Art Of Anarchy

The Madness

Century Media (2017)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 31/03/2017
Ένα άλμπουμ γεμάτο καλογραμμένα τραγούδια, που επαναφέρει στο προσκήνιο για μουσικούς λόγους τον Scott Stapp, θυμίζοντάς μας πόσο καλή φωνή διαθέτει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έτσι τα έφερε η μοίρα και το supergroup των Art Of Anarchy θα μείνει συνδεδεμένο με το όνομα του μακαρίτη Scott Weiland, καθώς ήταν και η τελευταία δουλειά του πολύ ταλαντούχου αυτού καλλιτέχνη πριν οι καταχρήσεις κόψουν το νήμα της ζωής του. Τουλάχιστον ήταν αντάξια της αξίας του...

Στην πραγματικότητα, όμως, ο Weiland είχε «αποχωρήσει» από τους Art Of Anarchy πριν καν κυκλοφορήσει το άλμπουμ, καθιστώντας σαφές πως από πλευράς του ήταν μια μισθοφορική κίνηση και τίποτα παραπάνω. Αν και με αυτόν τον τύπο ποτέ δεν ήξερες, ίσως μετά από λίγο καιρό να ισχυριζόταν το αντίθετο...

Εν πάση περιπτώσει, τα βασικά μέλη της μπάντας, ήτοι ο κιθαρίστας Ron Thal (γνωστός ως Bumblefoot - ex- Guns N' Roses), τα αδέρφια Votta κι ο μπασίστας John Moyer (Disturbed) δεν φάνηκαν να το βάζουν κάτω. Δεν ξέρω αν σκοπός τους ήταν να πάρουν έναν τραγουδιστή με το ίδιο όνομα ή με αντίστοιχα ταραγμένη προσωπικότητα, «ξεχασμένης» ντίβας, αλλά τα κατάφεραν και τα δύο προσλαμβάνοντας τον Scott Stapp, τραγουδιστή των Creed, αποδεικνύοντας πως τους αρέσει να παίζουν με τη φωτιά στο θέμα του frontman...

Δεν θα αναλωθώ στο πόσο καλύτερη μπάντα απ' ό,τι έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση πολλών υπήρξαν οι Creed, ούτε στο αν ο Stapp έχει καλή φωνή (αν κάποιος έχει όρεξη ας τσεκάρει το προσωπικό του άλμπουμ "The Great Divide"). Πέραν του όποιου υποκειμενισμού, ο τύπος διαθέτει χαρακτηριστική φωνή και στις ΗΠΑ απολαμβάνει status superstar, αν και η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια το όνομά του είναι συνδεδεμένο με προβλήματα και σκάνδαλα της προσωπικής του ζωής, παρά με κάτι που να αφορά στη μουσική του. Ως εκ τούτου το δεύτερο άλμπουμ των Art Of Anarchy δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί ένα αίνιγμα για το πώς θα εξελιχθεί...

Εν τέλει, το αποτέλεσμα αποδεικνύει δύο πράγματα. Πρώτον, πως ο Stapp διαθέτει ακόμα πολύ καλή φωνή και δεύτερον ότι οι Art Of Anarchy ξέρουν να γράφουν πραγματικά καλά τραγούδια, προσαρμόζοντάς τα με ένα χαμελαιοντισμό στη φωνή του εκάστοτε frontman που διαθέτουν. Ειλικρινά, το "The Madness" ξεπέρασε τις όποιες προσδοκίες είχα από την πρώτη κιόλας ακρόαση.

Με αρκετά απλές δομές και κινούμενο ξεκάθαρα σε μονοπάτια του σύγχρονου hard rock ήχου είναι ένα άλμπουμ γεμάτο εξαιρετικά τραγούδια, ιδανικό για όσους αναζητούν κάτι κοντά στο ύφος του "The Sound Of Madness" των Shinedown. Οι τελευταίοι έχω την αίσθηση πως αποτελούν τον φάρο της μουσικής κατεύθυνσης του άλμπουμ, αλλά με εξαίρεση το "1000 Degrees" (που είναι βασισμένο στην τεχνοτροπία του "Diamond Eyes"), οι Art Of Anarchy καταφέρνουν να περάσουν μια δική τους ταυτότητα στα τραγούδια.

Συνθέσεις όπως το ομώνυμο είναι αυτές που θες να ακούς στο ράδιο, σε μια συναυλία ζωντανά και στο repeat μέχρι να τα βαρεθείς. Από κοντά, το πιο φορτισμένο "Changed Man" και το εναρκτήριο "Echo Of A Scream", που μαζί με τα "1000 Degrees", "No Surrender" και "Won’t Let You Down" συνθέτουν μια πρώτη εξάδα τραγουδιών έτοιμων singles.

Οι τέσσερεις τελευταίες συνθέσεις, χωρίς να έχουν κάτι το αρνητικό, δεν παραμένουν στο ίδιο επίπεδο, αλλά εν τέλει λίγο επηρεάζουν τη συνολική εικόνα του δίσκου που είναι υπέρ του δέοντος θετική. Στα 37 λεπτά του το άλμπουμ ακούγεται και ξανακούγεται σφηνάκι.

Δεν νομίζω να περιμένει κανείς ιδιαίτερο βάθος ή κάποια ιδιαίτερη σοφιστικέ πρόταση από μια μπάντα όπως οι Art Of Anarchy, παρά μόνο καλογραμμένα τραγούδια που πιθανότατα θα κολλήσουν στο μυαλό για ένα διάστημα. Αυτό το καταφέρνουν με το παραπάνω στο "The Madness", επαναφέροντας παράλληλα στο προσκήνιο για μουσικούς λόγους τον Scott Stapp, θυμίζοντάς μας πόσο καλή φωνή έχει. Το λες και win-win.

  • SHARE
  • TWEET