Dopelord

Η μπάντα είναι από την Πολωνία. Έχουν μια προφανή σχέση με το χόρτο και παίζουν ένα υπερσκονισμένο stoner doom που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μίξη Electric Wizard, Sleep και Black Sabbath. Αν από τα παραπάνω έχεις ήδη φανταστεί τι θα ακούσεις, ειλικρινά, στο λέω από τώρα, δεν πρόκειται να πέσεις έξω ούτε νότα.

Ναι, άπειρες μπάντες έχουν ακολουθήσει τα τρία μεγαθήρια που ανέφερα στην εισαγωγή. Το θέμα είναι ποιος ξεφεύγει από την αντιγραφή και ποιος διαφέρει. Έστω, ποιος καταφέρνει να ακουστεί διασκεδαστικός ρε παιδί μου. Οι Cough ας πούμε, με το περσινό "Still They Pray" κάνουν ότι και οι προκάτοχοί τους, αλλά το κάνουν εντυπωσιακά.

Στους Πολωνούς δεν εντυπωσιάστηκα, άλλα δεν σιχάθηκα κιόλας. Από τα έξι κομμάτια, αν ακούσεις τα "Children Of The Haze", "Skulls And Candles" και "Reptile Sun" θα είσαι ικανοποιημένος. Είναι ουσιαστικά οι τρεις συνθέσεις που όντως προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά. Είναι κομμάτια που έχουν κάτι γοητευτικό. Το πρώτο, συνθετικά είναι ό,τι καλύτερο έχουν να δείξουν. Φτιαγμένο με προσοχή και καλή ισορροπία μεταξύ βάθους και μελωδίας, με ωραίο τραγούδι και πιασάρικο ρεφρέν. Το "Skulls And Candles" αν και μικρό, είναι τίμιο και ξεκάθαρο. Παλιομοδίτικο, ψυχεδελικό και μελωδικό ξεφεύγει από τη σαπίλα και το βαρύ metal και παρουσιάζει κάτι ευτυχώς διαφορετικό. Το "Reptile Sun" που κλείνει τον δίσκο είναι ντόμπρο, δυνατό και βρώμικο. Έχει τα καλύτερα κιθαριστικά solo που μπορούν να μας παρουσιάσουν και αρκετά προοδευτικά τύμπανα.

Στα υπόλοιπα δεν θα βρεις τίποτα αξιοσημείωτο. Λίγο προοδευτικές φανφάρες, λίγο ψυχεδέλεια παραπάνω, λίγο μοντερνιές μπολιασμένες με βρωμιά και να ένα μείγμα που θα σε αφήσει αδιάφορο. Αν ξεγελαστείς από το βάρος και την παραμόρφωση του αρχικού "Navigator" ίσως να νομίσεις ότι ακούς τον δίσκο της χρονιάς. Ναι, την πάτησα κι εγώ. Στα πρώτα ακούσματα νόμιζα ότι με βαράει κατακούτελα. Έτσι και στο "Scum Priest" που η επιτηδευμένη καφρίλα του και η προσπάθεια εντυπωσιασμού πέφτει στο κενό. Στην πορεία παρακουράστηκα, με τις φανφάρες και τα λοιπά που απαρίθμησα παραπάνω και διαπίστωσα τις επαναλήψεις, τις κουραστικές αδυναμίες στις φωνές και την αμήχανη πορεία των μουσικών. Στο "Dead Inside" δηλαδή, έχω ακούσει από τους Electric Wizard καμιά δεκαριά φορές καλύτερη αρχή και ίσα με εκατό φορές πιο όμορφο τελείωμα απο τους Black Sabbath...

Δεν είναι άσχημο, απλά δεν ξεχειλίζει από ταλέντο. Δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει καθόλου από τις επιρροές του. Για καλή μας τύχη μπορεί και μας χαρίζει μερικές, έστω ελάχιστες όμορφες στιγμές, που οφείλουμε να τις χαρούμε. Σαν σύνολο δεν θα κρατηθεί ούτε στον χρόνο, ούτε φυσικά στην ιστορία.

Bandcamp