Ανασκόπηση 2017: Doom/Stoner/Sludge/Heavy Rock

Οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται (τουλάχιστον εδώ) κι όχι για να σπάνε. Τουτέστιν θα προτείνουμε και φέτος την αγαπημένη μας ταινία: Πριν κανά δυο χρόνια είχαμε κάνει αναφορά στο αιματοβαμμένο "The Bone Tomahawk" και στο σοκ που μας είχε προκαλέσει. Όντας πλέον υποψιασμένοι, απολαύσαμε την καινούργια δουλειά του μεταλά Zahler κι εκπλαγήκαμε ευχάριστα με τον Vince Vaughn. To "Brawl In Cell Block 99" έχει την προσδοκώμενη βία και ωμότητα, αλλά προφανώς δεν στέκεται μόνο σε αυτά. Έχει την καταδίκη του doom και την κλιμάκωση του post metal. Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, ας πάμε και στα δικά μας.

♦ Αθάνατα παππούδια ♦

Βετεράνοι και larger than life περσόνες που αρνούνται πεισματικά την συνταξιοδότηση

1. Black Sabbath: Βαρέθηκες δεν βαρέθηκες να τους διαβάζεις εδώ κάθε χρόνο, τι να κάνουμε τώρα. Αυτοί είναι, ήταν λογικά μιας και το The End ήρθε με όλη την μεγαλοπρέπεια και την συγκίνηση που του έπρεπε. Νεότερά τους θα έχουμε σίγουρα, αλλά ως ξεχωριστές μουσικές οντότητες. Για μαζί; Κανά ντοκυμαντέρ ή live. We love you all!

2. The Obsessed: Μέγας είσαι Wino και θαυμαστά τα έργα σου. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είδαν με συγκρατημένη αισιοδοξία την επανεκκίνηση της μπάντας ύστερα από... πάντα! Το "Sacred" δεν είναι μια απάντηση στους αμφισβητίες. Είναι μια δήλωση υπεροχής. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Στο χαλαρό μάλιστα.

3.Pagan Altar: Ούτε εδώ υπήρχε το παραμικρό σημάδι μιας τόσο καθολικής ομορφιάς. Έσκασε στα άξαφνα το "The Room Of Shadows" κι αυτό που κατάφερε να πετύχει ήταν κάτι παραπάνω από ένα στερνό αντίο. Ήταν ο χτύπος μιας καρδιάς, που τελικά δεν έπαψε ποτέ να χτυπά, παρόλο που σταμάτησε να τραγουδά. Αθάνατη μπάντα, αθάνατος Terry Jones.

4.Paradise Lost: Πλάκα στην πλάκα με δεκαπέντε δίσκους και κοντά στα τριάντα χρόνια ύπαρξης, είναι τα νεότερα παππούδια. Με το "Medusa", οι Βρετανοί συνεχίζουν τον πειραματισμό του καλώς εννοούμενου μουσικού παλιμπαιδισμού. Κάποιοι το θεωρούν επιτηδευμένη κίνηση, κάποιοι πάλι το απολαμβάνουν. Μερακλήδες είναι οι σαφώς οι δεύτεροι.

5.Melvins: Οπαδοί της τεράστιας αυτής μπάντας κοπιάστε. Να δείτε τι έκαναν πάλι τα καμάρια σας. Το "A Walk With Love & Death" είναι δύο σε ένα. Ένα Melvins κι ένα κάτι σαν Melvins. Αφήστε στην άκρη το soundtrack κι αράχτε με αυτούς που ξέρετε κι αγαπάτε. Του θανάτου δηλαδή.

Check also: Ναι κι όμως. Έγιναν γερόλυκοι και οι Fireball Ministry. Το "Remember The Story" ήρθε εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τον προκάτοχό του και ροκάρει όμορφα. Ο Αιδεσιμότατος James Rota II ακούγεται ακόμα σαν τον Ozzy και το Skynyrd meets Trouble feeling καλά κρατεί. 

♦ Αργός θάνατος ♦

Groovy & πένθιμες καμπάνες του Doom

1. Arc Of Ascent: Επιμένουν να μην απογοητεύουν οι Νεοζηλανδοί. Το σερί τους είναι εντυπωσιακό και μεγάλωσε με το "Realms Of The Metapysical". Ο Craig Williamson είναι ίσως η πλέον υποτιμημένη μουσική περσόνα του χώρου, αλλά ουδόλως μας απασχολεί. Ειδικά όταν συνθέτει κομμάτια σαν το "Hexagram". Μα καθόλου όμως.

2. Pallbearer: Το "Heartless" δεν είναι κακό. Δεν εκπλήσσουν πλέον όμως. Έχει τις ωραίες του στιγμές, έχει όμως και τις αμηχανίες του. Δεν πάμε κόντρα στο αποθεωτικό γι’ αυτούς ρεύμα. Θεωρήστε μας απλώς γεροπαράξενους που δεν αποθεώνουμε όπως παλιά. Ίσως πάλι να ακούσαμε φέτος πολλά καλύτερα. Δικαίωμα.

3. Ufomammut: Οι Ιταλοί doomsters μπορεί να μην δημιουργούν πλέον αριστουργήματα αντίστοιχα του παρελθόντος. Παραμένουν όμως σταθεροί και τίμιοι. Σαν το "8" ένα πράμα. Αστρικό και ψυχεδελικό doom που ώρες ώρες εμπλουτίζεται και με αγαπημένα μας sludge στοιχεία. Το μεγάλο τους συν είναι πως δεν κωλώνουν σε πειραματισμούς και πάνε ένα βήμα παραπέρα τον ήχο τους.

4. Bell Witch: Το "Mirror Reaper" δεν έχει μόνο εκπληκτικό εξώφυλλο. Περιλαμβάνει και κατάθεση ψυχής των μελών της μπάντας, για τον χαμό του Adrian Guerra. Ήταν που ήταν αργοί και καταθλιπτικοί, τώρα έγιναν αβάσταχτοι κι ο λόγος είναι εμφανής. Έφεραν εις πέρας την πρόκληση που άθελά του τους σέρβιρε ο αδικοχαμένος κιθαρίστας. Μπάσο, κρουστά και hammond είναι τώρα εκείνα που προκαλούν με την σειρά τους τον ακροατή. Υπ’ ευθύνη σας.

5. Alastor: Οι Σουηδοί δεν παίζουν. Σοβαρολογούν. Το "Black Magic" είναι τόσο γαμηστερό όσο δεν φαντάζεσαι. Η εξ ορισμού αίσθηση της μελωδίας που κατέχουν οι Σκανδιναβοί, τακιμιάζει μια χαρά με το ανήλιαγο και υπόγειο doom. Η σαπισμένη παραγωγή είναι ταμάμ κι εκεί που θαρρείς πως ξεμπέρδεψες φέτος με δαύτους, σου σκάνε EP με διασκευή στο "Bad Moon Rising". Τι θα πει ποιών ωρέ;

Check also: Είθισται οι πρώιμες κυκλοφορίες της κάθε χρονιάς να ξεχνιούνται ή να ξεπερνιούνται σε βάθος χρόνου. Αυτό δεν ισχύει με τους Βέλγους Bathsheba και το πρωτότοκό τους "Servus". Η δεδομένη του ποιότητα το κράτησε στην επιφάνεια, ενώ η ικανότητά του στην αποκόμιση ποικίλων εμπειριών το κάνει ιδιαίτερο.

♦ Σκληρά, βαριά και κατάξερα κομμάτια λάσπης ♦

It's sludge time baby

1. Amenra: Δεν έχουν πιάσει ταβάνι ακόμα. Το "Mass VI" βγάζει συναίσθημα, σαπίλα, πόνο και ότι έντονο μπορεί να εκφράσει. Είναι το καλύτερο, μοντέρνο, ατμοσφαιρικό. συναισθηματικό και προοδευτικό sludge που θα ακούσεις από αυτή τη χρονιά. Εκτός από μελλοντικό καλλιτεχνικό μνημείο, αποτελεί και οδηγό διαχείρισης κι επεξήγησης ανθρωπίνων συναισθημάτων. Είναι τόσο μα τόσο μαύρο κι άραχνο, που μερικές φορές γίνεται δυσβάσταχτο.

2. Unearthly Trance: Αυτό είναι μάλλον το πιο κακοτράχαλο sludge του έτους. Το "Stalking The Ghost" έρχεται μετά από εφτά χρόνια απραξίας της μπάντας και κερδίζει πάρα πολλούς πόντους. Μαγεία, δυνάμεις, ύπαρξη και μεταφυσικές ανησυχίες. Ένα εμπνευσμένο σάπιο παραμύθι που φτύνει, για να μην πω ξερνάει, υπέροχες ιδέες.

3. Boris: Όσοι τους ξέρουν, γνωρίζουν ότι έχουν παίξει τα πάντα. Αυτή την χρονιά με το "Dear" αποφάσισαν να επιστρέψουν σε ενα βαρυ, βαθυ, μονολιθικό και εντελώς πειραματικό sludge, που το κάνουν τόσο μα τόσο καλά που εντυπωσιάζει. Παίζει και πειραματίζεται σχεδόν με ό,τι έχουν κάνει οι Boris σε όλη τους την καριέρα κρατώντας σταθερό τον σάπιο θόρυβο και τη μαύρη ατμόσφαιρα ενός σκατένιου  metal.

4. Ghold: Φασαριόζοι και επιθετικοί. Στο "Stoic" βγάζουν μεγάλη ποικιλία. Στη βάση του είναι ένα κακάσχημο και κακοτράχαλο επιθετικό sludge, το οποίο όμως έχει πολλές αλλαγές ρυθμού και ταχύτητας. Είναι αρκετά ενδιαφέρον να αφεθείς στις συνθέσεις τους. Δεν θα χάσεις.

5. Cranial: Αν θυμάσαι τους Βαυαρούς Omega Massif, εδώ θα βρεις τον κιθαρίστα τους Michael Melchers. Επίσης θα βρεις και αυτό το μονολιθικό και ατμοσφαιρικό sludge metal που άκουγες σ' αυτούς. To ντεμπούτο τους "Dark Towers / Bright Lights" είναι εξαιρετικά γουστόζικο.

Check also: Με drone καταβολές, οι Monarch! παρουσιάζουν ένα συνονθύλευμα θορύβου που αποδίδεται σε ένα αργό sludge φανταστικά.

♦ Κάποτε στην έρημο ♦

Είτε το πεις πρώην stoner rock είτε νυν heavy rock, μέσα θα 'σαι

1. Snowy Dunes: Την λες και προαγωγή της χρονιάς. Οι Σουηδοί από τα underground βρήκαν θέση σε λίστα συντάκτη με τα καλύτερά του της χρονιάς. Το "Atlantis" έχει απύθμενο groove, κιθάρα που ερωτοτροπεί με τους Colour Haze και τον Νονό της stoner σκηνής (call me Jimi). Πάνω απ’ όλα όμως έχει την ποιότητα εκείνη που δεν θα σε αφήσει αδιάφορο. Ειδικά αν έχεις αδυναμία στα καψουροτράγουδα του Έρεμπρο.

2. Καλαμάτα: Έτσι στα ελληνικά, γιατί είναι παιδιά με γούστο οι φίλοι μας οι Γερμανοί. Ναι, ένεκα τους ονόματός τους ακούστηκαν στην χώρα μας. Η άκρως οργανική τους ποιότητα όμως στο "Disruption" τους διατηρεί στην επικαιρότητα. Οι Kalamata, δεν είναι η τυπική desert μπάντα. Εμφανίζουν μια post διάθεση στα ξαφνικά που θυμάσαι τις παλιές καλές μέρες του ιδιώματος και σε πιάνει μια συγκίνηση. My Erection Shows Me The Direction. Μα τι παιδιά κι αυτά...

3. Egypt: Συνεχίζουν χωρίς αναστολές από κει που είχαν σταματήσει. Το "Cracks And Lines" κάνει περατζάδα στα σύνορα του rock με το metal χαρίζοντας στιγμές διασκέδασης. Αντρίκειο και βαρβάτο, ψιθυριστό και σαγηνευτικό. Πάντα με γερή δόση αλητείας και με μικρές παρατυπίες. Άκου το "What Lights This Ocean" και θα εκπλαγείς θετικά.

4. Elder: Σαν το αλάτι στους μπακαλιάρους, το "Reflections Of A Floating World" διατηρεί τους Elder στο οιονεί πάνθεον του αμερικάνικου metal. Το ρίσκο με τις μεγαλεπήβολες και μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις είναι ότι μερικά σημεία μπορεί να πλατειάζουν, να μην έχουν συνοχή ή να μην εξυπηρετούν τίποτα ενορχηστρωτικά ή συναισθηματικά. Ας είναι, καθώς τελικά τα αρνητικά στοιχεία χάνουν κατά κράτος την μάχη με τα θετικά.

5. John Garcia: Το φετινό "The Coyote Who Spoke In Tongues" είναι ένα τολμηρό εγχείρημα ακόμα και για μια τόσο σημαντική προσωπικότητα όπως είναι ο John Garcia. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένας δίσκος του βασίζεται αποκλειστικά στην ακουστική κιθάρα και όχι στο έντονο μπάσο, στις βαριές κιθάρες και την παραμόρφωση όπως τον έχουμε συνηθίσει. Και του βγήκε του μπαγάσα. Μαγκιά σου γέρο.

Check also: Αλήθεια, πότε απογοήτευσαν οι Causa Sui για να το πράξουν τώρα για πρώτη φορά; Ποτέ όμως. Έτσι και καλύτερα με το "Vibraciones Doradas". Το πήραμε πρέφα λίγο καθυστερημένα είναι η αλήθεια, το σοκ όμως δεν το γλυτώσαμε άπαξ κι ακούσαμε τον ομότιτλο doomy(!) ύμνο.

♦ Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε ♦

...ή αλλιώς, της Ελλάδος τα παιδιά

1. Allochiria: Εκτός του ότι μεγαλώνουν την ελληνική σκηνή, πλέον δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μπάντες που συνυπάρχουν στις λίστες μας. Το "Throes" τους ανεβάζει κι άλλο. Οι μουσικές τους έχουν ποιότητα, έμπνευση και τέλεια διαχείριση των επιρροών τους. Στον δίσκο δεν θα βρεις περιττά ή αδιάφορα σημεία. Περιέχει εξαιρετικά σημεία και αδιανόητα φωνητικά. Είναι απολαυστικό και γεμάτο.

2. Green Yeti: Τρεις μεγάλες συνθέσεις (οι δύο από αυτές σπασμένες σε δύο μέρη έκαστος) διατηρούν αυτό το αργόσυρτο, βαρύ, αλλά ψυχεδελικό και μελωδικά όμορφο stoner/doom. Το "Desert Show" είναι μια καλή δουλειά που φέρνει αλλαγές στον ήχο τους.

3. Amniac: Δύο και χρόνια μετά το "Infinite", οι Amniac, παρουσιάζουν τον δεύτερο δίσκο τους. Ο τίτλος του "Matriarch" έρχεται από την θεματολογία των στίχων για τη θέση της γυναίκας ανά την ιστορία. Ο ήχος σίγουρα περιφέρεται γύρω από post-rock ιδέες οι οποίες όμως παρουσιάζονται μέσα από λίγο πιο σκληρά sludge και doom καλούπια.

4. Half Gramme Of Soma: Οι μουσικές τους κινούνται τριγύρω από το stoner, εμπλουτίζονται  με λίγη βαριά ψυχεδέλεια και το δυνατό rock τους έχει μια πιο διαστημικά μελωδική συνέχεια η οποία δανείζεται στοιχεία και από παλιομοδίτικα μουσικά ιδιώματα. Το "Groove Is Black" είναι αξιοθαύμαστο.

5. The Curf: Στο "Death Αnd Love" ακούς εννιά κομμάτια γεμάτα ψυχεδέλεια και βαριά κιθαριστικά περάσματα. Το τραγουδιστικό στιλ και οι ήχοι τους φέρνουν λίγο σε Nightstalker στο πιο πένθιμο, αλλά το γενικότερο ύφος της μουσικής τους είναι αρκετά πιο βαρύ και σχετικά πιο αργόσυρτο.

Check also: Το "Αnd Now What?!" των Purple Dino είναι το heavy rock που βαράει σαν καμπάνα στο μυαλό σου!

♦ Stick it where the sun don’t shine ♦

Προφανώς και περιμέναμε κάτι καλύτερο βρε παλιόπαιδα

1. Electric Wizard: Εάν έχεις όρεξη να ακούσεις Black Sabbath, βάλε το "Wizard Bloody Wizard" καθότι αργό, παλιομοδίτικο και στοιχειωμένο, αλλά όχι όσο θανατερό, σάπιο και κολασμένο θέλαμε από αυτούς. Ειλικρινά περιμέναμε κάτι πιο δικό τους, κάτι πιο βρόμικο. Σχετικά βαρετό. Οι οπαδοί όμως πιστεύουμε ακόμα.

2. With The Dead:  Εντελώς ευγενικά το "Love From With The Dead" του Lee Dorian και της παρέας του δεν μπορεί να υπερβεί, ούτε καν, τη μετριότητα. Προσδοκίες, ιστορία, μέλη, αναφορές, αλλά ουσία καμία. Μια διεκπεραίωση που προσβλέπει σε τυφλούς ή κουφούς οπαδούς.

3. Tombs: Μας έχουν συνηθίσει σε δισκάρες, αλλά το "The Grand Annihilation" δεν πλησιάζει με τίποτα το παρελθόν ούτε έχει βλέψεις για το μέλλον. Σκληρό μεν αλλά άχρωμο εντελώς.

4. King Woman: Με πολλές περγαμηνές και αναφορές παγκοσμίως, περίμενες να ακούσεις κάτι διαφορετικό. Όμως στο "Created In The Image Of Suffering" η φωνή της Esfandiari και οι υπνωτικές μουσικές πέραν του ότι είναι καλοφτιαγμένα δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να κάνουν κλικ.

5. Dopelord: Μαστούρα. Αυτό. Το "Children Of The Haze" είναι μόνο μαστούρα, τίποτα άλλο. Δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει καθόλου από τις επιρροές του. Τόση κάπνα δεν την αντέχουν μήτε οι θεριακλήδες.

(Do not) check also: Χωρίς λόγο και χωρίς να φαίνεται το "Construct" των Archivist είναι πολύ χειρότερο του ντεμπούτου τους.

♦ Σε άγνωστα νερά ♦

Στα πιο σκοτεινά σημεία του βάλτου υπάρχουν διαμάντια που λάμπουν

1. Hell: Εφτά θλιμμένα κομμάτια που φτάνουν τα πενήντα λεπτά μουσικής. Ο ομώνυμος δίσκος των Hell μπορεί να σε συνεπάρει και να σε καταστρέψει. Ασύλληπτα αρρωστημένο. Σχετικά επώδυνο. Σκέτη κόλαση με ανελέητη καφρίλα που δύσκολα την βρίσκεις τόσο ωμή και αυθεντική. Είναι από τα καλύτερα φετινά ακούσματα του είδους. Είναι μια εξαιρετική δισκάρα.

2. Black Tundra: Ο δίσκος "Black Tundra" των Πολωνών  είναι ένα σκληροτράχηλο αλλά ατμοσφαιρικό sludge metal, γεμάτο σκόνη, σαπίλα και μοντερνιές. Αν θυμάσαι τους Pelican, απλά πλησίασε. Σίγουρα δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Πιθανότατα θα κερδίσεις πολλά καθώς ο ήχος τους μπορεί να σε κερδίσει και να σου θυμίσει πως ξεκίναγε κάπως το μοντέρνο αυτό είδος.

3. The Necromancers: Χωρίς πλάκα το "Servants Οf Τhe Salem Girl" είναι από τα καλύτερα stoner του σήμερα. Ειλικρινά ασύγκριτο με τον βαρετό οχετό κυκλοφοριών. Ο ρυθμός τους και το κέφι του αξεπέραστα. Μπορεί το είδος να αργοπεθαίνει αλλά να που τελικά υπάρχουν που και που μερικά αξιοθαύμαστα διαμαντάκια.

4. Purple Hill Witch: Το ότι κυκλοφόρησαν δεύτερο δίσκο δεν πάει να πει πως είναι και γνωστοί. Το "Celestial Cemetery" των εκ Νορβηγίας ορμώμενων Purple Hill Witch, είναι μια ομορφιά και μισή. Η μία είναι των Pentagram και η μισή των Witchcraft. Τώρα που συνεννοηθήκαμε, ας αραδιάσει ο καθείς τα γούστα που του βγάζει η μπάντα. Τα σκανδιναβικά riff. Το ‘πα πρώτος κουφάλες. Νίκησα. Boogie!

5. Devil Electric: Όχι τόσο προβλεπόμενοι όσο θαρρείς. Είδες κι εσύ μια κυρία με τρία παληκάρια κι αμέσως το βγαλες το συμπέρασμα. Καλά, δεν έπεσες και τόσο έξω, μην τσιμπιέσαι. Οι Αυστραλοί, απέχουν από το vintage rock και το neo occult rock. Θα μπορούσες να πεις πως αρέσκονται στα doomy blues, καθώς η κιθάρα του κου Χρήστου Αθανασιά τρώει κάτι τέτοιες ξεγυρισμένες φλασιές. Τα δε φωνητικά της Pierina O’ Brien, τα θαυμάζεις ξεκινώντας με το "A National Acrobat" των στριπτιζάδηκων.

Check also: Πόσο άγνωστη είναι μια μπάντα που μετρά οκτώ χρόνια ζωής και ουκ ολίγες δισκογραφικές δουλειές; Εμείς πάντως, μία που μάθαμε τους Γερμανούς Electric Moon και μία που τους παρουσιάζουμε. Το "Stardust Rituals" είναι μια ψυχεδελική πανδαισία μακράς διάρκειας, που δίνει στο doom το επιληπτικό τον μικρό χώρο που του αναλογεί. Space jam matha matha!

♦ Επί σκηνής κρεμάμενοι ♦

Αξιομνημόνευτες ζωντανές εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους

1. Amenra: Οι εμφανίσεις των Βέλγων είναι επικίνδυνες. Η βραδιά μαζί με τους Oathbreaker ήταν απίστευτα ατμοσφαιρική. Καταφέρνουν και μεταφέρουν ένα συναίσθημα πόνου, αγωνίας και απόγνωσης σε όσους και όσες βρίσκονται από κάτω και δέχονται το σκοτεινό τους ερέθισμα.

2. Subrosa: Στις 22 Ιουνίου έπαιξαν ένα ατμοσφαιρικό sludge, με συνοδεία βιολιών, που δεν θα ξανακούσεις ποτέ στη ζωή σου. Μια πραγματική εξύψωση.

3. Candlemass: Παρά τις απουσίες των  Leif Edling καταρχάς και του Messiah Marcolin δευτερευόντως η μπάντα παρουσίασε το "Nightfall" και ευτυχώς η ροή της βραδιάς αντάμειψε ακόμα και τους καχύποπτους.

4. All Them Witches: Έρχονται συχνά. Είναι φοβερό συγκρότημα. Έπαιξαν ωραία. Ακόμα όμως μας χρωστάει  το μεγάλο βήμα που ξέρουμε ότι έχει μέσα του.

5. Desertfest: Η πρώτη και η δεύτερη μέρα είχαν μαζί Colour Haze, Graveyard, Planet Of Zeus, Saint Vitus, Orange Goblin, Church Of Misery, Puta Volcano, Under The Sun, Sadhus, Krause, Radio Moscow, Allochiria, Bus, Black Rainbows, Mahakala, Stoned Jesus, Mos Generator ε τί άλλο θες;!!

Check also: Η Chelsea Wolfe που πλησιάζει όλο και περισσότερο σε sludge και doom μουσικές και η δεύτερη μέρα του Fraternity Of Sound Festival είχαν σαπίλα, θόρυβο και λάσπες επί σκηνής.