Tarja

Ας αφήσουμε τα προσχήματα και πάμε κατευθείαν στο ψητό, αγαπητέ αναγνώστη. Αν διαβάζοντας τον υπότιτλο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες ήταν «ποτέ δε συμπάθησα την Tarja, σιγά μην την αγάπησα κιόλας», κάνε μας τη χάρη και άδειασέ μας τη γωνιά. Αυτός εδώ ο χώρος είναι για τον πέμπτο δίσκο της τεράστιας, πολυάσχολης Φινλανδής, κι αν οι περασμένες δύο δεκαετίες δεν σε έπεισαν για το ποιόν της, αυτό αποκλείεται να αλλάξει τώρα. Οι περιπτώσεις φτασμένων καλλιτεχνών που καταφέρνουν να επανακαθορίσουν τον εαυτό τους είναι μετρημένες, και εδώ δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Δεν μιλάμε καν για ένα φαντεζί comeback που θα τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας.

Το "In The Raw" έρχεται εντός προγράμματος, ακριβώς μετά από δύο χρόνια δισκογραφικής απουσίας, παραβλέποντας τις αναμενόμενες ζωντανές και εποχιακές κυκλοφορίες, κουβαλώντας όλα τα στοιχεία που καθιέρωσαν τη δημιουργό του, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Έχει τις πιασάρικες στιγμές, το γυαλισμένο heavy περιτύλιγμα, τις μεγαλεπήβολες ορχήστρες, τις αναφορές σε ήχους περασμένων δεκαετιών, τα καλοδεχούμενα ψήγματα πειραματισμού. Πάνω απ' όλα έχει αυτήν την απίστευτη χροιά, που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένει αναγνωρίσιμη όσο ελάχιστες. Με μια γρήγορη ακρόαση, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι πρόκειται μία εύκολη συνέχεια του "The Shadow Self", και θα είχε άδικο μόνο κατά το ήμισυ.

Όπως στον προκάτοχό του, έτσι κι εδώ, τα θεμέλια του ύφους δεν παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές από εκείνα του σχεδόν προ δεκαετίας "What Lies Beneath". Από το μπάσιμο με τον σήμα κατατεθέν συνδυασμό riff/φωνητικών του "Dead Promises", τα πράγματα είναι ξεκάθαρα· η Tarja επέστρεψε, με όλη τη μεγαλοπρέπειά της. Όταν έρχεται, δε, το μπέρδεμα με τον "Speed" Strid, οι beauty-and-the-beast συνειρμοί βγαίνουν χωρίς επιτηδευμένη νοσταλγία. Το λιγότερο παράλογη η απουσία του από τη single εκδοχή. Σε αντίστοιχο κλίμα, η συνεργασία με την Cristina Scabbia στο "Goodbye Stranger" είναι εύκολα από τα κορυφαία ατμοσφαιρικά mashup των τελευταίων ετών, ενώ το "Tears In Rain" έχει ρεφρέν που στέκεται επάξια δίπλα στον τίτλο του.

Η Tarja για ακόμα μια φορά κατάφερε να φτιάξει ένα εντυπωσιακά προσεγμένο σύνολο. Τα εξήντα λεπτά κυλούν χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, για καλό ή για κακό. Υπάρχουν στιγμές που παραπέμπουν στις πρώιμες σόλο ημέρες της (βλ. "Railroads", "You And I"), υπάρχουν περάσματα σαν εκείνα του "The Golden Chamber" που κοιτάνε περισσότερο προς την κλασική, υπάρχει το απροκάλυπτα συμφωνικό "Silent Masquerade" με τον Tony Karevik να δίνει το κάτι παραπάνω, υπάρχει το στομφώδες κλείσιμο με το εφτάλεπτο "Shadow Play" που έχει κάτι από "Colours In The Dark". Το "In The Raw" πατάει σε γνωστά στερεότυπα, αλλά ακούγεται φρέσκο και δεν είναι ένα ακόμα φθηνό ατμοσφαιρικό one woman show αναμάσημα.