Oh Hiroshima

Oscillation

Napalm (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 12/07/2019
Είναι δυνατόν να αναστηθεί το παλαιό post-rock;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Σουηδοί post-rockers Oh Hiroshima είναι μία μπάντα που δεν γνώριζα και δυστυχώς δεν μπορώ να σας κατατοπίσω για τα προηγούμενα τρία άλμπουμ τους. Επέλεξα να βυθιστώ και να γνωρίσω τη μουσική τους παρασυρόμενος από τον γλυκό μελοδραματισμό και την ευφυή ειρωνεία του ονόματος τους. Βρέθηκα λοιπόν εκτεθειμένος στην «ταλάντωση» τους αλλά είμαι απολύτως σώος και αβλαβής.

Το τέταρτο άλμπουμ τους "Oscillation" φανερώνει ένα γκρουπ που επιθυμεί να παίζει ακόμα post rock με μάλλον παλιούς όρους. Η αναπαράσταση ενός κάποιου είδους ονειρικού και μελαγχολικού trip αποτελεί προφανώς την επιδίωξη και το επίτευγμα τους και τίποτα δεν υπάρχει που να υποδεικνύει ότι δεν το κάνουν καλά. Το πρόβλημα είναι ότι τόσοι πολλοί έχουν καρφώσει τις σημαίες τους σε αυτήν την κορυφή που δεν αποτελεί πια και κανένα αξιοσημείωτο νέο.

Οι ρυθμοί είναι αδιαπραγμάτευτα mid-tempo και οι κιθάρες ο αποκλειστικά κύριος εκφραστής των ηχητικών διαθέσεων. Το άλμπουμ είναι γεμάτο από αυτές τις κλασικές post κιθαριστικές μελωδίες που ακούγονται πάντα ατμοσφαιρικές, πάντα όμορφες και πάντα τετριμμένες, ενώ αναλώνονται μονίμως σε μια εναλλαγή μινόρε αρπισμάτων και απλών arpeggio παιγμένων πάντα βέβαια με αβυσσαλέα delay. Το rhythm section παραμένει διακριτικό, ενώ εικάζω ότι θα ήθελε να υπονοήσει σε στιγμές ένα electronica υπόβαθρο - δυστυχώς για την μπάντα οι πρόσφατοι Mogwai και οι φετινοί Lost In Kiev έχουν βάλει τον πήχη ψηλά. Ομοίως, τα λίγα διάσπαρτα φωνητικά προσθέτουν τις δικές τους μελωδικές νότες αποτυγχάνουν όμως να καθορίσουν το αποτέλεσμα με την παρουσία τους.

Οι πέντε πρώτες συνθέσεις του "Oscillation" είναι αξιόλογες αλλά και με ελάχιστο ενδιαφέρον. Το τρίο πορεύεται συνεχώς σε μια ασφαλή μέση οδό όπου δεν υπάρχει διάθεση να τολμήσουν σε κανένα τομέα: ούτε στις αρμονίες, ούτε στις ενορχηστρώσεις, ούτε στις δυναμικές, ούτε καν στις ερμηνείες. Είναι πέντε καλές και εντελώς προβλέψιμες/επίπεδες συνθέσεις. Ως διά μαγείας τα τελευταία δύο track ανατρέπουν σχεδόν θεαματικά την κατάσταση, όχι γιατί ξαφνικά η μπάντα αποφασίζει να καινοτομήσει αλλά γιατί βάζει μεγαλύτερη ψυχή στην ερμηνεία της. Το "In Sonar" εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη «βοήθεια» από το τσέλο ενώ το δεκάλεπτο "Molnet", η με διαφορά καλύτερη στιγμή του δίσκου, καταφέρνει να σε παρασύρει με το στακάτο του παίξιμο και τη βαρύτερη του προσέγγιση. Θα έλεγα ότι στις καλύτερες στιγμές τους μου θύμισαν λίγο παλιούς καλούς Crippled Black Phoenix.

Συνολικά μιλώντας, το "Oscillation" είναι ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους φίλους του προ δεκαπενταετίας post-rock, αν και δεν έχω ιδέα πόσοι τέτοιοι έχουν απομείνει. Η άποψη μας παραμένει σταθερά ότι αυτός ο ήχος έχει ήδη ξεθωριάσει και φαίνεται απίθανο να αναστηθεί. Κι όσο κι αν εξακολουθούμε να κυνηγάμε την ταμπέλα post γιατί πίσω της κρύβονται ακόμα σπουδαίες μουσικές, οι Oh Hiroshima μοιάζουν να είναι άλλη μια καλή και αξιόλογη μπάντα που δεν έχει όμως να προσφέρει μουσική μιας κάποιας ευρύτερης καλλιτεχνικής σημασίας.

  • SHARE
  • TWEET