Dirkschneider @ Fuzz Club, 08/04/25

Ένα κριτήριο για το πόσο πετυχημένη αποδείχθηκε στην πράξη μία συναυλία, είναι το γεγονός ότι τις επόμενες ημέρες διάφορα από τα τραγούδια που άκουσες και είδες να παίζονται ζωντανά τριγυρίζουν στο μυαλό σου. Συνέβη με Demon και Titan Force, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι συνέβη ξανά με τον Udo και τους Dirkschneider. Η συνταγή ολόκληρου του εμβληματικού "Balls To The Wall" σε επτειακή συγκυρία μαζί με δέκα ακόμη τραγούδια των Accept από την περίοδο '81-'85 ήταν σχεδόν αδύνατον να μην αποδειχθεί πετυχημένη. Το πρωτότυπο υλικό αγγίζει την heavy metal τελειότητα, ενώ όλα προμύνηαν ότι η απόδοση επί σκηνής και η ανταπόκριση του κόσμου δεν θα άφηναν ερωτηματικά.

Η απουσία opening act συνηγορούσε στο ότι δεν θα υπάρχει λεπτομέρεια που να μην έχει ρυθμιστεί, καθώς επίσης ότι δεν θα υπήρχε η καθυστέρηση παραμικρή καθυστέρηση στην προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Η σύντομη κλασική εισαγωγή από το "Ein Heller Und Ein Batzen" έδωσε το σύθνημα και η έναρξη με τον ιστορικό ύμνο του speed metal "Fast As A Shark" προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού. Για το επόμενο σκάρτο δίωρο, η διάθεση του κοινού που επιδόδοταν σε απαναωτά sing along θα διαφοροποιούταν σημαντικά μόνο στις στιγμές που διαφοροποιούταν σημαντικά η ένταση που έβγαζε η πεντάδα. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό, όταν εξαρχής ο ένας ύμνος των Accept διαδέχεται τον άλλον.

Αναμενόμενα ξεχώρισαν το απόλυτο "Breaker" και το "Metal Heart", διαχρονικά ο απόλυτος συνδυασμός heavy metal και κλασικής μουσικής, με το καθιερωμένο, μεγαλειώδες sing along. Από κοντά και το "Flash Rockin' Man" με το εντυπωσιακό riff στο μέσο και κατάλληλο σβήσιμο για το άτυπο πρώτο μέρος ο deep cut ύμνος "Breaking Up Again". Ο Peter Baltes μας χάρισε επιτέλους την υπέροχη φωνή του, οι (τύπου;) Les Paul κέρασαν πόνο κι η αφεντιά μου ήταν σαν να διαβάζει ξανά για Πανελλήνιες με συντροφιά το διπλό βινύλιο "I'm A Rebel / Breaker" της Castle Communications, ενθύμιο από την Θεσσαλονίκη στην τετραήμερη - μέσα σε λίγους μήνες το "Breaker" είχε παίξει τότε αμέτρητες φορές.

Είναι το "Balls To The Wall" ο απόλυτος ύμνος και ο απόλυτος δίσκος των Accept και του Udo; Πολύ πιθανό, δύσκολο αν και όχι ακοτόρθωτο να αντικρουστεί το επιχείρημα. Η ζωντανή απόδοση ολόκληρου του άλμπουμ ανακοινώθηκε μεγαλοπρώς από τα μεγάφωνα, το ωστικό κύμα του ομότλου ενακρτήριου κατέκλυσε το Fuzz, μαζί με μεγάλου διαμετρήματος πλαστικές μπάλες που ενέτειναν την εορταστική ατμόσφαιρα, ένα ακόμη μεγαλειώδες sing along συνόδευσε το lead και ιστορία είχε αρχίσει ήδη να γράφεται. Τόνοι μαγκιάς και αλητείας στο "London Leatherboys", μπασαδούρα και άγιος ο θεός στο σπινταριστό "Fight It Back" και την τραγουδάρα "Head Over Heels".

Απολαύσαμε με ευλάβεια το αγαπημένο του Udo "Losing More Than You've Ever Had", συντονιστήκαμε με τα "Love Child" και "Turn Me On" και απογειωθήκαμε στο "Losers And Winners". Ο κεραυνός και βράχος Peter Baltes με την σαφή ένδειξη BALLS στο περήφανο τετράχορδο έκανε και πάλι το κομμάτι του στο υπέροχο "Guardian Of The Night", και όπως στο άτυπο πρώτο μέρος, το "Winterdreams" ολοκλήρωσε σβηστά την ενότητα του "Balls To The Wall" και μας άφησε να μαζέψουμε κάποιες δυνάμεις για το encore. To "Princess Of The Dawn" αποτέλεσε απλά σοβαρή υποψηφιότητα για κορυφαία στιγμή, το "Up To The Limit" ήταν απλά και ωραία πολύ καλό, και το γλετζέδικο "Burning" αποδείχθηκε ιδανική επιλογή για το μεγάλο φινάλε.

Το συμπέρασμα ήταν μάλλον γνωστό εκ των προτέρων. Δεν ξαναβγαίνει "Balls To The Wall", δεν ξαναβγαίνει Udo, δεν ξαναβγαίνουν Accept. Απλώς ενισχύθηκε από την ανταπίκριση του κόσμου και πολύ περισσότερο από την απόδοση της πεντάδας. Το κοινό της Αθήνας γέμισε ασφυκτικά τον χώρο, σε σημείο που η περιορισμένη κινητικότητα δεν επέτρεπε πάσης φύσεως εκτροχιασμούς. Επάνω στη σκηνή, το άψογα στημένο show και ο τρομερός ήχος, πολύ δυνατός και αρκετά ευκρινής, επέτρεψαν στους μουσικούς να βγάλουν το καλύτερο δυνατό τελικό αποτέλεσμα. Στα 73 του, ο Udo, εκτός από μορφάρα που παραμένει, βγάζει με χαρακτηριστική άνεση αυτή τη βρωμοφωνάρα που λατρέψαμε, εκμεταλλευόμενος ίσως το γεγονός ότι οι τραγουδιστές που στα καλά τους χρόνια δεν θεωρούνταν «αηδόνια, συνήθως τα χρόνια τους ακουμπάνε πολύ λιγότερο.

Για τον Peter Baltes, μπασίστα των Accept για τέσσερις δεκαετίες λίγο πολύ τα είπαμε. Με μία λέξη αρχοντικός. Γερό θεμέλιο του όλου οικοδομήματος είναι και ο Sven Dirkschneider. Ο «υιός του θεού» μπορεί να μην κάνει το κάτι παραπάνω, είναι όμως όσο σταθερός και δυναμικός απαιτούν οι συνθήκες. Σε γενικές γραμμές άψογος. Για τους δύο κιθαρίστες, Andrey Smirnov και Dee Dammers, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πει κανείς. Ήταν εξαιρετικοί, μέχρι ενός σημείου όμως. Ο πρώτος, τουλάχιστον στην αρχή έβγαινε περισσότερο μπροστά, ο δεύτερος αν και αρκετά πιτσιρικάς, μάλλον ήταν πιο εκφραστικός. Δύσκολα μπορείς να πεις όμως ότι εντυπωσίασαν. Όταν βέβαια έχει να συγκριθείς με τον καράφλα Wolf, έναν από τους κορυφαίους κιθαρίστες στην ιστορία του heavy metal με σοβαρή υποψηφιότητα για τον καλύτερο τόνο, έχεις χάσει από τα αποδυτήρια.

Δεύτερος και τελευταίος αστερίσκος, η απουσία του τεράστιου "Restless And Wild" από το setlist, μαζί ίσως με κάποια ακόμα τραγούδια που θα μπορούσαν να χωρέσουν εναλλακτικά, για παράδειγμα το "Starlight" με την ανατριχιαστική δισκολία ή κάτι από το διαχρονικά αδικημένο "Russian Roulette" και το τρομακτικό "Objection Overruled". Χωρίς να μετριάζονται οι εντυπώσεις, υπάρχει και εκείνος ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Αν και είμαι τεράστιος οπαδός της τελευταίας περιόδου των Accept με τον Tornillo, δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση στους φίλους μου που προτιμούν (γενικότερα) τον Udo. Εσχάτως, ο frontman της καρδιάς έχει και το ηθικό πλεονέκτημα της «προσάρτησης» του Baltes. Αλλά είπαμε, (άλλος) κιθαρίστας σαν τον καράφλα δεν υπάρχει. Τί να κάνεις όμως, να κάτσεις να σκάσεις; Αυτοί έχουν το πεπόνι, αυτοί έχουν και το μαχαίρι. Στο κάτω κάτω, ευτυχώς που τα έχουν και τα χρησιμοποιούν. Και μας δίνουν και τρώμε.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης