A Pale Horse Named Death

Ούτε εννιά μήνες δεν μου πήρε για να ολοκληρώσω αυτό εδώ το κείμενο, διάστημα σημαντικά ικανό να αλλάξει καταστάσεις. Ο σκοπός του; Σίγουρα όχι η προώθηση του δίσκου, οποιοσδήποτε έστω και λίγο υποψιασμένος με τη μπάντα θα έχει σχηματίσει μια παγιωμένη άποψη επ’ αυτού. Ωστόσο, θα ήταν κρίμα να πέσει στη λήθη ο συγκεκριμένος δίσκος όχι τόσο λόγο της ποιότητας τους, όσο κυρίως για τα οικεία συναισθήματα σε μαυροπράσινο φόντο που προκαλεί. Οπότε, δικαίως, το συγκεκριμένο γραπτό λογίζεται περισσότερο ως υπενθύμιση. Στο κάτω κάτω, προφανώς και το φθινόπωρο είναι ο κατάλληλος καιρός για τέτοιου είδους ακούσματα, η εποχή που αποτιμάται καλύτερα το υλικό του "When The World Becomes Undone".

Οι A Pale Horse Named Death είναι κατά κάποιο τρόπο το πιο κοντινό σε ύφος υποκατάστατο των Type O Negative. Από τη στιγμή που οι τελευταίοι αναπόφευκτα διαλύθηκαν, λόγω του θανάτου του Peter Steele τον Απρίλιο του 2010, πολλοί ήταν αυτοί που ζήτησαν νέο υλικό από τα εναπομείναντα μέλη. Έτσι «γεννήθηκαν» από τη μια οι Seventh Void (που φαίνεται να συνεχίζουν ως Silvertomb) με τον Kenny Hickey και Johnny Kelly σε φωνή/κιθάρες και τύμπανα, και από την άλλη οι A Pale Horse Named Death με τους Sal Abruscato και Johnny Kelly σε φωνή/κιθάρες και τύμπανα αντίστοιχα. Μόνο ο Josh Silver αποχώρησε εντελώς από τα μουσικά δρώμενα, αφού έκανε το όνειρο του πραγματικότητα και έγινε διασώστης.

Ας περάσουμε και στα πιο ενδιαφέροντα, τη μουσική του δίσκου. Και στην τρίτη τους δισκογραφική απόπειρα οι A Pale Horse Named Death διατηρούν αναλλοίωτα τα στοιχεία που τους ώθησαν σε αυτή τη σύμπραξη. Doom metal με gothic ή gothic με doom στοιχεία - αναλόγως την οπτική γωνία, με αρκετές grunge εκφάνσεις για συμπλήρωμα. Σαν αυτό που λατρέψαμε σε "Bloody Kisses" και "October Rust" κατα κύριο λόγο. Και τώρα που έφτιαξα ατμόσφαιρα, πάμε και στα επι μέρους.

Ο δίσκος έχει δεκατρία κομμάτια εκ των οποίων τα τέσσερα είναι ορχηστρικά, ενισχύοντας τις ομοιότητες με τους δίσκους των Type O Negative. Στα υπόλοιπα εννιά, λοιπόν, πρώτο συναντάμε το ομώνυμο που βασίζεται αρκετά στα πλήκτρα, με αδιάφορο κουπλέ αλλά εξαιρετικές γέφυρες και lead που θυμίζουν Greg Mackintosh. Ακολουθεί μια εξαιρετική τριάδα.Τα "Love The Ones You Hate" και "Fell In My Hole" είναι από τις κορυφαίες στιγμές με το πρώτο να είναι από μόνο του φόρος τιμής στις «επιτυχίες» των Drab Four και το δεύτερο να έχει μια ελαφριά grunge νότα προς Alice In Chains μεριά. Κάτι που ξαναβλέπουμε και στο "Vultures" όπου - αν και πιο doom στο μεγαλύτερο σημείο του - τα φωνητικά και η κιθάρα του Abruscato πιάνουν συχνότητες Cantrell.

Η συνέχεια - δυστυχώς - δεν κρύβει πολλές εκπλήξεις. Το "End Of Days" είναι αρκετά μονοδιάστατο και δεν το βοηθάνε καθόλου τα flat φωνητικά, ενώ το “We All Break Down” έχει potential, το οποίο δεν εκπληρώνει εντέλει. Τσέλο στο "Lay With The Wicked" και "My Girlfriend’s Girlfriend" αναφορές σε μια από τις πιο pop στιγμές του δίσκου. Το "Splinter" έχει και αυτό τη μακάβρια ατμόσφαιρα που απαιτείται σε ένα αργόσυρτο κομμάτι με αξιόλογο ρεφρέν., ενώ λίγο πριν το κλείσιμο το "Dreams Of The End" έρχεται να αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση - μια όμορφη σύνθεση που πάσχει (και αυτή) στα φωνητικά.

To "When The World Becomes Undone", αν και (κατά τόπους) εμπνευσμένο, δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τις προηγούμενες δουλειές των Αμερικανών και δη το εξαιρετικό "Lay My Soul To Waste". Παρόλο που οι συνθέσεις, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, είναι ενδιαφέρουσες, κάτι δεν τις αφήνει να κορυφωθούν. Και αυτό είναι μάλλον η φωνή του Abruscato, την οποία δεν βοηθάει καθόλου η μείξη.

Ωστόσο, μόνο και μόνο η ύπαρξη των A Pale Horse Named Death και των υπολοίπων συνεχιστών της κληρονομιάς των Type O Negative, με την αυθεντικότητα που συνεπάγεται η παρουσία των πρώην συνοδοιπόρων του Peter Steele στο σχήμα, δεν μπορεί παρά να χαροποιήσει τον φίλο της gothic/doom σκηνής.