Apocalyptica @ Piraeus 117 Academy, 31/10/19

Η εμφάνιση των Apocalyptica το βράδυ της περασμένης Πέμπτης ήταν αντάξια εκείνης πριν από δυόμισι χρόνια, κάποιες εκατοντάδες μέτρα από την Πειραιώς. Αν έλειψε κάτι, αυτό ήταν η έκπληξη. Ίδια περιοδεία, ίδιος άψογος ήχος, ίδιο στήσιμο της μπάντας. Διάσπαρτες αλλαγές υπήρξαν, ωστόσο το μέγεθός τους ήταν τέτοιο που για να τις διακρίνει κανείς θα έπρεπε είτε να είναι υποψιασμένος, είτε να κοιτάξει πολύ προσεκτικά. Όσοι είχαν παρευρεθεί στο Gazi Music Hall και όσοι είχαν δει οποιαδήποτε συναυλία των Φινλανδών τα τελευταία δύο χρόνια, ήξεραν ακριβώς τι να περιμένουν. Για τους υπόλοιπους αρκεί να σημειωθεί ότι ήταν μία από τις τελευταίες βραδιές της εορταστικής "Plays Metallica By Four Cellos" περιοδείας.

Όπως τότε, είμαι ο πρώτος που θα γκρινιάξει για την συγκεκριμένη επιλογή. Έχουν μεσολαβήσει δεκαεννέα χρόνια από το "Cult", τον πρώτο δίσκο της μπάντας με αυστηρά πρωτότυπο υλικό. Κι αν η τετράδα δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες της στις ζωντανές εμφανίσεις της, η πλήρης επιστροφή στο ντεμπούτο και τις διασκευές είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Από την άλλη, οι αριθμοί δεν λένε ψέματα και στην συγκεκριμένη περίπτωση τα μεγέθη δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Είναι η πιο εμπορικά πετυχημένη κίνηση του σχήματος εδώ και καιρό. Η δεύτερη επίσκεψή τους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είναι ενδεικτική. Ακόμα περισσότερο αν ληφθεί υπόψη η απουσία τους για δέκα-και-κάτι χρόνια πριν από αυτό.

Σχόλια και κριτική για το concept λογικά και δεδομένα θα υπάρχουν. Από τη στιγμή, όμως, που το όλο εγχείρημα προσεγγίζεται με τόσο μεράκι και τόση αγάπη από το ίδιο το συγκρότημα, τα παράπονα μετριάζονται. Στο σημερινό πλαίσιο, το τσελίστικο μπάσιμο του "Enter Sandman" μπορεί να μοιάζει ως κάτι στοιχειωδώς απλό. Όταν η παρέα από το Ελσίνκι το έκανε για πρώτη φορά πίσω στη δεκαετία του '90, έμοιαζε με κάτι που έσκασε από το πουθενά. Το ότι συνεχίζουν να το κάνουν με το ίδιο κέφι εικοσιφεύγα χρόνια μετά, έχει αρκετά να πει. Το ίδιο ισχύει και για το κοινό· τόσο ως προς τις αναμενόμενα μεγαλόφωνες αντιδράσεις του, όσο και την προσέλευσή, που ιδιαίτερα για δεύτερη φορά ήταν κάτι παραπάνω από απλά ικανοποιητική.

Τα riff και το μελωδικό πέρασμα του "Master Of Puppets", τα ρυθμικά του "Harvester Of Sorrow", το τραγούδι και τα ρίγη στο "Unforgiven", τα κοψίματα του "Sad But True", τα "Die! Die!" στο "Creeping Death", ο touring ύμνος "Wherever I May Roam", οι ατμόσφαιρες και το ξέσπασμα του "Welcome Home", όλα ήταν στην θέση τους. Το τρίο των Eicca Toppinen, Perttu Kivilaakso και Paavo Lötjönen αναμενόμενα τραβούσε τα περισσότερα βλέμματα. Η απουσία του Antero Manninen καλύφθηκε ιδανικά από τον κύριο first-chair-της-Φιλαρμονικής-του-Ελσίνκι Lauri Kankkunen. Ομολογουμένως ο νέος ήταν λιγότερο στιβαρός συγκριτικά, αλλά σε κάθε περίπτωση το σύνολο ήταν άψογα δεμένο και τα περίπου πενήντα λεπτά του πρώτου σετ κύλησαν νεράκι.

Το διάλλειμα μετά την ολοκλήρωση της παρουσίασης του ντεμπούτου δεν κράτησε πολύ, και οι πρώτες νότες του "Fade To Black" σήμαναν την επιστροφή στη δράση. Ο Mikko Sirén πήρε τη θέση του πίσω από τα ντραμς στα μέσα του κομματιού και η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά. Οι φωνές δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο στο "For Whom The Bell Tolls". Οι μελωδίες του "Fight Fire With Fire" ακούστηκαν εξίσου απολαυστικές με το σχόλιο του Toppinen για την περίοδο που κατάφερε να αγοράσει το βιβλίο με τις παρτιτούρες του "Ride The Lightning" και προσπαθούσε να βγάλει άκρη με τις ενορχηστρώσεις. Η άψογη διασκευή του "Orion" ήταν, προς έκπληξη κανενός, το αποκορύφωμα της βραδιάς, ενώ τα "Escape" και "Battery" διατήρησαν τον πήχη ψηλά.

Οι Apocalyptica του "...By Four Cellos" κάνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά το κάνουν εξαιρετικά. Το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι για ακόμα μία φορά, σε μια βραδιά που η μισή μπάντα σε κάθε παύση έβηχε ασταμάτητα. Από τα λίγα που μπορεί κανείς να τους προσάψει είναι η πίστη στο σετ που σχεδίασαν πίσω στο ξεκίνημα της περιοδείας. Το déjà-vu έσπασε για λίγο στο πέρασμα από το "Thunderstruck" και το tongue-in-cheek βλέμμα προς τους 2Cellos στο "Seek And Destroy". Η επιστροφή με το "Nothing Else Matters" είχε αναμενόμενα αποτελέσματα, τόσο στο τραγούδι όσο και στα φλας που σηκώθηκαν αυτόματα. Η οριστική καληνύχτα με το "One" συνοδεύτηκε από δυνατό χειροκρότημα, χαμόγελα, και υπόσχεση για επιστροφή από το συγκρότημα. Με το καλό, και με λιγότερους Metallica.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης