The Rasmus

Dark Matters

Playground Music Scandinavia (2017)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/12/2017
Σκοτεινό (περίπου), πιασάρικο (κυρίως) rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όσοι δεν παρακολουθούν από κοντά την πορεία των Rasmus το πιο πιθανό είναι να τους θυμούνται ως μια μπάντα με κολλητικά, ανάλαφρα singles στην προηγούμενη δεκαετία. Καθόλου άδικα, αφού χωρίς πολλές σκέψεις μπορεί κανείς να βρει τέσσερα-πέντε κομμάτια των Φινλανδών που κατάφεραν να ξεχωρίσουν από τον rock σωρό, να ξεφύγουν από τα στενά όρια του ήχου και να απευθυνθούν σε κυριολεκτικά pop ακροατήριο. Δεν θα μου φαινόταν παράλογο, επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό από όσους κάπου, κάποτε είχαν ασχοληθεί μαζί τους, να αγνοεί το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η μπάντα παραμένει ενεργή. Για τον έναν ή τον άλλο λόγο, εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια τα πράγματα κυλούν υπερβολικά ήσυχα για τον Lauri Ylonen και την παρέα του.

Πρέπει κανείς να πάει πίσω στο μακρινό 2008 για να βρει την τελευταία δουλειά του σχήματος που πραγματικά τράβηξε βλέμματα. Στο "Black Roses" μπορεί οι πιο εμπορικοί πειραματισμοί να είχαν μπει για τα καλά στην εξίσωση, το αποτέλεσμα όμως δεν ξέφευγε πλήρως από το αναμενόμενο. Κι αν ως σύνολο μπορεί να στεκόταν κάπως άνισα, μόνο το "Livin' In A World Without You" αρκεί για να σημειωθεί η επιτυχία στις μεμονωμένες στιγμές. Το μεταβατικό "October & April" τράβηξε για λίγο ακόμα το σερί, όμως στον ομότιτλο δίσκο που ακολούθησε, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η μελωδική/ελαφριά προσέγγιση (άκου κόσμε) έδειξε να ξενίζει τους οπαδούς, η απουσία ενός μεγάλου hit στέρησε τους περιστασιακούς ακροατές κι ένας γενικότερος αποπροσανατολισμός υπήρχε στην ατμόσφαιρα.

Τα πέντε χρόνια που πέρασαν από τότε δεν βοήθησαν στην όλη κατάσταση, ωστόσο φαίνεται ότι στο διάστημα αυτό η μπάντα μελέτησε τις επιλογές της, αναστοχάστηκε κι επέλεξε να δοκιμάσει μια περισσότερο ρεαλιστική προσέγγιση. Οι κιθάρες επιστρέφουν στο προσκήνιο (όσο στο προσκήνιο γίνεται), τα ηλεκτρονικά στοιχεία παρουσιάζονται πιο μετριασμένα και η ισορροπία ανάμεσα στη rock αισθητική και την pop νοοτροπία επανέρχεται σε τουλάχιστον ικανοποιητικό βαθμό. Το "Paradise" που ανοίγει το άλμπουμ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, με το κιθαριστικό θέμα και το τεράστιο ρεφραίν, ενώ το "Wonderman" με τις double-bass λεπτομέρειες διεκδικεί με αξιώσεις μια θέση ανάμεσα στις μεγάλες επιτυχίες της τετράδας. Και πέρα από τα singles, υπάρχουν αρκετές μελωδίες που μπορούν να κολλήσουν ανά πάσα στιγμή ("Empire", "Crystalline").

Η αλήθεια είναι πως βάζοντας το "Dark Matters" να παίξει, παρά τη σχεδόν απογοήτευση του προκατόχου του, είχα κάμποσες ελπίδες. Ίσως να ήταν λόγω της επιστροφής του παλιού λογότυπου, του συνδυασμού εξωφύλλου/τίτλου, ή απλά να έχει να κάνει με τη συμπάθεια που πάντα μου έβγαζε ο Ylonen και το σχήμα του. Προφανώς οι όποιες απαιτήσεις έχουν ταβάνι, εφόσον μιλάμε για μια μπάντα με κάμποσα χρόνια παρουσίας που κινείται σ' έναν χώρο που δύσκολα ξαφνιάζει. Όπως και να 'χει, οι ελπίδες επαληθεύτηκαν εύκολα, παρά τις όποιες μέτριες στιγμές στη δεύτερη πλευρά. Ο δίσκος είναι γεμάτος μελωδίες έτοιμες για να σιγοτραγουδηθούν, περάσματα που θα κάνουν πιστούς της ποπ να ροκάρουν και σημεία που θα ξεκουνήσουν και τον πιο δύσπιστο. Όλα τα απαραίτητα, σα να λέμε.

  • SHARE
  • TWEET