Therapy?, Day Oof, Cellar Dogs, One Block Society @ Gagarin 205, 24/11/17

Να πούμε και την αλήθεια, αν εξαιρέσει κανείς τις συνεντεύξεις και γενικά το προωθητικό κομμάτι που πήγε καλά και έτσι όφειλε να πάει, δεν υπήρχε κάτι άλλο στη βραδιά που να θυμίζει ότι υπάρχει κάποια γιορτή στο Gagarin. Άντε και η μία μπύρα δώρο στις τρεις. Ουσιαστικά ήταν άλλη μία συναυλία, ο κόσμος που ήρθε ξεκάθαρα είχε στο μυαλό του το να δει τους Therapy? και μόνο και υπό αυτή την έννοια η βραδιά ήταν μάλλον υπερφορτωμένη με support συγκροτήματα για να δένει με τις υπόλοιπες κάπως πιο φεστιβαλικές εορταστικές ημέρες. Αυτό είχε και ως συνέπεια στην αρχή της βραδιάς ο χώρος να είναι τόσο άδειος που οι φόβοι για μεγάλη τραγωδία ήταν ορατοί.

Το βαρύ φορτίο της έναρξης ανέλαβαν οι One Block Society. Παραδόξως, η δυσκολία που είχε να αντιμετωπίσει η τετράδα δεν ήταν η προφανής. Ο ήχος ήταν εντυπωσιακά καθαρός, ιδιαίτερα για το τέταρτο όνομα στο billing. Η εικόνα κάτω από τη σκηνή, όμως, ήταν το λιγότερο απογοητευτική. Πιθανότατα είχε να κάνει με το ότι το σχήμα ανέβηκε στη σκηνή πριν τις 21:00 σε καθημερινή (και δη εργάσιμη) ή με το ότι ήταν δεδομένο πως η βραδιά θα τραβούσε μέχρι αργά. Ανεξαρτήτως των αιτιών, το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει μια αμηχανία, που παρά τις προσπάθειες της μπάντας ποτέ δεν εξαφανίστηκε. Χωρίς καμία υπερβολή, στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από μεσημεριανές ώρες καλοκαιρινών φεστιβάλ. Παρά το άχαρο της κατάστασης, η παρουσία της παρέας από την Αθήνα ήταν σφιχτή, τα post-hardcore-ίστικα riff και οι εναλλαγές στα φωνητικά ακούστηκαν δυνατά, ενώ το υλικό, νέο και παλιό, αποδόθηκε με τον απαραίτητο συνδυασμό τσαμπουκά και έντασης.

Το λίγο-από-όλα μίγμα που αποδείχθηκε ότι θα περιελάμβανε η συγκεκριμένη βραδιά συνεχίστηκε με τους Cellar Dogs που φαντάζομαι και οι δύο δε θα εκπλαγούν ούτε δυσαρεστηθούν αν τους κατατάξουμε στη διαρκώς ανατροφοδοτούμενη ντόπια stoneroσκηνή. Υπό αυτή την αίρεση οι προσδοκίες είναι μάλλον υποκειμενικά χαμηλές με την έννοια ότι στα δικά μου αυτιά ούτε τα περισσότερα από τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού χώρου συγκινούν τα αυτιά μου, πόσο μάλλον ένα συγκρότημα που φαίνεται να πατάει πιστά στα αυτά μονοπάτια. Κάπως έτσι οι Cellar Dogs μου φάνηκε να έχουν μεν ιδέες στα τραγούδια τους αλλά όχι ακριβώς δικές τους. Όλο και κάποια φράση της κιθάρας εδώ και άλλη παραπέρα έδειξαν πάντως ότι, αν και μονολιθικοί όπως επιτάσσει το είδος, δεν είναι και μονοδιάστατοι οπότε όσοι συνδυάζουν το είδος αυτό με τους Therapy? στα ακούσματά τους πιθανότατα κάτι θα βρήκαν για να περάσει η ώρα τους.

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα οι Day Oof αυτοπαρουσιάστηκαν ως «η μπάντα πριν τους Headliners που θα τελειώσει γρήγορα», για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία πως όποια σοβαροφάνεια (ή σοβαρότητα, ανάλογα με την οπτική του καθενός) θα έφευγε από το παράθυρο για το υπόλοιπο του σετ τους. Τα φωνητικά μοιράστηκαν ανάμεσα στα τρία μικρόφωνα και τα γρήγορα ρυθμικά κυριάρχησαν. Ο ήχος χωρίς να εντυπωσιάζει, παρέμεινε ικανοποιητικός,  επιτρέποντας στις μπασογραμμές και τις lead μελωδίες να ξεχωρίσουν με σχετική άνεση.Τα σχόλια για την ημέρα των ευχαριστιών, την εγχώρια Black Friday και κάθε λογής inside-ish joke μπορεί να έκοβαν λίγο από τον ρυθμό της συναυλίας, αλλά εν τέλει συντέλεσαν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας απείρως χαβαλεδιάρικης και ταιριαστής με το skater-punk-meets- pop-punk-meets-punk-γενικότερα ύφος της τετράδας. Από το τούπα-τούπα του "The Mexicans Don't Like Celine Dion" και τα συγχρονισμένα άλματα, μέχρι το περίπου-αγαπησιάρικο "The Snow In The Sun" και το πέρασμα από το "New Noise", η αρχική υπόσχεση της μπάντας τηρήθηκε στο έπακρο.

Όταν πλέον βγήκαν στη σκηνή οι αγαπημένοι Ιρλανδοί ο κόσμος είχε πυκνώσει αρκετά ώστε στον κάτω χώρο του Gagarin να υπάρχει μεν elbow space που λένε οι Άγγλοι αλλά και η αίσθηση του γεμάτου χώρου (με το πάνω διάζωμα άδειο φυσικά). Όπως και να έχει είτε επειδή οι Therapy? δεν είναι πια γενικά το όνομα που ήταν ή έστω που έδειχναν ότι θα γίνουν στα 90s, είτε επειδή σε όσο κοινό κι αν παίξουν το κέφι τους είναι αμείωτο είτε και επειδή μας αγαπάνε βγήκαν με το πόδι στο γκάζι και δεν το άφησαν ποτέ. Εντάξει, όταν ξεκινάς με τέσσερα τραγούδια από έναν από τους καλύτερους δίσκους των 90s δεν είναι και δύσκολο να κερδίσεις γρήγορα το κοινό. Όχι ότι δεν υπήρξαν και κάποιες στιγμές που το setlist έκανε την λεγόμενη κοιλιά αλλά είναι τόσα τα riff τους που σε τινάζουν, τόσα τα sing along ρεφρέν τους που για κάθε αδιάφορο "Tides" ερχόταν ένα "Stories" με το κοινό να τραγουδάει μαζικά "Happy People Have No Stories".

Φυσικά αυτό που πλέον έχουμε καταλάβει σε όλα τα live των Therapy? είναι ότι ποτέ δεν μπορούν να πετύχουν πραγματικά καλό ήχο. Ναι, το θέλουμε φαζαριστό το μπάσο, ναι η κιθάρα θα πρέπει να παίξει στα όρια του θορύβου και φυσικά η φωνή του Andy δεν μπορεί να φωνάζει και να κρατάει τις μελωδικές γραμμές ταυτόχρονα. Απλά κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά η ισορροπία χάνεται λίγο. Αυτό κυρίως επηρεάζει τα λιγότερο γνωστά ή εντελώς άγνωστα  τραγούδια (όπως το καινούργιο "Spat Out") που δεν μπορούμε να πούμε ότι καταλάβαμε ακριβώς τη μελωδία του και θα πρέπει να περιμένουμε να ακούσουμε τη studio εκτέλεσή του.

Κατά τα άλλα πολλά αγαπημένα των πιο ψαγμένων οπαδών μας έκαναν την τιμή να ακουστούν (όπως τα "Misery", "Nurse" και "Teethgrinder") αλλά η έκπληξη ήρθε το δίχως άλλο με το "Dancing With Manson" το οποίο φυσικά και έπαιξαν με αφορμή το θάνατο του Charles Manson και πολύ φυσιολογικά το ξεκίνησαν με το "Helter Skelter" των Beatles. Παρότι σε ένα setlist 23 τραγουδιών δε θα έπρεπε να έχουμε παράπονο, η αλήθεια είναι ότι παίζοντας, λογικά, πέντε νέα τραγούδια ίσως μπορούσαν να κόψουν κανα-δύο από το "Troublegum" (εντάξει, ένα μόνο) προς χάριν κάποιου άλλου ("Opal Mantra" ή κάτι από το "High Anxiety"). Η αλήθεια είναι πάντως ότι το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους παρουσιάστηκε επαρκώς.

Λίγο πριν το κλείσιμο φυσικά μας κέρασαν και με ένα highlight, ακόμα κι αν αυτό ήρθε με τη μορφή του προηχογραφημένου τσέλο του "Diane" η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος είχε ανάγκη να το τραγουδήσει ακριβώς όπως το έμαθε από τους Therapy? και όχι όπως θα το έπαιζαν οι Husker Du και ακριβώς αυτό έκανε σχεδόν σε όλους τους στίχους. Το απαραίτητο encore μας έδωσε άλλη μία ευκαιρία για sing along όπου φωνάζαμε για το τι ακριβώς κάνει ο James Joyce στην αδερφή μας ενώ σε ένα τύπου medley υπήρξε τόσο ένα αποτυχημένο sing along όσο και ένα πέρασμα από το "I Wanna Be Your Dog". Φυσικά η συναυλία τελείωσε με τον ίδιο τρόπο που άρχισε, με τραγούδια από το "Troublegum" και το "Screamager" να σηκώνει το Gagarin στο πόδι αφήνοντας μόνο χαμόγελα πίσω του.

Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης / pavlosmavridis.com