Rise Against

Πατώντας 'play' ακούγονται, δια στόματος Tim McIlrath, οι στίχοι "Light up the torches and wake up the King/The smoke you’ve ignored is a flame you can’t contain" και οι ορέξεις των Rise Against γίνονται ξεκάθαρες από νωρίς. Αρκετοί συνοδοιπόροι τους από το punk rock στερέωμα κατευθύνονται μακριά από το ύφος που τους καθιέρωσε, αλλά η τετράδα από το Σικάγο δεν δείχνει διατεθειμένη να ξεγράψει τις ρίζες της. Ως προς την ουσία τουλάχιστον, γιατί το νερό που έχει πέσει στον ήχο τους εδώ κι αρκετό καιρό δεν εξαφανίζεται ούτε τώρα.

Τα μειωμένα σκληρά φωνητικά και τα μαζεμένα τούπα-τούπα δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Τα μέλη της μπάντας έχουν περάσει τα πρώτα «-άντα» και πάνε για τα δεύτερα. Το παράξενο θα ήταν να ακούγονταν ακόμα σαν έφηβοι. Έχοντας αυτό κατά νου, όσοι είχαν ελπίδες για ένα νέο "The Unraveling" ή για ένα "Revolutions Per Minute, Volume 2", μετά από μιάμιση δεκαετία, μπορούν να προσπεράσουν. Όσοι από την άλλη έχουν αποδεχθεί τη στροφή του συγκροτήματος σε περισσότερο ήπιες φόρμες, όπως αυτές καθιερώθηκαν από το 2008 και μετά, θα βρουν αρκετά πράγματα για να ευχαριστηθούν.

Οι καλοστημένες μελωδίες, τα riff που μοιάζουν βγαλμένα από τη δεκαετία του '90, τα arena-friendly ρεφραίν και οι δυνατοί στίχοι κυριαρχούν, για ακόμα μια φορά. Κι αν πριν από τρία χρόνια, στο "The Black Market", η επιμονή τους να παραμένουν υπερβολικά πιστοί στο χώρο που υπηρετούν έδειχνε να τους προδίδει σχεδόν όσο τους βοηθούσε, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι περισσότερο ισορροπημένα. Δεν είναι ότι ο δίσκος περιλαμβάνει κάποιο τραγούδι που θα επαναφέρει το punk rock στα ραδιόφωνα (παρά τις εκατομμύρια προβολές του "The Violence"), ούτε υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος πειραματισμός που θα τραβήξει νέο κοινό.

Στα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Το σύνολο, όμως, είναι τόσο προσεγμένο ώστε να μην αφήνει παράπονα. Κομμάτια σαν το ομότιτλο ή το "House On Fire" θα μπορούσα εύκολα να τα φανταστώ στη ροή του "Endgame", κι αυτό μόνο ως καλό μπορώ να το δω. Αντίστοιχα το "Welcome To The Breakdown" είναι τόσο εντυπωσιακά πιασάρικο που επιβάλλεται να οπτικοποιηθεί, τα "Far From Perfect" και "Politics Of Love" κουβαλάνε κάτι από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ενώ τo "Bullshit" έχει μέχρι σχεδόν-reggae κοψίματα. Ομολογουμένως το δεύτερο μισό του άλμπουμ είναι αρκετά πιο χαλαρό από το πρώτο, αλλά εν τέλει τα σαράντα πέντε λεπτά κυλούν αβίαστα.

Με το "Wolves" οι Rise Against δεν κάνουν τη μεγάλη επιστροφή που ίσως να περίμενε/ήλπιζε/ήθελε μερίδα των οπαδών τους. Αναμφίβολα, ωστόσο, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη ότι μιλάμε για μια μπάντα που μετρά οκτώ δίσκους και κινείται στα όρια του mainstream, τουλάχιστον για τη μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη. Οι σειρήνες έχουν χαμηλώσει τις εντάσεις τους και οι μάρτυρες μοιάζουν να σκέφτονται περισσότερο πριν δράσουν, αλλά η ειλικρινής στάση του σχήματος προς αυτό που κάνει είναι στη θέση της, η punk νοοτροπία δεν απουσιάζει ούτε τώρα και το πρόσημο είναι ξεκάθαρα θετικό.