Hypno5e

Οι Γάλλοι Hypno5e από τη Νότια Γαλλία χρησιμοποιούν για κάποιο λόγο τον αριθμό 5 στο όνομα τους, τη στιγμή που πολλά πράγματα εντός της τέχνης τους θυμίζουν ένα ατέρμονο ξαπλωμένο 8. Το σύμβολο του απείρου μοιάζει να απλώνεται πριν και μετά από όσα εμπεριέχονται στο "A Distant (Dark) Source", το δεύτερο άλμπουμ ενός δίπτυχου που όμως κυκλοφορεί... πρώτο. Μπερδεμένο; Ναι, αυτή η τέχνη μοιάζει πραγματική, κρύβει όμως πολλές αποκλίσεις από την πραγματικότητα. Αποκλίσεις που μόνο στο βασίλειο των ονείρων μπορούν να ανήκουν.

Παράξενες συμμετρίες το χαρακτηρίζουν. Τρεις τριλογίες διάρκειας περί των 17 λεπτών η κάθε μία που κυκλώνονται από δύο εξωτερικά tracks αποτελούν τον ιδιόμορφο σχηματισμό του άλμπουμ, ο οποίος σε συνδυασμό με τους δομικούς κύκλους των συνθέσεων, μοιάζει να συγκροτεί έναν λαβύρινθο. Κάτι σε καλεί στο κέντρο του, στην ουσία και τη φωτιά του. Κάτι σε καλεί να βουτήξεις στο κέντρο του απείρου, εκεί που οι ήχοι δεν έχουν πια και τόση σημασία. Είναι ένα μουσικό ταξίδι προς κάθε κατεύθυνση: στα πιο μακρινά πέρα και στα πιο κρυμμένα μέσα.

Πάνω στη ζυγαριά υπάρχουν δύο είδη ήχων. Τη μία σκάλα βαραίνει ένα καθαρό, πυκνό metal που βασίζεται στην τεχνική και τετράγωνη riff-ολογία συγκροτημάτων όπως οι Gojira, Meshuggah, Tesseract, παλιοί Opeth, και τα λοιπά. Riff τεράστια, οργασμικά, βάναυσα και λυτρωτικά ταυτόχρονα. Στην άλλη σκάλα υπάρχει η cinematic πλευρά της μουσικής τους, με χροιές που είναι μάλλον αδύνατον να βάλεις σε ένα κουτάκι και να τις ονομάσεις post, ambient, ψυχεδελικές ή οτιδήποτε άλλο. Λειτουργούν κινηματογραφικά - σε αυτό συντελούν και οι τρομερά ατμοσφαιρικοί μονόλογοι στα Γαλλικά - αλλά αποφεύγουν κάθε ειδολογικό περιλαίμιο. Όπως ίσως μάντεψες ήδη, η ζυγαριά ισορροπεί απόλυτα, ούτε καν τρεμοπαίζει. Κάθε τραγούδι, είτε είναι δύο είτε δώδεκα λεπτά - κάνει το ταξίδι του στα όρη και της κοιλάδες του ήχου των Hypno5e και, κάποια στιγμή, οι χαρακτηρισμοί «σκληρό» και «μελωδικό» παύουν να έχουν σημασία. Μόνο η φωτιά στο κέντρο.

Μετά μπαίνεις στο concept. Η ξερή λίμνη Tauca στη Βολιβία - μέρος στο οποίο μεγάλωσε ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης Emmanuel Jessua - έσφυζε από ζωή μέχρι πριν από 15.000 χρόνια, όταν και καταστράφηκε. Αυτή η λίμνη είναι η Μακρινή, Σκοτεινή Πηγή και η μπάντα σκαρώνει ένα ταξίδι στην επιφάνεια της, σε μια νύχτα όπου οι σκιές των ανθρώπων που ζούσαν στην Tauca επιστρέφουν. Ο ταξιδευτής αναμετράται με την αυτογνωσία του και αναζητάει τα φαντάσματα του παρελθόντος, τις θρυμματισμένες αναμνήσεις και τον χαμένο του έρωτα, σε έναν κόσμο όπου ελαχιστα χωρίζουν τη ζωή από τον μαρασμό. Ένα προ-Αποκαλυπτικό σκηνικό μιας ξεχασμένης προϊστορίας, ένα όνειρο ή μια αλληγορία; Είναι μάλλον εμφανής η συγγένεια με τον αισθητικό κόσμο του Tarkovsky και των The Ocean, οι Hypno5e όμως προκρίνουν έναν ονειρικό ρομαντισμό έναντι της οικολογικής/φιλοσοφικής ματιάς της γερμανικής κολεκτίβας. Αν και τα φωνητικά του Jessua (aggressive και καθαρά) είναι σε πολύ καλό επίπεδο, η απουσία ενός Loic Rossetti είναι το μόνο στοιχείο που εμποδίζει το "A Dark (Distant) Source" να κοιτάξει το "Phanerozoic" στα μάτια.

Το άλμπουμ οφείλει να βιώνεται και να κρίνεται στο σύνολο του. Ελάχιστη βαρύτητα έχει να αναφερθούν το εκπληκτικό rhythm section, τα δεκάδες κολοσσιαία riff - με το βασικό του "On Our Bed Of Soil Part II να είναι ένα από τα καλύτερα της χρονιάς -, τα συχνά groove σε ¾, τα έγχορδα, η παραλλαγή του "Gnosienne" του Eric Satie στο τρίτο μέρος του ομώνυμου, οι αλά Cynic space ατμόσφαιρες, και πάει λέγοντας. Κράτα το βλέμμα καρφωμένο στο κέντρο. Μόνο έτσι ίσως ταξιδέψεις μέσα στο "A Dark (Distant) Source" , ένα άλμπουμ φαινομενικά χωρίς αρχή, μέση, τέλος και χωρίς υποψία κάθαρσης. (Τα αληθινά ταξίδια δεν έχουν κάθαρση, μόνο προορισμούς.) Μόνο έτσι θα εκτιμήσεις ότι οι Hypno5e μόλις κυκλοφόρησαν ένα διαμάντι προοδευτικού metal που αδιαφορεί για όλους και για όλα, υπακούοντας μόνο στους μουσικούς δαίμονες που το γέννησαν.