The Charm The Fury

Πριν από μερικά χρόνια το όνομα των The Charm The Fury θα μπορούσε να ακουστεί αυστηρά σε κάποια συζήτηση γύρω από το metalcore. Πιθανότατα, οι συμμετέχοντες σε αυτή θα είχαν ουσιαστική σχέση με τον εν λόγω χώρο και δεν θα γνώριζαν απλά τέσσερα-πέντε σχετικά ονόματα κι άλλα τόσα κομμάτια που κατάφεραν να ξεφύγουν προς το τυπικό heavy ακροατήριο. Τους τελευταίους μήνες δεν ξέρω κατά πόσο αυτό μπορεί να έχει αλλάξει, αλλά με τον νέο τους δίσκο οι Ολλανδοί δείχνουν να έχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να ανοιχτούν σε μεγαλύτερο κοινό.

Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις, η στροφή που γίνεται σε σχέση με το προ τετραετίας "A Shade Of My Former Self" δεν είναι δραματική, ούτε απροσδόκητη. Παραδείγματα συγκροτημάτων που ξεκίνησαν από core πλαίσιο, για να συνεχίσουν με την πάροδο του χρόνου σε διαφορετική κατεύθυνση υπάρχουν αρκετά· από τη σταδιακή αλλαγή ύφους (see what I did there) των Avenged Sevenfold, μέχρι τους Bring Me The Horizon και Parkway Drive, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έριξαν νερό στο κρασί τους. Καθόλου παράλογα, αφού, πέρα από καλλιτεχνικές ανησυχίες, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να ακολουθείς χιλιοπαιγμένες συνταγές (βλ. brutal κουπλέ/ραδιοφωνικά ρεφραίν) και να καταφέρνεις να μη μοιάζεις σαν να το έσκασες από τα μέσα των zeroes.

Η πεντάδα από το Άμστερνταμ, προφανώς έχοντας συνείδηση των παραπάνω, στη δεύτερη δουλειά της δεν διστάζει να κοιτάξει προς κατευθύνσεις που βοηθούν να μην ακούγεται εγκλωβισμένη. Οι εν λόγω επιρροές είναι αρκετές, κατά κύριο λόγο εμφανείς και προσεκτικά δεμένες. Οι metalcore βάσεις δεν απουσιάζουν ούτε τώρα, όμως παρουσιάζονται με περισσότερο μοντέρνα metal λογική, αρκετές εναλλακτικές λεπτομέρειες και πολλές αναφορές στο heavy metal της δεκαετίας του '90. Αυτό το τελευταίο μάλλον ξέφυγε κάπως στη δοσολογία, με αποτέλεσμα οι φάσεις που είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις να τραγουδάς Pantera να είναι αξιοσημείωτα πολλές, αλλά δεν είναι κι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί.

Το ξεκίνημα του δίσκου είναι ιδανικό για να τραβήξει τα βλέμματα, με το groove του "Down On The Ropes" να κοιτάει χωρίς ντροπές προς Νέα Ορλεάνη και το "Echoes" να μεταβαίνει από εκεί στο alt/nu της Otep με χαρακτηριστική άνεση. Από εκεί και πέρα το σύνολο είναι καλά στημένο, χωρίς χτυπητές αδυναμίες. Προσωπικά ξεχώρισα το Deftone-ικό "Blood And Salt", το ευθύ "The Future Need Us Not", που βρίσκεται πιο κοντά στον ήχο του ντεμπούτου, και το "The Hell In Me" που φέρνει στο μυαλό την πρόσφατη περίοδο των Arch Enemy.

Παρά τους όποιους πειραματισμούς του, εισαγωγικά βάζετε ελεύθερα, το "The Sick, Dumb And Happy" βρίσκεται πολύ μακριά από καινοτομίες. Είναι, όμως, ένα βήμα μπροστά από τον core σωρό. Σε αυτό συμβάλλει σίγουρα η εξαιρετική παρουσία της Caroline Westendorp πίσω από το μικρόφωνο, οι μετρημένες αδιάφορες στιγμές και η εντυπωσιακά δουλεμένη παραγωγή. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που μπορεί να ικανοποιήσει κόσμο που αγαπάει εξίσου το "Vulgar Display Of Power" και το "There Is A Heaven, Believe Me, I've Seen It".