Ανασκόπηση 2017: Modern Hard N' Heavy

Όσα καταγράψαμε από τον σύγχρονο σκληρό ήχο, που δεν εμπίπτουν απαραίτητα σε κάποια άλλη κατηγορία

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Αντώνη Μαρίνη, 10/01/2018 @ 11:41

Όπως κάθε χρόνο, σε αυτή την ανασκόπηση κινούμαστε λίγο «αφαιρετικά»,προσπαθώντας κάτω από την «ομπρέλα» του όρου modern να μαζέψουμε όλα αυτά που δεν εμπίπτουν σε διάφορες παγιωμένες κατηγορίες ή δεν συνιστούν μια κατηγορία από μόνα τους. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ο λιγότερο «παραδοσιακός» rock/metal ήχος και η πιο σύγχρονη προσέγγιση. Είτε είναι grunge, είτε post-grunge, είτε nu metal, θα προσπαθήσουμε να το χωρέσουμε εδώ, σε συνδυασμό βέβαια με το προσωπικό μας φίλτρο που είναι αναπόφευκτο σε έναν βαθμό.

Σε μια χρονιά που στιγματίστηκε από άσχημες ειδήσεις και απώλειες μουσικών που δεν θα επουλωθούν ποτέ, υπάρχουν αρκετές κυκλοφορίες που αξίζει να θυμόμαστε, δυνατά live που παρακολουθήσαμε, νέες εμφανίσεις στο προσκήνιο και μουσικές απογοητεύσεις μεταξύ άλλων.


Τα σημαντικότερα γεγονότα

1. RIP Chris Cornell

Ελάχιστα γεγονότα  από το μουσικό κόσμο στιγμάτισαν το 2017 όσο η είδηση της απώλειας του Chris Cornell. Μία από τις μεγαλύτερες φωνές της rock σκηνής έφυγε στα 52 του χρόνια, αφήνοντας ένα τεράστιο μούδιασμα, πολύ προβληματισμό και το τεράστιο έργο του με τους Soundgarden, τους Audioslave, τους Temple Of The Dog και τη σόλο καριέρα του. Από τον Μάιο μέχρι σήμερα έχουν ειπωθεί τα πάντα, αλλά η ουσία είναι ότι η σκληρή μουσική έχασε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητές της και η σημασία της ψυχικής υγείας ήρθε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια.

2. RIP Chester Bennington

Λίγους μόνο μήνες μετά τον χαμό του Chris Cornell η rock κοινότητα δέχθηκε ένα νέο μεγάλο χτύπημα, με τον θάνατο του Chester Bennington. Οι παραλληλισμοί ανάμεσα στα δύο συμβάντα ήταν αναπόφευκτοι, όπως και ο συσχετισμός των διαδικτυακών και μη αντιδράσεων για την αλλαγή ύφους που επιχείρησαν οι Linkin Park. Εκ των υστέρων πολλοί στίχοι του "One More Light" απέκτησαν πιο φορτισμένο νόημα, ενώ η συναυλία που αφιερώθηκε στη μνήμη του και οι συναντήσεις ανά τον κόσμο ήταν αρκετές για να σβήσουν την παραμικρή αμφιβολία για το μέγεθος της απώλειας.

3. Οι Foo Fighters στο Ηρώδειο

Η ανακοίνωση για τον ερχομό του Dave Grohl και της παρέας του ήρθε από το πουθενά. Το ότι η, έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή, βραδιά θα γινόταν στο Ηρώδειο στα πλαίσια της εκπομπής Landmarks Live Ιn Concert ήταν κάτι παραπάνω από μια καλοδεχούμενη λεπτομέρεια. Οι αμφιβολίες για το αν θα βλέπαμε ένα "κανονικό"Foo Fighters σόου αποδείχθηκαν αβάσιμες, το άμεσο sold out ήταν αναμενόμενο και η ίδια η συναυλία μαγική. Μακάρι ο όλος ντόρος να λειτουργήσει ως ένδειξη ότι τέτοια events μπορούν να σταθούν κι εντός συνόρων.

4. Το θανατηφόρο ατύχημα των Adrenaline Mob (RIP David Zablidowsky & Janet Rains)

Σε μια από τις πιο στενάχωρες ειδήσεις της χρονιάς, οι Adrenaline Mob ενώ περιόδευαν στις ΗΠΑ με το vanτους, κατά τη διάρκεια μια στάσης που έκαναν, είδαν μια νταλίκα να χάνει τον έλεγχο και να πέφτει στο σταθμευμένο τους όχημα. Ο θάνατος του μπασίστα David Zablidowsky ήταν ακαριαίος, ενώ λίγο καιρό μετά υπέπεσε στα τραύματά της και η manager του συγκροτήματος, Janet Rains. Ο Zablidowsky ήταν επίσης μέλος της οικογένειας των Trans-Siberian Orchestra και η απώλειά και τον δυο είχε μεγάλο αντίκτυπο στον μουσικό κόσμο. 

5. RIP Chuck Mosley

Στα 57 του χρόνια έφυγε ο Chuck Mosley, ο τραγουδιστής των δυο πρώτων δίσκων των θρυλικών Faith No More, χάνοντας τελικά την μάχη του εθισμού, παρά τον αγώνα που έδωσε. Μόλις λίγο καιρό πριν οι Faith No More είχαν καλέσει τον Mosley επί σκηνής για να ερμηνεύσει τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ της μπάντας, "We Care A Lot", με αφορμή την επανέκδοση του δίσκου.


Οι νέες δουλειές από τα μεγάλα ονόματα

1. Foo Fighters - Concrete And Gold

Πλέον, οι Foo Fighters είναι τοπ όνομα στον χώρο της rockμουσικής και κάθε νέα τους δουλειά είναι παραπάνω από πολύ-αναμενόμενη. Τρία χρόνια μετά το μεγαλεπήβολο project του "Sonic Highways" ο DaveGrohl ήθελε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση και κατέληξε στον παραγωγό Greg Kurstin για να επιτύχει τον σκοπό του. Όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά έγραψε και καταπληκτικά τραγούδια, μερικά εκ των οποίων είναι φτιαγμένα για να τραγουδιούνται από τα στάδια που πλέον γεμίζουν σε όλο τον κόσμο.

2. Linkin Park - One More Light

Είναι δύσκολο μετά τα όσα συνέβησαν να κοιτάξει κανείς αποστασιοποιημένα το "One More Light". Η τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά του σχήματος με τον Chester Bennington έμελλε να είναι από εκείνες που δίχασαν το κοινό όσο λίγες και λειτούργησε ως υπενθύμιση για το πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί το μέτρο στην σύγχρονη μουσική (και όχι μόνο) σκηνή. Ανεξάρτητα από το ύφος, το σύνολο μπορεί να απέχει αρκετά από το άψογο, αλλά αναμφίβολα οι στιγμές υπάρχουν και η τυφλή κατακραυγή ήταν τουλάχιστον άστοχη.

3. Queens Of The Stone Age - Villains

Αν και εσχάτως ο Josh Homme έχει καταφέρει να τραβήξει αρνητική δημοσιότητα πάνω του, με την εν γένει στάση του και κάποιες πράξεις του (βλέπε κλωτσιά σε δημοσιογράφο) δημιουργικά μοιάζει να συνεχίζει να είναι σε καλό φεγγάρι, καθώς οι Queens Of The Stone Age συνεχίζουν μετά το εξαιρετικό "...In Clockwork" με μια σχεδόν εξίσου δυνατή δουλειά, όπως το "Villains". Και ακόμα πιο σημαντικό είναι πως το καταφέρνουν παίζοντας όχι τόσο εκ του ασφαλούς, αλλά με τους δικούς τους όρους.

4. Nickelback - Feed The Machine

Δίσκος νούμερο εννέα για ένα από τα πιο μισητά rock συγκροτήματα όλων των εποχών, κι όσοι περιμένουν κάτι διαφορετικό από ένα τυπικό Nickelback άλμπουμ θα απογοητευτούν. Ο Chad Kroeger συνεχίζει να γράφει όμορφα ραδιοφωνικά κομμάτια, χωρίς ορέξεις για πειραματισμούς κι ακολουθώντας πιστά τους άγραφους κανόνες του mainstream. Αυτή τη φορά μάλιστα, κατάφερε να φτιάξει ένα σύνολο που να ισορροπεί καλύτερα ανάμεσα στα δυνατά και τα λιγότερο δυνατά κομμάτια σε σύγκριση με το κοντινό παρελθόν.

5. Marilyn Manson - Heaven Upside Down

Θα περίμενε κανείς ότι ο Marilyn Manson θα έχει «ηρεμήσει», αλλά δεν προκύπτει από πουθενά κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, πρώτα με το "The Pale King" και τώρα με το "Heaven Upside Down" δείχνει να έχει ξαναπάρει τα πάνω του και συνθετικά/ερμηνευτικά, κυκλοφορώντας ένα ακόμα άλμπουμ που τον φέρνει στο προσκήνιο όχι μόνο για τις διάφορες προκλήσεις στις οποίες ειδικεύεται, αλλά και για την μουσική του.

Check Also:

Prophets Of Rage - Prophets Of Rage

Οι Morello/Commerford/Wilk επιστρέφουν στο οργισμένα μπασταρδεμένο ύφος που τους καθιέρωσε και μοιάζει σα να μην έφυγαν ποτέ. Ο ήχος των Prophets είναι τόσο κοντά σε αυτό που περιμένει οποιοσδήποτε έστω κι ελάχιστα υποψιασμένος ώστε να γίνεται άμεσα αναγνωρίσιμος και τόσο διαφορετικός ώστε οι συγκρίσεις να χάνουν σημαντικά την ουσία τους. Μουσική που έχει πράγματα να πει για τις σημερινές κοινωνίες και την πολιτική κατάσταση· μπορεί να μη φέρει την επανάσταση (pun intended), αλλά αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά.


Οι καλύτερες κυκλοφορίες στον rock χώρο

1. Foo Fighters - Concrete And Gold

Το να διατηρείς τη θέση σου στην κορυφή, αφού πρώτα την έχεις κατακτήσει, δεν είναι τόσο εύκολο όσο το κάνει να φαίνεται ο Dave Grohl. Στον ένατο δίσκο του το σχήμα παραμένει πιστό στον καθιερωμένο ήχο του, αλλά την ίδια στιγμή κάνει μερικά βήματα πέρα από τα αναμενόμενα. Ακόμα πιο έντονες μελωδικές γραμμές, pop λεπτομέρειες, παραγωγή που δεν υπακούει στα δεδομένα του σκληρού ήχου και παλιομοδίτικες τσαχπινιές, όλα δουλεύουν ιδανικά μέσα από το πρίσμα των Foos. Αλήθεια, υπήρχε κάποιος που περίμενε κάτι λιγότερο από αυτό;

2. Nothing More - The Stories We Tell Ourselves

Τα grammyέχουν ελάχιστη καλλιτεχνική αξία, και σπανίως έχουν να κάνουν με την μουσική αυτή καθαυτή. Αλλά στην περίπτωση των Nothing More οι δύο υποψηφιότητες (καλύτερο rockάλμπουμ το "The Stories We Tell Ourselves" και καλύτερο rock τραγούδι το "Go To War") κάτι λένε. Διότι, έχουμε μια μπάντα που πέραν από πολύ νεύρο, έχει και πολλή ουσία και δίνει βάρος στα σημαντικά πράγματα με τα οποία καταπιάνεται στιχουργικά. Σίγουρα θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι εμπορικοί σε ένα βαθμό, αλλά χωρίς να κάνουν εκπτώσεις σε ποιότητα. Και, εν πάση περιπτώσει, βγάλαν άλμπουμάρα.

3. Stone Sour - Hydrograd

Ο CoreyTaylor είναι πολύ σπουδαίος. Στην χώρα που αναγνωρίζει μόνο ότι έχει πεθάνει ή έχει κλείσει τριάντα χρόνια δισκογραφίας για να μπορεί να θεωρηθεί «κλασσικό» δεν περιμένω μεγάλο ποσοστό να συμφωνεί μαζί μου, αλλά ο τύπος έχει τραγουδήσει πολλά από τα ωραιότερα rock και metal τραγούδια της τελευταίας 20ετίας, τόσο με τους Slipknot όσο και με τους Stone Sour. Με το "Hydrograd" που κυκλοφόρησαν το 2017 οι τελευταίοπροσπερνούν με ευκολία την αποχώρηση του Jim Root, γράφουν μερικά ακόμα εξαιρετικά τραγούδια και συνεχίζουν ακάθεκτοι.

4. Danko Jones - Wild Cat

Ο Μόκα Μόουζες (ή Μάνγκο Κιντ) είναι μεγάλο αλάνι. Είναι στρατιώτης της rock μουσικής και διασκεδαστής, μια από τις πιο ωραίες rock προσωπικότητες της μουσικής μας. Αν σου έχει διαφύγει, η ακρόαση ενός άλμπουμ όπως το "Wild Cat" θα σε κάνει να πάρεις τα χαμπάρια σου, με τα γεμάτα ενέργεια rock τραγούδια που περιλαμβάνει. Δυναμικά, χαβαλεδιάρικα, ερωτικά ή/και εκδικητικά, τα τραγούδια του Danko έχουν πάντα στυλ και σε κάνουν να μπεις στο ρυθμό τους.

5. Frank Carter & The Rattlesnakes - Modern Ruin

Στη δεύτερη κυκλοφορία κάτω από το όνομα των Rattlesnakes, ο Frank Carter απομακρύνεται από το σκληρό punk που τον καθιέρωσε και κοιτάει προς πιο μοντέρνες, εναλλακτικές κατευθύνσεις. Στο "Modern Ruin" υπάρχουν ρεφρέν ραδιοφωνικής κλίμακας, κιθάρες που δε θα έμοιαζαν εκτός τόπου σε υπόγεια, groove που μπορούν να σταθούν σε μεγάλες σκηνές καλοκαιρινών φεστιβάλ και στίχοι ιδανικοί για να τους φωνάξεις. Το νεύρο είναι κάπως λιγότερο από ότι τα hooks, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει εξίσου εθιστικό.


Μερικές ακόμα rock κυκλοφορίες που αξίζουν της προσοχής

1. Big Wreck - Grace Street

Ο Ian Thornley είναι παλιά καραβάνα στο χώρο, αλλά μετά την δισκογραφική επιστροφή των Big Wreck πριν κάποια χρόνια, φαίνεται πως αποκτά σταδιακά ένα στάτους αναγνωρισημότητας. Με το "Grace Street" ενισχύει ακόμα περισσότερο τη θέση του στην rock σκηνή, έχοντας ως κύρια όπλα το ότι η φωνή του μοιάζει τρομερά σε αυτή του Cornell, καθώς και τις τεχνικές ικανότητές του στην κιθάρα, τις οποίες δεν ξεχνάει να επιδείξει και σε κάποιες συνθέσεις του άλμπουμ. Επιπλέον τεκμήριο της επιτυχίας που έχουν οι Big Wreck είναι η κλήση τους να διασκευάσουν το "Closer To The Heart" των Rush, στην πρόσφατη επανέκδοση του "A Farewell To Kings".

2. Art Of Anarchy - The Madness

Δεν μπορεί να πει κάποιος ότι το supergroup των Art Of Anarchy είχε πολλή τύχη στο ξεκίνημά του, βλέποντας τον τραγουδιστή του πρώτου άλμπουμ, Scott Weiland,να φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο κάπως πρόωρα. Πιστοί στην συνταγή του αυτοκαταστροφικού τραγουδιστή, ο Ron "Bumblefoot" Thal (ex-GNR, Sons Of Apollo), ο John Meyer (Disturbed) και τα αδέρφια Votta επιστρατεύουν τον Scott Stapp (Creed) για το δεύτερο άλμπουμ τουςκι όχι μόνο τον βγάζουν από την αφάνεια, αλλά δημιουργούν ένα άλμπουμ με πολύ δυνατά τραγούδια, με το "The Madness" να είναι ένα πραγματικά καλό άλμπουμ. 

3. Seether - Poison The Parish

Οι μέρες που το post-grunge μεσουρανούσε μπορεί να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά το σχήμα του Shaun Morgan συνεχίζει ακάθεκτο. Αυτή τη φορά μάλιστα, προς έκπληξη όσων έχουν αφορίσει εκείνη την περίοδο, το τρίο αφήνει στο πλάι τις μελωδικές εξερευνήσεις και πλησιάζει το ύφος του πρώτου μισού της προηγούμενης δεκαετίας. Οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, οι μετρημένες ερμηνείες και τα στιβαρά ρυθμικά συνθέτουν ένα heavy σύνολο που μοιάζει βγαλμένο από μια άλλη εποχή. Με την πολύ καλή έννοια.

4. Living Color - Shade

Τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι, αλλά παίζοντας πάντα με τους δικούς τους όρους, οι Living Colour ζουν μια νέα νιότη με το "Shade" που τους βρίσκει ακόμα δυναμικούς, αλλά και επίκαιρους. Εν έτη 2017 μια rock μπάντα αφροαμερικανών δεν είναι πλέοντόσο ιδιαίτερη περίπτωση (ή μήπως είναι;) και οι εποχές που σάρωναν grammy και βραβεία στο MTV έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά το "Shade" έχει και τα riff, και το groove και το νεύρο που απαιτείται για να ξεχωρίσει στον σωρό των rock κυκλοφοριών.

5. Hell Or Highwater - Vista

Στην δεύτερη κυκλοφορία τους οι Hell Or Highwater κάνουν ένα σαφές βήμα μπροστά. Οι στιγμές που φέρνουν στο μυαλό ονόματα του σύγχρονου σκληρού χώρου δεν απουσιάζουν, όμως το σύνολο ακούγεται δεμένο και οι συνθέσεις είναι καλά δουλεμένες. Το "Vista" είναι γεμάτο με πιασάρικες μελωδίες, ταιριαστά groove και κολλητικά ρεφραίν, ενώ η ατμόσφαιρά του είναι τόσο απροβλημάτιστη που το καθιστά ιδανικό για road trips.

Check Also: Life Of Agony - A Place Where There’s No More Pain

The Rasmus - Dark Matters

Μετά από πολυετή απουσία, ο Lauri Ylonen και η παρέα του επέστρεψαν στον ίσιο δρόμο. Οι πειραματισμοί του ομότιτλου δεν απορρίπτονται πλήρως, αλλά ο ήχος είναι σαφώς πιο εναρμονισμένος με το ύφος που καθιέρωσε τους Φινλανδούς. Η παραγωγή είναι αναμενόμενα υπέρ-γυαλισμένη, οι γκριζαρισμένες λεπτομέρειες δεν λείπουν, οι κιθάρες δίνουν το παρόν και ισορροπούν με τα ηλεκτρονικά περάσματα, ενώ τα μεγάλα single υπερτερούν των μέτριων στιγμών.


Οι καλύτερες metal κυκλοφορίες της χρονιάς

1. Mastodon - Emperor Of Sand

Οι Mastodon έχουν τόσο μεγάλο συνθετικό ταλέντο και οι στούντιο δουλειές τους είναι τόσο καλές, που αν ήταν αντίστοιχα καλοί επί σκηνής θα ήταν άδικο για τις υπόλοιπες μπάντες. Πέραν του αστεϊσμού, άλμπουμ σαν το "Emperor Of Sand" δεν γράφονται έτσι εύκολα. Συνοψίζοντας την εμπειρία μιας σπουδαίας ως τώρα πορείας και παίρνοντας δύναμη μέσα από τον πόνο και τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής, οι Brent, Bill, Troy και Brann γράφουν ένα άλμπουμ που μουσικά και στιχουργικά στέκεται πολύ-πολύ ψηλά, κοντράροντας τα "Leviathan" και "Crack The Skye" για τον τίτλο του καλύτερου άλμπουμ της μπάντας. Άλμπουμ της χρονιάς βγήκε ήδη...

2. Trivium - The Sin And The Sentence

Ο Matt Heafyκαι η παρέα του έχουν αποδείξει πως ξέρουν να κλείνουν τα αυτιά τους και να κάνουν αυτό που γουστάρουν, μη σταματώντας να γράφουν καλούς metal δίσκους και να εξερευνούν διάφορες πτυχές της μουσικής τους ταυτότητας. Στο "The Sin And The Sentence" επιλέγουν να ενσωματώσουν λιγότερο ή περισσότερο όλες τις πτυχές που έχουν παρουσιάσει ως σήμερα και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, καθώς πρόκειται για την εδώ και χρόνια καλύτερη δουλειά τους. Το εντυπωσιακό drumming του νέου Alex Bent δίνει εξτρά ώθηση, αλλά είναι το κιθαριστικό/συνθετικό δίδυμο των Heafy/Beaulieu που δείχνει και πάλι τον δρόμο...

3. Sepultura - Machine Messiah

Παρά την τιμιότητα που επιδεικνύουν επί εποχής Greenοι Sepultura, πέραν του "Dante XXI" μάλλον περισσότερο με την μετριότητα φλερτάρουν. Ίσως αυτό κοστίσει στο να μην δώσουν κάποιοι την ευκαιρία που αξίζει το "Machine Messiah",αλλά αυτοί θα χάσουν καθώς μιλάμε για το καλύτερο άλμπουμ της εποχής Green με περισσή άνεση. Φρέσκο, διαφοροποιημένο, τεχνικά ένα επίπεδο πάνω από τους προκατόχους του και με εξαιρετικές συνθέσεις, αυτό ήταν μάλλον το πιο αναπάντεχο come back του 2017.

4. While She Sleeps - You Are We

Στην τρίτη ολοκληρωμένη της δουλειά, η παρέα από το Sheffield συνεχίζει σταθερά την πορεία που ξεκίνησε πριν από περίπου πέντε χρόνια. Ο συνδυασμός του σύγχρονου heavy στησίματος με την punk-ish λογική παρουσιάζεται ακόμα πιο δουλεμένος σε σύγκριση με το παρελθόν και κάποιες μικρές δόσεις πειραματισμού λειτουργούν θετικά μέσα στο σύνολο. Οι μελωδίες παραμένουν οριακά στο προσκήνιο, η πλειονότητα των συνθέσεων μοιάζει έτοιμη για τη σκηνή, ενώ η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά βρίσκεται στο στιχουργικό κομμάτι.

5. Code Orange - Forever

Λίγα φρέσκα ονόματα έχουν καταφέρει να κάνουν τόση φασαρία γύρω απ' το όνομά τους όσο οι Code Orange. Η μπάντα από το Pittsburgh της Pennsylvania παρότι μετρά αρκετά χρόνια στη σκηνή, μέχρι πρόσφατα κινούταν μακριά από τα φώτα της εμπορικότητας. Με το τρίτο LP τους, αυτό άλλαξε ριζικά. Η βάση του ήχου παραμένει στο βαρύ hardcore, οι αναφορές είναι καλά δεμένες, η παραγωγή φέρνει στο σύνολο μια μοντέρνα αισθητική και τα πιο μελωδικά στοιχεία που ξεπετάγονται προσθέτουν επιπλέον πόντους σε αυτό.

Check Also:

Papa Roach - Crooked Teeth

Η παρέα του Jacoby Shaddix μετρά σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια διαρκούς παρουσίας κι όσοι τους θυμούνται από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας θα ξαφνιαστούν. Η μπάντα από τότε έχει πειραματιστεί προς κάθε λογής mainstream rock κατεύθυνση και στην ένατη δουλειά της επιχειρεί μια ανασκόπηση των όσων έχει δοκιμάσει κατά καιρούς. Το αποτέλεσμα είναι ένας συνδυασμός από nu, εναλλακτικά, heavy και ηλεκτρονικά στοιχεία, που χωρίς να ενθουσιάζει δεν αφήνει περιθώρια για παράπονα.


Οι πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες που ξεχώρισαν

1. As Lions - Shelfish Age

Το να είσαι ο γιός του Bruce Dickinson πρέπει να είναι ευχή και κατάρα. Ξεκινάς από μια άλλη βάση, αλλά στην πραγματικότητα ξέρεις πως πάντα θα σε συγκρίνουν μαζί του και ποτέ δεν θα τον ξεπεράσεις, ως rock/metalτραγουδιστής. Κι αν με τους Rise To Remain ποτέ δεν κατάλαβα τον ντόρο, ο νεαρός Austin κλείνει στόματα με τις ερμηνείες του στο εντυπωσιακό ντεμπούτο των As Lions. Εξαιρετικά καλογραμμένα τραγούδια, φανταστική παραγωγή, μεγάλα ρεφραίν και μια φωνή που ξεχωρίζει συνεπάγονται το καλύτερο ντεμπούτο του 2017 για τον χώρο του μοντέρνου heavy ήχου: το "Selfish Age".

2. Blood Youth - Beyond Repair

Κινούμενοι κάπου ανάμεσα στο post- και το μελωδικό παρακλάδι του hardcore, οι Blood Youth κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο γεμάτα ενέργεια άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε. Το "Beyond Repair" δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, ούτε είχε το hype για να αγγίξει πραγματικά ευρύ κοινό. Ισορροπώντας όμως ανάμεσα στην επιθετικότητα, το απαραίτητο attitude, τις μελωδίες και τα hooks, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτό το συναίσθημα καταφέρνει να χωρέσει στην στούντιο ηχογράφηση.

3. Ocean Grove - The Rhapsody Tapes

Υπάρχουν κάποιες μουσικές που δεν τους ταιριάζουν ταμπέλες. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι Αυστραλοί Ocean Grove. Στο ντεμπούτο τους θα βρει κανείς από βαριά κιθαριστικά θέματα που μοιάζουν να το έσκασαν από τη δεκαετία του '90 και ηλεκτρονικά περάσματα αντίστοιχης περιόδου, μέχρι έναν συνδυασμό (πολύ) μεγάλων μελωδιών και σκισμένων φωνητικών. Αν το πεις post-nu δεν πέφτεις πολύ έξω. Κολλητικό και στριφνό την ίδια στιγμή, το "The Rhapsody Tapes" αφήνει υπερβολικά πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

4. Cyhra - Letters To Myself

Δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει στους Cyhra ο τίτλος του supergroup, αλλά ο συνδυασμός της φωνής του Jake E. των Amaranthe με τους πρώην In Flames (Strömblad & Iwers) είναι αρκετός για να τους δώσει μια θέση μπροστά από τους υπόλοιπους στη γραμμή εκκίνησης. Στην πρώτη της προσπάθεια η τετράδα τα καταφέρνει πολύ καλά, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Μεμονωμένες στιγμές που βγάζουν μάτια υπάρχουν, ενώ το σύνολο μπορεί να μη διατηρείται μονίμως τόσο ψηλά, αλλά δεν έχει χτυπητές αδυναμίες.

5. Black Sites - In Monochrome

Αν και είναι σχετικά δύσκολο να κατηγοριοποιήσει ηχητικά και να περιγράψει ακριβώς τι παίζουν οι Black Sites, τελικά κολλάνε περισσότερο σε αυτή την κατηγορία, συνδυάζοντας τον σύγχρονο ήχο με τον παραδοσιακό, στο κράμα που παρουσιάζουν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, "In Monochrome". Αυτή η ιδιαιτερότητά τους είναι και εκ των πιο ενδιαφερόντων στοιχείων που παρουσιάζουν και τους καθιστά ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα ακούσματα του 2017.

Check Also:

The Charm The Fury - The Sick, Dumb & Happy

Αυστηρά μιλώντας, το όνομα των The Charm The Fury δεν είναι νέο στον metal μικρόκοσμο. Οι Ολλανδοί μετρούν κάτι παραπάνω από επτά χρόνια στη σκηνή, όμως είναι με τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους που ξεφεύγουν από τον πολύ στενό metalcore κύκλο. Οι ερμηνείες της Caroline Westendorp παραμένουν στο επίκεντρο των συνθέσεων, οι αναφορές στο heavy metal της δεκαετίας του '90 εξισορροπούνται από σύγχρονες εναλλακτικές λεπτομέρειες και οι συνειρμοί με τη λέξη "horizon" είναι δικαίως συχνοί.


Οι απογοητεύσεις

1. Next To None - Phases

Το μόνο που έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το όνομα των Next To None είναι η λέξη «νεποτισμός». Ο Max Portnoy μπορεί να είναι τρομακτικά ταλαντούχος, αλλά η μουσική που γράφει με τα υπόλοιπα φιλαράκια του είναι επιεικώς μέτρια και εκτός των άλλων δεν μοιάζουν να ξέρουν τι θέλουν να παίξουν. Progεπειδή έχουν τον γιο του Mike Portnoy και αρκετές τεχνικές δεξιότητες ή κάτι μοντέρνο που θα πιάσει τη γενιά τους; Ό,τι κι αν κάνουν προς το παρόν, είναι από αδιάφορο ως απογοητευτικό...

2. At The Drive In - In-Ter-A-li-a

Μετά την επιτυχία των The Mars Volta μεγάλωσε ακόμα περισσότερο η αξία των At The Drive In και πολλοί επιζητούσαν την επιστροφή τους, κάτι που τελικά έκαναν πραγματικότητα ο Cedric Bixler κι ο Omar Rodriguez. Κι ενώ το νέο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν δεν θεωρείται απαραίτητα κακό, ίσως και λόγω των μεγάλων προσδοκιών που υπήρχαν, δεν κατάφερε να ικανοποιήσει την πλειονότητα αυτών που ανυπομονούσαν. Αν είναι να μας στερούν τους The Mars Volta, τουλάχιστον να αξίζει ο λόγος...

3. Rise Against - Wolves

Οι Rise Against είναι από τις πολλές περιπτώσεις που η σημαντικότητά τους στον χώρο είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έχουμε στην χώρα μας, με τις υψηλές θέσεις που απολαμβάνουν στα μεγάλα φεστιβάλ αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Παρόλο που δείχνουν να κάνουν την (αναγκαία λόγω χρόνων) μετάβαση από την punkορμή στην ωριμότητα με σωστό τρόπο, στο "Wolves" μοιάζουν να ψάχνουν λίγο ακόμα που θα βρουν τις νέες ισορροπίες τους. 

4. Smash Into Pieces - Rise And Shine

Αν κάποιος είχε ακούσει τα πρώτα demoτων Σουηδών Smash Into Pieces φαντάζομαι ότι θα συμμερίζεται την απογοήτευση γύρω από το ότι έχουν γίνειμια rock/popboyband. Η κατεύθυνση φαινόταν από το "The Apocalypse DJ", αλλά αυτό που παίζουν πλέον στο "Rise & Shine" ανεξάρτητα του πόσο καλά μπορεί να πηγαίνει εμπορικά στη Σουηδία, στην πραγματικότητα δεν ακούγεται.

5. Adrenaline Mob - We The People

Μετά το τραγικό δυστύχημα που είχαν, νομίζω πως κανείς δεν θυμάται καν ότι οι Adrenaline Mob κυκλοφόρησαν δίσκο μέσα στη χρονιά. Προσπαθώντας να το απομονώσουμε από αυτά που συνέβησαν στην πορεία, το άλμπουμ ήταν πολύ μέτριο, ειδικά για τις δυνατότητες μιας μπάντας που έχει τον Russell Allen πίσω από το μικρόφωνο. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό πλέον...


Οι συναυλίες που θα θυμόμαστε:

1. Foo Fighters @ Ηρώδειο, 10/07/17

Η πρώτη εμφάνιση των Foo Fighters στην Ελλάδα έχει κάθε λόγο να μείνει χαραγμένη στο μυαλό όσων την βρέθηκαν το απόγευμα της δεκάτης Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, αλλά και σε όσους δεν βρίσκονταν εκεί λόγω του περιορισμένου αριθμού εισιτηρίων. Το παραπάνω από δίωρο σετ ήταν χορταστικό, ο Grohl επιβεβαίωσε (για άλλη μια φορά) ότι ανήκει στην ελίτ των κορυφαίων του rock στερεώματος και όσοι φώναζαν ότι ο χώρος δεν μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, έφυγαν με το κεφάλι κατεβασμένο.

2. Rockwave Festival (Evanescence, Gojira, Flogging Molly, κ.ά.) @ TerraVibe Park, 02/07/17

Μια από τις πιο ζεστές ημέρες του περασμένου καλοκαιριού έμελλε να πραγματοποιηθεί μια από τις πιο φεστιβαλικές ημέρες των τελευταίων ετών του Rockwave Festival. Οι υψηλές θερμοκρασίες αναμφίβολα δυσκόλευσαν την κατάσταση πάνω και κάτω από τις σκηνές, αλλά ακόμα κι έτσι τα πάντα κύλησαν χωρίς προβλήματα. Κι αν αυτό που, δικαίως, θα μείνει ως σημείο αναφοράς για τους περισσότερους θα είναι η ισοπεδωτική εμφάνιση των Gojira, θα ήταν άδικο να παραβλεφθεί το πάρτυ των Flogging Molly ή το σεμιναριακό σετ των Evanescence.

3. Parkway Drive, Stick To Your Guns, Darkest Hour @ Piraeus Academy, 23/04/17

Οι συνήθεις ύποπτοι Parkway Drive επέστρεψαν από τα μέρη μας τον Απρίλιο, έχοντας στις αποσκευές τους έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους της πορείας τους κι ένα stage show που θα ζήλευαν πολλά μεγάλα μη-metal acts της μουσικής σκηνής. Πού να είχαν φέρει και όλο το σετ τους δηλαδή. Σε κάθε περίπτωση, η πεντάδα από το Byron Bay έχει ανέβει επίπεδο, αφήνει πίσω της (περισσότερο στυλιστικά και λιγότερο υφολογικά) τον core χώρο από τον οποίο ξεκίνησε και τα καταφέρνει εξαιρετικά.

4. Dropkick Murphys, Slapshot @ Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, 10/02/17

Οι Dropkick Murphys είναι ένα από τα νέα «πουλέν» του ελληνικού κοινού και λογικά θα προστεθούν στον κατάλογο των συγκροτημάτων που θα βλέπουμε συχνά και για χρόνια στις ημέρες μας. Απόδειξη οι δυο συναυλίες που έδωσαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και η ανταπόκριση του κόσμου σε αυτές.

5. Therapy?, Day Oof, Cellar Dogs, One Block Society @ Gagarin 205, 24/11/17

Η σχέση των Therapy? με την Ελλάδα είναι ξεχωριστή κι αυτό φάνηκε για άλλη μια φορά στο Gagarin το Νοέμβριο. Χωρίς μεγάλα λόγια ή την παραμικρή υποψία πόζας, η τριάδα από το Μπέλφαστ παρέδωσε μαθήματα για το πώς μπορείς να κάνεις απολαυστικό rock με τα απολύτως απαραίτητα. Οι επιλογές των κομματιών αναμενόμενα μοιράστηκαν ανάμεσα στη δεκαετία του '90 και το πρόσφατο υλικό, ο ήχος ήταν όσο μη άψογος έπρεπε και η συμμετοχή του κοινού ανεπιτήδευτα θερμή.

Bonus:

Alter Bridge @ Royal Albert Hall

Οι δυο βραδιές στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, όπου οι Alter Bridge εμφανίστηκαν συνοδεία 52μελούς ορχήστρας είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ως τώρα πορείας της μπάντας. Το αποτέλεσμα ήταν μαγικό, οδηγώντας σε ένα παρατεταμένο standingovationστο τέλος της δεύτερης βραδιάς και αναμένεται εναγωνίως το DVD για να το ξαναζήσουμε όσοι ήμασταν εκεί και να το απολαύσουν όσοι δεν μπορούσαν να παρευρεθούν.

Danko Jones/Adrey Horne @ Dresden

Το πακέτο των Danko Jones και Audrey Horne ήταν ένα από τα ωραιότερα συναυλιακά πάρτι που στήθηκαν στην Ευρώπη την προηγούμενη χρονιά και είναι κρίμα που δεν είχαμε την ευκαιρία να το δούμε στη χώρα μας. Αμφότερες οι δυο μπάντες ήταν στο peak της απόδοσής τους, παρουσιάζοντας συνολικά κάτι που στο τέλος της βραδιάς σε άφηνε ενθουσιασμένο και χορτασμένο.

  • SHARE
  • TWEET