Paradise Lost

Medusa

Nuclear Blast (2017)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 29/08/2017
Οι Βρετανοί συνεχίζουν τον πειραματισμό του καλώς εννοούμενου μουσικού παλιμπαιδισμού
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Paradise Lost καθόλη τη διάρκεια της δισκογραφίας τους έχουν μάθει να προκαλούν ("Host") και να διχάζουν ("One Second"), κάνοντας αυτό που έχουν στο κεφάλι τους, ανεξαρτήτως κόστους. Ακόμα και όταν γράφουν κατά παραγγελία ("Believe In Nothing"), το αποτέλεσμα είναι «από το πάνω ράφι». Την τελευταία πενταετία, τους βγαίνει μια παρελθοντολαγνεία, όχι κάνοντας κάτι άγνωστο σε αυτούς, αλλά κοιτώντας μέσα από ένα μοντέρνο πρίσμα τις πρώτες κυκλοφορίες τους, πηγαίνοντας ακόμα ένα βήμα πιο πέρα.

Ο 15ος(!) δίσκος της μπάντας φαίνεται να προέκυψε ως ιδέα κατά τη συνθετική διαδικασία του τελευταίου κομματιού του "Plague Within", που δεν είναι άλλο από το "Beneath Broken Earth". Και φαντάζει φυσιολογικό, μιας και, ηχητικά, ο συνδετικός κρίκος του "Medusa" με τον προκάτοχό του είναι αυτό το κομμάτι. Ξεκάθαρα, στόχος ήταν μια πιο doom κατεύθυνση και η έναρξη του δίσκου με τον πένθιμο τόνο του 8-λεπτου-και-βάλε, "Fearless Sky" το αποδεικνύει περίτρανα. Αργόσυρτα ριφφ με brutal φωνητικά, ένα πέρασμα καθαρών στο ρεφρέν και lead που παραπέμπουν - παραδόξως - στο "Believe In Nothing".Το παραπάνω κομμάτι είναι ένας οδηγός για τον υπόλοιπο δίσκο. Μαζί με το ομώνυμο, το «μπάσταρδο» των Lost με My Dying Bride και Type O Negative ("The Longest Winter"), και το σχεδόν χορευτικό "Blood And Chaos"  αποτελούν για μένα τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ. Όχι ότι κομμάτια σαν τα "Until The Grave" ή "From The Gallows" στερούνται ποιότητας.

Ενώ ο δίσκος θα μπορούσε εύκολα να έχει 3-4 αντίστοιχα του "Blood And Chaos" κομμάτια, οι Βρετανοί προτίμησαν αυτό να είναι το μόνο «πιασάρικο του δίσκου. Τους βγάζω το καπέλο που προτίμησαν το δύσκολο δρόμο και συνέχισαν τον πειραματισμό του καλώς εννοούμενου μουσικού παλιμπαιδισμού. Η παραγωγή του "Medusa" είναι πιο ταιριαστή για τον ήχο που θέλανε και φέρνει αρκετά σε "Shades Of God" εποχές. Ένα σημαντικό θέμα σε κάθε δίσκο των Lost - ιδιαίτερα στις τελευταίες τους δουλειές - είναι τα φωνητικά. Ο Holmes έχει τραγουδήσει ήδη πιο brutal και φαίνεται να βρίσκει τον τόνο που του ταιριάζει περισσότερο. Πιο γρυλιστά, παρά «βοθρέ» μαζί με πιο μελωδικά, όπου απαιτείται. Προσωπικά, τον προτιμώ στα τελευταία, θεωρώντας πως τα «ακραία» του δεν προσθέτουν κάτι στις συνθέσεις.

Το "Medusa" είναι ένας δίσκος που προσωπικά ευχαριστήθηκα - ίσως και περισσότερο από το "Plague Within". Η στροφή που κάνουν εδώ και δύο δίσκους (αν και φαινόταν προς τα που πάει το πράγμα, ήδη από το "Tragic Idol" καθώς και από τους Bloodbath και Vallenfyre είναι αυτό που δίνει τροφή στη φλόγα τους και καλά κάνουν και τη διατηρούν άσβεστη, ακόμα και αν δεν αρέσει σε πολλούς ή φαντάζει επιτηδευμένη. Οι Paradise Lost είναι μια μπάντα που με ελάχιστες εξαιρέσεις καταφέρνει να με συγκινήσει με κάθε της δίσκο. Είναι δεδομένο ότι ο Mackintosh έχει βρει τη μανιέρα του, και γράφει βαριά και ασήκωτα riff με την ίδια ευκολία που γράφει ένα μελωδικό lead. Επίσης δεδομένο είναι ότι σχεδόν 30 χρόνια τώρα είναι από τις λίγες μπάντες που επιδιώκουν την αλλαγή. Μέχρι τότε το "Medusa" θα λαμβάνει δικαίως αρκετό χρόνο ακρόασης στο στερεοφωνικό μου.

  • SHARE
  • TWEET