Patti Smith @ Θέατρο Λυκαβηττού, 22/09/07

Θα μπορούσε κάποιος να προσάψει τον χαρακτηρισμό της "εύκολης" κυκλοφορίας στο, μόλις προ ολίγων μηνών ηχογραφημένο, "Twelve", καθώς ένα album διασκευών από ένα καλλιτέχνη που, σαφώς, δε βρίσκεται στη δημιουργική του κορύφωση με το "βάσανο" της προχωρημένης του ηλικίας να έχει εξαφανίσει τη λάμψη του παρελθόντος, είναι εύκολα παρεξηγήσιμο, σαν ένα καλοσυνάτο "αντίο".

Η Patti Smith όμως ήταν πάντα μια ιδιάζουσα περίπτωση και... ποτέ δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τη λάμψη. Πως θα μπορούσε άραγε να σχολιαστεί η εκκωφαντική της σιωπή και εν γένει εξαφάνιση στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '80 αλλά και η αναγέννηση της -στην κυριολεξία από τις στάχτες- στη δεκαετία του '90, με δίσκους όπως το "Peace And Noise" αλλά και το σχετικά πρόσφατο "Trampin'". Άλλωστε ο πολυτάραχος βίος αλλά και η έμπνευση της πάντα συνοδεύονταν -νοητά αλλά και απροκάλυπτα συγχρόνως- από την αντισυμβατικότητα των poets maudits, των beatniks αλλά και από όλο αυτό το rock n' roll φάσμα που συνεπήρε τη νιότη της, πολύ πριν αποφασίσει να πιάσει στα χέρια της το μικρόφωνο.



Το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο του Λυκαβηττού η Patti Smith αναδύθηκε στη στιχουργική πεμπτουσία των καλλιτεχνών που σημάδεψαν την πορεία της και το τετραμελές σχήμα που την συνόδεψε διασκεύασε τον όγκο των κομματιών, "φτιάχνοντας" ήπιων τόνων μουσικές -αν και η συναυλία δε στερήθηκε ξεσπασμάτων-, αναδεικνύοντας την εκφραστικότητα της ερμηνεύτριας.



Ο ψυχεδελικός λυρισμός του Jimi Hendrix ήταν εκεί με το "Are You Experienced" να εξαπολύει τους κιθαριστικούς του χρωματισμούς προς κάθε κατεύθυνση -κάπου στο ενδιάμεσο το riff του "Voodoo Child" συνάντησε την αναμενόμενη αντίδραση του κοινού-, οι αγωνιώδεις στίχοι του "Gimme Shelter" των Rolling Stones έκαναν την Patti Smith να χοροπηδάει σε κάθε άκρη της σκηνής, ενώ το "αέρινο" "Helpless" του Neil Young προσγείωσε κάπως τα πράγματα σε μια μυσταγωγική εκτέλεση. Πώς θα γινόταν να λείψει ο Jim Morrison και οι Doors από αυτό το ανθολόγιο της Patti Smith με μια σαφώς πιο jazzy και "νυχτερινή" απόδοση του "Soul Kitchen", ενώ σίγουρα θα ήταν αδιανόητο να φανταστεί ο Κurt Cobain πως η μανία του "Smells Like Teen Spirit" μπορεί να αναδείξει τέτοια εσωτερικότητα σε μια low tempo εκτέλεση με μπουζούκι(!). Το "Pushing Too Hard" των Seeds δημιούργησε μικρές εκρήξεις και η Patti αφέθηκε σε ένα ξέφρενο χορό παρατώντας το μικρόφωνο στον κιθαρίστα της, ενώ ανέλαβε ξανά για να ξετυλίξει την μακροσκελή ιστορία της "Gloria".

Εμβόλιμα στο setlist η τραγουδίστρια δεν παρέλειψε -όπως είναι ευνόητο- να θυμίσει στο κοινό της την αυτοφυή της ταυτότητα, λικνίζοντας το κορμί της στο "Dancing Barefoot" -αφιερωμένο στη Μαρία Κάλλας-, ουρλιάζοντας για "Free Money", κλείνοντας το μάτι στα '80s -"Because The Night"- και τραγουδώντας τον ύμνο του ακτιβισμού, "People Have The Power".

Οι οικολογικές προτροπές της Patti Smith σε συνδυασμό με τις παραινέσεις της για παγκόσμια ειρήνη έφτασαν σε ένταση το "Rock N' Roll Niger" -που μάλλον δε θα είχε ιδιαίτερη απήχηση αν χρησιμοποιούνταν στο διαφημιστικό της εταιρείας που μου παρέχει κινητή τηλεφωνία-, το οποίο συνόδεψε τη βραδιά στο τέλος της και την πρωταγωνίστριά, χαμογελαστή, στο καμαρίνι της.

Setlist:
Beneath The Southern Cross / Dancing Barefoot / Are You Experienced? (+ Voodoo Chile riff) / Free Money / Within You Without You / Wing / Gimme Shelter / Ghost Dance / Pushing Too Hard / Pissing In A River / Because The Night / Soul Kitchen / Smells Like Teen Spirit / Gloria
Encore: Helpless / People Have The Power / Babelogue / Rock N Roll Nigger