Vesperith

Τη Sariina Tani δεν την ήξερα και η συμμετοχή της στο ντεμπούτο (και μόνο album μέχρι στιγμής) των Reveries End ήταν η μοναδική καταγεγραμμένη της δισκογραφική παρουσία. Κάτω από το όνομα Vesperith κυκλοφορεί το πρώτο της solo άλμπουμ, διεκδικώντας το κομμάτι που της αναλογεί στην experimental black metal πίτα. Κι αν εδώ σου δημιουργείται η ανησυχία ότι η Φινλανδή τραγουδίστρια επιχειρεί να πηδήξει πάνω στο χιπστεράδικο τρένο που οδηγεί η Myrkur, θα σε καθησυχάσω ευθύς λέγοντας σου ότι το ομότιτλο album της δεν είναι ιδιαιτέρως εμπορικό - τουλάχιστον όσον αφορά το μουσικό του ημισφαίριο.

Πέραν των συνθέσεων της Sariina, μεγάλο μερίδιο στο ηχητικό αποτύπωμα του album έχει η παραγωγή του Jun-His, του mainman δηλαδή των Oranssi Pazuzu/Waste Of Space Orchestra. Το επαγωγικό συμπέρασμα ότι η μουσική εδώ θα άνοιγε παρτίδες με ψυχεδελικά/abstract ηχοτόπια φυσικά επαληθεύεται: το μουσικό ταξίδι της Vesperith βασίζεται περισσότερο στον απόηχο παρά στον ήχο. Ατελείωτες ουρές από reverbs και κάθε λογής αντίλαλοι από ρευστά synths και μηχανικές συχνότητες μας συνοδεύουν σε αυτό το καθαρό ambient βασίλειο. Η φωνή της Tani στην κορυφή, χτίζει μια σχετική αντίθεση, αποκαλύπτοντας μια γλυκιά, ζεστή χροιά που περισσότερο παραπέμπει στο πατροπαράδοτο ατμοσφαιρικό goth metal. Είναι αλήθεια ότι τα ανεβοκατεβάσματα της - συχνά σε phrygian modes - μου έφεραν λίγο στο μυαλό τους τρόπους που η Kari Rueslatten επιδίωκε να αποδώσει σκοτεινά συναισθήματα.

Αν η λέξη ambient δεν ήταν αρκετή, ας ξεκαθαρίσουμε ότι τα έξι tracks του άλμπουμ δεν έχουν συγκεκριμένες δομές και είναι μακριά από το να χαρακτηριστούν τραγούδια. Είναι πολύ ακριβέστερο να περιγραφούν ως εκτεταμένοι ατμοσφαιρικοί πειραματισμοί που έχουν ως προφανή στόχο να χτίσουν έναν κόσμο κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο σύμπαν. Το ταξίδι που υπόσχεται η Vesperith είναι μια απόδραση σε άλλες διαστάσεις και μια πνευματική ιχνογράφηση των ιδιοτήτων του σκότους και του ψύχους. Όχι όμως σαν πράγματα που έχουν αρνητική έννοια αλλά αναδεικνύοντας την όποια ομορφιά και το όποιο μεγαλείο τους. Αλήθεια, το black metal που βρίσκεται σε όλο αυτό το σκηνικό; Το black metal υπάρχει απλώς σαν ένα επιπλέον χρώμα στην παλέτα. Θα το βρεις στα 2-3 σκόρπια blastbeats του δίσκου - πάνω σε μέρη αιθέρια παρεμπιπτόντως -, σε κάποια φωνητικά περάσματα και κυρίως στο "Fractal Flesh". Το black metal είναι εδώ όπως και όλα τ' άλλα: σαν ένας αντίλαλος.

Καταφέρνει η Vesperith τον καλλιτεχνικό της σκοπό; Εν μέρει ναι, παρατηρεί όμως κανείς ότι στις συνθέσεις συμβαίνουν ελάχιστα πράγματα και υπάρχει έλλειμμα εσωτερικής ροής. Ο ακροατής θα πρέπει να περιμένει ως το τέταρτο track με τίτλο "Varohamara" για να ανταμειφθεί με το αλά Blade Runner ονειρικό space πιάνο και το παιχνίδισμα των πιατινιών. Το συγκεκριμένο track, όπως και το δεύτερο μισό του δεκάλεπτου "Quintessence" με την πολύ εκφραστική ερμηνεία της Tani, αποτελούν μάλλον τις πιο πειστικές και πλήρεις στιγμές ενός άλμπουμ που δεν σε ταρακουνάει αλλά χαϊδεύει τη φαντασία. Όμως μονόκερο δεν βρήκα πουθενά.

Εσωστρεφές και με παγωμένη καρδιά, το ομότιτλο ντεμπούτο της Vesperith είναι αξιόλογο και μπορεί να συντροφεύσει τους ακροατές που αρέσκονται σε dark/space/ambient ακούσματα, στις μεγάλες νύχτες του χειμώνα. Μοιάζει και αυτό με μια νύχτα δίχως τέλος και με ένα όμορφο ηχητικό ταξίδι που δεν έχει ακριβή προορισμό. Το ταλέντο, τα υλικά και το καλλιτεχνικό όραμα μοιάζουν να υπάρχουν και θα έχει ενδιαφέρον η περαιτέρω διερεύνηση τους.