«A Beginner's Guide»: Σύγχρονο ευρωπαϊκό grindcore

Όταν σκέφτεσαι να φτιάξεις έναν «οδηγό» για ναυτιλλόμενους του grindcore, σε μία θάλασσα που μόνο κύματα έχει, τότε πρέπει να οριοθετήσεις τις διάφορες παραμέτρους και οριοθετήσεις οι οποίες δεν θα σε οδηγήσουν σε ολισθήματα, παρασπονδίες και παραλήψεις. Μία τέτοια παραμετροποίηση είναι η χρήση του όρου «σύγχρονο» στον τίτλο καθώς αυτή η λογική διαπερνά όλο το άρθρο.

Ξεκινώντας από την θέση που λέει πως βρισκόμαστε στο 2000-fucking-16 και όλα έχουν ειπωθεί ψάχνουμε να βρούμε αυτό που δεν έχει ειπωθεί, ή έστω, αυτό που δεν έχει αναλυθεί. Αυτό που δεν έχει αναλυθεί λοιπόν είναι ποιες underground ή όχι, μπάντες, εξέλιξαν έναν ολόκληρο ήχο φτάνοντας τον στα φυσικά του όρια. Το δείγμα του αφιερώματος αφορά συγκροτήματα που μπορεί να βρίσκονται στην πιάτσα πάνω από 20 χρόνια ή ακόμα ακόμα να έχουν κυκλοφορήσει μόλις έναν δίσκο. Μας είναι τελείως αδιάφορο. Το φορμάτ του συγκεκριμένου άρθρου είναι περιοριστικό για αυτό και η αναφορά γίνεται αντιπροσωπευτικά, σύμφωνα με την κάθε διαφορετική τάση που έχει παίξει εντός των grindcore τειχών, στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Δεν βρίσκαμε κανένα ενδιαφέρον στο αναμάσημα  μυθικών ιστοριών για το πρώτο blastbeat που έπαιξε ο Charlie Benante των Anthrax / S.O.D. στο "Milk" (που είναι και ανακρίβεια) και τις αλλαξοκωλιές μεταξύ των Napalm Death και των Carcass. Δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρείται κάποιος διαβάζοντας αυτό το άρθρο, αν θεωρεί τον εαυτό του ακραιόφιλο και δεν έχει ακούσει το "Scum" ή το "Reek Of Putrefaction".

Η Ευρώπη ήταν πάντα μία ιδιαίτερη περίπτωση καθώς οι επιρροές από το punk και το hardcore ήταν επικαλυμμένες από τον όγκο και την τραχύτητα των Possessed των Venom και του πρώιμου σουηδικού death metal. Οι Extreme Noise Terror είναι ίσως το μόνο ιστορικό αντιπαράδειγμα. Οι βρετανοί Sore Throat και οι Unseen Terror (μία από τις πρώτες μπάντες του Shane Embury των Napalm Death) στα "Death To Capitalist Hardcore" και "Human Error", αντίστοιχα, είναι χαρακτηριστικά δείγματα βαβουριάρικου, πρωτόλειου, grindcore με μεταλάδικες αναφορές τύπου Repulsion. Όπως επίσης και οι Βέλγοι, «Motorhead του grindcore», Agathocles, οι οποίοι μέσα από τον τεράστιο και χαοτικό κατάλογο κυκλοφοριών τους αρέσκονται στο πολιτικά φορτισμένο death / grind που μετά -ένα μέρος του- εξελίχθηκε στο goregrind.

Γ.Φ.

Nasum - Inhale/Exhale
Relapse (1998)

Τρανή απόδειξη πως όταν έχεις ένα συγκεκριμένο όραμα μπορείς να το πραγματώσεις μόνο άμα έχεις τα σωστά εργαλεία. Σε αυτή την περίπτωση τα εργαλεία ήταν η γνώση των μουσικών οργάνων και οι πατέντες του grindcore. Διπλά φωνητικά, έμπνευση, πολιτικές ανησυχίες και προσωπικότητα από την μπάντα που όρισε, με την αρχή της αλλά και με το τραγικό τέλος της, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινείται αυτή η μουσική (στην Ευρώπη τουλάχιστον) για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Thrash riff παιγμένα στα κόκκινα, υπερηχητικά τύμπανα μέχρι και κιθαριστικά σόλο. Το "Inhale/Exhale" διαστέλλει τον χρόνο και ακούγεται όντως μέσα στα δεύτερα που χρειάζεται μία εισπνοή / εκπνοή.

Γ.Φ.

Rotten Sound - Cursed
Relapse (2011)

Η επιλογή να μπουν μετά τους Nasum οι Rotten Sound δεν είναι τυχαία. Οι Φιλανδοί υπάρχουν σχεδόν από την ίδια περίοδο με τους Σουηδούς. Και είναι εκείνοι που σήκωσαν το δύσκολο φορτίο να συνεχίσουν στον δρόμο που χάραξαν οι φίλοι τους μετά το θάνατο του Mieszko Talarczyk. Το διαφοροποιητικό στοιχείο των Rotten Sound είναι πως η αντίληψη για τον ήχο τους ήταν πάντα πιο μεταλάδικη. Και συγκεκριμένα πιο βαριά και ασήκωτη κατά το Entombed ευαγγέλιο. Απλά ενώ τα κουρδίσματα τους θυμίζουν "Left Hand Path" οι ταχύτητες που πιάνουν δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής. Μικρή παρένθεση το "Cursed" που είναι ο πιο ολοκληρωμένος και death metal-άδικος δίσκος τους.

Γ.Φ.

Lock Up - Hate Breeds Suffering
Nuclear Blast (2002)

Οι all-star bands δεν είναι το φόρτε μου. Σπάνια τα παραδείγματα εκείνα που μία συνεργασία γνωστών μουσικών αποφέρει καλύτερους καρπούς από τις κυρίως μπάντες τους. Οι Lock Up ανήκουν σε αυτή την κατηγορία καθώς αποτέλεσε το όχημα των Shane Embury (Napalm Death και δεκάδες άλλα) και Nicholas Barker (Dimmu Borgir, Crandle Of Filth και άλλα πολλά) για να βγάζουν γρήγορα, στακάτα, επιθετικά, grindcore γούστα. Και σε αυτό που κάνουν είναι πολύ καλοί. Το "Hate Breeds Suffering" δεν υπερτερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ τους αλλά εδώ μπορούμε να ακούσουμε έναν φανταστικό Tomas Lindberg και τον Jesse Pintado σε άψογη φόρμα.

Γ.Φ.

Cripple Bastards - Misantropo A Senso Unico
Deaf American (2000)

Τούτοι οι Ιταλοί ψυχάκηδες δεν είναι τίποτα τυχαίοι και σίγουρα ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ξεκινώντας σαν ένα noisecore βδέλυγμα, γρήγορα μπήκαν σε πιο καθαρόαιμα grind μονοπάτια και ειδικά με τον υποφαινόμενο δίσκο τσάκισαν σβέρκους. Η noise-ίλα είναι διάχυτη παντού ακόμα και χάρη στην απροσπέλαστη σχεδόν ψυχεδελική παραγωγή κάνουν πράματα και θάματα εδώ μέσα. Η μουσική τους ακούγεται ορισμένες φορές σαν να έχει βγει από μια αστική, βιομηχανική σκατότρυπα και αυτό μόνο καλό είναι, αφού η σκατίλα είναι τέτοια που σταματάει την καρδιά ορισμένες φορές.

Μ.Κ.

Blockheads - Shapes Of Misery
Overcome (2006)

Ω ρε μάγκα, τους λατρεύω αυτούς τους παλαβούς Γάλλους. Στην πρώτη ακρόαση του δίσκου, είχα σκεφτεί ότι εντάξει δεν είναι και κάτι φοβερό, άλλο ένα μπαχαλο-grind της σειράς, αλλά ακρόαση με την ακρόαση τελικά διαπίστωσα ότι είναι ένα μπαχαλο-grind που σου επιτίθεται με περίσσια μανία, κομμάτι με το κομμάτι, riff με το riff και blast με το blast. Τετραπλή φωνητική επίθεση, riff-άρες που κόβουν σαν ξυράφια, μερικά αργόσυρτα a la doom περάσματα που σηκώνουν την τρίχα και γενικά μια τρέλα.

Μ.Κ.

Yacopsae - Einstweilige Vernichtung
Slap A Ham (2001)

Αν και αυτοί εδώ οι Γερμανοί, ίσως θα ταίριαζαν περισσότερο σε ένα powerviolence αφέρωμα (πιθανότατα και άλλες μπάντες μέσα σε αυτό το αφιέρωμα) και αυτό φαίνεται και από το ότι η κορυφαία powerviolence εταιρεία Slap A Ham κυκλοφόρησε τον δίσκο, εντούτοις μια τέτοια ακρότητα δεν την αφήνουμε να πάει χαμένη. Αδυσώπητο και εξωφρενικά ακραίο, αυτά τα 37 κομμάτια που περιλαμβάνονται ίσως μαρτυρούν την πιο παρανοϊκή διάσταση που πήρε ποτέ το punk. Με σπαστικούς ρυθμούς που εντείνουν τη μανία, αυτός ο δίσκος είναι μια κλωτσιά στη μάπα.

Μ.Κ.

Birdflesh - Night Of The Ultimate Mosh
Razorback Recordings (2002)

Οι Σουηδοί Birdflesh είναι τελείως πανηγυρτζήδες. Από θέση. Πρωτοπόροι στο ρεύμα του death / grind που κινητήριος μοχλός είναι το χιούμορ και η απομυθοποίηση της σοβαρότητας και των τερματισμένα evil καταστάσεων. Από τους στίχους, τα artwork, τους τίτλους τραγουδιών και δίσκων - "Night Of The Ultimate Mosh", τι δεν καταλαβαίνετε;- μέχρι την αμίμητη σκηνική παρουσίας τους, οι Birdflesh είναι οι επιτομή του good friendly violent fun. Μην κάνετε το λάθος και τους υποτιμήσετε μουσικά. Οι άνθρωποι βάζουν εύκολα κάτω κάθε επίδοξο grindcore-ά που λέει «οκ ο ντράμερ ξέρει να παίζει blastbeat, ένας κιθαρίστας θα παίζει γρήγορο punk και ένας τραγουδιστής θα φωνάζει κάτι ακατάληπτα».

Γ.Φ.

Regurgitate - Hatefilled Vengeance
Relapse (2002)

Παλιές καραβάνες στον χώρο με αμέτρητες κυκλοφορίες οι Regurgitate. Πιστοί στην βορβορώδη σχολή των Carcass και του goregrind. Guttural δυσκοίλια φωνητικά, και ρυθμοί που κλέβουν λίγο από την καφρίλα των Cannibal Corpse. Οι Σουηδοί ασχολούνται μόνο με σκοτωμούς, δολοφονίες, μαζικές καταστροφές και λοιπά ανοιξιάτικα θέματα μέσα από χαμηλά κουρδίσματα και αδιανόητες ταχύτητες. To mini LP, "Hatefilled Vengeance", είναι πιο focused δουλειά τους και προεόρτιο για το χάος που θα ακολουθούσε στην τελευταία ολοκληρωμένη τους προσπάθεια, "Bliss".

Γ.Φ.

Death Toll 80k - Harsh Realities
F.D.A. (2011)

Μετά από τόσους Σουηδούς που παρουσιάζονται στο παρόν αφιέρωμα, δεν γινόταν να μείνει εκτός η μεταλομάνα και γενικά μάνα οτιδήποτε αυθεντικά ακραίου, Φινλανδία. Ορθόδοξα, καταστρεπτικά riff a la Agathocles, πολεμική ατμόσφαιρα a la Bolt Thrower και ένας μανιακός δολοφόνος πίσω από το μικρόφωνο ο οποίος αρκείται στο να ξεφωνίζει άναρθρες κραυγές συγκροτούν αυτήν εδώ τη μοντέρνα τελειότητα. Είπαμε και το ξαναλέμε, παρθενογένεση δεν υπάρχει αλλά κάτι τέτοιοι δίσκοι σαν το "Harsh Realities" αποδεικνύουν περίτρανα ότι, ακόμα και στη νέα δεκαετία των '10s, υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης, πολύ μεγαλύτερα απ' όσο νομίζαμε.

Μ.Κ.

Gadget - The Funeral March
Relapse (2006)    

Παρθενογένεση στο grind πλέον δεν υπάρχει αλλά αν ένας δίσκος τιμάει τους Nasum, έχει κάποιες σκόρπιες μελωδικές στιγμές που πλαισιώνουν στην εντέλεια την μανιακή διάσταση των κομματιών και ανά διαστήματα ρίχνουν και λίγο τις ταχύτητες, με βαρβάτα doom σημεία, τότε όχι μόνο αρκεί αλλά και περισσεύει. Έτσι είναι το "The Funeral March" των Σουηδών Gadget. Μέσα σε όλα τα παραπάνω βάζουμε και τη Relapse-ική παραγωγή που εστιάζει στην καθαρότητα του ήχου και το αποτέλεσμα είναι ισοπεδωτικό. Με σχεδόν αμιγώς metal αντίληψη, σκοτώνει με χαρακτηριστική ευκολία.

Μ.Κ.

Asterisk - Dogma I: Death Of A Dromologist
31G (2000)

One-off δισκάρα για μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες που πέρασαν εμφανίστηκαν ποτέ στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Σχηματίστηκαν το 1999, διαλύθηκαν μόλις τρία χρόνια αργότερα αλλά πρόλαβαν και κυκλοφόρησαν το υποφαινόμενο μνημείο, το οποίο δεν είναι το συνηθισμένο σου grind. Οι Asterisk δεν εστιάζουν στην τσίτα ταχύτητες αλλά δίνουν έμφαση στην τεχνική και στην εκτέλεση. Οπότε όσοι από εσάς γουστάρετε περισσότερο τους Discordance Axis από τους Napalm Death, αυτό εδώ φτιάχτηκε για εσάς. Παρανοϊκές συνθέσεις, που σπάνε τα στενά στεγανά του είδους και εγκεφαλική προσέγγιση. Κρίμα που διαλύθηκαν τόσο νωρίς, θα μπορούσαν να έκαναν θαύματα.

Μ.Κ.

Morser - 10.000 Bad Guys Dead
Chrome Saint Magnus (2001)

Οι Γερμανοί είναι περίεργα φρούτα. Γενικά αυτή η χώρα είχε περίεργη αντίληψη στο πώς μπορεί να αποτυπωθεί ένας grindcore δίσκος. Όπως και οι Audio Kollaps για παράδειγμα. Το κύριο σημείο αναφοράς τους είναι η επιβλητική αύρα των Bolt Thrower. Με αρκετές δόσεις πρώιμου deathcore και powervilonece. Οι Morser είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μιας και η μουσική τους είναι εξόχως σιδηροδρομιακή αλλά και τεχνική ταυτόχρονα. Με τριπλά φωνητικά τα οποία ειδικά "10.000 Bad Guys Dead" αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά. Κομπλέ με το image σοβαρών corporate τύπων -μαφιόζων τύπου Yakuza- που έχουν επιλέξει.

Γ.Φ.

Afgrund - Vid Helvetets Grindar
Candlelight (2009)

Crust με τσίτα ταχύτητες, μπόλικο noise feedback και διαστροφικά φωνητικά. Οι Nasum έχουν τελειώσει αλλά οι Afgrund παίρνουν την σκυτάλη να συνεχίσουν το έργο τους και τα καταφέρνουν στην εντέλεια. Το υπέρογκο μπάσο έχει περίοπτη θέση, σηκώνοντας ένα ανυπέρβλητο τείχος και συνεχίζουν να πυροβολάνε αδιάκοπα με φρενιασμένα riff και blastbeat. Είναι βίαιο, ό,τι πρέπει για μπάχαλα και να διαλύσεις τα ηχεία σου. Συν τoις άλλοις προσφέρουν και την κλασική κιθαριστική μανία των Exteme Noise Terror, οπότε τι μπορεί να μην σου αρέσει εδώ; Ζόρικο πράμα.

Μ.Κ.

Forgardur Helvítis - Gerningavedur
Blastbeat Mailmurder / Productions (2007)

Οι Forgardur Helvítis είναι συγκρότημα σπάνιας πάστας και αποτελούν μοναδικό κεφάλαιο στον ακραίο ήχο των '00s. Η παγωμένη και πανέμορφη Ισλανδία δεν έχει να καυχιέται μόνο για τους Sigur Ros. Όσοι και όσες ακούσαμε το "Gerningavedur" γίναμε κοινωνοί του σκοτεινού οράματος μίας στρατευμένης πολιτικά μπάντας. Οι Forgardur Helvítis δεν έκρυψαν ποτέ πως είναι αναρχικοί και πως το blackened grindcore τους είναι η γέφυρα από την απομόνωση προς τον υπόλοιπο κόσμο ο οποίος βίωσε με καθυστέρηση κάποιων χρόνων τις συνέπειες της καπιταλιστικής επέλασης.

Γ.Φ.

Straighthate - Indigenous
Blastbeat Mailmurder / Productions (2007)

Δύο κυκλοφορίες από τους Αθηναίους που ήταν αρκετές για να τους βάλουν ψηλά σε μία θέση ανάμεσα στην εμπροσθοφυλακή του ευρωπαϊκού grindcore. Αν εξαιρέσουμε την πρώτη με πιο deathcore κατεύθυνση, η δεύτερη, το "Indigenous", είναι μνημείο σύγχρονου αστικού grind με όλες τις μουσικές και θεματικές αναφορές που έχουν ορίσει το ιδίωμα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον ως Straighthate αλλά μέσω άλλων συγκροτημάτων, τα μέλη τους, παραμένουν δυνατοί στις επάλξεις αυτής της μουσικής.

Γ.Φ.

Check Also: Slavebreed - Pain Syndicate

...γιατί μιλάμε για μία από τις σταθερότερες μπάντες στην ευρωπαϊκή σκηνή, ξεφεύγοντας με όμορφο τρόπο από τα καλά και τα κακά της εγχώριας σκηνής.

Γ.Φ.