Ανασκόπηση 2017: Hardcore / Grindcore

Έφτασε πάλι η πιο αυτιστική περίοδος του χρόνου. Και η πιο απολαυστική. Γιατί πρέπει να συμμαζέψεις τα κομμάτια σου και τα μυαλά σου και να φροντίσεις να ακούσεις ό,τι σου ξέφυγε ή είχες καταχωνιάσει σε κάποιο συρτάρι, ράφι, φάκελο υπολογιστή.

Ήρθαν αυτές οι μέρες που οι πληροφορίες σκάνε η μία μετά την άλλη. Παίρνεις ερεθίσματα, δίνεις ευκαιρίες σε πράγματα που τα έβλεπες μπροστά σου μήνες και δεν σήκωνες το κουλάδι σου να πατήσεις το play.

Ειδικά όταν μιλάμε για hardcore, punk, grindcore και όλα τα παρακλάδια αυτών τα πράγματα είναι μέσα στα νεύρα και την ενέργεια. Η μουσική πλέον ακόμα και στα πιο ατόφια και άγρια ιδιώματα έχει 57296 παρακλάδια. Ας είναι. Για αυτό είμαστε αυτιστικοί λιστάκηδες για να ζοριζόμαστε και να μπορούμε να βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι.

Είναι 100% βέβαιο ότι ΔΕΝ ακούσαμε ό,τι έχει κυκλοφορήσει εκεί έξω το 2017.

Είναι 100% βέβαιο ότι χάσαμε πολλά και θα ξαναχάσουμε πολλά.

Είναι 100% βέβαιο ότι στον μαγικό κόσμο του ίντερνετ θα βρείτε και άλλα πολλά.

Μέχρι τότε εντζόι!

Μεγάλο το αποτύπωμα και ας μην είναι μεγάλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί

1. Οι Καναδοί παραμένουν πάντα στις αξιοσημείωτες και μάλλον στις κορυφαίες μπάντες του hardcore punk. Οι Comeback Kid στο "Outsider" κρατάνε τις ίδιες σταθερές και ξερνάνε ένα επιθετικό punk το οποίο φυσικά και είναι ακραίο, αλλά καταφέρνει να βγάλει μια χαμογελαστή και εντελώς αγνή μελωδία που συναρπάζει. Διατηρούν την γνωστή τους βαρύτητα και φυσικά ένταση και φαίνεται ότι επαναφέρουν επιρροές από την σκηνή του '90! Νέες ιδέες και νέο στυλ λοιπόν πάνω στις γνωστές τους φόρμες. Θ.Γ.

2. Είναι αποδεκτό ότι είναι μοναδικοί. Οι Converge στο "The Dusk In Us" αποδυκνείουν γιατί είναι μια από τις μεγαλύτερες metal μπάντες του πλανήτη. Δεν φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν επιμένει σε μία και μόνο συνταγή. Δεν επαναπαύεται. Μπορεί να έριξαν λίγο τις ταχύτητες περιοδικά, αλλά άνοιξαν πανιά προς διαφορετικά είδη. Παρουσιάζουν ένα μοντέρνο metalcore το οποίο είναι σκληρό αλλά καταφέρνει να γίνει μέχρι και πιασάρικο. Θ.Γ.

3. Δεν είναι και ούτε θα ξανά είναι οι Body Count του ντεμπούτου τους, αλλά στο "Bloodlust" καταφέρνουν να παρουσιάσουν μια περισσότερο metal παραγωγή η οποία είναι ζωντανή και προσπαθεί να διεισδύσει στα ευαίσθητα αδαή αυτιά που δεν μπορούν να αντιληφθούν το νόημα τους. Είναι ένα ατόφιο hardcore punk όπως πρέπει με ματιές στο παλιομοδίτικο thrash και τα rap φωνητικά. Η βοήθεια από Mustaine, Max Cavalera και Randy Blythe (Lamb Of God) είναι φυσικά ευπρόσδεκτη. Θ.Γ.

4. Περνάνε τα χρόνια και οι At The Drive-In όσο κι αν προσπάθησαν στο "In•ter A•li•a" δεν κατάφεραν να γυρίσουν το χρόνο πίσω. Επέστρεψαν μετά από δεκαεφτά χρόνια και ενώ ακούγονται αρκετά ίδιοι με παλιά δεν μπορούν να ξεπεράσουν, ούτε καν να πλησιάσουν την λάμψη τους. Δεν μπορούν να γίνουν πάλι είκοσι χρονών. Δεν θα είναι ποτέ ξανά αγανακτισμένα και υπερβολικά αλητήρια παιδιά. Ο δίσκος θα αρέσει σε οπαδούς και ευτυχώς έχει κρυμμένα συναισθήματα. Θ.Γ.

5. Οι Unsane στο "Sterilize" φαίνονται πιο στριφνοί και κακομούτσουνοι από ποτέ στα χρόνια που υπάρχουν. Δείχνουν με περισσή ευκολία πώς παίζεται το εμπνευσμένο noise rock από τύπους που μεγάλωσαν με αλήτικο attitude, «πεζοδρομιακό». Όχι μη μου άπτου και «μην χτυπιέστε στο μόσπιτ». Είναι πάνκιδες με hardcore εικόνες και προσλαμβάνουσες και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην, ίσως, καλύτερη κυκλοφορία της καριέρας τους. Γ.Φ.

Check also: H συνεργασία του Lombardo με τον Patton στους Dead Cross μάλλον ήταν μία συνάντηση γιγάντων που έχουν παίξει και γράψει κυριολεκτικά τα πάντα και είπαν να τα γαμήσουν όλα με ένα death metal/hardcore μασούρι δυναμίτη. Αυτό και αυτοί είναι οι Dead Cross.

Μια πιο σκοτεινά, μια πιο μελωδικά, μια πιο στριφνά

1. Μιας και ο ντόρος δεν έχει κοπάσει ακόμα και πολλοί είμαστε αυτοί που συζητάμε για το επερχόμενο διήμερο με Iron Maiden και Judas Priest και τα support τους έχω μία ρηξικέλευθη πρόταση: ΠΑΡΤΕ ΤΟΥΣ MUTOID MAN. Η παλιοπαρέα έγραψαν τον πιο καβλωμένο και heavy metal influenced δίσκο της καριέρας τους με τα γνωστά πιασάρικα punk/thrash συμπυκνωμένα έπη τους. Θέλετε μουσικό αντικαταθλιπτικό; Το "War Moans" κάνει. Γ.Φ.

2. O πολύς Kurt Ballou έβαλε σε άλλον έναν δίσκο το μαγικό του χεράκι και οι Darkest Hour βρήκαν τα κατάλληλα υλικά για να έναν δίσκο ονείρωξη στο ελεεινό, πλέον, συνονθύλευμα που ακούει στο όνομα metalcore. Το "Godless Prophets & The Migrant Flora" πραγματικά δεν μασάει σε κανένα σημείο τα λόγια του. Αντιθέτως τα φτύνει με περίσσιο εκνευρισμό σε όποιον κάνει το λάθος να το υποτιμήσει. Γ.Φ.

3. Slayer αλητεία και προβοκάτσια. Αυτοί είναι οι καινούριοι Wolfbrigade στο Run With The Hunted. Δεν έχουν κανένα ζήτημα να επιμεταλλώσουν τίγκα τις κιθάρες τους και να φέρουν πραγματικά το crust/punk σε σημείο τομής με το μέταλ. Ο Fenriz το προσπαθεί εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά είναι μεταλάς. Οι Wolfbrigade είναι πάνκιδες. Άρα μπορείτε να ακούσετε τις παροξυσμικές τους συνθέσεις από την σκοπιά της μοϊκάνας. Γ.Φ.

4. Όμορφες παραμορφωμένες κιθάρες που σε κάποια σημεία κάνουν παπάδες! Είναι τόσο γεμάτη και πλήρης η κιθάρα, ο ήχος, οι παραμορφώσεις και τα γεμίσματα που φτάνει μόνη της για να φτιάξει τα πάντα. Οι '68 στο "Two Parts Viper" φτιάχνουν ένα ρυθμικό, μελωδικό και θορυβώδες μοντέρνο hardcore που μπορεί πανεύκολα να φτιάξει διαθέσεις και ορέξεις. Το ότι μπορεί να περιπλανηθείς από southern μελωδίες μέχρι industrial ήχους είναι στα συν τους. Θ.Γ.

5. Τεράστια έκπληξη και μεγάλη παράλειψη που τους ανακαλύψαμε στο τέλος της σεζόν. Από τη στιγμή που πατήσεις το play του "Cellar Dweller" των Impalers ξεχύνεται από τα ηχεία το πιο σκληρό rock που θα μπορούσες να φανταστείς με άφθονες δόσεις d-beat και blackened hardcore, της πάστας εκείνης που έβγαλε μπαντάρες όπως οι Cursed. Κυκλοφορία αποκάλυψη που μπορεί να οδηγήσει σε παρανοϊκά ξεσπάσματα. Μην τυχόν και περάσετε έτσι αψήφιστα. Γ.Φ.

Check also: Οι Zao μας ευχαρίστησαν πραγματικά πολύ με την περσινή τους επιστροφή και το The Well-Intentioned Virus. Το 2017 επανήλθαν με ένα EP πέντε κομματιών ονόματι "Pyrrhic Victory" που λογίζεται ως η μικρή συνέχεια του full length. Δεν ξέρω ποια η χρησιμότητα τέτοιων κυκλοφοριών αλλά αν γουστάρετε το σπαστικό και τσιταρισμένο blackened hardcore τότε δώστε του μια αυτιά. Οι Culture Shock από την άλλη, με τον ομώνυμο δίσκο τους βάλθηκαν να ξεριζώσουν κάθε παράσιτο που ρουφά τις αξίες της ζωής μας. Και βάλθηκαν να το κάνουν με αδυσώπητο και λυσσαλέο hardcore/punk που δεν δείχνει έλεος σε κανένα τσουτσέκι εκεί έξω. Γενικά θέλουν να καταστρέψουν αυτό που λέμε καλή ζωή. Σκατά και απόσκατα.

Εσύ τι ρίχνεις στο hardcore σου για να γίνει πιο ακραίο;

1. Στο "Contempt" οι Couch Slut παρουσιάζουν υπέροχα ένα ωμό και θορυβώδες hardcore που πλησιάζει ακραία μουσικά ήδη. Η Megan Osztrosits στα φωνητικά σκίζεται στην κυριολεξία. Το ότι έχουν χρησιμοποιήσει πιάνο, σαξόφωνο, κλαρινέτο, τρομπόνι και βιόλα είναι το εντυπωσιακό εδώ. Δύσκολα βέβαια τα διακρίνεις μέσα στο μπινελίκι, τα ουρλιαχτά, την σαπίλα και τον θόρυβο. Από τα πιο αυθεντικά του χώρου. Μίσος, παράνοια, επίθεση και αρκετό ξύλο. Θ.Γ.

2. Είσαι από αυτούς που θέλουν το hardcore τους μαύρο και άραχνο με τόνους Fenriz-ικής παγωνιάς και εμπνευσμένης δυσαρμονίας τύπου Morbid Angel; Το "Howling For The Nightmare Shall Consume" των Integrity δεν υπάρχει περίπτωση να σε απογοητεύσει. Βασικά πώς γίνεται να σε απογοητεύσει ένα από τα παλιότερα μούτρα της σκηνής που τα τελευταία δέκα χρόνια περνάει δεύτερη νιότη; Γ.Φ.

3. Ξεχάστε ότι μιλάμε για σούπερ γκρουπ. Η πεντάδα των All Pigs Must Die με έδρα τη Βοστώνη έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο extreme μπάντες στο αμερικανικό underground. Στην τρίτη τους ολοκληρωμένη δουλειά έκαναν στην άκρη τις κοινωνικοπολιτικές σκέψεις τους και βούτηξαν όσο πιο βαθιά γινόταν στο βούρκο του death metal. Το "Hostage Animal" είναι άλμα στην καριέρα τους και ένας από τους δίσκους που ξεχώρισαν από το μέτριο 2017. Γ.Φ.

4. Οι Code Orange μεγάλωσαν. Έχουν αποκτήσει ένα τεράστιο hype γύρω από το όνομα τους και κυρίως τις ζωντανές εμφανίσεις τους οι οποίες είναι απλά καταστροφικές. Μία μικρή ψαχτική στο Youtube θα λύσει όποια απορία υπάρχει. Στο "Forever" η τετράδα βάζει στη μουσική της αρκετό death metal και noise/industrial πινελιές που σε πιάνουν κατευθείαν από το λαιμό. Εμφανίζονται πιο κατασταλαγμένοι και αρκετά επιθετικοί με επιμεταλλωμένα beat downs που αφαλοκόβουν. Γ.Φ.

5. Τα πιτσιρίκια των Full Of Hell δεν αστειεύονται καθόλου. Θέλεις οι κολεγιές τους με τους ψυχώ The Body; Θες το ηλικιακό τους μεγάλωμα; Το "Trumpeting Ecstasy" πάντως είναι ένας μουσικός όλεθρος εκκωφαντικής καφρίλας με grindcore στοιχεία που σε κολλάνε στον τοίχο με το επίπεδο της βίας και της ηχητικής ακρότητας που προσφέρουν. Γ.Φ.

Check also: Οι Ιάπωνες Heaven In Her Arms μπλέκουν πολλά στοιχεία στο hardcore τους, αλλά το κάνουν φανταστικά. Αξίζουν στον τρίτο τους δίσκο να έρθουν στις μπροστά γραμμές. Το "White Halo" είναι αρκετά σκληρό, γεμάτο ταχύτητα και blast-beats στην αρχή, ουρλιαχτά και σκισμένα φωνητικά μετά, ηρεμία στο ενδιάμεσο και χτίσιμο σε post-rock ιδέα μέχρι το κρεσέντο που γεμίζει black και screamo hardcore-ιλίκι! Από την Ιαπωνία επίσης είναι και οι Endon. Tι άλλο πέρα από θόρυβο να περιμένεις; Στο "Through The Mirror" μπορούν να σε τελειώσουν. Ένα εξαιρετικά προχωρημένο metal στα απύθμενα όρια του noisecore με δόσεις από black, math μέχρι και noise. Είναι κλειστοφοβικό έως και παρανοϊκό. Επιτίθεται με διάφορους τρόπους και κάνει ανεπανόρθωτες ζημίες. Σίγουρα δεν απευθύνεται στον καθένα και οφείλουμε να προειδοποιήσουμε ότι υπάρχουν σημεία του που παρότι εντυπωσιακά είναι αρκετά δύσκολα στην ακρόαση. Οι Akatharsia με το φανταστικά όμορφο και επίπονο "No Generation Without Corruption" θα μπορούσαν να υπάρχουν και σε άλλη ανασκόπηση αυτή του black metal καθώς παίζουν raw punk με άπειρα μαύρα στοιχεία. Τους κερδίζει αυτή η ανασκόπηση κυρίως λόγω της υποβόσκουσας μελωδικής crust-ιλας που σε κάνει να σκαλώνεις. Τέλος οι Ritual Knife από την Ατλάντα ανήκουν και αυτοί στην παραπάνω κατηγορία σαν τους Akatharsia. Το δικό τους στυλ ωστόσο είναι τελείως πρωτόγονο και αποκρουστικό. Με το "Hate Invocation" σκορπούν black metal/punk/d-beat πόνο και οργή.

Όταν το Roadrunner γαμάει το Coyote

1. Από τη Βαλτιμόρη ορμώμενοι, το τρίο των The Heads Are Zeros έκαναν την έκπληξη της χρονιάς κυκλοφορόντας τον ομώνυμο δίσκο τους και κάνοντας άπειρα κεφάλια να γυρίσουν προς το μέρος τους. Είναι χαοτικοί, σπαστικοί, διαπεραστικοί και οξυδερκείς. Το The Heads Are Zeros ενδείκνυται για εκείνους που ακούνε Converge, Gridlink και Uphill Battle και τους σηκώνεται η τρίχα. Γ.Φ.

2. O ορισμός του άγριου ξεσπάσματος, οργής και θλίψης που προκαλεί η σύγχρονη κοινωνία και οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε. Οι Φινλανδοί Death Toll 80K μπορεί να μην έχουν μπακ κάταλογκ που να χρειάζεσαι το metal archives για να τον τσεκάρεις ολόκληρο αλλά ό,τι έχουν κυκλοφορήσει είναι διαμάντι βίας και ακρότητας. Έτσι ακριβώς είναι και το "Step Down": 15 λεπτά καφρίλας και εκτόνωσης. Γ.Φ.

3. Μιλάμε για τόσο παλιές καραβάνες που ήταν σχεδόν νομοτελειακό ότι ο δίσκος που θα κυκλοφορούσαν, όταν αποφάσιζαν να τον κυκλοφορήσουν, θα ήταν τουλάχιστον απολαυστικός. Oι Lock Up δεν έχουν ανάγκη από συστάσεις και το "Demonization" αποδίδει ακριβώς ό,τι περίμενες από αυτούς: Λυσσαλέο τέμπο, κιθάρες που σκίζουν σάρκες, στίχοι βιτριόλι και την φωνή του Kevin Sharp. I rest my case. Γ.Φ.

4. Οι split κυκλοφορίες είναι ο αιμοδότης της underground σκηνής και βασικό χαρακτηριστικό της ακραίας μουσικής. Έχουν βγει διαμάντια από τέτοιες συνεργασίες παρόλο που ο κόσμος θεωρεί ότι η φάση είναι ξεπέτα και εύκολη. Ε, αν ανήκετε σε αυτή τη κατηγορία ακούστε τα split των θεών grindcore ηγετών Cloud Rat με τους Moloch  και τους Disrotted. Θα χάσετε τα αυγά τα καλάθια και τα αυτιά σας με τον grindcore/doom/noise όλεθρο που ηχογράφησαν. Γ.Φ.

5. Power violence και grindcore δοξολογίες από τους Stimulant στον ομώνυμο δίσκο τους. Πρώην μέλη των Water Torture συνεχίζουν να βασανίζουν τα αυτάκια μας γαμηστερά riffs και βιτριολικά φωνητικά. 21 τραγούδια, λεπτά. Το λες και επική δουλειά για grindcore. Γ.Φ.

Check also: Οι Hummingbird Of Death και το "Forbidden Techniques" είναι ένα άξιο δείγμα φρέσκου power violence, χουλιγκάνικου τύπου που ενδείκνυται για λογής λογής εκνευριστικές καταστάσεις. Οι Corrupt Moral Altar από την άλλη με το "Eunoia"  σε πιάνουν όχι ακριβώς από τα μούτρα, πράγμα σπάνιο για grindcore μπάντα. Θες μια-δυο ακροάσεις για να μπεις στη φάση της μουσικής τους. Τα riff τους κόβουν σα σπασμένο γυαλί αλλά δεν θα παίξουν safe με ατελείωτα blastbeat. Είναι Βρετανοί και εκεί τα ακραία συγκροτήματα είχαν πάντα μα πάντα επιρροές από doom και sludge.

Act Local, Think Global

1. Το σερί τους δεν έχει σταματημό. Κάθε νέος δίσκος των Dephosphorus είναι σημείο τομής στο εγχώριο underground. Με το "Impossible Orbits" έχουν κάνει μία στροφή στα riffs και τις φόρμες που τους ανέδειξαν από τις προηγούμενες δουλειές τους. Όλα εδώ είναι ultra heavy και τελείως αφοσιωμένα στον αστρικό τους σκοπό. Η μουσική τους συνεχίζει να πρωτοπορεί και να καθηλώνει με το πόσο ολοκληρωμένη είναι. Γ.Φ.

2. Εδώ έχουμε να κάνουμε ίσως με την εγχώρια ακραία κυκλοφορία που παίζει στα ίσια το "Impossible Orbits". Οι Chronoboros με "No Dirt Or Silver Will Have Us Sated" καινοτομούν. Ναι! Καινοτομούν γιατί η μουσική τους είναι τόσο απολαυστική που η σημαντικότητα της κυκλοφορίας θα φανεί μόνο στα χρόνια που θα έρθει. Αν ψήνεται Botch, Knut, Canvas έπρεπε να τους έχετε ακούσει χθες. Γ.Φ.

3. Οι Conspiracy Of Denial βρήκαν τους Λήθη. Οι Λήθη βρήκαν τους Conspiracy Of Denial. Δύο από τους πιο άξιους εκπροσώπους της crust/blackened hardcore σκηνής της χώρας έβαλαν τα δυνατά τους για ένα split το οποίο συγκίνησε και τσάντισε πάρα πολύ. Η μουσική σαν όπλο, οι στίχοι κόβουν σύριζα και τα συναισθήματα που βγαίνουν είναι πόνος και χαρμολύπη. Για ό,τι ζούμε και ό,τι έρχεται. Γ.Φ.

4. Άλλη μία πολύ ευχάριστη έκπληξη οι εκ Καρδίτσας ορμώμενοι Procrastinate οι οποίοι με τον ομώνυμο δίσκο τους συνταράσουν τις ευαίσθητες εκείνες χορδές των πολιτικά φορτισμένων συγκροτημάτων και δημιουργιών. Πλέον παίζουν τη μπάλα τους σε heavy crust τοπία αφήνοντας στην άκρη τα grindcore στοιχεία, βγάζοντας μπροστά τον Catharsis, Cursed και Tragedy εαυτό τους. Γ.Φ.

5. Σημαντική επιστροφή για μία από τις πλέον ιστορικές punk/hardcore μπάντες του εγχώριου underground κινήματος. Οι Χαοτικό Τέλος είναι εδώ με έναν σκοτεινό και υπέρβαρο δίσκο άξιο του ονόματος και της ιστορίας τους. Το άλμπουμ "Υπόσχεση" αναβλύζει απόγνωση, εγκλωβισμό, απώλεια και οργή. Γ.Φ.

Check also: Οι grindcore χούλιγκανς Stheno επέστρεψαν με μία split κυκλοφορία με τους ημίτρελους Βραζιλιάνους Facada προσφέροντας θέαμα και κόλπα υψηλών ταχυτήτων. Μην την ψάξετε πάρα πολύ τη φάση. Δεν μιλάμε για βαθυστόχαστα πράγματα. Ηχητική βία και φτύσιμο στα μούτρα όπως μόνο το grindcore έκανε πάντα. Οι Morser επιρροές είναι εμφανείς ωστόσο. Οι θεόθεοι Head Cleaner ουρακοτάγκοι από την Θεσσαλονίκη εμφανίστηκαν μετά από αρκετά χρόνια με αυτή τη split κυκλοφορία με τους Mastic Scum, Real Life Disconnection. Το στυλ τους ήταν πάντα αρχοντικό και υπέρ brutal. Βασικά δεν μασάνε τίποτα μόνο που εδώ ακούς ψήγματα από στοιχεία τα οποία πίστευες ότι δεν θα συναντήσεις σε έναν δίσκο τους όπως σκοτεινά μελωδικά και ημίτρελα περάσματα τα οποία ξεφεύγουν από τα κλασικά death/grind μονοπάτια. Τέλος, τιμιότατο death n’ roll για άγριες καταστάσεις σε μοσπιτ και λοιπά ευγενή αθλήματα. Οι Corpses είναι πάνκιδες. Γουστάρουν ακραίο hardcore και βουβαλίσιες rock n’ roll καταστάσεις αλα Entombed. Στο ομώνυμο άλμπουμ τους αυτή την αρκουδίσια παιδεία τους την προσφέρουν απλόχερα.