Papa Roach

Ανάμεσα στον κατάλογο από συγκροτήματα που εμφανίστηκαν την περασμένη δεκαετία στον ευρύτερο χώρο του σκληρού ήχου και παραμένουν μέσα στα πράγματα, χρειάζεται αρκετό ψάξιμο για να βρεθούν εκπρόσωποι του τότε κραταιού nu-metal. Κάποια ονόματα κατάφεραν να κρατηθούν βρίσκοντας στήριγμα στο παρελθόν τους, κάποια χάραξαν πορεία για διαφορετικά μονοπάτια, ενώ κάποια άλλα δεν άντεξαν την ξαφνική (?) στροφή της μουσικής βιομηχανίας και διαλύθηκαν.  Μια από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις επιζώντων είναι οι Papa Roach.

Ο Jacoby Shaddix και η παρέα του δεν ήταν ποτέ πρωτοπόροι ή ηγέτες από εμπορική άποψη· η δισκογραφική παρουσία τους, όμως, ήταν σταθερή, οι δουλειές τους είχαν πάντα πράγματα να πουν και ο ήχος τους δεν έμεινε στάσιμος. Ο περισσότερος κόσμος τους έχει συνδέσει με το ευθύ nu του "Infest" και (μεταξύ μας είμαστε) κυρίως με το τεραστίων διαστάσεων "Last Resort". Το δυστυχές είναι ότι, από τη μία το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικάνων περιείχε περισσότερα από ένα single για πλατίνα, κι από την άλλη από τότε έχουν μεσολαβήσει δεκαεπτά χρόνια και επτά δίσκοι.

Ήδη από το "Getting Away With Murder", το μακρινό 2004, οι ρωγμές στο καθιερωμένο ύφος της μπάντας είχαν αρχίσει να διαγράφονται ξεκάθαρα, ενώ στο "Paramour Sessions" τα rock στοιχεία έκαναν ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Η μπάντα ποτέ δεν προσπάθησε να κρύψει τις επιρροές από το mainstream και οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν πιο έντονα από ποτέ στο "Metamorphosis". Στα χρόνια που ακολούθησαν, η τετράδα προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα στο νεότερο και το «κλασικό» της ύφος, με τα αποτελέσματα να κυμαίνονται από ικανοποιητικά ως εξαιρετικά, ανάλογα με τις προτιμήσεις του ακροατή και τις ορέξεις του σχήματος.

Στον συνδυασμό nu, εναλλακτικών, heavy και ηλεκτρονικών στοιχείων στηρίζεται και η νέα κυκλοφορία των Papa Roach. Χωρίς να υπάρχει κάποια κραυγαλέα καινοτομία, η φυσικότητα με την οποία η μία πλευρά της μπάντας διαδέχεται την άλλη είναι αρκετή για να ταιριάξει τα ετερόκλητα μέλη σε ένα δεμένο σύνολο. Έτσι, το ομότιτλο φέρνει στο μυαλό τα πρώιμα zeroes, το ραπάρισμα και τα πνευστά του "Born From Greatness" δεν μοιάζουν καθόλου παράταιρα, ενώ το "American Dreams" είναι έτοιμο για ραδιόφωνα. Οι συνεργασίες, δε, είναι εντυπωσιακές· η Skylar Grey ξεχωρίζει στο "Periscope", που κοιτάει στα ίσια το "Gravity", και ο Machine Gun Kelly δίνει μια καλοδεχούμενα παλιομοδίτικη αίσθηση στο "Sunrise Trailer Park".

Το "Crooked Teeth" είναι ένας προσεγμένος δίσκος, όπως κι αν το δει κανείς. Από την παραγωγή μέχρι το στήσιμο του tracklist, είναι προφανές ότι το συγκρότημα έχει αποκτήσει την εμπειρία, χωρίς να έχει χάσει την όρεξή του. Συνολικά μπορεί να υπάρχουν κάποια σκαμπανεβάσματα στο επίπεδο των συνθέσεων, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Η ροή των κομματιών είναι τέτοια που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παράπονα και οι μελωδίες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι δυνατές σε βαθμό που θα ζήλευαν μπάντες που στοχεύουν σε μεγάλα ακροατήρια. Not bad, για ένατο δίσκο. Not bad at all.