Ufomammut

8

Neurot (2017)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 20/09/2017
Ογκώδη τύμπανα, διαστημικές κιθάρες, τερατώδες μπάσο και πειραγμένα φωνητικά σε ένα αστρικό doom
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

O νέος δίσκος των Ιταλών λέγεται "8". Τα κομμάτια που περιέχει είναι οκτώ. Αν θεωρήσουμε τις δύο υπέροχες κυκλοφορίες του "Oro", "Opus Primum" και "Opus Alter" σαν μία (είναι ουσιαστικά δύο μέρη ενός album) τότε αυτός είναι ο όγδοος δίσκος τους. 

Προσωπικά βρήκα εντελώς ρηχό και αδιάφορο για τα γούστα μου, σε σχέση με τα προηγούμενα τους, τον τελευταίο τους δίσκο "Ecate". Βέβαια σε ότι έχουν κυκλοφορήσει δεν ρίχνουν ιδιαίτερα την ποιότητα τους, αλλά νομίζω ότι αδυνατούν εδώ και αρκετά χρόνια να ξεπεράσουν τα "Idolum" και "Snailking" (αν δεν τους γνωρίζεις άκου μαζί με τα παραπάνω και το "Eve"). Όπως και να έχει όμως, αυτός ο ήχος που κρατάει από τα γεννοφάσκια του doom αλλά εμπλουτίζεται με βρομιές, ψυχεδέλειες, θορύβους και μοντερνιές καταλήγει να είναι φρέσκος και προοδευτικός που έχει καταφέρει να φέρει την μπάντα πολύ ψηλά στην εκτίμηση των οπαδών του είδους. Φυσικά και αξίζουν αυτή την εκτίμηση μιας και πρόκειται για ένα συγκρότημα που καταφέρνει να παίζει βρόμικες μουσικές, να διατηρεί ένα υποχθόνιο προφίλ και να παρουσιάζει δουλειές που παρότι πηγάζουν από το παρελθόν διατηρούν ακόμα μερικές πρωτοτυπίες. 

H φετινή συνταγή έχει ογκώδη τύμπανα, επιθετικές κιθάρες με διαστημικές καταβολές, ψυχεδελικά πλήκτρα/synths, πειραματικούς θορύβους, τερατώδες μπάσο και πειραγμένα ηλεκτρονικά φωνητικά που θυμίζουν κάτι από OM. Τα κομμάτια ακολουθούν το ένα το άλλο χωρίς διακοπές και ακούγονται ουσιαστικά σαν μία τεράστια σύνθεση. To πιο εντυπωσιακό στον φετινό τους δίσκο είναι ότι ακόμα εξελίσσονται. Άκου το "Warsheep" και θα καταλάβεις αμέσως ότι η μπάντα ξεφεύγει από τα όρια του είδους. Περικλείει stoner, heavy, ηλεκτρονικές (πειραματικές) φάσεις και ψυχεδελικές ιδέες σε ένα άρρωστο και υπερθωρυβώδες doom metal που ξεσκίζεται. Το πιο ευδιάκριτο είναι ότι παρά-πειραματίζονται. Ο θόρυβος τους είναι σε σημεία απολαυστικός και αγγίζουν ακραία όρια drone metal και noise. Δεν χρειάζεται να επικεντρωθούμε σε μεμονωμένα σημεία ή σε μια δύο συνθέσεις. Όλο το album προχωράει σταθερά και διατηρεί ακριβώς τον ίδιο ήχο και συνθετικό επίπεδο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Να πω μόνο, ότι το μπάσιμο στο τελευταίο κομμάτι "Psyrcle" θυμίζει κάτι από τους παλιούς Isis και σε εμάς τους αθεράπευτα άρρωστους με το ατμοσφαιρικό sludge μπορεί να αποτελέσει αγαπημένο άκουσμα. 

Γενικότερα ο δίσκος θα ικανοποιήσει αρκετούς. Είτε είναι οπαδοί του doom, είτε ψάχνουν κάτι πιο ιδιαίτερο, ατμοσφαιρικό και πειραματικά βρόμικο εδώ θα βρουν μια ενδιαφέρουσα δουλειά που σε κρατάει καθόλη την διάρκεια. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά έχει πάρα πολλά καλά σημεία. Οι Ιταλοί κάνουν καλή δουλειά και φαίνεται ότι τουλάχιστον δεν πατάνε μόνο πάνω σε επιτυχημένες συνταγές, αλλά τολμούν να το παρατραβήξουν και να πειραματιστούν μέχρι τα άκρα.

  • SHARE
  • TWEET