικές εμμονές. Και αυτό αντικατοπτρίζεται και στη μουσική αλλά κυρίως στους στίχους του Edwards όπου η θρησκευτικότητα δεν έρχεται ως αγάπη και λύτρωση αλλά ως μαρτύριο, ως αμαρτία και ανάγκη μετάνοιας, ως υπαρξιακή αναζήτηση.
Η πολύ πλούσια καριέρα του έχει πολλές κορυφές και ελάχιστες αστοχίες οπότε είναι δύσκολο να την ταξινομήσει κανείς αυστηρά αξιολογικά. Η ακόλουθη προσπάθεια έχει στόχο όπως πάντα περισσότερο από την τοποθέτηση των δίσκων ως καλύτερων ή χειρότερων, να προσφέρει μία προσιτή δίοδο στον κόσμο του καλλιτέχνη λαμβάνοντας υπόψη αγαπημένους δίσκους (δικών μας και των φίλων του συγκροτήματος γενικότερα), εμπορικές ή καλλιτεχνικές επιτυχίες και την εκπροσώπηση κατά το δυνατόν όλων των εκφάνσεων της μουσικής του.
16 Horsepower - Sackloth 'n' Ashes
(A&M Records, 1995)
Παρότι προηγείται ένα ΕΡ ως πρώτη κυκλοφορία, εδώ είναι που ο κόσμος πρωτομαθαίνει τον ήρωά μας με τρόπο εμφατικό. Η φωνή του, ακόμα πεντακάθαρη και μακριά από τα μελλοντικά εφέ της, παρουσιάζεται με όλα της τα χαρίσματα. Τη δύναμη, τη χροιά, την εκφραστικότητα. Και το σύνολο όμως, φυσικά αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς αν και με τον Edwards ξεκάθαρα ήδη πιο ίσο ανάμεσα σε ίσους, είναι όχι μόνο εντυπωσιακό για την ποιότητα των τραγουδιών του (το "Black Soul Choir" παραμένει μέχρι σήμερα το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους αν όχι και το καλύτερο που τραγούδησε ποτέ ο Edwards) αλλά και για την ήδη διαμορφωμένη ταυτότητά τους. Είναι απίθανο το πώς ένα συγκρότημα στον πρώτο δίσκο του καταφέρνει να έχει τόσο ισχυρή προσωπικότητα καταθέτοντας ταυτόχρονα ένα τόσο ιδιαίτερο και ανεπανάληπτο μίγμα μουσικών ειδών, μία τραχιά αλλά ελεγχόμενη προσέγγιση και φυσικά τόσο ελκυστικούς στίχους.
Wovenhand - Consider The Birds
(Glitterhouse/Sounds Familyre, 2004)
Μετά από δύο άλμπουμ (αν συνυπολογίσουμε και το περίπου remake "Blush Music") στα οποία ο Dave Eugene Edwards εξερεύνησε τα όρια και τα σχήματα του Wovenhand οχήματος, είχε φτάσει η ώρα για το αριστούργημα τους. Το "Consider The Birds" είναι το άλμπουμ που συνδυάζει τέλεια όλα τα διαχρονικά αισθητικά ζητούμενα του Edwards, κουβαλώντας τις alt-country καταβολές των 16 Horsepower με την θριαμβευτική και θεοσκότεινη pastoral ατμόσφαιρα των Wovenhand. Το άλμπουμ είναι γεμάτο από στιγμές ποιητικής έκστασης, οι ερμηνείες είναι όλες γεμάτες ψυχή και η ροή του είναι υποδειγματική. Το "Consider The Birds" είναι γεμάτο highlights και, καθόλου τυχαία, το υλικό του όταν ακούγεται ζωντανά, ενθουσιάζει. Λειτουργεί μάλλον και σαν το ιδανικό άλμπουμ για να ξεκινήσει κανείς την κατάδυση του σε αυτόν τον southern gothic κόσμο.
16 Horsepower - Secret South
(Glitterhouse, 2000)
Παρά τις κρυπτικές υπόνοιες του τίτλου του, το τρίτο άλμπουμ των 16 Horsepower στέκεται πιθανόν ως το πιο εξωστρεφές του. Ακούγεται σίγουρα πιο ραφιναρισμένο από το αριστουργηματικό τους ντεμπούτο και φανερώνει μια μπάντα που έχει μπολιάσει την folk της ωμότητα με μια διάθεση που φλερτάρει ελαφρώς με το indie rock. Πέραν αυτού όμως, το υλικό του "Secret South" είναι στο μεγαλύτερο του μέρος εξαιρετικό, με το συγκλονιστικό "Cinder Alley" να διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου τους τραγουδιού και την διασκευή του "Wayfering Stranger" να στέκεται ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αυτού του χιλιοπαιγμένου, κλασικού standard. Ξεκάθαρα πρόκειται για ένα άλμπουμ που καλό είναι να μην χάσει όποιος εκτιμά την τέχνη του Edwards, δίνει δε μια εικόνα ενός εναλλακτικού μουσικού σεναρίου, στο οποίο οι 16 Horsepower είναι κάπως πιο προσιτοί.
Wovenhand - Refractory Obdurate
(Glitterhouse, 2014)
Ήδη από το "Laughing Stalk" του 2012 η κατεύθυνση των Wovenhand είναι πιο βαριά, πιο rock, πιο σκοτεινή. Με το "Refractory Obdurate" ο ήχος αυτός φτάνει στο απόγειό του. Δε γνωρίζω αν έχασε κάποιους από τους ακροατές του στην πορεία, δε θα ήταν περίεργο αναλογιζόμενοι ποιο ακριβώς ήταν το σημείο εκκίνησής του, όμως από την άλλη αυτός φαίνεται να είναι και ο προορισμός που τους ταιριάζει απολύτως, το μονοπάτι που ήταν μοιραίο να πάρουν. Τόσο οργανικά και φυσικά έχει προέλθει από την ιδιοσυγκρασία τους. Οι θρησκευτικές του εμμονές φαίνεται εδώ να τον έχουν οδηγήσει σε απρόσμενους δαίμονες, δεν μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί το βάρος της μουσικής, της ερμηνείας, αυτό που τέλος πάντων φαίνεται να κουβαλάει στην πλάτη του και να καλύπτει την ψυχή του.
16 Horsepower - Folklore
(Glitterhouse, 2002)
Συνήθως το καταφύγιο σε παραδοσιακά, κυρίως, τραγούδια και κάποιες ταιριαστές διασκευές, σε συνδυασμό με την εκκίνηση του άλλου project του Edwards, τους Woven Hand (sic), θα ήταν ένδειξη λιγοστής έμπνευσης και ενός συγκροτήματος σε παρακμή. Κι όμως το "Folklore" στέκει ως ένα από τα κοσμήματα στη συλλογή των 16 Horsepower. Ίσως πιο μετριοπαθές σε επίπεδο ερμηνείας και απόδοσης των μουσικών, παρόλα αυτά με μία απίστευτη ένταση που ξεχειλίζει ακριβώς επειδή αφήνονται τα τραγούδια από μόνα τους να παρουσιάσουν τη εσωτερική δύναμη τους. Ταυτόχρονα, φυσικά, είναι απόλυτα προσαρμοσμένα στα μέτρα τους, είναι τόσο δικά τους, όσο και τα δικά τους. Ακόμα και το "Single Girl", το πιο παράταιρο τραγούδι στη δισκογραφία τους, συγχωρείται.
Wovenhand - Woven Hand
(Glitterhouse/Sounds Familyre, 2002)
Ακούς το εναρκτήριο έπος που ονομάζεται "The Good Hand" και ξέρεις πως η δεύτερη καριέρα του Dave Eugene Edwards δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει πιο ιδανικά. Παρά την συγκλονιστική διασκευή του "Ain't No Sunshine" και λοιπές μεγάλες στιγμές όπως το "My Russia" ή το "Arrowhead", το άλμπουμ τελικά παρουσιάζει μια μικρή ανομοιογένεια, εκφράζει όμως ξεκάθαρα τις διαφορές από τις μέρες των 16 Horsepower: πιο βαθιά φωνητικά, λίγο πιο ποιητική και θρησκευτική διάθεση, μια αδιόρατη εστίαση σε πιο ακουστικά και πνευματικά ηχοτοπία. Αυτά τα χαρακτηριστικά τελικά θα σκίαζαν το σύνολο του έργου τους (τουλάχιστον για μια δεκαετία), η δε διάλυση των 16 Horsepower λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ, θα έκανε τους Wovenhand το βασικό και κύριο όχημα του D.E.E. Αγαπημένος δίσκος!
Wovenhand - The Threshingfloor
(Glitterhouse, 2010)
Αν στα πρώτα Wovenhand άλμπουμ ο Edwards παίζει σχεδόν τα πάντα μόνος, στην πέμπτη τους δουλειά "The Threshingfloor" έχουν πια εξελιχθεί περισσότερο σε full band. Πέραν όμως του πλουσιότερου ήχου, το στοιχείο που δεν μπορεί να περάσει με τίποτα απαρατήρητο είναι οι διάσπαρτες middle eastern αναφορές, σε κλίμακες και μελωδίες. Το "The Threshingfloor" έχει, πιθανόν, λιγότερες «μεγάλες στιγμές» από προηγούμενα άλμπουμ, είναι όμως σίγουρα πιο συμπαγές και σκοτεινό. Παρουσιάζει ταυτόχρονα μια τάση να ακουστούν κάπως πιο heavy - τάση που θα κορυφωνόταν αργότερα μέσα στην δεκαετία. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για έναν πολύ καλοφτιαγμένο δίσκο που απευθύνεται στους εραστές των πιο dark Wovenhand ηχοχρωμάτων.
Dave Eugene Edwards - Hyacinth
(Sargent House, 2023)
Κι ενώ τα τελευταία χρόνια η πορεία του David Eugene Edwards έδειχνε σημάδια ποιοτικής πτώσης, το "Hyacinth" μοιάζει με πραγματική επανασύσταση με το κοινό του - δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο και την χρησιμοποίηση του ονόματος του. Το πρώτο solo άλμπουμ του Edwards λοιπόν διατηρεί κάτι από τις folk διαθέσεις του παρελθόντος, κρατώντας όμως ζωντανές και τις νεόκοπες αναζητήσεις του, ειδικά στις ενορχηστρώσεις, με την χρήση πολλών synths κι ελαφρώς γοτθικών εφφέ. Το "Hyacinth" δεν είναι σπουδαίο αλλά δεν είναι και σε καμία περίπτωση μέτριο. Είναι αρκετά διαφορετικό για να ανανεώσει την φλόγα των οπαδών του αλλά και αρκετά οικείο για να διατηρεί μια αισθητική συνέχεια με το σύνολο του έργου του. Όχι το καλύτερο άλμπουμ για να ξεκινήσει κανείς αλλά μια ευχάριστη έκπληξη για το φινάλε!
Wovenhand - Silver Sash
(Glitterhouse, 2022)
Ήταν πολλά τα χρόνια της αναμονής και σημαντικές οι προσδοκίες αφού μέχρι το σημείο αυτό ο Edwards μπορούσε εύκολα να ισχυριστεί ότι δεν είχε κυκλοφορήσει κακό δίσκο. Ακόμα και το αμέσως προηγούμενο "Star Treatment", παρότι όχι απόλυτα επιτυχημένο, ήταν ελκυστικό στα πειράματά του και την προσπάθειά του να στρέψει και πάλι ελαφρώς σε άλλη κατεύθυνση την πορεία του συγκροτήματος. Ούτε το "Silver Stash" είναι κακός δίσκος ακριβώς, υπάρχει όμως διάχυτη μία αίσθηση ότι αντιγράφουν τον εαυτό τους, ότι κάνουν βήματα πίσω, συμβιβάζονται, επιστρέφουν στην ασφάλεια της πιο rock εκδοχής τους. Με δύο λόγια, δεν είναι πλέον εξίσου πειστικοί. Ακόμα κι έτσι όμως, εδώ βρίσκεται άλλο ένα καταπληκτικό τραγούδι από αυτά που φαίνεται να μπορεί για πλάκα να δημιουργήσει ο David Eugene, το "Dust Hawk".
Wovenhand - Live At Roepaen
(Glitterhouse, 2012)
Ηχητικό αλλά και οπτικό ντοκουμέντο ενός καλλιτέχνη στην καλύτερή του φάση για μία τέτοια κυκλοφορία. Στο μεταίχμιο της ολοκλήρωσης, του ζενίθ ενός ήχου τους ενώ ταυτόχρονα αναστοχάζεται τον κατάλογό του και προετοιμάζεται για τον ήχο που έρχεται. Και όταν λέμε για κατάλογο, εννοούμε και το "Folklore" των 16 Horsepower που απολαμβάνει μεγάλης εκπροσώπησης, της μεγαλύτερης μαζί με το πρόσφατο τότε "The Threshingfloor" και το "Mosaic". Η δε αποτύπωση σε εικόνα της εμπειρίας μίας συναυλίας με τον Edwards καθισμένο αλλά ταυτόχρονα να μην κρατιέται, είναι ανεκτίμητη. Ίσως το καλύτερο σημείο εκκίνησης στη δισκογραφία του σπουδαίου αυτού μουσικού, τουλάχιστον για τη δεκαετία 2002 έως 2012. Καθηλωτικό!
