Messa, Church Of The Sea @ Κύτταρο, 26/01/23

Οι αφορμές με τις οποίες σας έχουμε βομβαρδίσει με ποικίλες πληροφορίες και που έχουμε εκφράσει τον θαυμασμό μας σχετικά με τους Ιταλούς Messa από αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, δεν είναι και λίγες. Δίσκοι, συναυλίες, αφιερώματα, συνεντεύξεις, ενδιάμεσες λίστες, μέχρι και τροχαία ατυχήματα – ευτυχώς χωρίς συνέπειες. Βέβαια, πιστεύουμε ότι το δικαιούνται στο έπακρο, μιας και έχουν μια διαρκώς ανοδική πορεία που τους έχει φέρει σήμερα σε ένα σημείο άξιας καλλιτεχνικής αναγνώρισης. Έχοντας ξαναδεί τη μπάντα στο Roadburn, όπου είχαν κάνει δύο από τις πιο καλές εμφανίσεις του περσινού φεστιβάλ, τους περιμέναμε πώς και πώς για τη δεύτερη (η Καβάλα είναι στην Ελλάδα!) εμφάνισή τους σε ελληνικό έδαφος.

Πριν από το κυρίως όμως, συνήθως έρχεται το ορεκτικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι δικοί μας Church Of The Sea έπαιξαν επιτυχημένα αυτόν τον ρόλο. Με το περσινό "Odalisque" πλέον στις αποσκευές τους, σε συνοδεία του EP τους "Anywhere But Desert" του 2018, το τρίο ανέβηκε στη σκηνή για λίγο παραπάνω από μισή ώρα. Η τραγουδίστρια Ειρήνη φάνηκε να έχει ένα μικρό αλλά και συνάμα γλυκό τρακ όποτε μας απευθυνόταν, εν μέρει ίσως και επειδή η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν σε σχετικά μεγάλο χώρο γι’ αυτούς. Δευτεραγωνιστής ήταν ο πληκτράς Αλέξης, από τα χέρια, τις κονσόλες και τον Mac (μα καλά, όλοι σύμβαση με την Apple έχουν, κανείς χωρίς Mac στη σκηνή πια;) του οποίου περνούσαν τα περισσότερα στοιχεία που διαμόρφωναν τον ήχο που έφτανε στα αυτιά μας.

Μπορεί να μην ήταν πολλές οι φορές που ο ήχος της κιθάρας του Βαγγέλη ήταν στο επίκεντρο, όποτε όμως επένδυσε ορισμένα σημεία των κομματιών με σκληρά και επιθετικά riffs, η παρουσία του έγινε αισθητή. Στα πηγαδάκια το αυτί μας πήρε ότι ίσως να ταίριαζε μια μπάντα όπως οι Universe217, όμως τελικά η επιλογή των Church Of The Sea θεωρούμε ότι αποδείχτηκε ενδιαφέρουσα και εύστοχη, γιατί δεν έπαιζαν το ίδιο πράγμα με τους headliners, αλλά κάτι που ταίριαζε ως άνοιγμα. Η μουσική τους ήταν μινιμαλιστικά παιγμένη, όμως είχε μια σκοτεινή και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, με την οποία μπορέσαμε να ταυτιστούμε.

Στον απόηχο της εμφάνισης των Church Of The Sea, οι Ιταλοί άρχισαν να προετοιμάζουν τη σκηνή για τη δική τους εμφάνιση. Παρ’ όλο που έδωσαν διάφορες συναυλίες στην χώρα τους τους προηγούμενους μήνες, η εμφάνισή τους στο Κύτταρο είναι το εναρκτήριο λάκτισμα της φετινής τους περιοδείας. Το πρόσφατο, εκπληκτικό τρίτο άλμπουμ τους "Close", το οποίο η ομάδα του rocking ανέδειξε ως το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς που μας πέρασε, υπόσχονταν μία πραγματικά καθηλωτική συναυλία.

Τυπικοί στο ραντεβού τους, κατά τις 22:15 εμφανίστηκαν κερδίζοντας μονομιάς θερμότατη υποδοχή από ένα κατάμεστο χώρο. Χωρίς πολλές φανφάρες, καλησπερίσματα, και υπερβολές, στήθηκαν πάνω στο μικρό stage - που τους ταίριαζε άψογα - και τα φώτα έπεσαν πάνω στην επιβλητική φιγούρα της Sara. Σε απόλυτη ησυχία (άκουγα τις ανάσες των γύρω μου), εκκίνησε την τελετουργία με τους πρώτους στίχους του "If You Want Her to be Taken". Όταν δε ξεκίνησε και το ηλεκτρισμένο solo με το slide, έγινε φανερό ότι οι Messa δεν αστειεύονται στις συναυλίες τους. Ήχος κρύσταλλο. Απόδοση αποστομωτική. Αλλαγές και αυτοσχεδιασμοί μετρημένοι αλλά ουσιαστικοί, με απενοχοποιημένες σαχλαμάρες ενίοτε στην κιθάρα, που έδειχναν ότι πέρα από το χορογραφημένο και προβαρισμένο αποτέλεσμα, υπάρχει και μία ευδιαθεσία που δεν έχει ξεθωριάσει.

Με την τρίχα κάγκελο παρακολουθήσαμε το συγκρότημα σε ένα εξαιρετικό σερί τραγουδιών, με την έμφαση να πέφτει αναμενόμενα στο τελευταίο τους άλμπουμ. Με τρομερά δεμένο παίξιμο, η τετράδα έδωσε τα ρέστα της, κερδίζοντας και τις ενθουσιασμένες ιαχές του κοινού. Περνάμε καπάκι στον πρώτο δίσκο τους, με το "Babalon", όπου ο Alberto απέδειξε ότι είναι ένας πραγματικός μάστορας στην κιθάρα, όχι μόνο για το καλόγουστο solo του, που συνδυάζει με τρομερή άνεση και δεξιοτεχνία sabbathικά περάσματα με blues, αλλά και για την ικανότητά του να παίζει με τις δυναμικές, αφήνοντας τον ήχο του να αναπνεύσει, να τονίζει σημεία και να ηρεμεί σε άλλα, διευρύνοντας το ηχητικό αποτέλεσμα, καθιστώντας το πιο οργανικό και φυσικό, παρά τεχνικό και ρομποτικό. Να σημειώσω ότι ο λιγνός κιθαρίστας με το μουστάκι, όμως, δεν είχε μόνο ένα ρετρό παρουσιαστικό λόγω ρούχων και της κιθάρας του, αλλά επιδιδόταν σε ένα συμπαθητικό και παλαιικό κούνημα του κεφαλιού και του σώματος, που πραγματικά θυμίζει μία άλλη εποχή, χωρίς πόζες και εντυπωσιασμούς.

Όσο δεν τραγουδάει, η Sara είναι μία μάλλον ντροπαλή frontwoman, που με πολύ σιγανή και μειλίχια φωνή ανακοινώνει το κάθε επόμενο κομμάτι. Μου άρεσε που δεν έκοβαν τις μακροσκελείς και ατμοσφαιρικές εισαγωγές για χάρη ενός πιο «συναυλιακού» ύφους, αντιθέτως τις άφηναν να αναπτυχθούν και σαν καπνός να απλωθούν στο χώρο και την ατμόσφαιρα (βέβαια οι μικροσυζητήσεις και τα όρθια κινητά χαλούσαν λίγο το βάιμπ, αλλά θα μάθουμε σαν κοινό, πού θα πάει). Η κιθάρα με το δοξάρι στο "Suspended", παρ’ όλο που δεν είναι κάτι πρωτότυπο, λειτούργησε ιδανικά, ενώ τα ανατολίτικα περάσματα που έγιναν στην δωδεκάχορδη προκάλεσαν την επευφημία του κοινού (διότι όπως και να το κάνουμε, τον σηκώνουμε τον αμανέ μας).

Σταθερό και γκρουβάτο το ρυθμικό κομμάτι των Marco και Rocco, που με το (οκτάχορδο) μπάσο και τα ντραμς αντίστοιχα γέμιζαν τον ήχο, χωρίς να ακούγονται καθόλου ρυθμικά «κενά» όσο η κιθάρα έπαιζε τα blues της. Μάλιστα, ο Marco ήταν ο πιο κινητικός επί σκηνής, σπάζοντας έτσι λίγο το αποστασιοποιημένο στήσιμο των υπολοίπων. Πρώτη μεταξύ ίσων, βέβαια, αδιαμφισβήτητα και ασυζητητί, ήταν η Sara, με μία εκθαμβωτική φωνή, που δεν έδειχνε να χάνει ούτε κατ’ ελάχιστο την στουντιακή της λάμψη, αντιθέτως έστελνε ρίγη συγκίνησης με τις νότες που έπιανε, ψηλές και χαμηλές.

Προς το τέλος, και έχοντας απολαύσει τραγουδάρες "Leah" (πριν από το οποίο η Sara μας ευχαρίστησε στα ελληνικά κερδίζοντας αμέσως χειροκροτήματα – γιατί τέτοιο κοινό είμαστε), και το "Pilgrim", μας ενημέρωσαν ότι θα έκλειναν την συναυλία με ένα τελευταίο κομμάτι, το ατίθασο "Rubedo". Με ένα φανφάρικο, ασόβαρο, κι εντελώς χαβαλετζίδικο σολάρισμα, ο Alberto μπήκε στο εναρκτήριο riff, σε ένα από τα πιο ανεβαστικά και γρήγορα κομμάτια του σέτλιστ. Κάποια φωνητικά είχαν αρχίσει να χάνονται στην ένταση (κάποια άτομα υποστήριξαν έπειτα ότι αυτό συνέβαινε και νωρίτερα), χωρίς όμως να γίνεται ούτε ιδίαιτερα αντιληπτό, και σίγουρα χωρίς να μειώνεται ο πήχης ποιότητας που είχαν θέσει ως τότε. Αναμενόμενα είχαμε το μικρό διάλειμμα του encore, και χωρίς ούτε το ίδιο το συγκρότημα να το πολυπιστεύει, επέστρεψαν στα γρήγορα, για να μας πάνε ξανά στις αρχές της καριέρας τους με το Bergmanικό "Hour of the Wolf", κλείνοντας την βραδιά με ενέργεια και groove μάλλον, παρά ατμόσφαιρα. Moshpit δεν είδαμε ούτε τότε, βέβαια, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.

Με επτά μακροσκελή κομμάτια, οι Messa έπαιξαν σκάρτα μία ώρα, κάτι το οποίο άφησε μία μικρή πικράδα στη γλώσσα. Είναι φανερό ότι στις συναυλίες τους υπάρχει συνταγή από την οποία σπάνια ξεμακραίνουν, διατηρώντας έτσι ένα ποιοτικότατο αποτέλεσμα. Ωστόσο, έχοντας το ρόλο πρώτου ονόματος, και τρία πραγματικά διαμάντια στη δισκογραφία τους, είναι μάλλον παράδοξο να μην παίζουν έστω ένα κομμάτι παραπάνω, μιας και υπάρχουν πολλές σπουδαίες συνθέσεις που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν. Αυτή είναι και η μόνη κριτική που μπορεί να γίνει, και η οποία αρκεί για να σηκώσει μερικά φρύδια δυσαρέσκειας, στιγματίζοντας έτσι ένα κατά τ’ άλλα πραγματικά επαγγελματικό και απολαυστικό περφόρμανς.

Φεύγοντας έβλεπες μόνο χαμόγελα και άκουγες θετικά σχόλια, όμως η πείνα μας δεν είχε ικανοποιηθεί πλήρως. Δεν χορτάσαμε. Ελπίζω ότι στην επόμενη επίσκεψή τους στη χώρα μας, οι Messa θα έχουν συνυπολογίσει το βάρος της πορείας τους, ώστε να ξεφύγουν λίγο από την λογική του μεσαίου (pun not intended) ονόματος που προσαρμόζεται στα χρονικά περιθώρια των φεστιβάλ. Το υλικό τους θέλει από μόνο του χώρο να αναπτύσσεται – και καλά κάνει – και για αυτό η μία ώρα είναι μάλλον λίγη για να αναδειχθεί η μεγαλοπρέπειά του.

Μέχρι την επόμενη φορά, όμως, πιστεύω ότι δεν έμεινε άτομο ουσιαστικά ανικανοποίητο από την βραδιά στο Κύτταρο, καθώς γίναμε μάρτυρες ενός συγκροτήματος με αστείρευτο ταλέντο, επαγγελματισμό, και άξιο να θεωρείται ανάμεσα στα σπουδαιότερα της γενιάς του.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά