Pagan Altar

Έχω την εντύπωση πως ο κύκλος των Pagan Altar κλείνει με τον ίδιο τρόπο που άνοιξε. Μυστήρια. Όντας ενεργοί από το 1978, είδαν την πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους να λαμβάνει χώρα είκοσι χρόνια μετά. Το δε "The Room Of Shadows" ήταν να βγει κάμποσα χρόνια νωρίτερα ως "Never Quite Dead", με τον Terry Jones ζωντανό.

Ας είναι. Μας τα λέει από τον τάφο του ο gentleman της σκηνής κι αυτό εξιτάρει ακόμα περισσότερο. Το ότι κάποια μέρη ηχογραφήθηκαν εκ νέου, φαντάζει λογικό. Αυτό που παραξενεύει είναι πως κάποιο έμεινε απ’ έξω. Το "The Ripper" κάνει μπαμ πως δεν έχει υποστεί την ανάλογη φροντίδα με τα υπόλοιπα. 

Ακόμα κι έτσι όμως, η κληρονομιά που αφήνουν οι Λονδρέζοι πρωτοπόροι είναι υψίστης αξίας. Καλλιτεχνικής και συναισθηματικής. Το πάντρεμα του NWOBHM με το κάτι σαν doom, είναι κάτι που πολλοί προσπάθησαν. Ελάχιστοι όμως το κάνουν τόσο καλά όσο οι Pagan Altar. Και σε αυτό ευθύνεται εν πολλοίς η μουσική παιδεία του Alan Jones.

Τον λες και κλασσικοροκά. Τον λες και χεβυμεταλλά. Μα πάνω απ’ όλα τον λες εξαιρετικό κιθαρίστα. Στον στερνό τους δίσκο, ασπάζονται το ύφος που τους έκανε αγαπητούς στην ολότητά του, απλά δίνουν περισσότερη έμφαση στην folk πλευρά τους. Η φωνή του μακαρίτη είναι ιδανική στην εξιστόρηση κέλτικων μύθων και μακάβριων ιστοριών.

Όταν αυτή η ικανότητα συνοδεύεται άριστα μουσικά, τότε το αποτέλεσμα είναι απαράμιλλης ομορφιάς. Βικτωριανής, όπως και το εξώφυλλό του. Αποκρυφιστικής, όπως τα 1:33 λεπτά του "After Forever", όπου ο Terry Jones ερμηνεύει λες και αποχαιρετά τα εγκόσμια. Ανατριχιαστικής, όπως το επικό ομότιτλο κομμάτι. 

Το «Αθάνατοι» είναι λίγο για να αποδώσει την σημασία των Pagan Altar στους οπαδούς τους. Είναι κάποιες μπάντες που δεν χωράνε σε χαρακτηρισμούς κι επίθετα. Που τις ερωτεύεσαι από την πρώτη μέχρι και την τελευταία τους νότα. Αυτοί είναι κι όχι ήταν. Αυτός είναι κι ο παντοτινός Time Lord.