«A Buyer's Guide»: Marilyn Manson

Η έννοια του rock star είναι κάτι που μεταβάλλεται στο χρόνο καθώς συνδιαμορφώνεται από την εποχή που ζει ο καθένας. Τα '90s, για διάφορους λόγους, ωφέλησαν στη γέννηση εκκεντρικων μουσικών ειδώλων, όμως ο Marilyn Manson και το συγκρότημα του πιθανά να αποτελούν τους τελευταίους καλλιτέχνες που κατάφεραν να κατακτήσουν τεράστια mainstream επιτυχία ενώ, παράλληλα, προκάλεσαν κι εξευτέλισαν, με κάθε δυνατό τρόπο, τον αμερικανικό συντηρητισμό.

Ακροβατώντας στα όρια μεταξύ punk, glam, industrial και metal, το συγκρότημα αποδείχθηκε ένα ξέφρενο freak show επί σκηνής. Παράλληλα, ο κάθε δίσκος τους έδειχνε να πηγαίνει ένα βήμα μπροστά όλο το σύγχρονο rock, αποδεικνύοντας περίτρανα πως, ακόμη και στην post-grunge εποχή, υπήρχε χώρος για "larger than life" rock stars. Και μπορεί ο ίδιος να μην ήταν ποτέ ο βασικός συνθέτης όμως οι στίχοι, η αισθητική και το καλλιτεχνικό όραμα άνηκαν, ανήκουν και θα ανήκουν για πάντα στον εμβληματικό frontman του συγκροτήματος.

Ο Brian Warner γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1969 στο Canton του Ohio και μεγάλωσε σε μια ελαφρώς δυσλειτουργική οικογένεια, με έναν απόμακρο πατέρα που υπέφερε από μετατραυματικό στρες λόγω της εμπειρίας στο Βιετνάμ με αποτέλεσμα να να έχει έντονα ξεσπάσματα βίας, και μια υπερπροστατευτική μητέρα με μη διαγνωσμένη σχιζοφρένεια. Η εμπειρία του στο χριστιανικό ιδιωτικό σχολείο της περιοχής του δημιούργησε από μικρή ηλικία το φόβο του τέλους του κόσμου και της έλευσης του Αντίχριστου. Σταδιακά όμως, ο νεαρός Brian άρχισε να αμφισβητεί τις διδαχές του σχολείου του και να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο κάνοντας skateboarding κι ακούγοντας rock, ενώ, παράλληλα, ξεκίνησε την αποστολή αποβολής του προκειμένου να πάει σε δημόσιο σχολείο, όπου πίστευε πως θα ταιριάξει καλύτερα.

Έτσι ξεκίνησε να εκδίδει comics αμφιλεγόμενου αισθητικού περιεχομένου, να παρανομεί, και να προκαλεί αναταραχές σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν. Συγχρόνως, η εμμονή των καθηγητών του με τα υποτιθέμενα κρυφά σατανιστικά και ομοφυλοφιλικά μηνύματα των hard rock και heavy metal δίσκων τον έσπρωξε προς τους Kiss, τους Queen, τον David Bowie, τους Black Sabbath, τους Judas Priest και τους Iron Maiden. Μετά από αρκετές απέλπιδες απόπειρες αποβολής, τελικά, ο Brian έπεισε τους γονείς του να πάει στο δημόσιο σχολείο όπου άφησε πίσω του την ενασχόληση με το Dungeons & Dragons κι ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το σεξ, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Έχοντας πια ενηλικιωθεί, ξεκίνησε να σπουδάζει δημοσιογραφία και θέατρο ενώ, παράλληλα, άρχισε να γράφει διηγήματα ελπίζοντας πως κάποιος θα τα εκδώσει, να απαγγέλει ποιήματά του σε μαγαζιά, και να αρθρογραφεί σε μουσικά έντυπα, κάτι που οδήγησε στη γνωριμία του με τον Trent Reznor.

Η επιθυμία του να φτιάξει ένα συγκρότημα είχε τελικά ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των Marilyn Manson and the Spooky Kids. Θέλοντας μάλιστα να κάνουν ένα ηχηρό σχόλιο πάνω στη φύση του καλού και του κακού, όλα τα μέλη του συγκροτήματος επέλεξαν ψευδώνυμα που συνδύαζαν τη γυναικεία ομορφιά με έναν κατά συρροή δολοφόνο. Και κάπως έτσι, παρέα με τους Scott Putesky, Perry Pandrea και Brian Tutunick, ο Warner έδωσε την πρώτη του συναυλία στο Miami μπροστά σε μόλις είκοσι άτομα. Σύντομα, οι εμφανίσεις τους άρχισαν να γίνονται πιο θεατρικές, πιο βίαιες και, γενικότερα, πιο ακραίες ενώ η ένταξη των Stephen Gregory Bier, Frederick Streithorst και Bradley Stewart- που αντικατέστησε τον Tutunick και σύντομα θα έδινε τη θέση του στον Jeordie White- οδήγησε στο συμβόλαιο του συγκροτήματος με τη Nothing Records του Trent Reznor και στην ηχογράφηση του ντεμπούτου τους με τίτλο "Portrait of an American Family".

Από εκεί και πέρα, το συγκρότημα άρχισε να βουλιάζει όλο και περισσότερο στην υπερβολή και την αυτοκαταστροφή πετυχαίνοντας συγχρόνως να κυκλοφορεί τον ένα σπουδαίο δίσκο μετά τον άλλο, ενώ ο Manson, μέσω της φιλίας του με τον Anton LaVey κέρδισε τον τίτλο του πιο διάσημου σατανιστή στον πλανήτη. Κάτι που, μπορεί να μην είναι 100% ακριβές, όμως κρύβει ψήγματα αλήθειας καθώς δεν νομίζω πως υπήρξε ποτέ κάποιος άλλος καλλιτέχνης τόσο μεγάλου βεληνεκούς που να μίλησε τόσο ανοιχτά για τον φριχτό αμερικανικό καθωσπρεπισμό, για την υποκρισία των πουριτανών και την πλάνη των οργανωμένων θρησκειών, σπάζοντας όλα τα ταμπού και κάνοντας τον εαυτό του στόχο για κάθε λογής haters με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια σχισμή ελευθερίας για όλους τους έφηβους αυτού του πλανήτη που δεν μπορούσαν να ανασάνουν λόγω του ότι έμοιαζαν ή αισθάνονταν διαφορετικοί.

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία αν δισκογραφικά δεν μας είχε χαρίσει ένα εκπληκτικό σερί κυκλοφοριών και αν οι ζωντανές εμφανίσεις του δεν είχαν χαραχτεί στο συλλογικό συνειδητό ως σημείο αναφοράς για το τι σημαίνει rock συναυλία. Μπορεί λοιπόν οι αλλαγές στο line-up και η σταδιακή έξοδος όλων των μακροχρόνιων συνεργατών του να είχαν ως αποτέλεσμα σήμερα, σχεδόν τίποτα να μην θυμίζει την εποχή που ο Marilyn Manson αποτελούσε πιθανά τον μεγαλύτερο rock star του πλανήτη, όμως ο Brian Warner συνεχίζει να προκαλεί τον εαυτό του και τους γύρω του και να αναπλάθει συνεχώς, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία, τον ήχο του και την ταυτότητα του.

Με αφορμή λοιπόν τον πρόσφατο μικρό θρίαμβο του "We Are Chaos" σας παρουσιάζουμε έναν οδηγό δισκογραφίας του 51χρονού καλλιτέχνη που καλύπτει όλη την καριέρα του από τα πρώτα του βήματα μέχρι και σήμερα. (A.A.)

Spotify Playlist

 

Marilyn Manson - "Antichrist Superstar"
(Nothing Records, Interscope Records, 1996)

Και αν ο Αντίχριστος είναι τελικά αυτός που θα μας σώσει από την άγνοια, και η Αποκάλυψη αφορά αποκλειστικά το τέλος του δικού μας κόσμου; Αυτές οι σκέψεις βασάνιζαν τον Manson καθώς η πραγματικότητα μπλεκόταν όλο και περισσότερο με τα όνειρα. Οι ηχογραφήσεις του δίσκου στη Νέα Ορλεάνη είχαν εξάλλου εξελιχθεί σε έναν  εφιάλτη καθώς το συγκρότημα, αδυνατώντας να συγκεντρωθεί και να συμφωνήσει σε οτιδήποτε, κατέληγε κάθε μέρα λιώμα να καταστρέφει το στούντιο και τον εξοπλισμό του, ενώ οι συνεχείς βίαιες διαφωνίες είχαν ως αποτέλεσμα την τελική αποχώρηση του Daisy Berkowitz. Και όλα αυτά βέβαια, υπό την καθοδήγηση των Trent Reznor και Dave Ogilvie, οι οποίοι περνούσαν περισσότερο χρόνο παίζοντας playstation παρά ασχολούμενοι με τις ηχογραφήσεις και τη μίξη. Μετά από μια "near death experience", και με τη σχέση του με τον Reznor να έχει φτάσει σε τέλμα, ο Manson επέλεξε τη νηφαλιότητα και συνεργάστηκε με τον Sean Beavan με αποτέλεσμα όχι απλά να σώσουν το δίσκο αλλά να μας παραδώσουν ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ, σημείο αναφοράς για όλο το σύγχρονο rock που μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από εφτά εκατομμύρια αντίτυπα.  Αν οι Beatles μετά το "Rubber Soul" μπορούσαν να καυχιούνται πως είναι "πιο διάσημοι από τον Χριστό", τότε ο Marilyn Manson μετά το "Antichrist Superstar" μπορούσε σίγουρα να καυχηθεί πως είχε γίνει πιο διάσημος από τον  Διάβολο. (Α.Α.)

Marilyn Manson - "Mechanical Animals"
(Nothing Records / Interscope Records, 1998)

Μακριά πλέον από τις φτερούγες του Reznor, μιας και δυο τόσο έντονες προσωπικότητες σπάνια αντέχουν καιρό μαζί, ο Manson ανοίγει πια εντελώς τις δικές του σε όλη τους την έκταση κι εκτοξεύεται στο rock stardom. Μπολιάζοντας τον industrial ήχο του με δόσεις από τις glam διδαχές των Bowie και Bolan, τον φτάνει σε ένα τέλειο σημείο ισορροπίας και τον κάνει προσιτό στους πάντες. Ναι, pop λέγεται αυτό με μια λέξη! Απεκδυόμενος την περσόνα του Antichrist Superstar, ο ήρωάς μας εδώ με την περσόνα του Omega μας χαρίζει απλόχερα πιασάρικους ύμνους με τρομερή riffολογία. Με την ανδρόγυνη φιγούρα που υποδύεται πλέον, εξακολουθεί να προβοκάρει στιχουργικά έναν σωρό συντηρητικές κατηγορίες συμπολιτών του που βγάζουν αφρούς όταν τους τρίβει τη θλιβερή κατάντια τους στα ίδια τους τα μούτρα και τον κυνηγάνε λυσσαλέα με γραφικές διαμαρτυρίες σε όλη την Αμερική. Ο ίδιος πιστεύω ότι μέσα του γέλασε πολύ και απόλαυσε με λαγνεία την αρμονικότητα που πέτυχε με τον δίσκο που τον έφτασε στην κορυφή. (Π.Κ.)

 

Marilyn Manson - "Holy Wood (In The Shadow Of The Valley Of Death)"
(Nothing  Records, Interscope Records, 2000)

Το τέταρτο δισκογραφικό πόνημα είναι ένα ακόμα concept album των Marilyn Manson - το τρίτο στη σειρά. Επίσης, πρόκειται για το τελευταίο (αλλά πρώτο!) μέρος της τριλογίας που άρχισε το '96 με το "Antichrist Superstar" και συνεχίστηκε με το "Mechanical Animals" του '98, όπως και για μια αυτοτελή rock όπερα με θέμα τις σχετικές θέσεις θανάτου, βίας και φήμης στην αμερικανική κοινωνία. Το εξώφυλλο με την απώλεια της κάτω σιαγόνας ενός σταυρωμένου Manson είναι μια μομφή στην επιθετικότητα που εισέπραξε ο καλλιτέχνης όταν κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός της σφαγής στο Γυμνάσιο Columbine τον Απρίλιο του ίδιου έτους και στη μόνιμη απειλή της λογοκρισίας. Η επιστροφή στον industrial metal ήχο είναι ενδεδειγμένη για μουσική έκφραση γεμάτη από τόση οργή και πικρία. Με το επαναλαμβανόμενο τρίπτυχο ‘guns, god and government’, ο διανοούμενος Manson αποκαλύπτει σε όλους την αίτια της βίας και διεκδικεί για το έργο του τη θέση που του αρμόζει. Το "Holy Wood" είναι η αντεπίθεση ενός sui-generis δημιουργού σε μια μόνιμα επιτιθέμενη κομφορμιστική κοινωνία που χρεώνει στα παιδιά της τα δικά της εγκλήματα. (K.M.)

Marilyn Manson - "Pale Emperor"
(Hell, etc., 2015)

Ο δίσκος επαναφοράς του Manson. Μετά από ένα διάστημα πολλών ετών που μάλλον η πρόκληση ήταν σε πιο κεντρικό πλάνο από την ίδια τη μουσική, εδώ ο πρώην μαθητής καθολικού σχολείου επικεντρώνεται περισσότερο στη δεύτερη. Δεν τρομάζει πια ούτε τους γονείς ούτε τα παιδιά όπως παλιότερα. Με τη χαρακτηριστική φωνή του όμως να πρωταγωνιστεί και με την ενσωμάτωση ακόμα και blues επιρροών (κι όμως, ναι) καταφέρνει να σκαρώσει μια συλλογή από αξιόλογα τραγούδια που κεντρίζουν και πάλι το ενδιαφέρον. Οι ταχύτητες και η αγριάδα έχουν υποχωρήσει για χάρη μιας ατμόσφαιρας έως και κινηματογραφικής. Οι στίχοι ασχολούνται με τη γνωστή του θεματολογία και για μια ακόμη φορά έχουν κάτι να πούνε, αρχής γενομένης από το ότι ο «Χλωμός Αυτοκράτορας» είναι ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, ο πρώτος αυτοκράτορας που αμφισβήτησε την ύπαρξη του Θεού πριν 17 αιώνες. Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει, μιας και είναι ένας πολύ ωραίος rock δίσκος, με αμυδρές πλέον πινελιές από industrial. (Π.Κ.)

 

Marilyn Manson - "Portrait Of An American Family"
(Nothing Records, Interscope Records, 1994)

"I am the God of fuck". Σε ένα δωματίου ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη, καθώς ο Manson παρακολουθούσε τηλε- ευαγγελιστές και αγγελίες σεξ στην τηλεόραση, γεννήθηκε το "Cake & Sodomy", το οποίο ο καλλιτέχνης έχει χαρακτηρίσει ως το πρώτο αποτύπωμα όλης της μετέπειτα πορείας του και της προσωπικής του σταυροφορίας κατά του χριστιανικού συντηρητισμού. Φορτωμένο με δεκάδες αναφορές, που ξεκινάνε από το "Charlie and the Chocolate Factory", περνάνε στο σινεμά του David Lynch και του John Waters και καταλήγουν στον Charles Manson και τον Richard Ramirez, το ντεμπούτο του συγκροτήματος παίρνει τα παραμύθια και άλλα στοιχεία της παιδικής αμερικάνικης κουλτούρας και τα διαστρεβλώνει σε βαθμό που καταλήγουν να μοιάζουν με ταινία τρόμου. Η αρχική μίξη του Roli Mosimann απογοήτευσε τον Manson με αποτέλεσμα το συγκρότημα να μετακομίσει στο Los Angeles και να συνεργαστεί με τον Trent Reznor ηχογραφώντας μέρος του δίσκου στο σπίτι όπου δολοφονήθηκε η Sharon Tate. Το αποτέλεσμα είναι ένα, φορτωμένο με samples, ωμό και πρώιμο κιθαριστικό rock που έδωσε στον σκληρό ήχο της εποχής την απαραίτητη ώθηση ώστε να ξαναθυμηθεί τη σκοτεινή του πλευρά. (Α.Α.)

Marilyn Manson - "The Golden Age Of Grotesque"
(Nothing Records, Interscope Records, 2003)

Το πέμπτο άλμπουμ των Marilyn Manson έχει μία βασική αποστολή: να μην ακολουθήσει τη συνταγή του nu metal! Αποφεύγοντας όσο μπορεί τα βασικά του συστατικά, το "The Golden Age Of Grotesque" αποποιείται πολλά από τα γνωστά metal καλούδια του χαρακτηριστικού ήχου της μπάντας και εφευρίσκει άλλα, καινούρια. Και τί καλά που κάνει, αφού έτσι καταφέρνει να μας δώσει μια εντελώς νέα γωνία θέασης του σκοτεινού και μαγικού κόσμου του Manson, με χιουμοριστικές και πανέξυπνες ιδέες σε σύνθεση και στίχο (βλπ. "Para-noir" και "(s)AINT"), αλλά και την έκπληξη του αθεράπευτα ρομαντικού "♠" στο τέλος. Ο δίσκος αυτός ταιριάζει εξίσου σε industrial, glam και metal playlists και ακούγεται εξίσου ευχάριστα - δύο δεκαετίες σχεδόν μετά την πρώτη μας επαφή μαζί του. (K.M.)

Marilyn Manson - "Born Villain"​
(Cooking Vinyl Records, 2012)

"Hey, cruel world, you don't have what it takes; we don't need your faith". Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, και με τέτοια αρχή δύσκολα χάνεις. Στα χαρτιά, οι αμφιβολίες ήταν κάτι παραπάνω από δικαιολογημένες. Στην πράξη, τα πράγματα απείχαν σημαντικά από τις παράξενες μέρες του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 2000. Οι συνθέσεις και οι γραμμές θυμίζουν κάτι από τις ένδοξες ημέρες. Τα μηχανικά ρυθμικά, η χαρακτηριστική χροιά, οι σκούρες ατμόσφαιρες, τα οργισμένα ξεσπάσματα, οι στιγμές που το πόδι αφήνει το γκάζι. Ο ήχος σε κομμάτια όπως το "No Reflection" ή το "Overneath The Path Of Misery" είναι τόσο σήμα κατατεθέν που νιώθεις να σου κλείνει το μάτι ποζάροντας. Το σβήσιμο με τη διασκευή στο "You're So Vain" είναι ο ορισμός του fun. (Α.Μ.)

 

The Spooky Kids ‎- "Lunch Boxes & Choklit Cows"
(Empire Musicwerks, 2004)

Ο Scott Putesky, περισσότερο γνωστός ως Daisy Berkowitz, ήταν ο βασικός συνθέτης του συγκροτήματος μέχρι την περίοδο του "Antichrist Superstar" όταν και αποχώρησε μετά από συνεχείς καυγάδες με τον Manson και τον Reznor, ο οποίος μάλιστα, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του έσπασε την αγαπημένη του κιθάρα, την οποία είχε διασώσει από βέβαια καταστροφή στα γυρίσματα του video clip του "Sweet Dreams". Μετά από μηνύσεις και δικαστικούς συμβιβασμούς, ο Putesky κατάφερε να εξασφαλίσει τελικά τα δικαιώματα των Spooky Kids, κάτι που οδήγησε σε αυτή την κυκλοφορία που εμπεριέχει μερικά από τα πρώτα, ακυκλοφόρητα κομμάτια του συγκροτήματος. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για αριστούργημα, ενώ ο Manson πιθανά να μας καταταράσσονταν αν έβλεπε πως συμπεριλάβαμε το συγκεκριμένο δίσκο στον οδηγό μας, όμως, πέρα από την ιστορική αξία του, μέσα στα δέκα κομμάτια του "Lunch Boxes & Choklit Cows" κρύβονται και μεγάλες στιγμές όπως το "Negative Three" και το "Thrift". Αν ανήκετε στη μειοψηφία που θεωρεί την πιο πρώιμη προσέγγιση του ντεμπούτου του Manson ως την κορυφαία του στιγμή, θα λατρέψετε τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Οι υπόλοιποι, αξίζει να την ακούσετε προκειμένου να ανακαλύψετε τα πρώτα βήματα ενός συγκροτήματος που, αργότερα, έμελλε να γράψει ιστορία. (Α.Α.)

 

Marilyn Manson - "The High End Of Low"
(Interscope, 2009)

Η πρώτη κρυάδα είχε έρθει. Το "Eat Me, Drink Me" δεν ήταν ακριβώς κακό. Ακολουθώντας τους πέντε πρώτους δίσκους του δημιουργού του, ωστόσο, έμοιαζε κάπως εκτός κλίματος. Θέλετε οι αλλαγές στην προσωπική του ζωή (αχ Dita!), θέλετε καλλιτεχνική ανησυχία ή εμπορική στροφή, το αποτέλεσμα ήταν ό,τι πιο μακριά από το γνωστό, αγαπημένο, τσιτωμένο ύφος. Κάπως έτσι, η «επιστροφή στις ρίζες» ήταν περίπου αναμενόμενη στο άλμπουμ νούμερο επτά. Η ανακοίνωση για την παρουσία του Twiggy Ramirez έδωσε ακόμα περισσότερες ελπίδες για ένα μεγάλο comeback. Που δεν ήρθε ποτέ. Η σπίθα που έκανε τις ως τότε δουλειές του Manson να ξεχωρίζουν λάμπει δια της απουσίας της. Τα εβδομήντα λεπτά τραβάνε υπερβολικά. Τα υλικά είναι εκεί. Η υλοποίηση απέτυχε. Οι αστοχίες είναι εξόφθαλμες. Οι κορυφές είναι πραγματικά χαμηλές. (Α.Μ.)

 

Marilyn Manson - "The Last Tour On Earth"
(Nothing Records, Interscope Records, 1999)

Ύστερα από έναν χρόνο γεμάτο αναποδιές, τραύματα και καθυστερήσεις, η μπάντα βρίσκει το κουράγιο να κυκλοφορήσει άλμπουμ με θραύσματα συναυλιών που ανήκουν σε τρεις διαφορετικές περιοδείες και όχι σε μια «καλή» τους βραδιά. Ό,τι χάνεται σε συνοχή και οπτικό σοκ, κερδίζεται σε επιδόσεις και ήχο. Τα 69 λεπτά ηχητικών ντοκουμέντων των ανά την υφήλιο εμφανίσεων της μπάντας κατά τα έτη 1998-99 δεν είναι τίποτα μπροστά στο θέαμα που ακούγεται να προσφέρουν οι Marilyn Manson στους χιλιάδες τυχερούς οπαδούς τους στις ηχογραφημένες συναυλίες εκείνης της περιόδου. Με τέτοιον frontman στην ακμή του, όλοι θα προτιμούσαμε εκείνες τις συναυλίες βιντεοσκοπημένες, αλλά αυτό δεν ήταν τότε ανάμεσα στις επιλογές. Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά να αρκεστούμε στην greatest-hits ατμόσφαιρα και τα απολαυστικά riff, ενώ ζηλεύουμε τις ιαχές του πλήθους που συνοδεύουν τον ΜΜ όταν φτύνει στίχους όπως "Rock Is Deader Than Dead" και "Shoot Shoot Shoot Motherfucker"! (Κ.Μ.)

A Compilation

Η παρακάτω λίστα θα μπορούσε να αποτελείται από τελείως διαφορετικά κομμάτια από κάθε δίσκο του Marilyn Manson χωρίς να αλλοιωθεί, ούτε στο ελάχιστο, η ποιότητά της. Και αυτό φανερώνει τη σπουδαιότητα ενός καλλιτέχνη. Εμείς δημιουργήσαμε την παρακάτω λίστα μέσα από ένα υποκειμενικό πρίσμα προσπαθώντας όμως, παράλληλα, να ανταποκριθούμε σε κάποια αντικειμενικά ποιοτικά κριτήρια. Ελπίζουμε πως τα καταφέραμε!

Spotify Playlist

1. Thrift (Lunch Boxes & Choklit Cows)
2. Negative Three (Lunch Boxes & Choklit Cows)
3. Cake And Sodomy (Portrait Of An American Family)
4. Lunchbox (Portrait Of An American Family)
5. Irresponsible Hate Anthem (Antichrist Superstar)
6. The Beautiful People (Antichrist Superstar)
7. The Reflecting God (Antichrist Superstar)
8. Great Big White World (Mechanical Animals)
9. Rock Is Dead (Mechanical Animals)
10. I Don't Like The Drugs (But The Drugs Like Me) (Mechanical Animals)
11. The Fight Song (Holy Wood)
12. The Nobodies (Holy Wood)
13. (S)Aint (The Golden Age Of Grotesque)
14. Spade (The Golden Age Of Grotesque)
15. Heart-Shaped Glasses (Eat Me, Drink Me)
16. Devour (The High End Of Low)
17. Hey, Cruel World... (Born Villain)
18. No Reflection (Born Villain)
19. Third Day of a Seven Day Binge (The Pale Emperor)
20. The Mephistopheles of Los Angeles (The Pale Emperor)
21. Saturnalia (Heaven Upside Down)
22. Keep My Head Together (We Are Chaos)
23. Broken Needle (We Are Chaos)