Ardours

Last Place On Earth

Frontiers (2019)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 02/12/2019
Είναι εκτός εποχής, αλλά όχι κατεψυγμένο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι τόσο όμορφο να εμφανίζονται δίσκοι που εκπροσωπούν κάποια είδη, τα οποία δεν είναι και τόσο δημοφιλή ή και επίκαιρα πια, αλλά έχουν την απαραίτητη φρεσκάδα και έμπνευση. Οι Ardours είναι η σύμπραξη της Mariangela Demurtas των Νορβηγών Tristania και του πολυτάλαντου Kris Laurent, τους οποίους τους ενώνει μια παλιά γνωριμία από τη μικρή και άγνωστη metal σκηνή της πανάκριβης Σαρδηνίας.

Οι Ardours με το ατμοσφαιρικό ψιλό-metal τους γεμάτο μελωδικές pop ευαισθησίες φέρνουν στο προσκήνιο της χρυσές μέρες των Gathering (περιόδου Anneke προφανώς), διοχετεύοντας στα τραγούδια τους μικρές δόσεις από Lacuna Coil και Within Temptation, λοξοκοιτώντας και προς το επονομαζόμενο και πάλαι ποτέ κραταιό gothic metal.

Προφανώς όλα αυτά ακούγονται πολύ, πολύ επικίνδυνα και ποιοτικά επίφοβα, αλλά εδώ δεν υπάρχουν φτηνές δαντέλες, ούτε τατουάζ με δάκρυ, ούτε καταστάσεις με πεντάμορφη και το τέρας. Οι Ardours πρεσβεύουν ένα είδος που ήταν μόδα πριν πολλά χρόνια και πλέον υπό-εκπροσωπείται από τα λίγα πρωτοκλασάτα ονόματα, τα οποία με την αυτοερωτική ασφυξία πνίγηκαν ζωντανά στο έρεβος της κοινότυπης «αταλαντοσύνης» τους τραβώντας κάτω και όλους τους άλλους, αλλά οι Ιταλοί φίλοι μας δεν πέφτουν στην παγίδα των απωθημένων.

Με μια εξαιρετική και επαρκώς ογκώδη παραγωγή, οι συνθέσεις συνδυάζουν τη μελαγχολία με την αισιοδοξία, όπως και τα '80s synth, τα ηλεκτρονικά στοιχεία με μπόλικες metal εξάρσεις (ενίοτε και πιο συμφωνικές, αμέ), ενώ τα ευκολομνημόνευτα ρεφρέν διακατέχουν σχεδόν ολόκληρο το δίσκο.

Με ένα σεμνό τρόπο, καταφέρνουν να κινητοποιήσουν τον ακροατή, δίχως να τον εξαναγκάσουν να νιώσει κάποια μελοδραματική νοσταλγία ή ένα ξενέρωτο ρομαντισμό. Η Frontiers αν και βγάζει συνήθως AOR αηδίες, κάτι είδε από όλα αυτά και έδωσε μια ευκαιρία στους Ardous, η οποία δυστυχώς πρέπει να πήγε από εμπορικής απόψεως τουλάχιστον εντυπωσιακά χαμένη. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.

To "Last Place On Earth" δεν αποτελεί καρδιο-αναπνευστική ανάνηψη (το CPR ντε) για τον πρακτικά πεθαμένο ευρωπαϊκό ατμοσφαιρικό ήχο και δεν έχει καμία τέτοιου είδους επιδίωξη άλλωστε, αλλά είναι ίσως το πιο αναζωογονητικό ντεμοντέ ντεμπούτο εδώ και καιρό.

 

  • SHARE
  • TWEET